Ρίχνω μια ματιά στις συναυλίες του Δεκεμβρίου - τώρα που ο κόσμος θέλει να το ρίξει λιγάκι έξω για να ξεχάσει και πολλοί έχουνε διακοπές - και λέω από μέσα μου: Μάγκα μου είμαι τυχερός που ζω στην Ελλάδα και έχω τόση πολλή ζωντανή μουσική στα πόδια μου. Εκτός από την ελληνική ''ροκ σκηνή'' που έχει βολευτεί σε ωραία σχήματα στα μπουζουκομάγαζα για όλη την εορταστική σεζόν, βλέπω ότι αυτό το σαββατοκύριακο, γίνεται ένα φεστιβάλ όπου το ένα βράδυ παίζουνε οι ojos de brujo, χριστός και παναγία, μαζί με τρία λόκαλ γκρουπάκια που κερδίσανε ένα διαγωνισμό εταιρείας κινητής τηλεφωνίας (καυλώνω μόνο που τ' ακούω), και το δεύτερο βράδυ οι fun lovin' criminals (ρε συ, υπάρχουνε ακόμα!) μαζί με άλλα τρία απ' τα παραπάνω γκρουπάκια. Δηλαδή έξι νέα γκρουπάκια το σύνολον. Θα πρέπει να είναι πολύ γενναιόδωροι αυτοί οι διοργανωτές. Αχ αυτό το υπέροχο χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Απορώ πώς δεν έχουνε πλακώσει ακόμα ορδές μουσικόφιλων απ' όλη την ευρώπη να παρακολουθήσουνε αυτό το μοναδικό ηβέντ! Τέτοια φεστιβάλ δε γίνονται συχνά!
ΟΚ, ας πάρουμε τους σπανιόλους πρώτα, οι οποίοι, λέει, διαλύονται μετά απ' αυτή την τουρνέ. Φυσικά. Κι εγώ θα διαλυόμουνα στη θέση τους. Μετά από ένα τέτοιο φεστιβάλ, πόσο πιο ψηλά μπορούνε να φτάσουνε; Θα έχουνε ολοκληρωθεί σα συγκρότημα. Καλύτερα τώρα, στα ντουζένια τους, παρά ν' αρχίσει η φθορά. Τό 'πε και ο Neil Young, it's better to burn out than fade away. Και οι ojos γουστάρουνε αυτό που είπε ο Neil γιατί έχουνε το rock 'n' roll να τρέχει άφθονο στις φλέβες τους. Απλώς εγώ είμαι ένας στριμένος και θεωρώ ότι είναι μια μπάντα για το μπούτσο και ότι αυτό το παραμύθι με τις ελαφροέθνικ παπαριές έχει μπαγιατέψει. Κι ευτυχώς που είχανε το φιλότιμο να την κάνουνε και να πάψουνε να τεστάρουνε την υπομονή μου. Ύστερα από τόσα χρόνια, ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικές φαν τους παρατήσανε τα ταγάρια κι αρχίσανε να ξυρίζουνε τα πόδια τους.
Όπως πρέπει να την κάνουνε σιγά-σιγά και οι criminals, που τώρα πια η μουσική τους έχει τη γοητεία ενός μπαγιάτικου bagel. Είναι τραγικό να είσαι ένα ποπ γκρουπ και να έχεις πάνω από μια ντουζίνα χρόνια να κάνεις χιτ. Θα πρέπει να κοστίσανε πολύ φτηνά και οι δύο. Μπορεί ν' ανήκουνε στο ίδιο γραφείο μανατζαρέων και να έπεσε προσφορά τύπου ''πληρώνεις ένα και παίρνεις δύο και τα ξενοδοχεία δικά μας''. Γι' αυτό και ο διήμερος αυτός μουσικός μαραθώνιος κοστίζει μόνο 10 ευρώ τη βραδιά. Τέτοιες γκρουπάρες μόνο με δέκα ευρώ; Ρε μήπως να πάω να παίξω κανά τζόκερ; Δύο ''δοκιμασμένα'' χαρτιά. Έχουνε ξανάρθει και είναι ''αγαπημένα ονόματα'' στη μπανανία. Σιγά μη ρισκάρανε οι σπόνσορες.
