Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές μού έρχονται στο νου εκείνα τα θριαμβευτικά νικητήρια μετεκλογικά πανηγύρια του ΠΑΣΟΚ με μουσική υπόκρουση την Carmina Burana του Carl Οrff. Aυτό βέβαια δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι οι άνθρωποι ήτανε καλλιεργημένοι, με κουλτούρα, γαλλικά, πιάνο, μπάρμπα στη Σορβόνη και μπατόν σαλέ. Καλά, εντάξει, ακούγανε και στο χωριό τους Οrff oι σκατόβλαχοι. Τέλος πάντων...
Βέβαια μετά τις εκλογές και την άκρατη κουλτούρα, το γυρνάγανε όλοι στα σκυλάδικα και τις μπουζουκοκατανύξεις. Υπουργοί, υφυπουργοί, εργολάβοι, μιζαδόροι, βίζιτες και παρατρεχάμενοι να χορεύουνε τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα΄με τη λαγνεία της δημοσιότητας μπροστά στο φακό. Με πρώτο τον αρχιμιζαδόρο Άκαρο να χορεύει τα ζεϊμπέκικα της ψευτομαγκιάς και της κλανιάς.
Κυκλοφορούνε ήδη τα μπλουζάκια με το λαμόγιο να ρίχνει τις ζεϊμπεκιές του σαν καλός μάγκας με τα φράγκα των άλλων (τα δικά σου και τα δικά μου). Κλασικό ιδίωμα του νεοέλληνα να πουλάει μαγκιά με ξένες πλάτες.
Θυμάμαι τις «Εκλογές» του Πανούση και των Μουσικών Ταξιαρχιών που φέτος κλείνει ακριβώς 30 χρόνια και οι στίχοι του είναι ανησυχητικά επίκαιροι. Σαν να σου λένε ότι όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα, αλλά ότι πιάσαμε πάτο. Τα φρου φρου και τα αρώματα είναι ίδια. Τα ίδια τραγούδια στις συγκεντρώσεις και τα εκλογικά κέντρα, ο ίδιος μαραμένος επαναστατικός οίστρος, οι νέοι να παπαγαλίζουνε τις αραχνιασμένες ιδέες των γέρων. Ένας μουσικός στα ογδονταφεύγα να προσπαθεί να σώσει μια χαμένη παρτίδα. Μικροί και μεγάλοι να μοιρολογάνε μια χαμένη πατρίδα.
Θυμάμαι τη φοβερή σκηνή του «Αποκάλυψη Τώρα» με το βομβαρδισμό και το «Ride of the Valkyries» του Βάγκνερ στο background με τον Robert Duvall να λέει: “Ι love the smell of napalm in the morning. It smells like victory!” Ταυτόχρονα μου έρχεται στο μυαλό και η ατάκα από μια ταινία του Woody Allen που τον καλούν να πάει σε μια όπερα του Βάγκνερ κι εκείνος απαντάει: «Δεν μπορώ να έρθω. Κάθε φορά που ακούω Βάγκνερ θέλω να εισβάλω στην Πολωνία ύστερα.»
Θα γούσταρα να ακούσω ανεβαστικές μουσικές την ημέρα των εκλογών, κάτι που να θυμίζει νίκη, κάτι που να δίνει αισιοδοξία, κάτι για το αύριο. Κάτι που να μου δώσει την ψευδαίσθηση ότι η Δευτέρα που θα ξημερώσει δεν θα είναι ίδια με το προηγούμενο Σάββατο. Κάτι που να με κάνει να ξεχάσω το «όποιον και να ψηφίσεις, στο τέλος πάντα νικάει η κυβέρνηση.»
Πόση εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη η νίκη του Clinton στις αμερικανικές εκλογές όταν είχε κατατροπώσει τον μπαμπά Bush και ένιωσα μια φευγαλέα λάμψη αισιοδοξίας βλέποντας όλη την οικογένεια του προέδρου να χορεύει με αληθινή χαρά το «Don’t Stop” των Fleetwood Mac.
Όποιος και να βγει την Κυριακή που έρχεται, τους αφιερώνω αυτό το κομμάτι:
Βέβαια μετά τις εκλογές και την άκρατη κουλτούρα, το γυρνάγανε όλοι στα σκυλάδικα και τις μπουζουκοκατανύξεις. Υπουργοί, υφυπουργοί, εργολάβοι, μιζαδόροι, βίζιτες και παρατρεχάμενοι να χορεύουνε τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα΄με τη λαγνεία της δημοσιότητας μπροστά στο φακό. Με πρώτο τον αρχιμιζαδόρο Άκαρο να χορεύει τα ζεϊμπέκικα της ψευτομαγκιάς και της κλανιάς.
Κυκλοφορούνε ήδη τα μπλουζάκια με το λαμόγιο να ρίχνει τις ζεϊμπεκιές του σαν καλός μάγκας με τα φράγκα των άλλων (τα δικά σου και τα δικά μου). Κλασικό ιδίωμα του νεοέλληνα να πουλάει μαγκιά με ξένες πλάτες.
Θυμάμαι τις «Εκλογές» του Πανούση και των Μουσικών Ταξιαρχιών που φέτος κλείνει ακριβώς 30 χρόνια και οι στίχοι του είναι ανησυχητικά επίκαιροι. Σαν να σου λένε ότι όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα, αλλά ότι πιάσαμε πάτο. Τα φρου φρου και τα αρώματα είναι ίδια. Τα ίδια τραγούδια στις συγκεντρώσεις και τα εκλογικά κέντρα, ο ίδιος μαραμένος επαναστατικός οίστρος, οι νέοι να παπαγαλίζουνε τις αραχνιασμένες ιδέες των γέρων. Ένας μουσικός στα ογδονταφεύγα να προσπαθεί να σώσει μια χαμένη παρτίδα. Μικροί και μεγάλοι να μοιρολογάνε μια χαμένη πατρίδα. Θυμάμαι τη φοβερή σκηνή του «Αποκάλυψη Τώρα» με το βομβαρδισμό και το «Ride of the Valkyries» του Βάγκνερ στο background με τον Robert Duvall να λέει: “Ι love the smell of napalm in the morning. It smells like victory!” Ταυτόχρονα μου έρχεται στο μυαλό και η ατάκα από μια ταινία του Woody Allen που τον καλούν να πάει σε μια όπερα του Βάγκνερ κι εκείνος απαντάει: «Δεν μπορώ να έρθω. Κάθε φορά που ακούω Βάγκνερ θέλω να εισβάλω στην Πολωνία ύστερα.»
Θα γούσταρα να ακούσω ανεβαστικές μουσικές την ημέρα των εκλογών, κάτι που να θυμίζει νίκη, κάτι που να δίνει αισιοδοξία, κάτι για το αύριο. Κάτι που να μου δώσει την ψευδαίσθηση ότι η Δευτέρα που θα ξημερώσει δεν θα είναι ίδια με το προηγούμενο Σάββατο. Κάτι που να με κάνει να ξεχάσω το «όποιον και να ψηφίσεις, στο τέλος πάντα νικάει η κυβέρνηση.»
Πόση εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη η νίκη του Clinton στις αμερικανικές εκλογές όταν είχε κατατροπώσει τον μπαμπά Bush και ένιωσα μια φευγαλέα λάμψη αισιοδοξίας βλέποντας όλη την οικογένεια του προέδρου να χορεύει με αληθινή χαρά το «Don’t Stop” των Fleetwood Mac.
Όποιος και να βγει την Κυριακή που έρχεται, τους αφιερώνω αυτό το κομμάτι: