Γράφει ο Αντώνης Κατσαμας.
Βεάκειο 2012 και η μέρα Σάββατο... Μάλαμας.. πρώτη του φορά στο θέατρο του Πειραιά κ όπως κάθε πρώτη φορά είχε κάτι από μαγεία, ενθουσιασμό, αγωνία και φυσικά ευτράπελα...
Ο ουρανός συνηγορούσε στο σκηνικό με κάποια σύννεφα να φέρνουν βόλτα αδιάφορα πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ η κατάμεστη εικόνα του θεάτρου από ανθρώπους διψασμένους και ζαλισμένους από τα όσα μας συμβαίνουν καθημερινά, ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει η παράσταση..
Ο Σωκράτης παρέα με τους μουσικούς του βγήκαν στην ώρα τους σαν καλοκουρδισμένη αμαξοστοιχία και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι σε παλιές και ακόμα παλιότερες μελωδίες με σύμμαχο τον ουρανό, που του έκανε και αυτή τη χάρη να φέρει λίγο Διονυσιασμό με τη μορφή σταγόνων, καταφέρνοντας έτσι ν' ακροβατεί η σκέψη όλων μας για το αν θα σταματήσει τη συναυλία ή όχι..
Ο Σωκράτης ασταμάτητος έκανε αστεία προκαλώντας τον ουρανό και ίσως λίγο την τύχη του μιας και η ηλεκτροπληξία ήταν ''προ των πυλών'', ενώ ο κόσμος είχε εκστασιαστεί με τις σταγόνες που συναγωνίζονταν σε ταχύτητα τις νότες και τον παθιασμένο λαιμό του που φούσκωνε σε κάθε επιφώνημα που έβρισκε στα λευκά κενά της κάθε μελωδίας...
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε την τιμητική του μιας και ακούσαμε αρκετά δικά του τραγούδια δια στόματος του Σωκράτη και η αλήθεια είναι ότι δεν μας κακοφάνηκε καθόλου, ενώ η Μαρίνα Δακανάλη που τον συνοδεύει μουσικά σε αυτήν την περιοδεία υπήρξε σταθερή και διακριτικά έλαμψε με την δίχως έπαρση παρουσία της!! Μαγική στιγμή ξανά, ο γνωστός άγνωστος με την κουκούλα (λόγω βροχής, μην πάει αλλού ο νους) Φώτης Σιώτας όπου ενώ μας είχε στείλει με το δοξάρι του ήδη σε μέρη ψυχεδελικά, αγκαλιάζει το μικρόφωνο για να τραγουδήσει το ''Αερικό'' του Θανάση..ήταν η στιγμή που η σιωπή όλων είχε την αδάμαστη σημασία της μέσα από ένα τεράστιο τελικό χειροκρότημα...μάλλον είναι θέμα χρόνου να βγει μπροστά...
Έπαιξε όπως πάντα πολύ ώρα, ξέφυγε από καταιγίδες, μύθους κ ανταρσίες της στιγμής αλλά τελικά όπως κάθε πρώτη φορά, έτσι και αυτή είχε κωμικοτραγικό τέλος... τα ευτράπελα που λέγαμε... ήταν η στιγμή της ''Αράχνης'' να υφάνει στο μυαλό μας τη νύχτα με το όνειρο και το ρεαλισμό με την ελπίδα, όπου ξαφνικά και ενώ ακουγόταν ''δεν μένει εδώ κανείς'', σιωπή... σαν να έπεσε ο ρελές της νύχτας... τελικά ένα ποτό που επαναστάτησε και την είδε καμικάζι, πήγε κ έπεσε σε κάποια ηλεκτρολογικά προκαλώντας βραχυκύκλωμα στον ήχο κ σ' εμάς την απογοήτευση... ο Σωκράτης έφυγε πολύ γρήγορα, δεν τον είδαμε μετά… υποθέτω είναι πολύ άσχημο να σε κόβουν τη στιγμή που αγγίζεις τη μέθεξη...
Τον αγαπάμε, δεν του το κρατάμε... ήταν μια νύχτα που είχε απ' όλα... νότες, σταγόνες, κόσμο και χαρά γλεντιού, αλκοόλ και καπνό… μα κυρίως, την υπόσχεση της ανάγκης να ξανασυμβεί... γιατί απλώς, έτσι πρέπει.
Οι φωτογραφίες είναι από παλιότερες εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα.
