Ο Jamie T μου αρέσει πολύ. Κατά ένα περίεργο τρόπο μου θυμίζει το Mika. Και φυσικά ο Jamie T αφορά ένα πιο indie κοινό, αλλά είναι κι αυτός ξεχωριστός. Δε θυμίζει βέβαια τόσο το Mika στο ύφος της μουσικής, αλλά τους Arctic Monkeys και το Just Jack. Αλλά το σημαντικότερο είναι το ότι η μουσική του σε ταξιδεύει σε συγκεκριμένο τόπο, κι αυτός δεν είναι άλλος από την Αγγλία, ή το Λονδίνο πιο συγκεκριμένα. Είναι στιγμές που ακούγοντας το 2ο cd του Jamie T, με τον τίτλο Kings & Queens, μου έρχεται στο μυαλό το London Calling κι οι Clash. Κι αυτό είναι από μόνο του επίτευγμα.
Τώρα για τα επιμέρους συστατικά, τα τραγούδια δηλαδή, το cd ανοίγει με το 368, που είναι ένα από τα καλύτερα, αλλά δε θα γίνει μάλλον single. Παιδικά φωνητικά στο ρεφραίν, ερμηνεία που θυμίζει μέχρι και Richard Ascroft από Verve, πολύ ενδιαφέρουσα ρυθμική, θα το σύγκρινα με το Every Glance του Jack Penate (όχι και φυσικά δε μου αρέσει τόσο πολύ, αλλά πλησιάζει). Συνέχεια με το ρυθμικότατο και γκαζωμένο Hocus Pocus και με το Sticks ‘n’ Stones, που δικαιωματικά αποτελεί το 1ο single και θα μπορούσε να γίνει επιτυχία. Όπως επιτυχία θα μπορούσε να γίνει και το Castro Dies, κι ίσως αποτελέσει single στην πορεία.
Επίσης τραγούδια που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και θα αγαπηθούν πολύ, είναι τα Earth, Wind and Fire, Chaka Demus, The Man’s Machine, Spider’s Web. Όπως καταλαβαίνετε, σχεδόν όλα τα τραγούδια έχουν αναφερθεί, όμως και τα υπόλοιπα είναι τραγούδια συμπληρώνουν ένα πολύ ωραίο παζλ, ένα ολοκληρωμένο cd, έντονο και ρυθμικό, αλλά και λυρικό κι συναισθηματικό άλλες φορές.
Οι στίχοι-ρίμες αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι κι απογειώνουν την όλη δουλειά. Αγγλικό μέχρι τα άκρα!!! Από τα καλύτερα της χρονιάς νομίζω, αν και πάλι δε θα κάνει την επιτυχία που του αναλογεί. Περίεργα πράγματα...
Τώρα για τα επιμέρους συστατικά, τα τραγούδια δηλαδή, το cd ανοίγει με το 368, που είναι ένα από τα καλύτερα, αλλά δε θα γίνει μάλλον single. Παιδικά φωνητικά στο ρεφραίν, ερμηνεία που θυμίζει μέχρι και Richard Ascroft από Verve, πολύ ενδιαφέρουσα ρυθμική, θα το σύγκρινα με το Every Glance του Jack Penate (όχι και φυσικά δε μου αρέσει τόσο πολύ, αλλά πλησιάζει). Συνέχεια με το ρυθμικότατο και γκαζωμένο Hocus Pocus και με το Sticks ‘n’ Stones, που δικαιωματικά αποτελεί το 1ο single και θα μπορούσε να γίνει επιτυχία. Όπως επιτυχία θα μπορούσε να γίνει και το Castro Dies, κι ίσως αποτελέσει single στην πορεία.
Επίσης τραγούδια που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και θα αγαπηθούν πολύ, είναι τα Earth, Wind and Fire, Chaka Demus, The Man’s Machine, Spider’s Web. Όπως καταλαβαίνετε, σχεδόν όλα τα τραγούδια έχουν αναφερθεί, όμως και τα υπόλοιπα είναι τραγούδια συμπληρώνουν ένα πολύ ωραίο παζλ, ένα ολοκληρωμένο cd, έντονο και ρυθμικό, αλλά και λυρικό κι συναισθηματικό άλλες φορές.
Οι στίχοι-ρίμες αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι κι απογειώνουν την όλη δουλειά. Αγγλικό μέχρι τα άκρα!!! Από τα καλύτερα της χρονιάς νομίζω, αν και πάλι δε θα κάνει την επιτυχία που του αναλογεί. Περίεργα πράγματα...
Σχετικό θέμα