Ελάχιστες μέρες πριν τη ζωντανή εμφάνιση των Pennywise στο Fuzz, διάβασα με μεγάλη προσοχή τη συνέντευξη του Fletcher στο Δημήτρη Αντωνόπουλο. Ο άνθρωπος είναι punk, απλά. Η αυθεντικότητα του, σου δίνει ενα παραπάνω κίνητρο να τον δεις μαζί με τους υπόλοιπους Pennywise ζωντανά. Πόσο μάλλον αν ανήκεις (όπως εγώ) σε αυτούς που πρόλαβαν την αρχή τους στο γυμνάσιο.
Τρίτη, 19 Ιουνίου 2012. Δεύτερη μέρα μετά τις εθνικές εκλογές και θα έχουμε επιτέλους κυβέρνηση. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι απολιτίκ, αλλά αυτή τη φορά ούτε που με ενδιέφερε αν θα είχαμε ή όχι κυβέρνηση. Ήταν η βραδιά των Pennywise και αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει με καμία κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα της βραδιάς, άνοιξαν τη συναυλία οι δικοί μας Fall Of Man. Με λίγο κόσμο, τα παιδιά τα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά. Ήταν καλοί, άρεσαν στο κοινό, εγώ δεν ξετρελάθηκα πάντως. Έχουν ένα στυλ πιο καινούργιου hardcore με διπλά φωνητικά (ο τραγουδιστής και ο ντράμερ), καλοδουλεμένοι αλλά μέχρι εκεί. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν ήταν αξιοπρεπείς, και γι’αυτό μετά απο μισή ώρα στη σκηνή εισέπραξαν ενα δυνατό χειροκρότημα.
Σειρά είχαν οι γείτονές μας ( Ιταλοί ) Actionmen. Μεγάλοι χαβαλέδες με ενα frontman/κιθαριστα υπερκινητικό και μεγάλο ηθοποιό. Κινήθηκαν σε ένα χώρο του punk αλλά punk δεν τους λες. Πιο πολύ θα μου έκαναν αν έπαιζαν support σε Gogol Bordelo παρά στους Pennywise. Highlight για τους Actionmen η διασκευή “ Living On My Own “ του θρυλικού Freddie Mercury, με το δικό τους τρόπο.
Σαν τελικό συμπέρασμα όσον αφορά τα δυο support groups , έχω να πω ότι χωρίς να περάσω άσχημα, τα θεώρησα κατώτερα των περιστάσεων περιμένοντας να βγουν οι Pennywise. Τέλος πάντων.
Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη. Το Fuzz γέμισε κάτω και όλοι είχαμε μια αγωνία. Τα φώτα χαμηλώνουν... και Every Single Day απο το About Time (1995). Αγωνία τέλος και ώρα για punk πάρτυ. Οι Pennywise εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας ναι μεν με το Fletcher αλλά χωρίς τον επί περίπου 20 χρόνια τραγουδιστή τους, Lindberg. Ο Zoli Téglás καλύπτει επάξια το κενό του Lindberg και δείχνει σαν να ήταν αρχικό μέλος της μπάντας.
Το κοινό τραγούδαγε συνεχώς. Τα circle pits και τα stage diving ήταν ασταμάτητα. Μέχρι και ο Téglás έκανε stage diving και ξεσήκωσε το Fuzz. Κατά τα αλλά, παρόλο που στις αποσκευές τους είχαν ένα ολοκαίνουργιο δίσκο (All Or Nothing) δεν αναλώθηκαν μόνο πάνω σε αυτόν, πλην των All Or Nothing, We Have It All, Revolution & Let Us Hear Your Voice. Ακούστηκαν οι κομματάρες Society, Living For Today, Same Old Story, Can’t Believe it , My own Country, Rules κ.α. Το μενού είχε και διασκευή. Και ποιά άλλη από το Stand By Me του Ben E. King.
Φτάνουμε στο encore, αφού έχουμε καταναλώσει τα μπυράκια μας και είμαστε έτοιμοι για την τελική ευθεία. Pennywise από τον πρώτο δίσκο και μετά το μνημειώδες (και παράλληλα γηπεδικό) Bro Hymn όπου το Fuzz, αν και γεμάτο μόνο στο κάτω μέρος, τραγούδαγε σα να είχε το διπλάσιο κόσμο. Επικό τελείωμα.
Αν με ρωτήσει κανείς, τι δεν πήγε καλά σε αυτό το live, νομίζω ότι είναι η απουσία έστω και ενός κομματιού από το Unknown Road (ένα Homesick ή το The City Is Burning χώραγαν στη λίστα). Κατά τα άλλα οι Pennywise έστω και καθυστερημένα μας τίμησαν και μεις τους αποθεώσαμε. Και παράλληλα εκπληρώθηκε και άλλο ένα όνειρο.
Flether, Zoli, Randy & Byron σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε σύντομα!
Τρίτη, 19 Ιουνίου 2012. Δεύτερη μέρα μετά τις εθνικές εκλογές και θα έχουμε επιτέλους κυβέρνηση. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι απολιτίκ, αλλά αυτή τη φορά ούτε που με ενδιέφερε αν θα είχαμε ή όχι κυβέρνηση. Ήταν η βραδιά των Pennywise και αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει με καμία κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα της βραδιάς, άνοιξαν τη συναυλία οι δικοί μας Fall Of Man. Με λίγο κόσμο, τα παιδιά τα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά. Ήταν καλοί, άρεσαν στο κοινό, εγώ δεν ξετρελάθηκα πάντως. Έχουν ένα στυλ πιο καινούργιου hardcore με διπλά φωνητικά (ο τραγουδιστής και ο ντράμερ), καλοδουλεμένοι αλλά μέχρι εκεί. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν ήταν αξιοπρεπείς, και γι’αυτό μετά απο μισή ώρα στη σκηνή εισέπραξαν ενα δυνατό χειροκρότημα.
Σειρά είχαν οι γείτονές μας ( Ιταλοί ) Actionmen. Μεγάλοι χαβαλέδες με ενα frontman/κιθαριστα υπερκινητικό και μεγάλο ηθοποιό. Κινήθηκαν σε ένα χώρο του punk αλλά punk δεν τους λες. Πιο πολύ θα μου έκαναν αν έπαιζαν support σε Gogol Bordelo παρά στους Pennywise. Highlight για τους Actionmen η διασκευή “ Living On My Own “ του θρυλικού Freddie Mercury, με το δικό τους τρόπο.
Σαν τελικό συμπέρασμα όσον αφορά τα δυο support groups , έχω να πω ότι χωρίς να περάσω άσχημα, τα θεώρησα κατώτερα των περιστάσεων περιμένοντας να βγουν οι Pennywise. Τέλος πάντων.
Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη. Το Fuzz γέμισε κάτω και όλοι είχαμε μια αγωνία. Τα φώτα χαμηλώνουν... και Every Single Day απο το About Time (1995). Αγωνία τέλος και ώρα για punk πάρτυ. Οι Pennywise εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας ναι μεν με το Fletcher αλλά χωρίς τον επί περίπου 20 χρόνια τραγουδιστή τους, Lindberg. Ο Zoli Téglás καλύπτει επάξια το κενό του Lindberg και δείχνει σαν να ήταν αρχικό μέλος της μπάντας.
Το κοινό τραγούδαγε συνεχώς. Τα circle pits και τα stage diving ήταν ασταμάτητα. Μέχρι και ο Téglás έκανε stage diving και ξεσήκωσε το Fuzz. Κατά τα αλλά, παρόλο που στις αποσκευές τους είχαν ένα ολοκαίνουργιο δίσκο (All Or Nothing) δεν αναλώθηκαν μόνο πάνω σε αυτόν, πλην των All Or Nothing, We Have It All, Revolution & Let Us Hear Your Voice. Ακούστηκαν οι κομματάρες Society, Living For Today, Same Old Story, Can’t Believe it , My own Country, Rules κ.α. Το μενού είχε και διασκευή. Και ποιά άλλη από το Stand By Me του Ben E. King.
Φτάνουμε στο encore, αφού έχουμε καταναλώσει τα μπυράκια μας και είμαστε έτοιμοι για την τελική ευθεία. Pennywise από τον πρώτο δίσκο και μετά το μνημειώδες (και παράλληλα γηπεδικό) Bro Hymn όπου το Fuzz, αν και γεμάτο μόνο στο κάτω μέρος, τραγούδαγε σα να είχε το διπλάσιο κόσμο. Επικό τελείωμα.
Αν με ρωτήσει κανείς, τι δεν πήγε καλά σε αυτό το live, νομίζω ότι είναι η απουσία έστω και ενός κομματιού από το Unknown Road (ένα Homesick ή το The City Is Burning χώραγαν στη λίστα). Κατά τα άλλα οι Pennywise έστω και καθυστερημένα μας τίμησαν και μεις τους αποθεώσαμε. Και παράλληλα εκπληρώθηκε και άλλο ένα όνειρο.
Flether, Zoli, Randy & Byron σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε σύντομα!