Ο Πέτρος Θεοτοκάτος μπήκε με φόρα στα μουσικά μας πράγματα το 1997 με το ιδιαίτερα επιτυχημένο ντεμπούτο του, Το Πιστόλι Στο Πιάτο. Έκτοτε, οι μουσικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν σε διάφορα μονοπάτια και στην έκδοση των δίσκων Η Ελευθερία Δε Νικιέται (1999), Τα Όνειρα Του Μικρού Ψαριού (2001), A-political Correct (2008) και Ιστορίες Με Βλέμματα (2011). Παράλληλα, έχει συνθέσει πλήθος έργων που κινούνται από τη συμφωνική μουσική μέχρι τον μινιμαλισμό και την avant-garde. Με ιδιαίτερη χαρά τον φιλοξενούμε σήμερα στο Gimme 10 για να μας παρουσιάσει δέκα αγαπημένους του δίσκους.
1. The Head On The Door - The Cure (1985)
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους αλλά είναι ο αγαπημένος μου. Όλα τα κομμάτια είναι όμορφα, οι κιθάρες ξύνουν ελαφρώς, ο Smith γράφει εξαιρετικους στίχους. Στις συναυλίες τους βρέθηκα δύο φορές με μάτια καρφωμένα εκεί πάνω!
2. Concerto For Orchestra - Bela Bartok (1943)
Τρομερό έργο, το άκουγα διαρκώς με ακουστικά προσπαθώντας να μελετήσω την ορχήστρα και τα τερτίπια της... Αγόρασα και την παρτιτούρα μετά και το σοκ δεν περιγράφεται...
3. Ok Computer - Radiohead (1997)
Νομίζω μετά το The Bends, κανείς μας δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Τρομερό άλμπουμ αναφοράς όσον αφορά την παραγωγή και το songwriting... Κι αυτό το σκοτεινό του ύφος!
4. Πάρτυ Στο 13ο Όροφο - Τρύπες (1987)
1998, Θεσσαλονίκη, στρατός, η μπάντα είναι ακόμη άσημη, αλλά χάρη σε δυο καλά φιλαράκια μπαίνω στους ρυθμούς και τα κιθαριστικά ριφς του Παπαδόπουλου. Αγόρασα το βινύλιο στην Αθήνα.
5. Mellon Collie And The Infinite Sadness - The Smashing Pumpkins (1995)
Διπλό άλμπουμ με φοβερά κομμάτια, 1995 νομίζω. Ρυθμική αγωγή, κιθάρες, φωνητικά, όλα τόσο ιδιαίτερα και ζεστά, εκεί που ήταν πανκ γινόταν ποπ και όχι μόνο. Στον Λυκαβηττό, επίσης, τους είδα αργότερα στα τελευταία τους και ήταν εξαιρετικοί. Μπράβο ρε Μπίλυ, ό,τι κι αν κάνεις…
6. Koyaanisqatsi - Philip Glass (1983)
Μεσημέρι, περιμένω τον πατέρα μου στο αυτοκίνητο, έφηβος. Στο τρίτο πρόγραμμα ακούγεται αυτή η επαναληπτική μουσική που με καθήλωσε θυμάμαι. Βρήκα το cd πολύ αργότερα, στις προσφορές, φαντάσου. Εξαιρετικό, αριστούργημα.
7. Symphony No3 - Henryk Gorecki (1994)
Συνήθιζα στα 90s να επισκέπτομαι ένα βιβλιοπωλείο στην Καλλιθέα, «Αργία» λεγόταν, ίσως υπάρχει και σήμερα. Ο Γιωργής ο βιβλιοπώλης έβαζε ωραίες πάντα μουσικές και ιδίως κλασική που του άρεσε ιδιαίτερα. Εκεί άκουσα τον δίσκο αυτό της ΝΑΧΟΣ και έπαθα σοκ. Διαφορετικός μινιμαλισμός από του Glass. Ευρωπαϊκός θα έλεγα.
8. Play - Moby (1999)
Τον ήξερα από πριν το Animal Rights που είναι επίσης εξαιρετικό με αυτό το Little Idiot απίστευτο μπόνους άλμπουμ. Όμως το Play ήταν τόσο χαρισματικό, καινοτόμο, απλό, μελωδικό, μπιτάτο...
9. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Όλα τα πρωινά μου ξεκινούσαν κάποτε με αυτό τον δίσκο. Άριστος ήχος, άριστες ιδέες, στίχοι, παιξίματα, κιθάρες κι αυτή η γυναικεία φωνή που κάνει το ιστορικό αυτό σόλο! Στο Ολυμπιακό Στάδιο ξανά το 1989 οι Floyd ηταν απίστευτοι…
10. Eye In The Sky - The Alan Parsons Project (1982)
Ήταν 1982 ίσως, φυσικά το έλιωσα το βινύλιο, έπαιζα γλυκά και ζεστά, από τα 80ρια ελληνικά ηχεία μου παρακαλώ. Πολλές φορές κατέβαινε από τον επάνω όροφο ο γείτονας και έκανε παράπονα για το όγδοο κομμάτι, το εντυπωσιακό Mammagamma.