Την προηγούμενη Πέμπτη βρεθήκαμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για την πρεμιέρα του "Σκοτεινού Θάλαμου" του Παύλου Παυλίδη. Σήμερα είναι ίσως η καλύτερη μέρα για να σας πούμε τις εντυπώσεις μας, για να μη χάσετε τη σημερινή, δεύτερη εμφάνιση του... "Θάλαμου".Η νέα παράσταση του Πάυλου Παυλίδη έχει βέβαια ως βάση τη μουσική, αλλά με συγκεκριμένο σενάριο. Ο Παύλος Παυλίδης επιλέγει τα ήρεμα και ίσως σκοτεινά τραγούδια της δισκογραφίας του και τα παρουσιάζει μαζί με ασπρόμαυρες κι έγχρωμες φωτογραφίες, αλλά και videos που ταιριάζουν σε κάθε τραγούδι. Κάτι αντίστοιχο (χωρίς τις φωτογραφίες και τα videos) είχε κάνει και στη Σύρο σε εκείνες τις φοβερές συναυλίες του Παύλου στο Θέατρο Απόλλων, στην Ερμούπολη, το 2008.
Λίγο μετά τις 10:30 μμ, ο Παύλος και οι B-Movies ανεβαίνουν στη σκηνή. Αρκετός ο κόσμος, χωρίς να έχει γεμίσει το θέατρο. Υπήρχε θα έλεγα μια προσμονή για το νέο εγχείρημα του Παυλίδη. Στο "Αρκεί που περιμένω", τα σκρατς που ακούγονταν και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στον τοίχο μου θύμιζαν θερινό κινηματογράφο και ταινία εποχής. Σιγά, σιγά μπαίναμε στην ατμόσφαιρα του "Σκοτεινού Θαλάμου"... Μάλιστα μετά το "Όλα όσα αγάπησα", ο Παύλος μας είπε ότι είναι περίεργο και για τους ίδιους, όχι μόνο για εμάς... Κι έτσι ήταν.
Ο κόσμος προσπαθούσε να μπει στο κλίμα της βραδιάς και θα έλεγα ότι συμμετείχε περισσότερο (με ρυθμικά χειροκροτήματα) στα γνωστά τραγούδια. Πιστεύω ότι το κοινό του Παύλου Παυλίδη είναι πιο κοντά στα γρήγορα και χαρούμενα τραγούδια του και στις γνωστές επιτυχίες των Σπαθιών. Όμως υπάρχουν και αρκετοί που θεωρούν ότι του ταιριάζει πάρα πολύ η ήρεμη, μελωδική μπαλάντα.
Οι επιλογές των τραγουδιών ήταν ως επί το πλείστον από την προσωπική δισκογραφία του Παύλου και λίγα τραγούδια από τα Ξύλινα Σπαθιά (έξι αν μέτρησα σωστά). Η ησυχία που υπήρχε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των περισσότερων τραγουδιών ήταν κάτι που δε συναντάς εύκολα σε συναυλίες Ελλήνων μουσικών κι όχι μόνο. Πολλές φορές ένιωθα ότι παρακολουθούσαμε μια συναυλία ενός ξένου ονόματος, στην οποία δε γνωρίζαμε αρκετά από τα κομμάτια, αλλά είχαμε προσμονή για την τελική κατάληξη της. Κάπως έτσι πιστεύω ότι ένιωθαν οι περισσότεροι...
Πόσες φορές όμως νιώθουμε κάτι αντίστοιχο σε κάποια συναυλία; Γιατί θα πρέπει να είναι πετυχημένη μια συναυλία, αν ο καλλιτέχνης παίξει μόνο τα γνωστά τραγούδια του; Γιατί να μην τον αφήνουμε να εκφραστεί όπως θέλει εκείνη τη στιγμή;
Ο Παύλος το κάνει αυτό το πράγμα στο "Σκοτεινό Θάλαμο" και πιστεύω ότι του ταιριάζει. Σήμερα, είναι η δεύτερη εμφάνιση του στο Γυάλινο. Να πάτε. Αξίζει!
Setlist
Αρκεί που περιμένω
Πέλαγος
Όλα όσα αγάπησα
Κοραλένιος βυθός
Immortal story
Ο Κηπουρός
Όμορφη μέρα
Σε ζωγράφισα
Βροχοποιός
Στο Νότο
Όσο ο αέρας
Το στοιχειωμένο σπίτι
*** Διάλειμμα ***
Ναυαγός
Νοσφερατου
Λαθρεπιβάτης
Όσο μικραίνω
Κούκλα
Μόνο ο τρελός (Last call to Paris)
Δαίμονες
Ζεστός αέρας
Καταιγίδα
Σύννεφα
*** Encore ***
Αφού λοιπόν
Οι Περαστικές
Grand Hotel
Κοιτάζω τα σπίτια
Τόσο κοντά
Άσε με εδώ
<Κλείσιμο με Ομποε>