Οι Dead Can Dance χθες βράδυ στο Θέατρο Λυκαβηττού

Setlist

1. Children Of The Sun
2. Anabasis
3. Rakim
4. Kiko
5. Lamma Bada
6. Agape
7. Amnesia
8. Sanvean
9. Nierika
10. Opium
11. The Host of Seraphim
12. Είμαι Πρεζάκιας
13. Now We Are Free
14. All In Good Time
***
15. The ubiquitous Mr. Lovegrove
16. Dreams Made Flesh
***
17. Song To the Siren
18. Return of The She King
***
19. Rising Of The Moon




Δεν είχα παρακολουθήσει τους Dead Can Dance σε κάποια ζωντανή τους εμφάνιση νωρίτερα. Αλλά η επιθυμία μου αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε κι ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα ούτε δευτερόλεπτο. Αν και θα μπορούσαν να υπάρξουν παράπονα για αυτή τη βραδιά στο Λυκαβηττό.

Όπως ανέφερα και στο σχετικό άρθρο πριν τη συναυλία, οι Dead Can Dance είναι πέρα από τραγούδια, δίσκους ή setlist. Φοβόμουν βέβαια πως θα μου έλειπαν πολλά από τα τραγούδια που θα ήθελα να ακούσω. Και δεν τα έπαιξαν, αν συγκρίνετε το άρθρο εκείνο με το χθεσινό setlist, δεν έπαιξαν παρά μόνο 5 από αυτά. Κι όμως δε βαρέθηκα ούτε στιγμή, ακόμα και το υλικό από το Anastasis, «αναβαθμίστηκε» μέσα μου και σίγουρα θα λάβει extra πόντους στο επερχόμενο review.




Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό στις 8 περίπου και φαινόταν από εκείνη την ώρα ότι το θέατρο θα γέμιζε. Πολύς ο κόσμος που ανηφόριζε με όλα τα μέσα κι όταν φτάσαμε ήδη υπήρχε αρκετός στην είσοδο. Μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος των καθισμάτων στα κεντρικά της σκηνής είχε ήδη πιαστεί, όπως και 2-3 σειρές, φανατικών, που είχαν πάει μπροστά στην αρένα.  Στη σκηνή αρχικά (20:30) ανέβηκε μόνος του ο David Kuckhermann (multi-percassionist), που συνοδεύει τους DCD επί σκηνής, σε ένα σεμινάριο δεξιοτεχνίας σε κάποια όργανα κρουστά κυρίως, αλλά κι έγχορδα. Ένα αδιάφορο μισάωρο, αλλά καλύτερα από ένα cd (βέβαια τολμήσαμε να σκεφτούμε πως το ιδανικό άνοιγμα για ένα τέτοιο live, θα αποτελούσαν οι δικοί μας Sleepin Pillow).

21:30 ακριβώς, ανέβηκαν οι Dead Can Dance στη σκηνή συνοδευόμενοι από τους μουσικούς τους (5 συνολικά παρέλασαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας, αν δεν κάνω λάθος). Το θέατρο ήταν κατάμεστο εκείνη την ώρα, στις κερκίδες, αλλά και κάτω στην αρένα. Δεν μπορώ να έχω άποψη για το πώς ήταν εκεί, αφού εμείς προλάβαμε τα ωραιότατα κι αναπαυτικά καθισματάκια, αλλά από φίλους που βρίσκονταν στην αρένα δεν ακούσαμε παράπονα, περί συνωστισμού ή άλλων προβλημάτων.




Δύο ώρες μετά, κι έπειτα από 3 encore, η συναυλία είχε φτάσει στο τέλος της. Οι Dead Can Dance έχουν συμπεριλάβει στο setlist και τα 8 τραγούδια από το πρόσφατο Anastasis και λιγοστά τραγούδια από το παρελθόν (κυρίως εκείνα της ethnic περιόδου τους). Νομίζω ότι θα μπορούσαν να έχουν διαχειριστεί καλύτερα το υλικό τους. Έχω όμως την αίσθηση ότι μετά από μια 2η ανάγνωση, το υλικό επιλέχτηκε προσεχτικά και παρουσίασε μια τρομερή ομοιογένεια. Μπορεί να μην ήταν εκείνο που ίσως απογείωνε μια συναυλία, αλλά ήταν έτσι φτιαγμένο, αργό και νωχελικό (αν το δεις αρνητικά), μυστικιστικό, αλλά και γήϊνο (αν το αντιμετωπίσεις θετικά), που μαζί και με το λιτό σκηνικό, σε κρατούσε σε μια συγκεκριμένη διάθεση. Έκπληξη (αν κι είχε χαθεί πλέον κι αυτή, αφού είχαμε δει κι ακούσει αρκετό καιρό πριν τα της διασκευής αυτής στο διαδίκτυο), η εκτέλεση τους στο «Είμαι πρεζάκιας» (1η εκτέλεση Ρόζα Εσκενάζη), που κάπως ταρακούνησε τον κόσμο, αφού ο Perry με το μπουζούκι του στη σκηνή, μας έφερε για λίγο στα μπουζούκια (και αρκετό γέλιο με τα σπαστά ελληνικά του).

Το να μιλήσει κάποιος για τις φωνές, νομίζω πως είναι περιττό. Η Lisa Gerrard, κουβαλάει ένα Θείο Δώρο (για εκείνους που πιστεύουν), ένα καλοδουλεμένο όργανο (για τους υπόλοιπους), μια φωνή που σε πάει σε τόπους μακρινούς, σε μέρη που δεν έχεις πατήσει ή δε μπορείς να πατήσεις, που δεν υπάρχουν, σε άλλες εποχές, παλιότερες, σε 2α και 3α και βάλε επίπεδα, αλλά και τόσο γήινα (αυτό ισχύει για όλους). Το ίδιο ισχύει και για τη φωνή του Brendan Perry, που επίσης παραμένει αναλλοίωτη κι ολοκληρωτική.


Νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος έφυγε ικανοποιημένος από τη χθεσινή συναυλία.

Ελπίζω επίσης να μην έχει γίνει κάποιο σφάλμα στο Setlist, διορθώστε με αν μπορείτε.