Ένα θέμα για απάντηση από τους μελετητές της σύγχρονης μουσικής ιστορίας: Ήταν η κατακόρυφη άνοδος σε δημοτικότητα των White Stripes που επέβαλλε τη μόδα του διδύμου κιθαρίστας - ντράμερ στο rock της τελευταίας δεκαετίας ή η κατακόρυφη πτώση της οικονομίας και το επακόλουθο downsizing στα πάντα; Το σίγουρο είναι ότι πολλοί μπασίστες (και, ακόμα χειρότερα, μπασίστριες) έμειναν χωρίς δουλειά τα τελευταία χρόνια και όσο σχήματα σαν τους Japandroids παρουσιάζουν τέτοιες διαβολεμένες επιδόσεις (τόσο δισκογραφικά όσο και επί σκηνής που είναι ακόμα πιο δύσκολο), το μέλλον των χαμηλών συχνοτήτων στο indie rock και τα garage - blues - punk παρακλάδια του παραμένει αβέβαιο.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τη δισκογραφία των Japandroids, που ως τώρα περιλαμβάνει μια συλλογή και δύο άλμπουμ (με το πρόσφατο "Celebration Rock" να παίζει στα στανταράκια για τις rock λίστες της χρονιάς), θα είχαν ήδη ψηλά στην ιεραρχία των κιθάρα-ντραμς διδύμων το γκρουπ από το Βανκούβερ του Καναδά. Μετά από τη μαραθώνια (110 λεπτά έγραψε το χρονόμετρο), γεμάτη ενέργεια και κέφι εμφάνισή τους την Τετάρτη στο An Club, εκτιμώ ότι οι μετοχές τους θα ανέβηκαν ακόμα περισσότερο για όλους όσους είχαν την τύχη να τους δουν και από κοντά.
Ο ομιλητικότατος Brian King (κιθάρα) από την αρχή μας ανακοίνωσε ότι για το Αθηναϊκό τους ντεμπούτο σκόπευαν να παρουσιάσουν όχι μόνο την καινούργια τους δουλειά αλλά και αρκετά κομμάτια από το παρελθόν που σπανίως παίζουν τώρα πια, προς χάριν των Ελλήνων φίλων τους που θα τους παρακολουθούσαν για πρώτη φορά. Έτσι η συναυλία αυτή απέκτησε, θα λέγαμε, και συλλεκτικό χαρακτήρα, δίνοντας μας την ευκαιρία να ακούσουμε υλικό από όλη τη μέχρι τώρα πορεία τους, ακόμα και κομμάτια που συνήθως παίζουν μόνο στο sound check. Το σίγουρο είναι ότι στο τέλος ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτούμε κάτι άλλο που θα θέλαμε να ακούσουμε από αυτούς και το μόνο που έρχεται στο δικό μου μυαλό, είναι η διασκευή τους στο φοβερό και τρομερό “Racer X” των Big Black, που κρύβεται σε ένα b-side τους.
Μιλώντας για διασκευές, οι Japandroids έχουν δείξει πολύ καλό γούστο με αυτές που έχουν επιλέξει να ηχογραφήσουν κατά καιρούς. Οι δύο που μας παρουσίασαν και ζωντανά ήταν το "To Hell With Good Intentions" των Mclusky, που τους ακολουθεί από τις πρώτες τους εμφανίσεις, και το "For the Love of Ivy" των Gun Club με το οποίο έκλεισαν πανηγυρικά την εμφάνισή τους. Από το δικό τους υλικό ξεχώρισαν τα "Younger Us", "The Nights of Wine and Roses" και "Young Hearts Spark Fire" χωρίς να υστερήσει κάποιο, εκτός ίσως από το "The House That Heaven Built" που έπεσε θύμα ξεκουρδίσματος της κιθάρας (φαίνεται ότι το μάτιασαν, παρουσιάζοντάς το ως το "hit single" τους). Αυτό όμως που μένει πάνω από όλα από το live των Japandroids ήταν η διάθεσή τους να επικοινωνήσουν με τον κόσμο και η εκπληκτική τους ενέργεια, με την κιθάρα του King να παίρνει φωτιά και τον David Prowse να παράγει μία διαρκή punk βροντή πίσω από τα ντραμς (continuous thunder που λέει και το τραγούδι). Μια πραγματική ροκ γιορτή, λοιπόν, αποθέωση της κιθάρας και των ντραμς.
