Πόσο πιο τιμητικό, να έρχονται
στη χώρα σου οι Thin Lizzy για να ολοκληρώσουν τον μετά Lynott κύκλο τους; Πόσο πιο τιμητικό
αυτή η Farewell Tour να ξεκινά από την
διαλυμένη Ελλάδα της χούντας των 300;
Αυτή η tribute band, με μέλη των Lizzy (Downey, Gorham, Wharton) μαζί με Warwick (φωνητικα The Almighty), Mendoza (μπασο Ted Nugent) και Johnson (κιθάρα Alice Coopeer) έκανε πολύ καλά τη δουλειά της ίσως και με το παραπάνω. Οι παραπάνω κύριοι γέμισαν την ψυχή μας με άφθονο hard rock, αποχαιρετώντας το όνομα Thin Lizzy επί σκηνής. Αλλά φτάνει με τις φιλοσοφίες, πάμε και λίγο στο ψητό.
Ύστερα από μια ελαφριά ταλαιπωρία λόγω κίνησης από τις απεργίες, βρεθήκαμε στο Gagarin γύρω στις 21:00. Με αρκετό κόσμο πάνω και κάτω χωρίς αφόρητο συνωστισμό και στριμωξίδι. Κατά τις 21:25 αν θυμάμαι καλά άνοιξαν οι δικοί μας Beggar’s Blues Diary. Δεν τους γνώριζα, αλλά για περίπου 45 λεπτά που βρέθηκαν επί σκηνής, αυτή η τριάδα έβαλε το δικό της λιθαράκι για να έχουμε μια τέλεια βραδιά. Σοβαροί μουσικά και εκτελεστικά , με μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή μου άφησαν πάρα πολύ καλή εντύπωση. Κινήθηκαν στο blues/hard rock και λίγο skynyrd στυλ αλλά όλα προσαρμοσμένα στη σημερινή εποχή. Μας έπαιξαν και τα Mississipi Queen και Keep On Rockin’ In a Free World και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Ένα super ορεκτικό για να μπούμε στο κυρίως πιάτο.
Μετά τα απαραίτητα στησίματα του εξοπλισμού και τα sound checks, τα φώτα γύρω στις 22:30 σβήνουν και ξεκινάει μουσικό χαλάκι. Ο Warwick εισβάλει στη σκηνή και φωνάζει Are you ready? Και φυσικά ξεκινάμε με το Are you ready. Τσίτα τα γκάζια και ο ενθουσιασμός να ξεχειλίζει και από την μπάντα και από τον κόσμο. Ο καλύτερος συνδυασμός για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν εκπληκτική και για μένα προσωπικά, μια ευχάριστη έκπληξη η επιλογή της επόμενης τριάδας : Jailbreak, Don’t Believe A Word (λατρεία μεγάλη), Emerald ( ύμνος ). Ειδικά δε το Emerald επειδή το έχω δει live πριν αρκετά χρόνια με τους Skyclad (εκπληκτική διασκευή με βιολί ) ήταν και απωθημένο να το δω και από Lizzy.
Η εκτελεστική δεινότητα όλων ανεξαιρέτως, μαζί με τον πάρα πολύ καλό ήχο έκανε τη βραδιά να φαίνεται όλο και πιο μαγική όλο και πιο παραμυθένια. Και δω μπορεί να πεταχτεί κάποιος και να πει «ωραία όλα αυτά που μας αραδιάζεις, τι γίνεται με τα φωνητικά»; Παιδιά, ο Warwick δεν είναι Lynott ούτε σαν φωνή ούτε σαν προσωπικότητα. Πάνω απ’όλα όμως ούτε μιμείται τον Lynott ούτε κάνει καραγκιοζιλίκια. Αποδίδει όλα τα τραγούδια των Lizzy χωρίς να τα αλλοιώνει, με τον δικό του τόνο. Εννοείται ότι μπαίνει σε συγκρίσεις με τον τεράστιο Phil αλλά όχι όμως ότι μπορεί να τον υποτιμήσει κάποιος.
Ο Gorham στεκόταν αρχοντικά στη σκηνή και εξαπέλυε βόμβες από riffs και solos, χωρίς να έχει περάσει ούτε μια στιγμή από το 1974 όπου υπηρετεί το hard rock κατω από τη σημαία των Lizzy. Ο Gorham μαζί με τον Downey στα drums ( ο πιο παλιός Lizzy ) και τoν Wharton στα πλήκτρα ήταν εκεί και μας έβαζαν σε μια σκέψη ότι κάπου μπορεί να ξεπροβάλει και ο Lynott. Δυστυχώς, δεν γίνονται θαύματα. Οι Mendoza και Johnson πρέπει να είναι η καλύτερη επιλογή για να δέσει το γλυκό που λέγεται Thin Lizzy του 2012.
