Την περασμένη Πέμπτη είχα πάει στο Fuzz να δω τον Mark Lanegan. Eίχε πάρα πολύ κόσμο κάτω και αποφάσισα να πάω στον εξώστη - κάτι που δεν πολυγουστάρω - γιατί δεν ήθελα να στριμωχτώ. Εκεί είδα κάτι που μπορώ να πω ότι άξιζε ένα high five με τον τύπο που το έκανε: ένας από τους ηχολήπτες, ή από τους τύπους που ρυθμίζουνε τα φώτα, είχε βάλει και έβλεπε στο λάπτοπ το Ατλέτικ Μπιλμπάο - Σάλκε. Ναι, ο αρρωστούλης, το είδε όλο το ματσάκι! Ε, έριχνα κι εγώ καμιά ματιά, ειδικά στα replay, διότι πέσανε και τέσσερα γκολάκια όσο νά'ναι.
Ομολογώ ότι μου είχε ξινίσει λιγάκι το γεγονός ότι η Μπιλμπάο και ο Lanegan παίζανε την ίδια ώρα. 'Ηταν ένας άγωνας που θα γούσταρα να δω. Αλλά εντάξει, ο τύπος είναι σούπερ και δεν έρχεται συχνά μόνος του, από τη μια, και απ' την άλλη, δόξα τον Elvis, μπάλα έχει μπόλικη. Τέλος πάντων, το θέμα μου δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι ότι για κάποιο μυστηριώδη λόγο, σε τούτη εδώ τη χώρα το ποδόσφαιρο έχει ενοχοποιηθεί από τους κουλτουριάρηδες, τους φλώρους και τους κάθε λογής ''πολιτικοποιημένους'' μαλάκες που ασχολούνται με τη μουσική ενώ ταυτόχρονα στο rock 'n' roll έχει δοθεί μια σοβαρότητα που πραγματικά δεν ισχύει. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων, αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί. Ε; Πώς είπατε;
Αν πιάσεις το μέσο τύπο που ακούει μουσική, αγοράζει δίσκους και τρέχει σε συναυλίες, θα σου πει ότι δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο διότι το βρίσκει πολύ μπας κλας, ότι είναι μόνο για λαϊκούς και κάφρους, και ότι η μουσική είναι περισσότερο για ανθρώπους που είναι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, και ενώ συνεχίζουνε να μιλάνε εσύ έχεις φύγει ήδη και έχεις πάει για καμιά μπίρα.
Aναρωτιέμαι ώρες ώρες, όλοι αυτοί οι τύποι που ακούνε ροκ και θεωρούνε τους εαυτούς τους υπεράνω της πλέμπας που ασχολείται με τη μπάλα, πώς μεγαλώσανε; Δεν κλωτσάγανε κανένα τόπι στη γειτονιά; Στο σχολείο; Δεν είχανε κανένα πατέρα που να γούσταρε μια ομάδα και να τους πήγε έστω και μια φορά στο γήπεδο; Πού μεγαλώσανε ρε γαμώτο, στις Βερσαλίες;
΄Η μήπως τους αναλάβανε οι ινστρούχτορες της κνε από νωρίς στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια και τους είπανε ότι το ποδόσφαιρο είναι καπιταλιστικό προίόν, τζιζ, κακά. Ή μήπως είχανε κουλτουριάρες γκόμενες που ακούγανε μόνο Cave και Cohen και τους κόψανε τη μπάλα και τα μπαλάκια μαζί; Ή μήπως γίνανε μετροσέξουαλ φλώροι και δεν το επέτρεπε το σοφιστικέ ίματζ που λανσάρουνε τα free press;
Σ' όλη μου τη ζωή θυμάμαι τα βλέμματα απορίας, απαξίωσης ή απόρριψης όταν έλεγα σε κάποιον μουσικόβιο, ή μουσικόβια, ότι έχω να πάω στο γήπεδο ή ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα γιατί έχω να δω το Θρύλο. Τη δε φράση "Μα εσύ Φίλιππε, μορφωμένος, καλλιεργημένος άνθρωπος και ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;" την έχω ακούσει τόσες φορές που πιστεύω ότι κυκλοφορεί σε κάποια κασέτα επιχειρηματολογίας που πρέπει να την έχουν αγοράσει πολλοί. Μόνο το όνομα αλλάζει.
Όταν ήμουνα μικρός, τα δύο ποδοσφαιρικά μου είδωλα ήτανε πιο ροκ σταρ από τους περισσότερους ροκ σταρ που άκουγα τότε. Ο George Best και ο Charlie George της Άρσεναλ τρώγανε πέντε Lennon και δύο Jagger για πρωινό και μετά ζητάγανε και δεύτερη μερίδα. Αλητάμπουρες ολκής. Αμάξια, γκόμενες, αλκοόλ, κραιπάλες. Μόνο οι κιθάρες τούς λείπανε.
Όλοι οι άγγλοι μουσικοί έχουνε μια αγαπημένη ομάδα, κάποιοι το διαλαλούν κιόλας. Στην Αμερική όλοι λίγο πολύ έχουνε μια αγαπημένη ομάδα στο football, το baseball, ή το μπάσκετ. Εδώ οι περισσότεροι πατάνε στο γήπεδο μόνο άμα γίνεται καμιά συναυλία εκεί μέσα. Παρατηρώ πόσο πολύ απουσιάζει η μπάλα απ' τα τραγούδια ή από τις συνεντεύξεις των ελλήνων μουσικών, σαν να ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά. Μόνο οι Λοκομόντο βγάλανε κάτι τραγούδια για τη μπαλίτσα αλλά αυτοί απευθύνονται σε πιτσιρικάδες.