Η συναυλία άνοιξε από ένα ντόπιο κιθάρα-ντραμς δίδυμο, τους Noise Figures, με επίσης δυνατό και θορυβώδη ήχο, που δηλώνει αλληλεγγύη στις blues rock εκρήξεις των Black Keys. Το σχήμα αποτελείται από το Γιώργο Νίκα των Zebra Tracks στη φωνή και τα ντραμς και τον Στάμο Μπάμπαρη των Keyser Soze στην κιθάρα. Η γοητεία της απλότητας του σχήματος κιθάρα-ντραμς φαίνεται ότι τους παρακίνησε και αυτούς να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε αυτό τον συνδυασμό και μπορούμε να πούμε ότι τα καταφέρνουν μια χαρά. Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι το EP "Turn Off The Lights" (σε παραγωγή του Sillyboy) που μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Japandroids - The Nights of Wine and Roses, live @ An Club
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τη δισκογραφία των Japandroids, που ως τώρα περιλαμβάνει μια συλλογή και δύο άλμπουμ (με το πρόσφατο "Celebration Rock" να παίζει στα στανταράκια για τις rock λίστες της χρονιάς), θα είχαν ήδη ψηλά στην ιεραρχία των κιθάρα-ντραμς διδύμων το γκρουπ από το Βανκούβερ του Καναδά. Μετά από τη μαραθώνια (110 λεπτά έγραψε το χρονόμετρο), γεμάτη ενέργεια και κέφι εμφάνισή τους την Τετάρτη στο An Club, εκτιμώ ότι οι μετοχές τους θα ανέβηκαν ακόμα περισσότερο για όλους όσους είχαν την τύχη να τους δουν και από κοντά.
Ο ομιλητικότατος Brian King (κιθάρα) από την αρχή μας ανακοίνωσε ότι για το Αθηναϊκό τους ντεμπούτο σκόπευαν να παρουσιάσουν όχι μόνο την καινούργια τους δουλειά αλλά και αρκετά κομμάτια από το παρελθόν που σπανίως παίζουν τώρα πια, προς χάριν των Ελλήνων φίλων τους που θα τους παρακολουθούσαν για πρώτη φορά. Έτσι η συναυλία αυτή απέκτησε, θα λέγαμε, και συλλεκτικό χαρακτήρα, δίνοντας μας την ευκαιρία να ακούσουμε υλικό από όλη τη μέχρι τώρα πορεία τους, ακόμα και κομμάτια που συνήθως παίζουν μόνο στο sound check. Το σίγουρο είναι ότι στο τέλος ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτούμε κάτι άλλο που θα θέλαμε να ακούσουμε από αυτούς και το μόνο που έρχεται στο δικό μου μυαλό, είναι η διασκευή τους στο φοβερό και τρομερό “Racer X” των Big Black, που κρύβεται σε ένα b-side τους.
Μιλώντας για διασκευές, οι Japandroids έχουν δείξει πολύ καλό γούστο με αυτές που έχουν επιλέξει να ηχογραφήσουν κατά καιρούς. Οι δύο που μας παρουσίασαν και ζωντανά ήταν το "To Hell With Good Intentions" των Mclusky, που τους ακολουθεί από τις πρώτες τους εμφανίσεις, και το "For the Love of Ivy" των Gun Club με το οποίο έκλεισαν πανηγυρικά την εμφάνισή τους. Από το δικό τους υλικό ξεχώρισαν τα "Younger Us", "The Nights of Wine and Roses" και "Young Hearts Spark Fire" χωρίς να υστερήσει κάποιο, εκτός ίσως από το "The House That Heaven Built" που έπεσε θύμα ξεκουρδίσματος της κιθάρας (φαίνεται ότι το μάτιασαν, παρουσιάζοντάς το ως το "hit single" τους). Αυτό όμως που μένει πάνω από όλα από το live των Japandroids ήταν η διάθεσή τους να επικοινωνήσουν με τον κόσμο και η εκπληκτική τους ενέργεια, με την κιθάρα του King να παίρνει φωτιά και τον David Prowse να παράγει μία διαρκή punk βροντή πίσω από τα ντραμς (continuous thunder που λέει και το τραγούδι). Μια πραγματική ροκ γιορτή, λοιπόν, αποθέωση της κιθάρας και των ντραμς.
Η συναυλία άνοιξε από ένα ντόπιο κιθάρα-ντραμς δίδυμο, τους Noise Figures, με επίσης δυνατό και θορυβώδη ήχο, που δηλώνει αλληλεγγύη στις blues rock εκρήξεις των Black Keys. Το σχήμα αποτελείται από το Γιώργο Νίκα των Zebra Tracks στη φωνή και τα ντραμς και τον Στάμο Μπάμπαρη των Keyser Soze στην κιθάρα. Η γοητεία της απλότητας του σχήματος κιθάρα-ντραμς φαίνεται ότι τους παρακίνησε και αυτούς να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε αυτό τον συνδυασμό και μπορούμε να πούμε ότι τα καταφέρνουν μια χαρά. Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι το EP "Turn Off The Lights" (σε παραγωγή του Sillyboy) που μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Japandroids - The Nights of Wine and Roses, live @ An Club