Πολλές καλημέρες σε όλους και καλή εβδομάδα να έχουμε!
Αυτές τις μέρες μάζευα τα πράγματα μου λόγω μετακόμισης και το σπίτι είναι γεμάτο κούτες... Κάποιες από αυτές περιέχουν βινύλια και CDs. Βάζοντας έναν-έναν τους δίσκους στις κούτες, γύρισα πολλά χρόνια πίσω...
Τότε λίγο πριν πάρω το καράβι για τη Σχολή, κατέβαινα στο "7+7" στο Μοναστηράκι ή το "Happening" και έδινα μπόλικα χρήματα σε βινύλια. Πρώτα βέβαια πήγαινα στο "Metropolis" στην Πανεπιστημίου για να δω όλες τις νέες κυκλοφορίες & μετά κατηφόριζα προς το Μοναστηράκι.
Πολλές φορές, οι δικοί μου άνθρωποι με κορόϊδευαν γιατί είχα λίγα ρούχα και έδινα πολλές χιλιάδες δραχμές σε δίσκους. Η προσμονή που είχα να ακούσω το κάθε 33-άρι στο πικάπ μου ήταν μεγάλη. Παράλληλα, υπήρχε η όμορφη διαδικασία επεξεργασίας του εξώφυλλου, του οπισθόφυλλου και του μικρού βιβλίου που είχαν κάποια βινύλια στο εσωτερικό τους (περιείχε στίχους κ.α.) Το εξώφυλλο του δίσκου είχε άλλη αξία, όπως και το χρώμα του βινυλίου, το βιβλιαράκι που μπορεί να είχε μέσα, η σειρά των τραγουδιών σε κάθε πλευρά του album.
Όλα μαζί συνέθεταν ένα αρκετά όμορφο τελετουργικό, το οποίο πραγματικά νοσταλγώ. Αυτό ακριβώς νιώθουν όλοι όσοι έζησαν λίγο ή πολύ το βινύλιο. Έχουν γραφτεί ένα σωρό άρθρα για τα 33-άρια, τα 45-αρια και τη διαφορά τους με την ψηφιοποίηση της μουσικής στην εποχή μας. Όλοι συγκλίνουν ότι τότε όλα ήταν καλύτερα...
Όμως, τότε μπορούσαμε να ακούσουμε μουσική όταν ταξιδεύαμε, όταν ήμασταν στη δουλειά μας, όταν περπατούσαμε στο δρόμο;
Εκείνη την περίοδο πόσους δίσκους αγοράζαμε άραγε; Εγώ προσωπικά έπαιρνα 30 περίπου δίσκους το χρόνο (άκουγα κι άλλους σε κασσέτες). Τώρα όμως ακούω πάνω από 100 σε κάθε χρονιά.
Ποια η αξία της εικόνας της μουσικής σήμερα; Ναι το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο και το βιβλιαράκι σε κάθε βινύλιο, δεν μπορεί να συγκριθεί με 2 jpeg εικόνες. Δε γίνεται... Όμως, η εικόνας της μουσικής της εποχής μας έχει μεταφερθεί αλλού. Είναι στις ιστοσελίδες των συγκροτημάτων, στις Facebook, Twitter σελίδες και στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες για να "ζωγραφίζουν" οι γραφίστες κάθε μουσικού.
Μπορεί ένα νέο album σε μορφή mp3 να προσφέρει συγκινήσεις, όπως έκανε το βινύλιο; Θα έλεγα ότι η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρα όχι. Σίγουρα, η ψηφιακή μουσική δεν έχει την ομορφιά της φυσικής. Αυτό δε θα αλλάξει ποτέ! Όμως, με τα νέα μέσα, ο μουσικός μπορεί να επικοινωνήσει με τον τρόπο του με όλο τον κόσμο και να δημιουργήσει μια νέας μορφής προσμονή για τη νέα του δουλειά.Ας θυμηθούμε την προώθηση του "In Rainbows" των Radiohead. Μια εβδομάδα πριν την κυκλόφορία του δίσκου, μάθαμε τα νέα. Ο κόσμος μπορούσε να δώσει όποιο ποσό ήθελε για να αγοράσει το album. Αν θέλαμε, δίναμε λίγα χρήματα επιπλέον και αγοράζαμε το βινύλιο και το CD του δίσκου, τα οποία ήταν σε μορφή βιβλίου.
Οι Radiohead είναι μια από τις αγάπες μου. Δε σας κρύβω όμως ότι αυτή η διαδικασία, αλλά κι αυτή που χρησιμοποιήθηκε για το "King of Limbs" δημιούργησε σε μένα μεγάλη προσμονή για τα νέα τραγούδια τους. Δεν ξέρω αν το ίδιο συνέβη και σ' εσάς.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι και σήμερα μπορούν να βρεθούν τρόποι για να έρθει ένα συγκρότημα κοντά στον κόσμο του. Το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία και ευρηματικότητα. Να δουν οι μουσικοί λίγο πιο μπροστά από όσα βλέπουν στις συναυλίες τους...
Δεν είναι όλα μαύρα λοιπόν. Απλά, είμαστε σε μεταβατικό στάδιο εδώ και πολλά χρόνια και η άγνοια για το "καινούργιο" δημιουργεί νοσταλγία για το "παλιό".