1. Τι θα ακούσεις;
Experimental-indie-pop-folk
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Gun has no trigger, Maybe that was it, The Socialites
3. Βαθμολογία;
4/10
Ακριβώς το αντίθετο του An Awesome Wave των Alt-J. Αποτελεί το αντίβαρο, όσο ενθουσιασμό μου προκαλεί εκείνο, τόσο εκνευρισμό μου προκαλεί αυτό. Ο εκνευρισμός θα μου πείτε, δε δικαιολογείται σε ένα έργο τέχνης, αφού απλά σου αρέσει ή δε σου αρέσει, αλλά είναι τόσο διθυραμβικές οι κριτικές, που όμοιες τους, μόνο εκείνες που αφορούν στους Animal Collective, με διαολίζουν (όλα αυτά βέβαια δεν αφορούν επίσης κανέναν από εσάς, συγχωρέστε με όμως).
Αναγνωρίζω, πως τα τραγούδια του Swing Lo Magellan, έχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να τα κάνουν συμπαθή. Οι ιδιαιτερότητες κι οι πειραματισμοί έχουν ενδιαφέρον, κάποιες στιγμές ίσως και να πεις «Μπράβο ρε μεγάλε David Longstreth, έχεις τρέλα». Φυσικά και τα pop, κατά βάση, αυτά τραγούδια, τα «απογυμνώνει» από την pop-ίλα τους με διαφορετικές, περίεργες, «ευρηματικές» ενορχηστρώσεις.
Αλλά, πραγματικά, βάζει κάποιος αυτό το άλμπουμ να το ακούσει και περνάει καλά; Αγγίζει κάποιον αυτό το άλμπουμ συναισθηματικά; Του προκαλεί κάποιου είδους ευφορία ή έστω τον τοποθετεί πίσω από ένα παράθυρο να παρατηρεί δακρύζοντας το χλωμό ουρανό; Τον προκαλεί να τρέξει νεραϊδοπαρμένος στα δάση και στα λιβάδια ή με σφιγμένες γροθιές στην πόλη; Προκαλείται ουσιαστικά κάποιο είδος επαφής; Υπάρχει κάποια μελωδία, που θα μπορέσει να σιγοψιθυρίσει μετά από την ακρόαση του Swing Lo Magellan;
Οι στίχοι είναι το μόνο δυνατό σημείο του άλμπουμ (ας προσθέσουμε και τις «ευφάνταστες» ενορχηστρώσεις).
Κάτι που ξεφεύγει από τα τετριμμένα δεν πρέπει αυτόματα να ανάγεται και σε κάτι σημαντικό. Κι ειλικρινά πιστεύω, πως το Swing Lo Magellan, είναι μόνο αυτό.