Με τα πρώτα τέσσερα albums τους, οι εκ Μελβούρνης ορμώμενοι Bamboos, πέτυχαν την καθιέρωση τους, στις συνειδήσεις των απανταχού υποψιασμένων soul – funk ακροατηρίων. Ήδη όμως, από το “4” του 2010, είχε αρχίσει να διαφαίνεται η πρόθεση τους να ανακατέψουν την τράπουλα, παίζοντας με τις ενορχηστρώσεις και ενσωματώνοντας ποικίλες επιρροές. Την ίδια εποχή άλλωστε, ο Lance Ferguson, ηγέτης του πολυμελούς σχήματος (κιθαρίστας, βασικός συνθέτης, παραγωγός) δήλωνε:
«Στο ‘4’ ο ήχος εμπλουτίζεται με αρκετά νέα στοιχεία. Όταν ξεκίνησα να το γράφω άκουγα ετερόκλητα πράγματα, όπως για παράδειγμα ψυχεδέλεια, 60’s garage, mod-soul, έως και straight rock… »
(Jazz & Τζαζ, τεύχος 211, Οκτώβριος 2010)
«…Έχουν σχεδόν περάσει δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου μας single… η μουσική έχει διαφοροποιηθεί αρκετά από τότε…για εμένα το πιο σημαντικό πλέον είναι να συνθέσουμε πραγματικά καλά τραγούδια…ήθελα να ένα δίσκο που να είναι άμεσα αναγνωρίσιμος ως δίσκος των Bamboos και να μην ευθυγραμμίζεται με μια συγκεκριμένη σκηνή…»
(Wax Poetics, τεύχος 42, Ιούλιος - Αύγουστος 2010)
Φέτος, επέστρεψαν με το ολοκαίνουριο “Medicine Man” (Tru Thoughts) που φιλοδοξεί να αποτελέσει και τη, μέχρι στιγμής, πιο εξωστρεφή δουλειά τους. Ήδη από το οπισθόφυλλο, εντοπίζει κανείς τις πρώτες διαφορές σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Τα δυναμικά groovy instrumentals βρίσκονται σε άδεια επ’ αόριστον. Για πρώτη φορά album των Bamboos περιέχει αποκλειστικά και μόνο τραγούδια (11 τον αριθμό). Το δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός, σχετίζεται με τα ονόματα των καλεσμένων ερμηνευτών. Πλάι στις συνήθεις υπόπτους Kylie Auldist και Megan Washington (η πρώτη μάλιστα αποτελεί και τη μόνιμη τραγουδίστρια του group), συναντάμε ηχηρά ονόματα του παγκόσμιου στερεώματος. Ενδεικτικά αναφέρω, τον κύριο “I Need A Dollar” Aloe Blacc, καθώς και το Βρετανό Daniel Merriweather συνεργάτη του Mark Ronson - αρκετοί ενδεχομένως να τον θυμούνται από το “Impossible”, μεγάλο σουξέ στη χώρα μας πριν από τρία καλοκαίρια.Ακούγοντας το “Medicine Man”, συνειδητοποιείς ότι οι αρχικές υποψίες υπήρξαν βάσιμες. Οι δημιουργοί του επιδιώκουν μια σαφέστατα εμπορικότερη δυναμική. Πίσω από τις αβανταδόρικες συμμετοχές, ίσως μάλιστα να κρύβεται και μια διακριτική φιλοδοξία διείσδυσης στα mainstream ραδιόφωνα. Τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν αρνητική συνθήκη, συνεπάγονται όμως δεδομένες ηχητικές και στιλιστικές αλλαγές. Για παράδειγμα, το τραχύ funk, που κατά τόπους μας είχαν συνηθίσει, λάμπει δια της απουσίας του και η αλήθεια είναι πώς …μας λείπει. Θα τους αδικούσαμε ωστόσο, αν δεν εκτιμούσαμε την εκλεπτυσμένη, φινετσάτη soul - pop που ως επί το πλείστον αναδεικνύουν εδώ. Πόσο μάλλον όταν αυτή χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη φροντίδα στον τομέα του songwriting - οι Bamboos υπογράφουν εδώ μερικές από τις πιο πλούσιες και όμορφες συνθέσεις της καριέρας τους...
…πέρα από το εξαιρετικό πρώτο single “I Got Burned” (τραγουδά ο Tim Rogers – όλα τα λεφτά στο solo του Ferguson) ξεχωρίζουν: το μελωδικότατο “The Wilhelm Scream” (με τη Megan Washington), το αιθέριο “Hello Stranger” (ντουέτο μεταξύ Kylie Auldist - Ella Thompson που σε εμένα τουλάχιστον, θυμίζει…Bangles!), το ροκάδικο “Cut Μe Down” με τη βραχνή φωνή της Auldist και το soul sister τσαμπουκά της να κλέβουν την παράσταση… τέλος, το τρυφερό, καταληκτικό “Window” που εν μέσω ατμόσφαιρας συγκίνησης, αφιερώνεται στη μνήμη της Amy Winehouse… Κοιτώντας μόνο μπροστά, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Ο Lance Ferguson φοβούμενος την κατηγοριοποίηση των Bamboos, ως «άλλης μιας soul – funk μπάντας» επιχειρεί με τόλμη και αποφασιστικότητα μια φιλόδοξη διεύρυνση. Το μέλλον θα δείξει αν θα δικαιωθεί για την επιλογή του …
o Επίσημο site των Bamboos
http://www.thebamboos.com/home.cfm
o Bamboos feat Tim Rogers – I Got Burned
o Bamboos feat Daniel Merriweather – I Never
