Αφού μεσολάβησαν
κάμποσες επισκέψεις παρέα με άλλα καλά παιδιά (Greg Dulli, Isobel Campbell, Soulsavers) έφτασε επιτέλους η ώρα να ξαναδούμε τον Mark Lanegan με δική του μπάντα και με όλη τη σκηνή στη διάθεσή του.
Όχι ότι χρειάζονται τα πολλά τετραγωνικά στον Mark - από την εποχή των Screaming Trees, δυόμιση δεκαετίες πίσω, ως σήμερα η σκηνική του παρουσία δεν έχει αλλάξει καθόλου: αρπάζει τη βάση του μικροφώνου σαν να είναι το μοναδικό στήριγμα του στην καταιγίδα και δεν αφήνει τη θέση του ό,τι και να γίνεται γύρω του. Ακόμα και στο πιο εκρηκτικό κομμάτι εκείνος στέκεται βράχος, αλλά η δύναμη της φωνής του και μόνο φτάνει και περισσεύει για να επιβάλει την παρουσία του στο χώρο - ένα δέντρο που ουρλιάζει, πραγματικά!
Αυτό ακριβώς το σκηνικό παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης στο Fuzz Club. Μπορεί η φωνή του Lanegan, για κάποιο λόγο, να έφτανε στα αυτιά μας πιο χαμηλά από ότι θα έπρεπε αλλά δεν δυσκολεύτηκε να κάνει και πάλι θαύματα, ενώ οι μουσικοί που τον συνόδευαν μπορεί να μην έχουν τις περγαμηνές των κατά καιρούς συνεργατών του, αλλά έκαναν τη δουλειά τους μια χαρά, αποδίδοντας πειστικά τον επικήδειο των blues και τις άλλες πονεμένες ιστορίες που επέλεξε να μας παρουσίασει.
Η αρχή έγινε με το “The Gravedigger's Song” από τον εξαιρετικό νέο δίσκο που φυσικά είχε την μερίδα του λέοντος στο συνολικά 75λεπτο σετ. Δεν έλειψαν και τα τραγούδια από το παρελθόν, χωρίς όμως να πάμε πάρα πολύ πίσω. Από το υλικό των Screaming Trees, που σίγουρα πολλοί θα ήθελαν να είχαν την ευκαιρία να το ακούσουν ζωντανά, υπήρξε μόνο μία επιλογή, το “Crawlspace” από το πρόσφατα κυκλοφορημένο “Last Words” με τις τελευταίες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος που έμεναν για χρόνια στο συρτάρι. Η διασκευή στο "Creeping Coastline of Lights" των Leaving Trains ήταν η μόνη επιλογή από τη solo δισκογραφία του Lanegan των ‘90s (από το γεμάτο διασκευές “I'll Take Care of You” του 1999), ενώ τα "One Way Street" και "Resurrection Song" αντιπροσώπευσαν επάξια το “Field Songs” του 2001 (από εδώ, προσωπικά, θα ήθελα και το “Don't Forget Me”). Το υπόλοιπο παλιό υλικό ήρθε από την αμέσως προηγούμενη δουλειά του, δηλαδή το “Bubblegum” και το συνοδευτικό του EP “Here Comes That Weird Chill”, με κορυφαία τα “Hit the City” και “Methamphetamine Blues”, το ένα και μοναδικό κομμάτι του encore. Από τα νέα κομμάτια ξεχώρισαν ακόμα τα “Gray Goes Black”, “Riot in My House”, “Ode to Sad Disco”, “Tiny Grain of Truth” και “Quiver Syndrome”, ίσως η πιο εκρηκτική στιγμή της βραδιάς.
Έλαμψε δια της απουσίας του το “Harborview Hospital” που μαζί με το “Pendulum” προορίζονταν για το encore, αλλά δυστυχώς έμειναν απέξω. Το απότομο φινάλε είναι αλήθεια ότι μας προσγείωσε κάπως ανώμαλα, αλλά συνολικά ο Lanegan και η μπάντα του μας χάρισαν άλλη μια απολαυστική βραδιά που έρχεται να προστεθεί στις τόσες άλλες που μας έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια με τους πολλούς και διάφορους συνεργάτες του. Και με τόσο σπουδαίο υλικό που έχει μαζέψει στη μέχρι τώρα πορεία του, το οποίο όλο και αυξάνεται όπως αποδεικνύει περίτρανα το "Blues Funeral", δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο.
Mark Lanegan - Quiver Syndrome (live in Athens)