Το να αποφύγεις τη φράση «μετά βαΐων και κλάδων» όταν περιγράφεις το πώς υποδεχτήκαμε τον Sivert Høyem στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή είναι μάλλον δύσκολο, και όχι μόνο λόγω της θρησκευτικής περίστασης. Ο Høyem παραμένει ιδιαίτερα αγαπητός και εδώ στα βόρεια, ωστόσο οι πρόσφατες επισκέψεις του στη χώρα μας με τους Madrugada αφορούσαν μόνο την Αθήνα. Πολλοί ήταν, λοιπόν, εκείνοι που περίμεναν πώς και πώς να ξαναπιάσουν το νήμα από το 2019 και την αξέχαστη εμφάνιση των Νορβηγών στο «Παλατάκι».
Βέβαια, οι solo εμφανίσεις του Høyem είναι «κάτι διαφορετικό», όπως με ενημέρωσαν πιο έμπειροι φίλοι με τους οποίους συναντήθηκα στο Principal Club Theater. Πιο «οικίες», πιο «προσγειωμένες» και λιγότερο «ηλεκτρισμένες» από τις αντίστοιχες των Madrugada. Την εμφάνιση της Κυριακής θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς ως μια συνάντηση με έναν φίλο από μακριά, που μας υποδέχεται με θέρμη και μας λέει παλιές αλλά και νέες ιστορίες με την ξεχωριστή του αφηγηματικότητα.
Ξεκίνημα στις 22:00 ακριβώς και χωρίς support σχήμα, με τις «απλωμένες» κιθάρες του “On An Island” καθώς και του “Green Feathers” από το νέο solo άλμπουμ του καλλιτέχνη. Η τέλεια αφορμή για να θυμηθούμε την εξαιρετική φωνή του Sivert Høyem στα πιο αισθαντικά της, με μια ερμηνεία που φέρνει κάτι από Nick Cave στο μυαλό. Εξάλλου, οι έντονες εκφράσεις του προσώπου και το άπλωμα του χεριού προς τον κόσμο είχαν και αυτές κάτι από τη μανιέρα του έτερου αγαπημένου του ελληνικού κοινού.
Μετά είχαμε μια βουτιά στο παρελθόν με τα “Blown Away”, “Black & Gold” και “Long Slow Distance”. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συστηθούμε με τους μουσικούς που συνόδευαν τον Høyem, λίγο πριν μας τους συστήσει και εκείνος: Christer Knutsen σε κιθάρα και πλήκτρα, Børge Fjordheim στα ντραμς, Cato Thomassen στη δεύτερη κιθάρα και Øystein Frantzvåg στο μπάσο.
Γενικότερα, το setlist κινήθηκε σε ένα προσεκτικό μοίρασμα ανάμεσα στο καινούργιο άλμπουμ “On An Island”, αλλά και στις παλιότερες δουλειές του καλλιτέχνη, με κραυγαλέα όμως απουσία του “Moon Landing” και του ομότιτλου κομματιού που σίγουρα αναμέναμε. Σαν αποζημίωση, ο Sivert μάς χάρισε το ακυκλοφόρητο “Some Miserable Morning” αλλά και το “Honey Bee” των Madrugada, ένα τραγούδι που ανέδειξε το ελληνικό κοινό, όπως μας είπε, και παραμένει αγαπημένο.
Τουλάχιστον, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε άλλα κομμάτια που υπολογίζονται πια σαν «κλασικά» μαζί με τη δισκογραφία των Madrugada, όπως τα “Lioness”, “Sleepwalking Man”, “Into The Sea” και “Prisoner Of The Road”, ένα από τα λίγα τραγούδια του Νορβηγού με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο. Φυσικά, δεν έλειψε και το “My Thieving Heart”, βέβαια χωρίς τη φωνή της Marie Munroe να συνοδεύει τον Sivert.
Όλοι οι μουσικοί απέδωσαν εξαιρετικά στη σκηνή, γνωρίζοντας ότι με τους Έλληνες κινούνται σε ασφαλή μονοπάτια και με ένα setlist που παρέμεινε σχεδόν ίδιο καθόλη τη διάρκεια της περιοδείας. Λίγο πιο περίοπτη θέση στη σκηνή είχε, φυσικά, ο Knutsen, ως σταθερός συνεργάτης του Høyem και παραγωγός στο νέο άλμπουμ, αλλά και ο Thomanssen με την τεχνική του στην κιθάρα.
Τον πιο «υπαινικτικό» χαρακτήρα της συναυλίας τόνισαν και τα εφέ φωτισμού και καπνού που συνόδεψαν κάθε κομμάτι, με τις σκιάσεις να δημιουργούν ένα ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα που πρόσθετε ποικιλία στο θέαμα.
«Ήρθε η στιγμή που εμείς παριστάνουμε ότι αποχωρούμε και εσείς μας ζητάτε πίσω», μας προειδοποίησε χαμογελώντας ο Sivert και επέστρεψε λίγο αργότερα για ένα encore. Παρέα μόνο με την ακουστική του κιθάρα, μας χάρισε το αγαπημένο “Majesty” από Madrugada, το τραγούδι που διαμόρφωσε τη στάση του απέναντι στον έρωτα αλλά και στη σύνθεση μουσικής.
Κλείσιμο με τα “Run Away” και το “Don’t Pass Me By”, όπου ο κόσμος ανταποκρίθηκε με ένα μάλλον χλιαρό sing-along. Και κάπου εδώ να επαναλάβουμε ότι όσοι περίμεναν τον «ηλεκτρισμό» των Madrugada μάλλον θα απογοητεύτηκαν, και αυτό αφορά και τη συμπεριφορά του κοινού. Η ίδια η σκηνική παρουσία των καλλιτεχνών και το setlist δεν ενέπνεε για κάτι τέτοιο, ενώ ήταν φανερό και το ότι αρκετοί ήρθαν για τον Sivert λόγω Madrugada, μην έχοντας την ίδια συναισθηματική σύνδεση με τις solo δουλειές του.
Όμως, μην παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν είχαμε να κάνουμε με μια άνευρη ή αδιάφορη για τον κόσμο εμφάνιση. Και πώς θα μπορούσε να είναι τέτοια, άλλωστε, όταν ο Sivert Høyem έχει τέτοιους δεσμούς με την Ελλάδα; Την περασμένη Κυριακή υποδεχτήκαμε «μετά βαΐων και κλάδων» τον αγαπημένο καλλιτέχνη, όμως τώρα περιμένουμε ανυπόμονα την επόμενη εμφάνιση των Madrugada στη Θεσσαλονίκη, για την οριστική ανά(σ)ταση!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgrill.gr.