Ημέρα Παρασκευή και 19 του μηνός ...
οι Μπλε στο PASSPORT του Πειραιά!
Ξεκινήσαμε μ' έναν φίλο καλό μιας κ μου είχε πει παλιότερα για τον πολύ καλό ήχο του σχήματος επί σκηνής και η αλήθεια είναι πως δεν είχε τύχει μέχρι σήμερα να τους δω.
Τελικά είχε δίκιο .. έχω την υποψία βέβαια, πως συντέλεσε αρκετά και το καλό στήσιμο του μαγαζιού. Ας τα πάρω από την αρχή όμως.. τη βραδιά άνοιξαν ένα νέο συγκρότημα με το όνομα Polis (αν δεν κάνω λάθος μιας κ δεν ήταν γραμμένο κάπου ... από τα παιδιά το ακούσαμε), όπου ανέβηκε στην σκηνή γύρω στις 22.30 και μας κράτησαν παρέα μέχρι τις 23.15 περίπου... ίσα για μια μπύρα ... ευχάριστη η παρουσία τους αν και, κάπως δεν μας διευκρίνισαν την ταυτότητά τους με αποτέλεσμα εγώ προσωπικά να μην έχω ξεκάθαρη εικόνα για την πορεία και το μουσικό τους στόχο. Για την ιστορία, έπαιξαν αρκετά καλά, ενώ στα συν τους είναι τα πολύ καλά ξένα cover τραγούδια που επιλέξανε να παρουσιασουν. Ανάμεσά τους ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, το Again των Archive και το Feeling good σε Muse διάθεση...
Στις 23.25 ανέβηκαν οι Μπλε στη σκηνή και χωρίς άλλη καθυστέρηση ξεκίνησαν δυνατα με το ''Ανησυχω''. Το μαγαζί ήταν γεμάτο αλλά υποφερτά ... ασφυκτικά είναι η λέξη που δεν μπορώ να εκμεταλευτώ για το χθεσινό live.
Μιάς και δεν είχα ξαναβρεθεί σε κάποια εμφάνισή τους είχα την έντονη περιέργεια για το αν θα παίξουν όλα αυτά τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς...
Τελικά, όχι απλως παίξανε παλιά αγαπημένα όπως τα ''φοβάμαι'', "ενοχές'', ''στα μαύρα έχω ντυθεί'', ''πιάνω φωτιά'' και φυσικά το πολύ δυνατό ''δεν θελω'' αλλά τα παίξανε και ακούραστα με μια Τζώρτζια που να μη λέει να ρίξει άγκυρα σ' ένα σημείο, λες και έψαχνε το ιδανικό τετραγωνικό της σκηνής για ν' αγγίξει τη μεθεξη .. Ευτυχώς για εμάς δεν το βρήκε και συνέχισε να μοιάζει με το πιο θεατράλ ελατήριο που είχα δει απο Ελληνίδα ερμηνεύτρια ...
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε το τραγούδι ''έχω πολύ θυμό'', μιάς και φάνηκε να εκφράζει για μια στιγμή -από αυτές τις μοναδικές και μικρόχρονες σε διάρκεια- όλο τον κόσμο που ήταν μέσα εκείνη την ώρα, σε ένα κοινό και κοινωνικοπολιτισμικό αντίβαρο σε όλο αυτό τον χαμό που ανασαίνουμε όλοι μαζί...
''Όλα εσύ, μόνο εσύ, κόκκινο φιλί'' και η διάθεση για σοκολάτα σε εμάς, για έρωτα σε άλλους, γλύκανε τη στιγμή που πήρε το αυτί μου μια κοπέλα να λέει ''κοίταξε με δυο φορές'' στο σύνοδό της, ενώ αυτός -αλήθεια είναι- λίγο παρακάτω της ψιθύριζε πως ακόμα και τον ''ίδιο τον θεό'' να είχε απέναντί του, αυτός πάλι εκείνη θα ήθελε ... τι να πεις; γούστα είναι αυτά και τα σεβόμαστε..
Ιδιαίτερη εντύπωση προσωπικά μου έκανε η έμπνευση του να παίζει κανείς το Enter Sandman με στίχους του Ζαγοραίου σε εντελαμαγκέ ντε Passport-ίκ ράγες να σφυρίζουν αδιάκοπα γύρω μας ... μέχρι και η μπύρα μου είχε αφρίσει ... εγώ απο τον ενθουσιασμό μου πάντως ...
Τελικά, φύγαμε κατά τις 2.30, 3 παρά, με λίγο πιο μπλε διάθεση... Στρουμφίξαμε, γελάσαμε και είπαμε ''να το ξανακάνουμε στην πρώτη ευκαιρία''...
Υ.Γ.1 Μου έκανε εντύπωση, η 25 plus ηλικία του κόσμου όπου με βάζει σε σκέψεις για τη δυναμική του γκρουπ στις νεότερες γεννιές ...
Υ.Γ.2 o ζογκλέρ κιθαρίστας Πάνος Παπάζογλου που απλώς είχε στήσει τη δική του Μπλε παράσταση ... όσοι έχετε δει το σχήμα καταλάβατε ... οι άλλοι ...να πάτε το συντομότερο...
Setlist