Ρε δε γαμιόμαστε λέω 'γω που είναι φεστιβάλ αυτό το πράμα; Αν είναι φεστιβάλ αυτό ρε χλέμπουρες, τότε το Roskilde με τις διακόσιες μπάντες τι είναι; Ή το Primavera με τις έξι σκηνές; Το κοροϊδία είναι αυτή ρε πούστη μου; Γιατί δεν το λένε ''δύο βραδιές με τελειωμένους για τελειωμένους'' να τελειώνουμε; Ελλαδάρα σ' όλο της το μεγαλείο, όπου όλα είναι στο περίπου. Περίπου φεστιβάλ, περίπου συναυλίες, περίπου νέα ονόματα, περίπου ανερχόμενα συγκροτήματα, περίπου ροκ, περίπου κόντρα στο κατεστημένο, περίπου πρωτοπορία, περίπου καλές τιμές. Στοίχημα ότι σ' αυτό το ''φτηνό'' φεστιβάλ θα θέλεις ένα μισθό έτσι και μερακλώσεις (και πώς να μη μερακλώσεις με τέτοιες μουσικάρες) και θελήσεις να πιείς κανά δυό ποτάκια παραπάνω;
Ας μη μιλήσω γενικότερα για τα φοβερά ''φεστιβάλ'' που γίνονται στο ελλάντα, με τα τρεισίμισι ονόματα και headliners που στα αληθινά φεστιβάλ ανά τον κόσμο παίζουνε γύρω στις δύο το μεσημέρι. Για τις δευτεράντζες που φέρνουνε και τις πασάρουνε σαν χοτ ονόματα. Για τις φουσκωμένες σαν το Μίκι Ρούρκ τιμές των εισιτηρίων. Για τους ίδιους και τους ίδιους πουθενάδες - λέγε με puressence, για παράδειγμα - που στις πατρίδες τους θα τους χρεώνανε ακόμα και τις μπίρες έτσι και τους αφήνανε να παίξουνε κάπου. Για όσους έρχονται κάθε χρόνο - μα κάθε χρόνο - για να παίξουνε μπροστά σε φοβισμένα ανθρωπάκια που φοβούνται ν' ακούσουνε κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό, ή κάτι που να δαγκώνει, έστω και λίγο. Να νιώσουνε την ασφάλεια αυτού που ξέρουνε, ν' ακούσουνε τα 80 τραγούδια που επαναλαμβάνονται μέχρι εμετού στα ''ροκ'' ραδιόφωνα και τα ''εναλλακτικά'' μπαρ. Ή μηπως ρε γαμώτο μάς έχω παρεξηγήσει και αυτό έχει να κάνει με τη μεγαλοψυχία μας ως λαό; Μήπως είναι που νοιαζόμαστε για τους κατατρεγμένους και φροντίζουμε αυτούς που δεν τους θέλει κανένας άλλος;
Και συνεχίζω με το συναυλιακό calendar των εορτών. Κι εδώ είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά στον ουρανό και αναφωνώ: ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ! Κυρίες και κύριοι, για μια ακόμα φορά, οι μοναδικοί, οι αξεπέραστοι, οι ανεπανάληπτοι, οι πρωτοποριακοί, οι κολοσσιαίοι, οι γίγαντες Hooverphonic! Eιλικρινά σας μιλάω, μόλις τ' άκουσα κατουρήθηκα πάνω μου. Ξέχασα την κρίση, ξέχασα την απενταρία μου, ξέχασα τη γκαντεμιά που με κυνηγάει στο στοίχημα, και φώναξα: ΝΑΙ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ! Οι γονείς μου μού λέγανε ψέματα τόσα χρόνια. Οι βασιλιάδες της μουσικής για ασανσέρ θα έρθουνε για να με ψυχαγωγήσουνε στις γιορτές! Πόσο τυχερός είμαι!
Εκτός αυτού, τώρα που το σκέφτομαι, είμαι διπλά τυχερός γιατί αυτό το Σάββατο που όλη η μουσική πλέμπα θα πάει στη φεστιβαλάρα, εγώ θα έχω άπλετο χώρο για ν' ακούσω τις καταραμένες εξομολογήσεις του Josh T. Pearson λίγο πιο πέρα. Ευχαριστώ άγιε βασίλη.
ΟΚ, ας πάρουμε τους σπανιόλους πρώτα, οι οποίοι, λέει, διαλύονται μετά απ' αυτή την τουρνέ. Φυσικά. Κι εγώ θα διαλυόμουνα στη θέση τους. Μετά από ένα τέτοιο φεστιβάλ, πόσο πιο ψηλά μπορούνε να φτάσουνε; Θα έχουνε ολοκληρωθεί σα συγκρότημα. Καλύτερα τώρα, στα ντουζένια τους, παρά ν' αρχίσει η φθορά. Τό 'πε και ο Neil Young, it's better to burn out than fade away. Και οι ojos γουστάρουνε αυτό που είπε ο Neil γιατί έχουνε το rock 'n' roll να τρέχει άφθονο στις φλέβες τους. Απλώς εγώ είμαι ένας στριμένος και θεωρώ ότι είναι μια μπάντα για το μπούτσο και ότι αυτό το παραμύθι με τις ελαφροέθνικ παπαριές έχει μπαγιατέψει. Κι ευτυχώς που είχανε το φιλότιμο να την κάνουνε και να πάψουνε να τεστάρουνε την υπομονή μου. Ύστερα από τόσα χρόνια, ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικές φαν τους παρατήσανε τα ταγάρια κι αρχίσανε να ξυρίζουνε τα πόδια τους. Όπως πρέπει να την κάνουνε σιγά-σιγά και οι criminals, που τώρα πια η μουσική τους έχει τη γοητεία ενός μπαγιάτικου bagel. Είναι τραγικό να είσαι ένα ποπ γκρουπ και να έχεις πάνω από μια ντουζίνα χρόνια να κάνεις χιτ. Θα πρέπει να κοστίσανε πολύ φτηνά και οι δύο. Μπορεί ν' ανήκουνε στο ίδιο γραφείο μανατζαρέων και να έπεσε προσφορά τύπου ''πληρώνεις ένα και παίρνεις δύο και τα ξενοδοχεία δικά μας''. Γι' αυτό και ο διήμερος αυτός μουσικός μαραθώνιος κοστίζει μόνο 10 ευρώ τη βραδιά. Τέτοιες γκρουπάρες μόνο με δέκα ευρώ; Ρε μήπως να πάω να παίξω κανά τζόκερ; Δύο ''δοκιμασμένα'' χαρτιά. Έχουνε ξανάρθει και είναι ''αγαπημένα ονόματα'' στη μπανανία. Σιγά μη ρισκάρανε οι σπόνσορες.