Εγώ προσωπικά διονυσιάζομαι όταν η ομάδα μου βάζει γκολ όπως διονυσιάζομαι βλέποντας live μια μπάντα που γουστάρω ή όταν ακούω αγαπημένα μου κομμάτια. Κι εκείνο το ρημάδι το "You'll Never Walk Alone" μού φέρνει ρίγη είτε το ακούω από μόνο του, είτε απ' τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Και πολύ περισσότερο απ' τους δεύτερους. Και δεν είμαι καν Λίβερπουλ.
Ομολογώ ότι μου είχε ξινίσει λιγάκι το γεγονός ότι η Μπιλμπάο και ο Lanegan παίζανε την ίδια ώρα. 'Ηταν ένας άγωνας που θα γούσταρα να δω. Αλλά εντάξει, ο τύπος είναι σούπερ και δεν έρχεται συχνά μόνος του, από τη μια, και απ' την άλλη, δόξα τον Elvis, μπάλα έχει μπόλικη. Τέλος πάντων, το θέμα μου δεν είναι αυτό.
Το θέμα μου είναι ότι για κάποιο μυστηριώδη λόγο, σε τούτη εδώ τη χώρα το ποδόσφαιρο έχει ενοχοποιηθεί από τους κουλτουριάρηδες, τους φλώρους και τους κάθε λογής ''πολιτικοποιημένους'' μαλάκες που ασχολούνται με τη μουσική ενώ ταυτόχρονα στο rock 'n' roll έχει δοθεί μια σοβαρότητα που πραγματικά δεν ισχύει. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων, αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί. Ε; Πώς είπατε;Αν πιάσεις το μέσο τύπο που ακούει μουσική, αγοράζει δίσκους και τρέχει σε συναυλίες, θα σου πει ότι δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο διότι το βρίσκει πολύ μπας κλας, ότι είναι μόνο για λαϊκούς και κάφρους, και ότι η μουσική είναι περισσότερο για ανθρώπους που είναι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, και ενώ συνεχίζουνε να μιλάνε εσύ έχεις φύγει ήδη και έχεις πάει για καμιά μπίρα.
Aναρωτιέμαι ώρες ώρες, όλοι αυτοί οι τύποι που ακούνε ροκ και θεωρούνε τους εαυτούς τους υπεράνω της πλέμπας που ασχολείται με τη μπάλα, πώς μεγαλώσανε; Δεν κλωτσάγανε κανένα τόπι στη γειτονιά; Στο σχολείο; Δεν είχανε κανένα πατέρα που να γούσταρε μια ομάδα και να τους πήγε έστω και μια φορά στο γήπεδο; Πού μεγαλώσανε ρε γαμώτο, στις Βερσαλίες;
΄Η μήπως τους αναλάβανε οι ινστρούχτορες της κνε από νωρίς στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια και τους είπανε ότι το ποδόσφαιρο είναι καπιταλιστικό προίόν, τζιζ, κακά. Ή μήπως είχανε κουλτουριάρες γκόμενες που ακούγανε μόνο Cave και Cohen και τους κόψανε τη μπάλα και τα μπαλάκια μαζί; Ή μήπως γίνανε μετροσέξουαλ φλώροι και δεν το επέτρεπε το σοφιστικέ ίματζ που λανσάρουνε τα free press;
Σ' όλη μου τη ζωή θυμάμαι τα βλέμματα απορίας, απαξίωσης ή απόρριψης όταν έλεγα σε κάποιον μουσικόβιο, ή μουσικόβια, ότι έχω να πάω στο γήπεδο ή ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα γιατί έχω να δω το Θρύλο. Τη δε φράση "Μα εσύ Φίλιππε, μορφωμένος, καλλιεργημένος άνθρωπος και ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;" την έχω ακούσει τόσες φορές που πιστεύω ότι κυκλοφορεί σε κάποια κασέτα επιχειρηματολογίας που πρέπει να την έχουν αγοράσει πολλοί. Μόνο το όνομα αλλάζει. Όταν ήμουνα μικρός, τα δύο ποδοσφαιρικά μου είδωλα ήτανε πιο ροκ σταρ από τους περισσότερους ροκ σταρ που άκουγα τότε. Ο George Best και ο Charlie George της Άρσεναλ τρώγανε πέντε Lennon και δύο Jagger για πρωινό και μετά ζητάγανε και δεύτερη μερίδα. Αλητάμπουρες ολκής. Αμάξια, γκόμενες, αλκοόλ, κραιπάλες. Μόνο οι κιθάρες τούς λείπανε.
Όλοι οι άγγλοι μουσικοί έχουνε μια αγαπημένη ομάδα, κάποιοι το διαλαλούν κιόλας. Στην Αμερική όλοι λίγο πολύ έχουνε μια αγαπημένη ομάδα στο football, το baseball, ή το μπάσκετ. Εδώ οι περισσότεροι πατάνε στο γήπεδο μόνο άμα γίνεται καμιά συναυλία εκεί μέσα. Παρατηρώ πόσο πολύ απουσιάζει η μπάλα απ' τα τραγούδια ή από τις συνεντεύξεις των ελλήνων μουσικών, σαν να ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά. Μόνο οι Λοκομόντο βγάλανε κάτι τραγούδια για τη μπαλίτσα αλλά αυτοί απευθύνονται σε πιτσιρικάδες.
Εγώ προσωπικά διονυσιάζομαι όταν η ομάδα μου βάζει γκολ όπως διονυσιάζομαι βλέποντας live μια μπάντα που γουστάρω ή όταν ακούω αγαπημένα μου κομμάτια. Κι εκείνο το ρημάδι το "You'll Never Walk Alone" μού φέρνει ρίγη είτε το ακούω από μόνο του, είτε απ' τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Και πολύ περισσότερο απ' τους δεύτερους. Και δεν είμαι καν Λίβερπουλ.