Ζωντανοί ακόμα και εμείς φτάσαμε έξω από τις πόρτες του πλέον θρυλικού liveάδικου της πόλης, την Παρασκευή στις 9 που ανοίγουν οι πόρτες.
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που φοράω κοντομάνικο και είναι Νοέμβρης, μα ακόμα πιο χαρούμενος που θα κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο, παρέα με τραγούδια και ανθρώπους που μου διαμόρφωσαν και φέρουν ασυνείδητη ευθύνη για πολλά από τα στραβά και αστεία που ισιώνουν τις μέρες μου και στοιχειώνουν τις ανησυχίες μου. Ζωντανοί στο Κύτταρο, λοιπον, για τα 35 χρόνια των Σπυριδούλα, παρέα με φίλους παλιότερους, νεότερους και ακόμα πιο παλιούς. Υποθέτω από τότε που μαθαίνανε τα πρώτα τους ακόρντα.
Οι πόρτες άνοιξαν σαν βιαστικός Λονδρέζος, ελάχιστα πριν τις 9, ο κόσμος άρχισε να μπαίνει, να μιλάει και να σχολιάζει το γεγονός, με το χάσμα των γενεών να μοιάζει ανύπαρκτο... Μικροί και μικρότεροι, μεγάλοι και μεγαλύτεροι, φαίνεται πως ακόμα υπάρχει η τότε ανάγκη για κάτι που υποστηρίζεται από την ίδια την ζωή με λόγο και λόγο που να έχει θέση πράξης στη ζωή...
Η μπάντα βγήκε στις 22.30 και γρήγορο intro με το αναρχορομαντικομελωδικό ''ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ'', ενώ ετοιμαζόταν ''Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ'' βιαστικά για να βγει με τα καλά του ρούχα για να μας μιλήσει για την εσωστρέφειά του και εμείς ήμασταν πλέον ζεστοί για να υποδεχθούμε -άποψή μου- ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έγραψε ο Παύλος Σιδηρόπουλος ακριβώς μετά, αν και η αντίδραση του κόσμου ήταν ίδια αν όχι πιο ενθουσιώδης απο τη δική μου, απο τις πρώτες κιόλας νωχελικές νότες του ''ΠΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ'' για να φουντώσει σαν θερινή φλόγα η νύχτα των γενεθλίων τους σαν κεράκια σε σοκολατένια τούρτα...
Ο Νίκος Σπυρόπουλος γαργάλισε τις τυχοδιωκτικές μας σκέψεις με το ''Further On Up The Road- Johnny Cash'' και εμείς ψάχναμε για λίγο κακό Jack Daniels, αλλά ήταν πλέον υπερβολικά γεμάτο το μαγαζί για αναζητήσεις της στιγμής.
Ήρθε η στιγμή των φίλων και συγγενών ν' ανέβουν στη σκηνή, με πρώτη την Άννα Σεραφίδου (για το Άννα είμαι σίγουρος γιατί ίσα που άκουσα το επίθετο, ελπίζω να μην κάνω λάθος) η οποία απ' ότι μας είπανε είναι η γυναίκα του ενός εκ των αδερφών και νομιζω του Βασίλη -googlarίζω τόση ώρα αλλά δεν την βρίσκω- που μας κράτησε παρέα για 3 τραγούδια. Ξεχώρισε το ''Diamonds and Rust'', μας χαμογέλασε, τη χειροκροτήσαμε και ήρθε η σειρά του όμορφα ημίτρελου Al the x King των Burger Project να πάρει θέση στο μικρόφωνο, να σπάσει μια χορδή αργότερα από την fender του Νίκου, να χορέψει πλάι στη σκηνή και να γουστάρει και να κάνει αργότερα φωνητικά στο ''ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ'' που μας είπε ο παλιός τους γνώριμος και συνεργάτης Σωτήρης Θεοχάρης, μας εξομολογήθηκε πως ''ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ'' για κάθε ενδιαφερόμενο πολιτικό, ουρλιάζοντας στην κυριολεξία αργότερα ή νωρίτερα (τι σημασία έχει;) ''ΣΕ ΖΗΤΩ'' στην κραυγή της εφηβείας και σε άλλα σκοτεινά και σκουριασμένα μέρη.