Βεάκειο 2012 και η μέρα Σάββατο... Μάλαμας.. πρώτη του φορά στο θέατρο του Πειραιά κ όπως κάθε πρώτη φορά είχε κάτι από μαγεία, ενθουσιασμό, αγωνία και φυσικά ευτράπελα...
Ο ουρανός συνηγορούσε στο σκηνικό με κάποια σύννεφα να φέρνουν βόλτα αδιάφορα πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ η κατάμεστη εικόνα του θεάτρου από ανθρώπους διψασμένους και ζαλισμένους από τα όσα μας συμβαίνουν καθημερινά, ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει η παράσταση..
Ο Σωκράτης παρέα με τους μουσικούς του βγήκαν στην ώρα τους σαν καλοκουρδισμένη αμαξοστοιχία και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι σε παλιές και ακόμα παλιότερες μελωδίες με σύμμαχο τον ουρανό, που του έκανε και αυτή τη χάρη να φέρει λίγο Διονυσιασμό με τη μορφή σταγόνων, καταφέρνοντας έτσι ν' ακροβατεί η σκέψη όλων μας για το αν θα σταματήσει τη συναυλία ή όχι..
Ο Σωκράτης ασταμάτητος έκανε αστεία προκαλώντας τον ουρανό και ίσως λίγο την τύχη του μιας και η ηλεκτροπληξία ήταν ''προ των πυλών'', ενώ ο κόσμος είχε εκστασιαστεί με τις σταγόνες που συναγωνίζονταν σε ταχύτητα τις νότες και τον παθιασμένο λαιμό του που φούσκωνε σε κάθε επιφώνημα που έβρισκε στα λευκά κενά της κάθε μελωδίας...
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε την τιμητική του μιας και ακούσαμε αρκετά δικά του τραγούδια δια στόματος του Σωκράτη και η αλήθεια είναι ότι δεν μας κακοφάνηκε καθόλου, ενώ η Μαρίνα Δακανάλη που τον συνοδεύει μουσικά σε αυτήν την περιοδεία υπήρξε σταθερή και διακριτικά έλαμψε με την δίχως έπαρση παρουσία της!! Μαγική στιγμή ξανά, ο γνωστός άγνωστος με την κουκούλα (λόγω βροχής, μην πάει αλλού ο νους) Φώτης Σιώτας όπου ενώ μας είχε στείλει με το δοξάρι του ήδη σε μέρη ψυχεδελικά, αγκαλιάζει το μικρόφωνο για να τραγουδήσει το ''Αερικό'' του Θανάση..ήταν η στιγμή που η σιωπή όλων είχε την αδάμαστη σημασία της μέσα από ένα τεράστιο τελικό χειροκρότημα...μάλλον είναι θέμα χρόνου να βγει μπροστά...Έπαιξε όπως πάντα πολύ ώρα, ξέφυγε από καταιγίδες, μύθους κ ανταρσίες της στιγμής αλλά τελικά όπως κάθε πρώτη φορά, έτσι και αυτή είχε κωμικοτραγικό τέλος... τα ευτράπελα που λέγαμε... ήταν η στιγμή της ''Αράχνης'' να υφάνει στο μυαλό μας τη νύχτα με το όνειρο και το ρεαλισμό με την ελπίδα, όπου ξαφνικά και ενώ ακουγόταν ''δεν μένει εδώ κανείς'', σιωπή... σαν να έπεσε ο ρελές της νύχτας... τελικά ένα ποτό που επαναστάτησε και την είδε καμικάζι, πήγε κ έπεσε σε κάποια ηλεκτρολογικά προκαλώντας βραχυκύκλωμα στον ήχο κ σ' εμάς την απογοήτευση... ο Σωκράτης έφυγε πολύ γρήγορα, δεν τον είδαμε μετά… υποθέτω είναι πολύ άσχημο να σε κόβουν τη στιγμή που αγγίζεις τη μέθεξη...
Τον αγαπάμε, δεν του το κρατάμε... ήταν μια νύχτα που είχε απ' όλα... νότες, σταγόνες, κόσμο και χαρά γλεντιού, αλκοόλ και καπνό… μα κυρίως, την υπόσχεση της ανάγκης να ξανασυμβεί... γιατί απλώς, έτσι πρέπει.
Οι φωτογραφίες είναι από παλιότερες εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα.