Είναι μερικές φορές κάποια γεγονότα που σε ταρακουνάνε και σε κάνουν να καταλάβεις πόσο μικρά και ασήμαντα είναι τα πάθη και τα μίση που κάποιοι σπέρνουν και καλλιεργούν εντέχνως μέσα στον αθλητισμό. Επηρεασμένος λοιπόν από αυτά και συγκλονισμένος από το θάνατο του πιτσιρικά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επισημάνω ορισμένα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση αλλά και κάτι που παρατήρησα στους αγώνες που πολύ κακώς, κατά την ταπεινή μου άποψη, διεξήχθησαν.
Το ποδόσφαιρο στη χώρα μας είναι το πιο δημοφιλές άθλημα κι επειδή είμαστε λαός που παθιάζετε εύκολα μας έχουν βάλει σε ένα «τρυπάκι» από το οποίο δε βλέπω τον τρόπο να ξεκολλήσουμε. Εδώ και κάποια χρόνια έχει δημιουργηθεί μια αντιπαλότητα μεταξύ οπαδών, φιλάθλων, υποστηρικτών(και όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους) ομάδων με μοναδικό όφελος τη συγκάλυψη σημαντικών γεγονότων της καθημερινότητας. Έχουν καταφέρει, δυστυχώς ακόμα και άνθρωποι των γραμμάτων, να χωρίσουν τη χώρα σε βορρά και νότο, την πρωτεύουσα σε Αθήνα και Πειραιά… Υπάρχουν κάποιοι που με παντιέρα αυτή την αντιπαλότητα πουλάνε παραμύθι στο λαό, κερδίζουν την εμπιστοσύνη του και στο τέλος-τέλος φτάνουν σε σημείο να τον εκπροσωπούν!!!
Δε θυμάμαι πόσα χρόνια ακούω περί μέτρων προστασίας του αθλήματος από τους χούλιγκαν. Ήμουνα νιος και γέρασα!! Αλλάξανε τόσες κυβερνήσεις, ακούσαμε τόσα λόγια, πήραμε τόσες υποσχέσεις και το μόνο που έγινε ήταν τα γήπεδα της ολυμπιάδας. Για ιδιωτικούς αστυνομικούς των ομάδων ακούσαμε, για κάμερες, για ηλεκτρονικά εισιτήρια, για διάλυση των οργανωμένων, λόγια, λόγια, λόγια… Η ιστορία έγραψε τραυματισμούς άπειρους, νεκρούς πολλούς αλλά νιονιό καθόλου! Σε όλα αυτά η συμμετοχή των ποδοσφαιριστών αλλά και όλων των ποδοσφαιρανθρώπων είναι παθητική και από ελάχιστη έως μηδενική. Τι να τα κάνω τα fair play αυτοκολητάκια στα μανίκια τους και τα παιδάκια που πιάνουν από το χεράκι πριν βγουν στο χορτάρι αφού στο τέλος του παιχνιδιού θα ευχαριστήσουν όλοι τον… υπέροχο κόσμο τους! Για τη συμμετοχή της δημοσιογραφίας δε θα μιλήσω καθόλου. Θεωρώ απλά ότι κάνει το μεγαλύτερο κακό και ότι είναι ο σημαντικότερος «σιτιστής» αυτής της αρρωστημένης κατάστασης.
Καταλαβαίνω ότι το να πας γήπεδο είναι μια εκτόνωση. Δεκτό. Δεν είπα να φωνάξει κάποιος τους αντιπάλους παλιοχαρακτήρες… Ας τους πει μαλάκες αν αυτό τον κάνει να «ξεχαρμανιάζει». Στο γήπεδο όμως δεν είναι λογικό να βρίσκονται κάθε Κυριακή τόσοι αστυνομικοί. Όποιος είδε αυτή την εβδομάδα ρεπορτάζ από τα γήπεδα θα παρατήρησε την ανυπαρξία αστυνομικής δύναμης. Και γενάτε το ερώτημα. Δεν είναι πολύ καλύτερα έτσι???Ας δούμε λοιπόν το ποδόσφαιρο σαν διασκέδαση, σαν μια κοινωνική εκδήλωση γιατί μόνο αυτό το ρόλο μπορεί να παίξει στη ζωή μας που είναι γεμάτη από πολύ σπουδαιότερα και δημιουργικά πράγματα. Επιτέλους ας βγούμε από τη χειμερία νάρκη στην οποία μας έχουν ρίξει.
Υ.Γ. κάποια πράγματα παραμένουν πάντα επίκαιρα…
Παύλος Σιδηρόπουλος – Κάποτε θα ’ρθουν
Σχετικό θέμα