Ρε δε γαμιόμαστε λέω 'γω που είναι φεστιβάλ αυτό το πράμα; Αν είναι φεστιβάλ αυτό ρε χλέμπουρες, τότε το Roskilde με τις διακόσιες μπάντες τι είναι; Ή το Primavera με τις έξι σκηνές; Το κοροϊδία είναι αυτή ρε πούστη μου; Γιατί δεν το λένε ''δύο βραδιές με τελειωμένους για τελειωμένους'' να τελειώνουμε; Ελλαδάρα σ' όλο της το μεγαλείο, όπου όλα είναι στο περίπου. Περίπου φεστιβάλ, περίπου συναυλίες, περίπου νέα ονόματα, περίπου ανερχόμενα συγκροτήματα, περίπου ροκ, περίπου κόντρα στο κατεστημένο, περίπου πρωτοπορία, περίπου καλές τιμές. Στοίχημα ότι σ' αυτό το ''φτηνό'' φεστιβάλ θα θέλεις ένα μισθό έτσι και μερακλώσεις (και πώς να μη μερακλώσεις με τέτοιες μουσικάρες) και θελήσεις να πιείς κανά δυό ποτάκια παραπάνω;
Ας μη μιλήσω γενικότερα για τα φοβερά ''φεστιβάλ'' που γίνονται στο ελλάντα, με τα τρεισίμισι ονόματα και headliners που στα αληθινά φεστιβάλ ανά τον κόσμο παίζουνε γύρω στις δύο το μεσημέρι. Για τις δευτεράντζες που φέρνουνε και τις πασάρουνε σαν χοτ ονόματα. Για τις φουσκωμένες σαν το Μίκι Ρούρκ τιμές των εισιτηρίων. Για τους ίδιους και τους ίδιους πουθενάδες - λέγε με puressence, για παράδειγμα - που στις πατρίδες τους θα τους χρεώνανε ακόμα και τις μπίρες έτσι και τους αφήνανε να παίξουνε κάπου. Για όσους έρχονται κάθε χρόνο - μα κάθε χρόνο - για να παίξουνε μπροστά σε φοβισμένα ανθρωπάκια που φοβούνται ν' ακούσουνε κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό, ή κάτι που να δαγκώνει, έστω και λίγο. Να νιώσουνε την ασφάλεια αυτού που ξέρουνε, ν' ακούσουνε τα 80 τραγούδια που επαναλαμβάνονται μέχρι εμετού στα ''ροκ'' ραδιόφωνα και τα ''εναλλακτικά'' μπαρ. Ή μηπως ρε γαμώτο μάς έχω παρεξηγήσει και αυτό έχει να κάνει με τη μεγαλοψυχία μας ως λαό; Μήπως είναι που νοιαζόμαστε για τους κατατρεγμένους και φροντίζουμε αυτούς που δεν τους θέλει κανένας άλλος; Και συνεχίζω με το συναυλιακό calendar των εορτών. Κι εδώ είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά στον ουρανό και αναφωνώ: ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ! Κυρίες και κύριοι, για μια ακόμα φορά, οι μοναδικοί, οι αξεπέραστοι, οι ανεπανάληπτοι, οι πρωτοποριακοί, οι κολοσσιαίοι, οι γίγαντες Hooverphonic! Eιλικρινά σας μιλάω, μόλις τ' άκουσα κατουρήθηκα πάνω μου. Ξέχασα την κρίση, ξέχασα την απενταρία μου, ξέχασα τη γκαντεμιά που με κυνηγάει στο στοίχημα, και φώναξα: ΝΑΙ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ! Οι γονείς μου μού λέγανε ψέματα τόσα χρόνια. Οι βασιλιάδες της μουσικής για ασανσέρ θα έρθουνε για να με ψυχαγωγήσουνε στις γιορτές! Πόσο τυχερός είμαι!
Εκτός αυτού, τώρα που το σκέφτομαι, είμαι διπλά τυχερός γιατί αυτό το Σάββατο που όλη η μουσική πλέμπα θα πάει στη φεστιβαλάρα, εγώ θα έχω άπλετο χώρο για ν' ακούσω τις καταραμένες εξομολογήσεις του Josh T. Pearson λίγο πιο πέρα. Ευχαριστώ άγιε βασίλη.
Σχετικό θέμα