Ανέβηκε επίσης, μια πολύ παλιά τους φίλη, η Μαρία Αριστοπούλου, φιλη απ' ότι τσέκαρα και του Παύλου Σ. για να μας καταθέσει την εμπειρία, του να ζει κανείς έντονα και γεμάτα... Πράγμα δύσκολο, επίπονο μα ολοζώντανο... δεν την γνώριζα μα την συμπάθησα αρκετά... Ακουλούθησαν κάποια τραγούδια όπως το '' ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΤΕ'', ''ΜΟΥ'ΠΕΣ ΘΑ ΦΥΓΩ'' και ''ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙΣ'' για να έρθει η στιγμή για το βαρύ πυροβολικό των φίλων τους. Ο Γιάννης Αγγελάκας χαλαρός βγαίνει και γίνεται πανικός πραγματικα. ''ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ'' μέχρι το τέλος της, καβάλα σε μια ''ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ'' που ακόμα πιστεύει πως ''Ο ΧΑΜΕΝΟς ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ'', ενώ εγώ το παζαρεύω ακόμα τούτο το στίχο με τις επιλογές μου... Τί άλλο να σου πω για να καταλάβεις πως έπρεπε να ήσουν εκεί παρέα μας;
Ήρθε, τα έσπασε και αποχώρησε χαλαρά και πάλι... Ακολουθεί η κιθάρα του Νίκου Σπυρόπουλου με ακουστική διάθεση και έναν ''ΜΠΑΓΑΣΑ'' που συγκίνησε μέχρι και τα τσιγάρα που ζωντάνεψαν τις μνήμες του χαμένου τους καπνού να σκορπάει σε φίλους που φύγανε... ''ΣΤΗΝ Κ'' λοιπόν και μύρισε ούζο από μπροστά μας... Κάποιοι βάφτιζαν τις σκέψεις τους και εμείς υποδεχόμασταν το ζωντανό μύθο πλέον, Δημήτρη Πουλικάκο... εμφανώς κουρασμένο το σώμα, μα το πνεύμα ακονισμένο στο χρόνο και ''ΤΟ 69'', ''ΣΚΟΝΗ ΠΕΤΡΕΣ ΛΑΣΠΗ'', ''ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ'', ''JUMP FLUSH BACK'', έβγαιναν απο το λαιμό του κατά βούληση, πεποίθηση, αγώνα και πάνω απ' όλα με όλη του τη ζωή σταθερά εναλλακτική... Είπε και κάτι σε κάποιον από το κοινό που τονίζει το πνεύμα και τη στάση του απέναντι στον ίδιο πάνω απ' όλα νομιζω. κάτι ειπώθηκε από μέρους του, που δεν άκουσα και δεν έχει σημασία, που απαντήθηκε από το κοινό με τη λέξη ''νομίζω''... οπότε, του λέει πολύ ήσυχα ο Μήτσος, ''αφού νομίζεις, τότε πρέπει ν' αμφιβάλεις κιόλας''... Χωρίς σχόλια περιττά, πήρε την τσάντα παραλλαγής που είχε μέσα τα πολύχρωμα κρουστά του και έφυγε.
Θέλω να σου πω, ότι η ώρα είχε ήδη πάει 1.30 και τα φαντάσματα είχαν ξυπνήσει για τα καλά, τα ηχεία παλεύαν με τις κιθάρες και τ' αδέρφια Σπυρόπουλοι μας ξεφόρτωναν παλμούς και μνήμες ακομα... ''ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΦΛΟΥ'', ΞΕΣΠΑΣΜΑ'', ''ΝΑΥΛΟΝ ΝΤΕΦΙΑ'', ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ'', αναφορά όχι στον ΓΚΡΕΚΟ αλλα στον ''PERSONAL JESUS'' που εγώ και εσύ κουβαλάμε σταυρικά και ανήσυχα, δίχως όνομα, καταγωγή, θρήσκευμα ή πολιτική άγκυρα, έκαναν το outro να μοιάζει εύκολα με άσκηση ψυχική...
''Εν κατακλείδι '' τα φώτα ανοίξανε, οι μνήμες ξεδιψάσαν, τα ποτήρια αδειάσανε, οι καρδιές γεμίσανε και εγώ φεύγω... παω για υπνο... λίγο πιο ανήσυχα...