Η μουσική, ως η πιο εύληπτη από τις τέχνες, έχει ισχυρούς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα, το προλεταριάτο ή όποιον άλλον όρο χρησιμοποιήσουμε για να αναφερθούμε στους πολίτες μιας κοινωνίας - ας μη τα χαλάσουμε σε αυτό. Οι ασχολούμενοι με τη μουσική και ειδικότερα οι τραγουδιστές χαίρουν ως εκ τούτου προβολής και συχνά γίνονται πρότυπα και αποθεώνονται για αντιλήψεις και πεποιθήσεις που μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα με το έργο τους. Κάποιος μπορεί να είναι καλός ή κακός τραγουδιστής. Μπορεί να γράφει όμορφα τραγούδια ή αδιάφορες σαπουνόφουσκες. Άλλωστε ως ένα σημείο όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου.
Όταν όμως αυτός ο κάποιος χρησιμοποιεί τη θέση που έχει για να προβάλει απόψεις του για θέματα κοινωνικά ή πολιτικά, για τομείς δηλαδή που δεν έχουν να κάνουν με το λόγο που έγινε «πρότυπο» ή «λαϊκός ήρωας» ή ό,τι ανάλογο, αναπόφευκτα πρέπει να δεχθεί την κριτική και τον αντίλογο. Πολλές φορές ακούμε σε περιόδους μαύρες - τις οποίες έχουμε πολλάκις «απολαύσει»...δεν έχουμε παράπονο - ότι πρέπει να μιλήσει ο πνευματικός κόσμος. Δηλαδή πέρα από τους επαγγελματίες πολιτικούς, που παραβιάζουν το ασυμβίβαστο του βουλευτή εκπροσωπώντας και εκδουλεύοντας τράπεζες και άλλες διόλου φιλέσπλαχνες επιχειρήσεις, ζητάμε από συγγραφείς, στιχουργούς, συνθέτες, τραγουδιστές, ποιητές, γλύπτες ... να βγουν και να μιλήσουν ... για τι ακριβώς;; Για την κρίση; Για την κατάντια μας - τους; Και ΩΣ τι ακριβώς; Ως γνώστες; Ως άνθρωποι; Έχουμε μάθει τόσο καλά να ακολουθούμε βουβά και άβουλα τις επιταγές των αρχούντων που όταν χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς, ψάχνουμε απεγνωσμένα έναν άλλον ώμο να γείρουμε, ένα άλλο χέρι να πιαστούμε και να μας οδηγήσει. Και πάλι άβουλα και βουβά.
Και ορίστε.. Κάποιοι βγαίνουν. Ακούμε τους ηθοποιούς-βουλευτές στη Βουλή (με τελευταία τη Βαγενά). Ακούμε τον Χριστιανόπουλο. Ακούμε τον Νταλάρα. Ακούμε τον Ιωαννίδη. Φτάνει πια...
Διαφωνώ με πολλούς και συμφωνώ με λιγοστούς από αυτούς και άλλους που πράγματι μίλησαν. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Παρακαλούνται πολύ οι πνευματικοί άνθρωποι να βγάλουν το σκασμό αν δεν ξέρουν τι να πουν. Αν απλώς αναμασούν λογάκια προπαγανδιστών που δεν είναι καν δικά τους. Και ακόμα περισσότερο, καλούνται να μάθουν να δέχονται τον αντίλογο. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν την καθοδήγηση. Και κάποιοι μπορεί να γίνουν και βίαιοι. Δεν είμαι υπέρ ή κατά της βίας, ούτε την επικροτώ ούτε την αποδοκιμάζω. Πάνω σε αυτό το θέμα έχουν στοχαστεί πιο έμπειροι από μένα. Απλώς όποιος εκτίθεται πλέον θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντέξει μια κριτική που ενδεχομένως δε θα περιοριστεί σε λόγια. Υπάρχει οργή. Παντού. Η οποία γιγαντώνεται και εξαπλώνεται από αρθράκια σε site όπως το protagon (λίγη δωρεάν τσάμπα διαφήμιση, προσφορά του καταστήματος) από ανθρώπους σχετικούς και άσχετους που κυρίως δείχνουν ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Χορτάσαμε από ειδικούς. Καιρός να αποκτήσουμε δική μας άποψη και φωνή...
Αφορμή για το ανωτέρω ξέσπασμα αποτέλεσαν το γιαουρτωμένο πουκάμισο του Νταλάρα και κυρίως οι αναγνώσεις άρθρων για τη μαγκιά του εν λόγω καλλιτέχνη μπροστά στις αποδοκιμασίες - πόσος χαμένος χρόνος μπροστά στην οθόνη...
Και για να μη λέμε μόνο λόγια, έχω να καταθέσω και μια πρόταση: οι επόμενες εμφανίσεις του Νταλάρα να διεξαχθούν κεκλεισμένων των θυρών, ώστε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να μπορέσει να εκφράσει επιτέλους την αγανάκτησή του για την εξαθλίωση του λαού και ο λαός να μην αναγκαστεί να εκφραστεί για την εξαθλίωση του καλλιτέχνη.
Κι αν συμφωνείς κι αν δε συμφωνείς με γεια σου και χαρά σου.
Όταν όμως αυτός ο κάποιος χρησιμοποιεί τη θέση που έχει για να προβάλει απόψεις του για θέματα κοινωνικά ή πολιτικά, για τομείς δηλαδή που δεν έχουν να κάνουν με το λόγο που έγινε «πρότυπο» ή «λαϊκός ήρωας» ή ό,τι ανάλογο, αναπόφευκτα πρέπει να δεχθεί την κριτική και τον αντίλογο. Πολλές φορές ακούμε σε περιόδους μαύρες - τις οποίες έχουμε πολλάκις «απολαύσει»...δεν έχουμε παράπονο - ότι πρέπει να μιλήσει ο πνευματικός κόσμος. Δηλαδή πέρα από τους επαγγελματίες πολιτικούς, που παραβιάζουν το ασυμβίβαστο του βουλευτή εκπροσωπώντας και εκδουλεύοντας τράπεζες και άλλες διόλου φιλέσπλαχνες επιχειρήσεις, ζητάμε από συγγραφείς, στιχουργούς, συνθέτες, τραγουδιστές, ποιητές, γλύπτες ... να βγουν και να μιλήσουν ... για τι ακριβώς;; Για την κρίση; Για την κατάντια μας - τους; Και ΩΣ τι ακριβώς; Ως γνώστες; Ως άνθρωποι; Έχουμε μάθει τόσο καλά να ακολουθούμε βουβά και άβουλα τις επιταγές των αρχούντων που όταν χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς, ψάχνουμε απεγνωσμένα έναν άλλον ώμο να γείρουμε, ένα άλλο χέρι να πιαστούμε και να μας οδηγήσει. Και πάλι άβουλα και βουβά.
Και ορίστε.. Κάποιοι βγαίνουν. Ακούμε τους ηθοποιούς-βουλευτές στη Βουλή (με τελευταία τη Βαγενά). Ακούμε τον Χριστιανόπουλο. Ακούμε τον Νταλάρα. Ακούμε τον Ιωαννίδη. Φτάνει πια...
Διαφωνώ με πολλούς και συμφωνώ με λιγοστούς από αυτούς και άλλους που πράγματι μίλησαν. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Παρακαλούνται πολύ οι πνευματικοί άνθρωποι να βγάλουν το σκασμό αν δεν ξέρουν τι να πουν. Αν απλώς αναμασούν λογάκια προπαγανδιστών που δεν είναι καν δικά τους. Και ακόμα περισσότερο, καλούνται να μάθουν να δέχονται τον αντίλογο. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν την καθοδήγηση. Και κάποιοι μπορεί να γίνουν και βίαιοι. Δεν είμαι υπέρ ή κατά της βίας, ούτε την επικροτώ ούτε την αποδοκιμάζω. Πάνω σε αυτό το θέμα έχουν στοχαστεί πιο έμπειροι από μένα. Απλώς όποιος εκτίθεται πλέον θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντέξει μια κριτική που ενδεχομένως δε θα περιοριστεί σε λόγια. Υπάρχει οργή. Παντού. Η οποία γιγαντώνεται και εξαπλώνεται από αρθράκια σε site όπως το protagon (λίγη δωρεάν τσάμπα διαφήμιση, προσφορά του καταστήματος) από ανθρώπους σχετικούς και άσχετους που κυρίως δείχνουν ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Χορτάσαμε από ειδικούς. Καιρός να αποκτήσουμε δική μας άποψη και φωνή...
Αφορμή για το ανωτέρω ξέσπασμα αποτέλεσαν το γιαουρτωμένο πουκάμισο του Νταλάρα και κυρίως οι αναγνώσεις άρθρων για τη μαγκιά του εν λόγω καλλιτέχνη μπροστά στις αποδοκιμασίες - πόσος χαμένος χρόνος μπροστά στην οθόνη...
Και για να μη λέμε μόνο λόγια, έχω να καταθέσω και μια πρόταση: οι επόμενες εμφανίσεις του Νταλάρα να διεξαχθούν κεκλεισμένων των θυρών, ώστε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να μπορέσει να εκφράσει επιτέλους την αγανάκτησή του για την εξαθλίωση του λαού και ο λαός να μην αναγκαστεί να εκφραστεί για την εξαθλίωση του καλλιτέχνη.
Κι αν συμφωνείς κι αν δε συμφωνείς με γεια σου και χαρά σου.