Τώρα σαν setlist μπορώ να πω πως ήταν άκρως ικανοποιητικό και δεν νομίζω να υπάρχουν παράπονα. Εκτός από την τετράδα της έναρξης ακούστηκαν τα : Killer on the Loose, Dancing In The Moonlight, Massacre, Angel Of Death, Whisky In The Jar, Waiting For An Alibi, Still In Love With You, Sha La La, Suicide, Cowboy Song και The Boys Are Back In Town.
Με το Boys έκλεισαν το κύριο μέρος του σετ. Το κυρίως πιάτο που λέγαμε στην αρχή αν θυμάστε. Και όπως γνωρίζετε όταν πας σε ένα καλό μαγαζί μετά από ένα καλό φαγητό επιβάλλεται και ένα καλό επιδόρπιο. Encore λοιπόν και Rosalie ( Bob Seger cover). Εδώ γίνεται από τον Warwick η αναφορά ότι αυτή η περιοδεία είναι αυστηρά για να τιμήσουν τον Phil Lynott αλλά και τον Gary Moore που πρόσφατα μας άφησε και αυτός. Και ο κόσμος χειροκρότησε και φώναξε και είμαι σίγουρος ότι και ο Phil και ο Gary μας άκουσαν.
Τελευταίο κομμάτι Roisin Dubh (Black Rose): A Rock Legend. Ανατριχίλα και μόνο ανατριχίλα. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, όχι μόνο από Lizzy αλλά γενικά από το hard rock, το ακούω live. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να είναι και εθνικός ύμνος της Ιρλανδίας. Όσοι δεν το γνωρίζετε ακούστε το και θα καταλάβετε.
Το live τελείωσε. Οι Thin Lizzy φεύγουν από τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι. Μαζί χειροκροτούμε και αποδίδουμε φόρο τιμής στον μεγάλο Lynott και κατά δεύτερό λόγο στον επίσης μεγάλο Moore.
Αρκετά συγκινημένος από αυτή την βραδιά, θα σας αφήσω με την έναρξη των στίχων του Black Rose:
Tell me the legends of long ago
When the Kings and Queens would dance in the Realm of the Black Rose
Play me the melodies I want know
So I can teach my children, oh…
Αυτή η tribute band, με μέλη των Lizzy (Downey, Gorham, Wharton) μαζί με Warwick (φωνητικα The Almighty), Mendoza (μπασο Ted Nugent) και Johnson (κιθάρα Alice Coopeer) έκανε πολύ καλά τη δουλειά της ίσως και με το παραπάνω. Οι παραπάνω κύριοι γέμισαν την ψυχή μας με άφθονο hard rock, αποχαιρετώντας το όνομα Thin Lizzy επί σκηνής. Αλλά φτάνει με τις φιλοσοφίες, πάμε και λίγο στο ψητό.
Ύστερα από μια ελαφριά ταλαιπωρία λόγω κίνησης από τις απεργίες, βρεθήκαμε στο Gagarin γύρω στις 21:00. Με αρκετό κόσμο πάνω και κάτω χωρίς αφόρητο συνωστισμό και στριμωξίδι. Κατά τις 21:25 αν θυμάμαι καλά άνοιξαν οι δικοί μας Beggar’s Blues Diary. Δεν τους γνώριζα, αλλά για περίπου 45 λεπτά που βρέθηκαν επί σκηνής, αυτή η τριάδα έβαλε το δικό της λιθαράκι για να έχουμε μια τέλεια βραδιά. Σοβαροί μουσικά και εκτελεστικά , με μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή μου άφησαν πάρα πολύ καλή εντύπωση. Κινήθηκαν στο blues/hard rock και λίγο skynyrd στυλ αλλά όλα προσαρμοσμένα στη σημερινή εποχή. Μας έπαιξαν και τα Mississipi Queen και Keep On Rockin’ In a Free World και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Ένα super ορεκτικό για να μπούμε στο κυρίως πιάτο.
