53ο ΦΚΘ: Μια αποτίμηση

Για μένα αυτό το φεστιβάλ ήταν το 4^ο που παρακολουθώ αλλά και συμμετέχω ως εθελοντής συνολικά. Μια εμπειρία η οποία εξακολουθεί να είναι συναρπαστική και κάθε φορά καλύτερη. Τώρα που πέρασαν δύο μέρες από το πέρας του φεστιβάλ και πρόλαβα να πάρω μια ανάσα είναι καιρός νομίζω να κάνω μία αναδρομή, όσον αφορά τις ταινίες, του 10ημέρου που πέρασε. Οι μέρες κύλησαν πολύ γρήγορα με τρέξιμο από αίθουσα σε αίθουσα και από την εκπλήρωση του καθήκοντος στην ιδία απόλαυση της κάθε ταινίας.

Ακολουθούν μερικές από τις ταινίες από αυτές που κατάφερα να δω, που αποτυπώθηκαν στο α-συνείδητο  μου, και μια σύντομη καταγραφή της εντύπωσης  που μου άφησαν.


Το φεστιβάλ ξεκίνησε, λοιπόν, με το Holy Motors, το οποίο αν και αποτέλεσε μια ωραία κινηματογραφική εμπειρία δεν κατάφερε να με κερδίσει παρ' όλη την εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή του Leos Carax. Η σχεδόν μη κατανοητή πλοκή περιόριζε σημαντικά την υστεροφημία του φιλμ και την επίδραση που θα μπορούσε να είχε.


Για να μην έχουμε μπερδέματα η ταινία δεν έχει καμία σχέση με την γνωστή αγάπη του Χάνεκε που κάνει θραύση τελευταία. Η ταινία αυτή αποτελεί μια ρεαλιστική σπουδή πάνω στις δοκιμασίες που περνά ένα ζευγάρι όταν βιάζεται ο εσωτερικός του ιστός. Η πρωταγωνίστρια μπορεί να κέρδισε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας, ο σκηνοθέτης πάντως δεν μπόρεσε να εκμαιεύσει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα από το σύνολο του φιλμ, με μερικά ιδιαίτερα φλύαρα σημεία.
Ένα θρίλερ που ξεσπά με την κατάληψη ενός πλοίου από Σομαλούς πειρατές που διαπραγματεύονται για τα λύτρα με τον CEO της δανέζικης εταιρείας. Η αξία της ανθρώπινης ζωής, ο ψυχολογικός εμπαιγμός και το εξαιρετικό build up των χαρακτήρων και των πρωτόγνωρων καταστάσεων που βιώνουν τα πρόσωπα. Με άλλα λόγια μια δίκαιη βράβευση.


Δύο φιλικά ζευγάρια των οποίων η σεξουαλική ζωή έχει φτάσει σε τέλμα, αποφασίζουν ευκαιρίας δοθείσης να αναθερμάνουν λίγο τις σχέσεις τους. Μια ταινία που ειρωνεύεται τις κοινωνικές συμβάσεις και θίγει σύγχρονα ταμπού. Και σίγουρα ένα ευχάριστο διάλειμμα από την μελαγχολία που μπορεί να επιφέρει το υπόλοιπο πρόγραμμα.


Ο Άκι Καουρισμάκι με το γνωστό ουμανιστικό του στυλ, που το διακατέχει μια θλίψη για τις κακουχίες που βιώνει η εργατιά για την οποία όμως πάντα επιφυλάσσει ένα αισιόδοξο τέλος, αποτέλεσε ένα πολύ επίκαιρο και πετυχημένο αφιέρωμα. Ένας πολύ ιδιαίτερος και παλαιάς κοπής σκηνοθέτης, χαρακτηριστικό δείγμα των πρωταγωνιστών του, που υιοθετεί μια διαφορετική δράση, αυτή που λαμβάνει χώρα στα μάτια των ηθοποιών του. Με στόχο να μεταφέρει τα λόγια και τα συναισθήματα τους που κοσμούν τις μισοσκότεινες εικόνες του. Το τελευταίο του έργο, το λιμάνι της Χάβρης, αλλά και το κλασσικό πια ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν ήταν από αυτά που πραγματικά ξεχώρισαν.


Δύο σύζυγοι μαθαίνουν ότι τα άλλα μισά των σχέσεων τους τους απατούν και μπερδεμένοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματα τους,τον εγωισμό τους, τα πάθη αλλά και τη ζήλια τους. Μια ταινία που αναζητά και αυτή την ταυτότητα της, καθώς ξεκινάει ως δράμα χαρακτήρων και καταλήγει ως νέο-νουάρ.


Ένα ζευγάρι διατηρεί μια ταβέρνα στα σύνορα Αυστρίας-Σλοβακίας και για να επιβιώσουν βοηθούν παράνομα μετανάστες να περάσουν τα σύνορα. Χωρίς να αποτελεί κάτι το ξεχωριστό, η ταινία με κέρδισε απ'το ξεκίνημα της. Ίσως για το ύφος της, ίσως για το ήθος της.


Η αλήθεια είναι πως όσοι πήγαν στην προβολή της τρίτης ταινίας του The Boy, χωρίς να έχουν ιδέα τι εστί Αλέξανδρος Βούλγαρης, είναι πολυ πιθανόν να πιάστηκαν εξ απήνης και να αποχώρησαν αμέσως. Όλοι οι υπόλοιποι δεν νομίζω να περιμέναμε κάτι περισσότερο συμβατικό, και στο συμβατικό δεν περιλαμβάνεται απαραίτητα το κατανοητό. Η ταινία είναι ένα οικοδόμημα γεμάτο από αναφορές και πειραματισμούς,που ξεκινάν από τον τίτλο, ο οποίος ήταν ο τερματοφύλακας της Κολομβίας στο Mundial του 1992 και φτάνει στο ίδιο το σενάριο, το οποίο βασίστηκε σε κείμενα που είχαν γραφτεί για το ανέβασμα της παράστασης 1984 του George Orwell. Όχι πάντως δεν θα ισχυριστώ ότι μου άρεσε, όμως δεν μπορούσα να μην την αναφέρω και να αναγνωρίσω έστω τα ιδεολογικής και κοινωνικής βάσης μηνύματα που μπερδεύονται μέσα στο έργο.


Το ρέκβιεμ ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, το οποίο συνεχίζει να οραματίζεται μια κοινωνία με δεδομένα παλαιότερων εποχών και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη φθίνουσα πραγματικότητα και τις αξίες που την διακατέχουν. Μια βαθιά και κοφτή ελεγεία για την σκληρότητα που αντιμετωπίζει η τρίτη ηλικία σήμερα.


Μια ταινία δυνατή, ένα σχόλιο για την ελληνική κρίση, τις αντοχές του ανθρώπου και μέχρι που είναι ικανός να φτάσει για να επιβιώσει, θέτοντας τα δικά του απαράβατα όρια αλλά και τις δικές του προτεραιότητες.


Η ιστορία μια καλλιτέχνιδος, μιας αληθινής καλλιτέχνιδος. Η ταινία αν και μπορεί να κουράζει μερικώς με το αόριστο χρονικό πλαίσιο της πλοκής της, δεν παύει να αποτελεί ένα όμορφο αφιέρωμα  σε μια ζωή γεμάτη με πάθος και δημιουργικότητα.