Τις δυο μέρες που διάβαζα το μυθιστόρημα του Νικολό Αμανίτι «Εγώ κι εσύ» πρέπει να τηλεφώνησα στον αδερφό μου πάνω από δεκαπέντε φορές. Λέξη δεν του είπα για το βιβλίο. Πάνω σε συσκευή και σελίδες άφησα πολλά νοσταλγικά δάκρυα που αφορούσαν κι αφόριζαν κανονικές οικογένειες, κανονικές φιλίες, κανονικές εφηβείες. Εγώ κι ο αδερφός μου λοιπόν. Ή αλλιώς, ο πρωταγωνιστής Λορέντζο και η αδερφή του Ολίβια. ‘Η αλλιώς, ένας έφηβος χωρίς φίλους και μια άγνωστη που στα χαρτιά ονομάζεται ετεροθαλής αδερφή του. Μαζί σ’ ένα διαμέρισμα- αποθήκη, ανακαλύπτει ο καθείς για τον εαυτό του, τα δικά του ζόρικα. Ανακαλύπτει κι ο ένας τον άλλον. Θέλει δε θέλει. Γιατί μπορεί τα συναισθηματικοί φράγματα να μοιάζουν πως σπάνε, οι τέσσερις τοίχοι όμως τους υποχρεώνουν να μείνουν μέσα, όλα να τα αντιμετωπίσουν.
Ο Λορέντζο έχει πει πως πάει εκδρομή με φίλους. Παράξενο, αν σκεφτεί κανείς πως δεν έχει κανέναν. Και ψέμα. Ίσα για να χαρεί η μάνα πως ο γιος της άγγιξε επιτέλους το ελάχιστο της κοινωνικότητας. Ο Λορέντζο όμως που δεν έμαθε ποτέ του από συναναστροφές, διαφέρει. Και καμουφλάρει τη διαφορετικότητά του αυτή για να επιβιώσει. Στη σχολική και οικογενειακή ζούγκλα. Μιμείται φυσιολογικότητες. «Μόνος ήμουν ευτυχής με τους άλλους έπρεπε να υποκρίνομαι» θα πει. Κι αντί για εκδρομή στην Κορτίνα πηγαίνει τρία πατώματα κάτω, στο άδειο ξενοίκιαστο. Με εφόδια σοκολάτες, κόκα-κόλα, βιβλία και παιχνίδια. Ό,τι δηλαδή κάνει την εφηβική καθημερινότητα, παράδεισο. Α, και σπρέι μαυρίσματος γιατί δεν μπορεί, θ’ άρπαζε λίγο ήλιο ολόκληρη εβδομάδα κάνοντας σκι στο υποτιθέμενο βουνό.
Την ησυχία του έρχεται να ταράξει μια ξαφνική επίσκεψη από αυτές που μοιάζουν να προκαλούν μπελάδες από τα πρώτα δεύτερα. Η Ολίβια, αποκαλύπτεται και καταρρέει μπροστά στα τρομαγμένα του μάτια. Κι ο Λορέντζο ,που μοιάζει γεννημένος με τα πιο ανυπάκουα αντανακλαστικά, βρίσκει τρόπο να βοηθήσει τη χαμένη και μεγαλύτερη αδερφή του να παλέψει, κόντρα στις ουσίες και τις ελπίδες όλων. Και ο αγώνας του για ενηλικίωση, και ο αγώνας της για απεξάρτηση συναντώνται στο ίδιο σκοτεινό σταυροδρόμι και γίνονται αγάπης αγώνας γόνιμος.
Ο Νικολό Αμανίτι καταφέρνει με αριστουργηματική τρυφερότητα και ειλικρινή απλότητα να εξημερώσει τους λύκους της εφηβικής μοναξιάς, να μαλακώσει τις αιχμηρές μας άκρες και να μας κάνει ν’ απλώσουμε τα χέρια σε αγκαλιά. Όχι χωρίς κόπο, όχι χωρίς αγώνα, όχι χωρίς απώλειες.
Το μυθιστόρημα του Νικολό Αμανίτι «Εγώ κι Εσύ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ. Η μετάφραση από τα ιταλικά είναι του Ανταίου Χρυσοστομίδη.
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