Η προσμονή για το live ήταν μεγάλη. Πριν λίγες μέρες είχα ακούσει το ένα από τα δύο τραγούδια των psychedelic trips to death που μπορεί να βρει κανείς στο ίντερνετ και είχε κολλήσει στο μυαλό μου. Οπότε είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω περισσότερο απ'το υλικό τους και να δω αν πραγματικά διαπνεόταν από αυτή τη μυσταγωγία που απέπνεε το συγκεκριμένο κομμάτι. Όσον αφορά τους zebra tracks η indie/shoegaze μουσική τους με προδιέθετε αρκετά θετικά για έναν πιο γλυκό και καινούργιο θόρυβο στο πλαίσιο προώθησης του νέου τους άλμπουμ "Collective Guilt" που βγαίνει στις 5 Ιουνίου.
Βρέθηκα, λοιπόν, για πρώτη φορά στο υπόγειο του Coo για το live που άργησε πολύ να ξεκινήσει, καθώς η προσέλευση δεν ήταν αρκετά μεγάλη κατά την ώρα έναρξης. Οι pttd ανέβηκαν στη σκηνή και χωρίς περιστροφές ξεκίνησαν έναν ανελέητο πόλεμο με τις κιθάρες και τα ντραμς τους, κάνοντας ξεκάθαρο στο κοινό απ'την αρχή ότι δεν θα περάσουμε μια αδιάφορη βραδιά. Τα ψυχεδελικά μοτίβα, τα ποστ πανκ ξεσπάσματα και η βρωμιά που έβγαζε ο ήχος τους δημιούργησαν ένα συνοθύλευμα που σε οδηγεί σε καταστάσεις πολύχρωμου σκότους και αποδόμησης.
Μορφή του συγκροτήματος, η σκελετική μορφή που χειριζόταν την ηλεκτρική κιθάρα και κέντριζε το βλέμμα, καθιστωντας το σόου αυστηρά προσωπικό. Αποτίοντας επ'ευκαιρίας και φόρο τιμής στα 32 χρόνια από το θάνατο του Ian Curtis, οι Trips έκαναν μια πολύ δυναμική και πορωμένη εμφάνιση όπως ξέρουν να κάνουν μόνο μουσικοί που το γουστάρουν πραγματικά και νιώθουν την κάθε νότα.
Μακροβούτι στη σκουληκότρυπα του σαμάνου.
Οι Zebra Tracks συνέχισαν σε ένα πιο ήπιο τόνο, δίνοντας και λίγο χώρο στις ποπ εκφάνσεις του ήχου τους, χωρίς βέβαια να ξεφεύγουν από τα post punk/shoegaze ηχοτοπία που είναι λογικό να υπερισχύσουν σε μια ζωντανή εμφάνιση. Οι Zt, οι οποίοι έχουν κανονισμένα 2 gigs στο Μαντσεστερ στις αρχές Ιουνίου, σε σχέση με το υλικό που είχα ακούσει δεν μ' ενθουσίασαν. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται στο περασμένο της ώρας (λόγω της καθυστέρησης) και στο κουρασμένο απ'το σφυροκόπημα αυτί μου, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι κυμάνθηκαν σε μέτρια επίπεδα για τις δυνατότητες τους.
Ύμνος για τους απανταχού ιδιοκτήτες κλεμμένων ποδηλάτων- "and i lost mine", too.
Βρέθηκα, λοιπόν, για πρώτη φορά στο υπόγειο του Coo για το live που άργησε πολύ να ξεκινήσει, καθώς η προσέλευση δεν ήταν αρκετά μεγάλη κατά την ώρα έναρξης. Οι pttd ανέβηκαν στη σκηνή και χωρίς περιστροφές ξεκίνησαν έναν ανελέητο πόλεμο με τις κιθάρες και τα ντραμς τους, κάνοντας ξεκάθαρο στο κοινό απ'την αρχή ότι δεν θα περάσουμε μια αδιάφορη βραδιά. Τα ψυχεδελικά μοτίβα, τα ποστ πανκ ξεσπάσματα και η βρωμιά που έβγαζε ο ήχος τους δημιούργησαν ένα συνοθύλευμα που σε οδηγεί σε καταστάσεις πολύχρωμου σκότους και αποδόμησης.
Μορφή του συγκροτήματος, η σκελετική μορφή που χειριζόταν την ηλεκτρική κιθάρα και κέντριζε το βλέμμα, καθιστωντας το σόου αυστηρά προσωπικό. Αποτίοντας επ'ευκαιρίας και φόρο τιμής στα 32 χρόνια από το θάνατο του Ian Curtis, οι Trips έκαναν μια πολύ δυναμική και πορωμένη εμφάνιση όπως ξέρουν να κάνουν μόνο μουσικοί που το γουστάρουν πραγματικά και νιώθουν την κάθε νότα.
Μακροβούτι στη σκουληκότρυπα του σαμάνου.
Οι Zebra Tracks συνέχισαν σε ένα πιο ήπιο τόνο, δίνοντας και λίγο χώρο στις ποπ εκφάνσεις του ήχου τους, χωρίς βέβαια να ξεφεύγουν από τα post punk/shoegaze ηχοτοπία που είναι λογικό να υπερισχύσουν σε μια ζωντανή εμφάνιση. Οι Zt, οι οποίοι έχουν κανονισμένα 2 gigs στο Μαντσεστερ στις αρχές Ιουνίου, σε σχέση με το υλικό που είχα ακούσει δεν μ' ενθουσίασαν. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται στο περασμένο της ώρας (λόγω της καθυστέρησης) και στο κουρασμένο απ'το σφυροκόπημα αυτί μου, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι κυμάνθηκαν σε μέτρια επίπεδα για τις δυνατότητες τους.
Ύμνος για τους απανταχού ιδιοκτήτες κλεμμένων ποδηλάτων- "and i lost mine", too.
Σχετικό θέμα