Στη μουσική βιομηχανία υπάρχουν τρία είδη καλλιτεχνών: εκείνοι που δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι αλλά ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι, εκείνοι που ενώ έχουν περίσσευμα ταλέντου, τελικά μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας κι εκείνοι, οι πιο τυχεροί από όλους, που κρατούν το μαγικό ραβδί και πετυχαίνουν ταυτόχρονα τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκει ο Brian Joseph Burton ή αλλιώς Danger Mouse, όπως είναι ευρύτερα γνωστός. Οι επιτυχημένες παραγωγές του για καλλιτέχνες όπως οι Gorillaz, Rapture, Beck, Sparklehorse, The Good, the Bad & the Queen και Black Keys είναι ο κορμός της πορείας του αλλά η ουσία της δουλειάς του βρίσκεται στους παράλληλους μουσικούς κόσμους που έχει δημιουργήσει με την μουσική του. Ιδιοφυής παραγωγός και οραματιστής μουσικός, ο Burton καταφέρνει να κινείται άνετα από το hip-hop στην electronica και από την neo-soul στην indie rock. O ίδιος σε συνεντεύξεις του υποστηρίζει ότι προσεγγίζει τα έργα του με μια σκηνοθετική ματιά προσπαθώντας να πετύχει στη μουσική αυτό που έχουν καταφέρει σκηνοθέτες με ιδιαίτερο στίγμα, αναφέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Woody Allen.
Το τελευταίο του πόνημα ‘Rome’ σε συνεργασία με τον ιταλό συνθέτη Daniele Luppi, με συμμέτοχές του Jack White και της Norah Jones, αποπνέει αυτή την σκηνοθετική προσέγγιση περισσότερο από κάθε άλλο έργο του. Στο δίσκο είναι ξεκάθαρες οι επιρροές του Ennio Morricone και των spaghetti western. Μάλιστα οι δημιουργοί για να πετύχουν την κινηματογραφική ατμόσφαιρα που επιθυμούσαν, προσέλαβαν μουσικούς που συμμετείχαν στα original scores ταινιών όπως ‘Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος’ και ‘Κάποτε στην Δύση’. Στο project συμμετέχει και ο βιντεοκλιπάς Chris Milk, με το πρωτοποριακό interactive video ‘3 Dreams of Black’. Συμφώνα με τελευταίες δηλώσεις του ο δίσκος τον ενέπνευσε για την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του, που θα βασίζεται σε sci-fi νουβέλα του Alden Bell. Όμως ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν θα συμμετέχουν ο Luppi και ο Danger Mouse.
Χρονιά σταθμός για την καριέρα του καλλιτέχνη αποτελεί τo 2004. Στην χώρα μας, ενώ βρισκόμασταν σε εθνική ανάταση και οι κατηγορίες εναντίον των Κεντέρη – Θάνου, έμοιαζαν με ιεροσυλία, ποιος θα το περίμενε ότι η μεγαλύτερη ιεροσυλία θα ερχόταν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το "The Grey Album'. Ο Danger Mouse αποφάσισε να κάνει την πλάκα του και να δημιουργήσει ένα remix album για τους φίλους του, στο οποίο «τόλμησε» να πειράξει το θρυλικό ‘White Album’ των Beatles χρησιμοποιώντας αρκετά μουσικά samples του δίσκου σε συνδυασμό με τα φωνητικά του ράπερ Jay-Ζ, από τον προσωπικό του δίσκο ‘Black Album’. Το album διέρρευσε στο Internet και έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλές, με το Rolling Stone να το χαρακτηρίζει το «απόλυτο remix άλμπουμ».
Θαυμαστές του Grey Album ήταν μεταξύ άλλων ο Paul McCartney και ο Damon Albarn. Ο τελευταίος μάλιστα εντυπωσιασμένος, κάλεσε τον Danger Mouse να αναλάβει την παραγωγή του δευτέρου studio album των Gorillaz, ’Demon Days’. Αυτή η συνεργασία εκτός από αναγνωρισιμότητα του προσέφερε και την πρώτη του υποψηφιότητα στα βραβεία Grammy, στην κατηγόρια ‘καλύτερος παραγωγός της χρονιάς’.