Μετά τα απαραίτητα στησίματα του εξοπλισμού και τα sound checks, τα φώτα γύρω στις 22:30 σβήνουν και ξεκινάει μουσικό χαλάκι. Ο Warwick εισβάλει στη σκηνή και φωνάζει Are you ready? Και φυσικά ξεκινάμε με το Are you ready. Τσίτα τα γκάζια και ο ενθουσιασμός να ξεχειλίζει και από την μπάντα και από τον κόσμο. Ο καλύτερος συνδυασμός για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν εκπληκτική και για μένα προσωπικά, μια ευχάριστη έκπληξη η επιλογή της επόμενης τριάδας : Jailbreak, Don’t Believe A Word (λατρεία μεγάλη), Emerald ( ύμνος ). Ειδικά δε το Emerald επειδή το έχω δει live πριν αρκετά χρόνια με τους Skyclad (εκπληκτική διασκευή με βιολί ) ήταν και απωθημένο να το δω και από Lizzy.
Η εκτελεστική δεινότητα όλων ανεξαιρέτως, μαζί με τον πάρα πολύ καλό ήχο έκανε τη βραδιά να φαίνεται όλο και πιο μαγική όλο και πιο παραμυθένια. Και δω μπορεί να πεταχτεί κάποιος και να πει «ωραία όλα αυτά που μας αραδιάζεις, τι γίνεται με τα φωνητικά»; Παιδιά, ο Warwick δεν είναι Lynott ούτε σαν φωνή ούτε σαν προσωπικότητα. Πάνω απ’όλα όμως ούτε μιμείται τον Lynott ούτε κάνει καραγκιοζιλίκια. Αποδίδει όλα τα τραγούδια των Lizzy χωρίς να τα αλλοιώνει, με τον δικό του τόνο. Εννοείται ότι μπαίνει σε συγκρίσεις με τον τεράστιο Phil αλλά όχι όμως ότι μπορεί να τον υποτιμήσει κάποιος.
Ο Gorham στεκόταν αρχοντικά στη σκηνή και εξαπέλυε βόμβες από riffs και solos, χωρίς να έχει περάσει ούτε μια στιγμή από το 1974 όπου υπηρετεί το hard rock κατω από τη σημαία των Lizzy. Ο Gorham μαζί με τον Downey στα drums ( ο πιο παλιός Lizzy ) και τoν Wharton στα πλήκτρα ήταν εκεί και μας έβαζαν σε μια σκέψη ότι κάπου μπορεί να ξεπροβάλει και ο Lynott. Δυστυχώς, δεν γίνονται θαύματα. Οι Mendoza και Johnson πρέπει να είναι η καλύτερη επιλογή για να δέσει το γλυκό που λέγεται Thin Lizzy του 2012.
Τώρα σαν setlist μπορώ να πω πως ήταν άκρως ικανοποιητικό και δεν νομίζω να υπάρχουν παράπονα. Εκτός από την τετράδα της έναρξης ακούστηκαν τα : Killer on the Loose, Dancing In The Moonlight, Massacre, Angel Of Death, Whisky In The Jar, Waiting For An Alibi, Still In Love With You, Sha La La, Suicide, Cowboy Song και The Boys Are Back In Town.
Με το Boys έκλεισαν το κύριο μέρος του σετ. Το κυρίως πιάτο που λέγαμε στην αρχή αν θυμάστε. Και όπως γνωρίζετε όταν πας σε ένα καλό μαγαζί μετά από ένα καλό φαγητό επιβάλλεται και ένα καλό επιδόρπιο. Encore λοιπόν και Rosalie ( Bob Seger cover). Εδώ γίνεται από τον Warwick η αναφορά ότι αυτή η περιοδεία είναι αυστηρά για να τιμήσουν τον Phil Lynott αλλά και τον Gary Moore που πρόσφατα μας άφησε και αυτός. Και ο κόσμος χειροκρότησε και φώναξε και είμαι σίγουρος ότι και ο Phil και ο Gary μας άκουσαν.
Τελευταίο κομμάτι Roisin Dubh (Black Rose): A Rock Legend. Ανατριχίλα και μόνο ανατριχίλα. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, όχι μόνο από Lizzy αλλά γενικά από το hard rock, το ακούω live. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να είναι και εθνικός ύμνος της Ιρλανδίας. Όσοι δεν το γνωρίζετε ακούστε το και θα καταλάβετε.
Το live τελείωσε. Οι Thin Lizzy φεύγουν από τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι. Μαζί χειροκροτούμε και αποδίδουμε φόρο τιμής στον μεγάλο Lynott και κατά δεύτερό λόγο στον επίσης μεγάλο Moore.
Αρκετά συγκινημένος από αυτή την βραδιά, θα σας αφήσω με την έναρξη των στίχων του Black Rose:
Tell me the legends of long ago
When the Kings and Queens would dance in the Realm of the Black Rose
Play me the melodies I want know
So I can teach my children, oh…
Σχετικό θέμα