Κατά σύμπτωση, ως συνήθως, βρέθηκα τις προάλλες σ' ένα ''πάρτυ'' σε trendy μαγαζί του γκαζίου Είχα πάει λοιπόν να δω μια μπάντα και στο τέλος του live, μια ορδή από πιτσιρίκια εισέβαλε στο χώρο για ένα πάρτυ που διαφήμιζε γιαλαντζί heavy metal με μπόλικη ελληνική τρασαδούρα. Θα το πω απ' την αρχή για να μη διαβάσετε παρακάτω όσοι πιστεύετε ότι είναι cult για τα ''ροκ άτομα'' ν' ακούνε Μαρινέλα ή Ρακιντζή, ή Φλωρινιώτη ή Δάκη ή οτιδήποτε τέλος πάντων εμείς οι μεγαλύτεροι χλευάζαμε στην εποχή του: καλύτερα πηγαίνετε σε κανά σκυλάδικο να περάσετε φίνα και μην παιδεύεστε με τα ροκ και τις μαλακίες που δεν είναι μουσική για κέφι και ντιριντάχτα.
Βλέπω κατά καιρούς κάτι τελεμέδες μ' εκείνο το ηλίθιο t-shirt που γράφει Μαρινέλλα με το λογότυπο των Metallica και σκέφτομαι από μέσα μου ''πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας τύπος που χαράμισε ένα μπλουζάκι και έσκασε και 15 ευρώ από πάνω για τη στάμπα μ' αυτή τη μαλακία;''. Τι θέλει να δηλώσει δηλαδή; Ότι ακούει Μαρινέλλα; Ότι χλευάζει τη Μαρινέλλα; Ότι βρήκε την ιδέα του λογότυπου με το αντιφατικό νόημα έξυπνη; Ότι ακούει Μetallica αλλά άμα έρθει στο τσακίρ κέφι πετάει και μια Μαρινέλλα στο ΜΡ3 και το ρίχνει στο χορό; Ότι θα τον δει καμιά γκόμενα και θα θαυμάσει το δανεικό χιούμορ του και θα τον πηδήξει; Ότι είναι ανοιχτόμυαλος και ακούει τα πάντα; Λοιπόν φίλε, σόρι που σε ξυπνάω, αλλά η Μαρινέλλα είναι για το μπούτσο, είναι κάτι που άκουγανε η μαμά σου κι ο μπαμπάς σου και δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα γαμημένα πράγματα που αντιπροσωπεύει το ροκ.
Όλη αυτή η ''υπέροχη'' ελληνική μουσική που νοσταλγούνε άτομα που δεν τη ζήσανε δε διαφέρει πολύ απ' τα σκουπίδια του σήμερα. Οι Πάριοι, οι Χρυσοί και οι Πουλόπουλοι και όλα τα συναφή ήτανε η μουσική των γέρων, του συντηρητισμού, του εφησυχασμού, της ναφθαλίνης. Το ίδιο και τα λεγόμενα ''λαϊκά''. Μουσική για τη γερουσία. Κανένας νέος άνθρωπος δεν τα άκουγε αυτά τότε. Ή τουλάχιστον εγώ έκανα καλές παρέες από τότε. Οι πιο σκληροπυρηνικοί τ' αντιμετωπίζανε σαν τη χολέρα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τι γοητεία μπορεί να ασκούνε αυτά τα ακούσματα στη σημερινή νεολαία. Αυτό δεν είναι καν νοσταλγία.
Τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται πάλι κάτι τελειωμένοι για να ξαναζήσουνε λίγη απ' την αίγλη ενός παρελθόντος που όχι μόνο δε φαίνεται να υπάρχει κάποια φυσική συνέχεια που να το ενώνει με το σήμερα, αλλά μοιάζει σαν να έχει υπάρξει σε κάποιον άλλο πλανήτη, in a galaxy far, far away.
Βλέπω ξαφνικά λοιπόν τον Πασχάλη π.χ. να σκάει μύτη για να ... τι; Για να χωθεί σε κανά σκυλέ ''σχήμα''; Για να κάνει κανά live; Για να βγάλει κανά ευρώ για lifting; Για να τον μάθουνε οι νέες γενιές; Και ξαφνικά από 'κει που ο μίστερ ήτανε ένα γραφικό τυπάκι που σου έφερνε ένα ελαφρύ μειδίαμα κάθε πενταετία που άκουγες το όνομά του, τώρα μάς πλασάρεται σαν cult. Ή ο μίστερ SAGAPO - ή κάπως έτσι - Ρακιντζής που κανονικά όλοι σκεφτόντουσαν ενδόμυχα ότι άξιζε ένα γιαούρτωμα μετά τη γιουροβίζιον, έρχεται τώρα σαν καλταδούρα για τα παιδάκια που μάλλον ήτανε έμβρυα ακόμα τη δεκαετία του '80. Η ελληνική μουσική των 80ς που τώρα πλασάρεται σαν cult ήτανε σαβούρα για όσους τη βιώνανε τότε. Μόνο ο Χαριτοδιπλωμένος δεν έχει σκάσει μύτη ακόμα, αλλά ας μη λέω μεγάλες κουβέντες καλύτερα.
Δηλαδή ρε μάγκες και μάγκισσες, τι θα γίνει; Το 2030 (αν υπάρχουμε) η Παπαρίζου κι ο Ρουβάς θα έχουνε γίνει cult; Ο πιτσιρικάς του 2030 θα λέει στα φιλαράκια του ''πω ρε φίλε, τι ωραία που περνάγανε τότε με τις μουσικάρες τους'', ή ''πω πω τότε είχανε τη γιουροβίζιον κι εμείς τώρα δεν έχουμε τίποτα.''
Βλέπω κατά καιρούς κάτι τελεμέδες μ' εκείνο το ηλίθιο t-shirt που γράφει Μαρινέλλα με το λογότυπο των Metallica και σκέφτομαι από μέσα μου ''πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας τύπος που χαράμισε ένα μπλουζάκι και έσκασε και 15 ευρώ από πάνω για τη στάμπα μ' αυτή τη μαλακία;''. Τι θέλει να δηλώσει δηλαδή; Ότι ακούει Μαρινέλλα; Ότι χλευάζει τη Μαρινέλλα; Ότι βρήκε την ιδέα του λογότυπου με το αντιφατικό νόημα έξυπνη; Ότι ακούει Μetallica αλλά άμα έρθει στο τσακίρ κέφι πετάει και μια Μαρινέλλα στο ΜΡ3 και το ρίχνει στο χορό; Ότι θα τον δει καμιά γκόμενα και θα θαυμάσει το δανεικό χιούμορ του και θα τον πηδήξει; Ότι είναι ανοιχτόμυαλος και ακούει τα πάντα; Λοιπόν φίλε, σόρι που σε ξυπνάω, αλλά η Μαρινέλλα είναι για το μπούτσο, είναι κάτι που άκουγανε η μαμά σου κι ο μπαμπάς σου και δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα γαμημένα πράγματα που αντιπροσωπεύει το ροκ.
Όλη αυτή η ''υπέροχη'' ελληνική μουσική που νοσταλγούνε άτομα που δεν τη ζήσανε δε διαφέρει πολύ απ' τα σκουπίδια του σήμερα. Οι Πάριοι, οι Χρυσοί και οι Πουλόπουλοι και όλα τα συναφή ήτανε η μουσική των γέρων, του συντηρητισμού, του εφησυχασμού, της ναφθαλίνης. Το ίδιο και τα λεγόμενα ''λαϊκά''. Μουσική για τη γερουσία. Κανένας νέος άνθρωπος δεν τα άκουγε αυτά τότε. Ή τουλάχιστον εγώ έκανα καλές παρέες από τότε. Οι πιο σκληροπυρηνικοί τ' αντιμετωπίζανε σαν τη χολέρα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τι γοητεία μπορεί να ασκούνε αυτά τα ακούσματα στη σημερινή νεολαία. Αυτό δεν είναι καν νοσταλγία. Τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται πάλι κάτι τελειωμένοι για να ξαναζήσουνε λίγη απ' την αίγλη ενός παρελθόντος που όχι μόνο δε φαίνεται να υπάρχει κάποια φυσική συνέχεια που να το ενώνει με το σήμερα, αλλά μοιάζει σαν να έχει υπάρξει σε κάποιον άλλο πλανήτη, in a galaxy far, far away.
Βλέπω ξαφνικά λοιπόν τον Πασχάλη π.χ. να σκάει μύτη για να ... τι; Για να χωθεί σε κανά σκυλέ ''σχήμα''; Για να κάνει κανά live; Για να βγάλει κανά ευρώ για lifting; Για να τον μάθουνε οι νέες γενιές; Και ξαφνικά από 'κει που ο μίστερ ήτανε ένα γραφικό τυπάκι που σου έφερνε ένα ελαφρύ μειδίαμα κάθε πενταετία που άκουγες το όνομά του, τώρα μάς πλασάρεται σαν cult. Ή ο μίστερ SAGAPO - ή κάπως έτσι - Ρακιντζής που κανονικά όλοι σκεφτόντουσαν ενδόμυχα ότι άξιζε ένα γιαούρτωμα μετά τη γιουροβίζιον, έρχεται τώρα σαν καλταδούρα για τα παιδάκια που μάλλον ήτανε έμβρυα ακόμα τη δεκαετία του '80. Η ελληνική μουσική των 80ς που τώρα πλασάρεται σαν cult ήτανε σαβούρα για όσους τη βιώνανε τότε. Μόνο ο Χαριτοδιπλωμένος δεν έχει σκάσει μύτη ακόμα, αλλά ας μη λέω μεγάλες κουβέντες καλύτερα.
Δηλαδή ρε μάγκες και μάγκισσες, τι θα γίνει; Το 2030 (αν υπάρχουμε) η Παπαρίζου κι ο Ρουβάς θα έχουνε γίνει cult; Ο πιτσιρικάς του 2030 θα λέει στα φιλαράκια του ''πω ρε φίλε, τι ωραία που περνάγανε τότε με τις μουσικάρες τους'', ή ''πω πω τότε είχανε τη γιουροβίζιον κι εμείς τώρα δεν έχουμε τίποτα.''