Όμως το μεγάλο «μπάμ» γίνεται το 2006. Μαζί με τον Cee Lo Green δημιουργούν τους Gnarls Barkley και κυκλοφορούν τον δίσκο ‘St. Elsewhere’. Το άλμπουμ παίρνει διθυραμβικές κριτικές και το single ‘Crazy’ κατακλύζει τα bars αλλά και τα κινητά τηλέφωνα. Από αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια για τον κύριο Burton. Είναι πια περιζήτητος τόσο για τις παραγωγές του όσο και για τα μουσικά του έργα.
Το ανήσυχο πνεύμα του τον οδηγεί συνέχεια σε νέες συνεργασίες. Οι Broken Bells, το project του με τον John Mercer των Shins, κυκλοφορούν το 2010 το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Η άρτια παραγωγή και οι εθιστικές μελωδίες του album, το καθιστούν ένα indie rock διαμαντάκι.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί επίσημα, μετά από μια νομική διαμάχη με την EMI, το εξαιρετικό 'Dark Night of the Soul', σε συνεργασία με τον Mark Linkous και το συγκρότημα του Sparklehorse. Στην καλύτερη, κατά την γνώμη μου, δουλειά της καριέρας του, συμμετέχει μια all-star ομάδα. Η μοναδική ατμόσφαιρα του album, που σε στοιχειώνει, καταφέρνει να δέσει με επιτυχία τις ερμηνείες των: Julian Casablancas (Strokes), Frank Black (Pixies), Iggy Pop, Nina Persson (Cardigans), James Mercer, Wayne Coyne( Flaming Lips), Gruff Rhys (Super Furry Animals), Jason Lytle (Grandaddy), Suzanne Vega, Vic Chesnutt, David Lynch κ.α. Ο τελευταίος έχει επιμεληθεί και το συνοδευτικό album με φωτογραφίες του δίσκου. Με την ακρόαση του ‘Dark Night of the Soul’, ακόμα και οι πιο pop στιγμές του μοιάζουν μελαγχολικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι οι αυτόχειρες Mark Linkous και Vic Chesnutt, μας άφησαν λίγο μετά την ολοκλήρωση του δίσκου.
Κάποιες φορές με πειραματική διάθεση, άλλες φλερτάροντας με το mainstream, οι δημιουργίες του Danger Mouse καταφέρνουν πάντα να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Μέχρι την επομένη δουλειά του, η οποία λέγεται ότι είναι η παραγωγή του καινούργιου δίσκου των U2, ανυπομονούμε για τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει ο κύριος Burton.
(Πηγές: Pitchfork, The Guardian, Wikipedia)
Στην τρίτη κατηγορία ανήκει ο Brian Joseph Burton ή αλλιώς Danger Mouse, όπως είναι ευρύτερα γνωστός. Οι επιτυχημένες παραγωγές του για καλλιτέχνες όπως οι Gorillaz, Rapture, Beck, Sparklehorse, The Good, the Bad & the Queen και Black Keys είναι ο κορμός της πορείας του αλλά η ουσία της δουλειάς του βρίσκεται στους παράλληλους μουσικούς κόσμους που έχει δημιουργήσει με την μουσική του. Ιδιοφυής παραγωγός και οραματιστής μουσικός, ο Burton καταφέρνει να κινείται άνετα από το hip-hop στην electronica και από την neo-soul στην indie rock. O ίδιος σε συνεντεύξεις του υποστηρίζει ότι προσεγγίζει τα έργα του με μια σκηνοθετική ματιά προσπαθώντας να πετύχει στη μουσική αυτό που έχουν καταφέρει σκηνοθέτες με ιδιαίτερο στίγμα, αναφέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Woody Allen.
Το τελευταίο του πόνημα ‘Rome’ σε συνεργασία με τον ιταλό συνθέτη Daniele Luppi, με συμμέτοχές του Jack White και της Norah Jones, αποπνέει αυτή την σκηνοθετική προσέγγιση περισσότερο από κάθε άλλο έργο του. Στο δίσκο είναι ξεκάθαρες οι επιρροές του Ennio Morricone και των spaghetti western. Μάλιστα οι δημιουργοί για να πετύχουν την κινηματογραφική ατμόσφαιρα που επιθυμούσαν, προσέλαβαν μουσικούς που συμμετείχαν στα original scores ταινιών όπως ‘Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος’ και ‘Κάποτε στην Δύση’. Στο project συμμετέχει και ο βιντεοκλιπάς Chris Milk, με το πρωτοποριακό interactive video ‘3 Dreams of Black’. Συμφώνα με τελευταίες δηλώσεις του ο δίσκος τον ενέπνευσε για την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του, που θα βασίζεται σε sci-fi νουβέλα του Alden Bell. Όμως ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν θα συμμετέχουν ο Luppi και ο Danger Mouse.
Χρονιά σταθμός για την καριέρα του καλλιτέχνη αποτελεί τo 2004. Στην χώρα μας, ενώ βρισκόμασταν σε εθνική ανάταση και οι κατηγορίες εναντίον των Κεντέρη – Θάνου, έμοιαζαν με ιεροσυλία, ποιος θα το περίμενε ότι η μεγαλύτερη ιεροσυλία θα ερχόταν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το "The Grey Album'. Ο Danger Mouse αποφάσισε να κάνει την πλάκα του και να δημιουργήσει ένα remix album για τους φίλους του, στο οποίο «τόλμησε» να πειράξει το θρυλικό ‘White Album’ των Beatles χρησιμοποιώντας αρκετά μουσικά samples του δίσκου σε συνδυασμό με τα φωνητικά του ράπερ Jay-Ζ, από τον προσωπικό του δίσκο ‘Black Album’. Το album διέρρευσε στο Internet και έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλές, με το Rolling Stone να το χαρακτηρίζει το «απόλυτο remix άλμπουμ».
Θαυμαστές του Grey Album ήταν μεταξύ άλλων ο Paul McCartney και ο Damon Albarn. Ο τελευταίος μάλιστα εντυπωσιασμένος, κάλεσε τον Danger Mouse να αναλάβει την παραγωγή του δευτέρου studio album των Gorillaz, ’Demon Days’. Αυτή η συνεργασία εκτός από αναγνωρισιμότητα του προσέφερε και την πρώτη του υποψηφιότητα στα βραβεία Grammy, στην κατηγόρια ‘καλύτερος παραγωγός της χρονιάς’.
Όμως το μεγάλο «μπάμ» γίνεται το 2006. Μαζί με τον Cee Lo Green δημιουργούν τους Gnarls Barkley και κυκλοφορούν τον δίσκο ‘St. Elsewhere’. Το άλμπουμ παίρνει διθυραμβικές κριτικές και το single ‘Crazy’ κατακλύζει τα bars αλλά και τα κινητά τηλέφωνα. Από αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια για τον κύριο Burton. Είναι πια περιζήτητος τόσο για τις παραγωγές του όσο και για τα μουσικά του έργα.
Το ανήσυχο πνεύμα του τον οδηγεί συνέχεια σε νέες συνεργασίες. Οι Broken Bells, το project του με τον John Mercer των Shins, κυκλοφορούν το 2010 το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Η άρτια παραγωγή και οι εθιστικές μελωδίες του album, το καθιστούν ένα indie rock διαμαντάκι.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί επίσημα, μετά από μια νομική διαμάχη με την EMI, το εξαιρετικό 'Dark Night of the Soul', σε συνεργασία με τον Mark Linkous και το συγκρότημα του Sparklehorse. Στην καλύτερη, κατά την γνώμη μου, δουλειά της καριέρας του, συμμετέχει μια all-star ομάδα. Η μοναδική ατμόσφαιρα του album, που σε στοιχειώνει, καταφέρνει να δέσει με επιτυχία τις ερμηνείες των: Julian Casablancas (Strokes), Frank Black (Pixies), Iggy Pop, Nina Persson (Cardigans), James Mercer, Wayne Coyne( Flaming Lips), Gruff Rhys (Super Furry Animals), Jason Lytle (Grandaddy), Suzanne Vega, Vic Chesnutt, David Lynch κ.α. Ο τελευταίος έχει επιμεληθεί και το συνοδευτικό album με φωτογραφίες του δίσκου. Με την ακρόαση του ‘Dark Night of the Soul’, ακόμα και οι πιο pop στιγμές του μοιάζουν μελαγχολικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι οι αυτόχειρες Mark Linkous και Vic Chesnutt, μας άφησαν λίγο μετά την ολοκλήρωση του δίσκου.
Κάποιες φορές με πειραματική διάθεση, άλλες φλερτάροντας με το mainstream, οι δημιουργίες του Danger Mouse καταφέρνουν πάντα να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Μέχρι την επομένη δουλειά του, η οποία λέγεται ότι είναι η παραγωγή του καινούργιου δίσκου των U2, ανυπομονούμε για τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει ο κύριος Burton.
(Πηγές: Pitchfork, The Guardian, Wikipedia)
Σχετικό θέμα