Ξεσκαρτάριζα κάποιες από τις συνεντεύξεις μου αυτές τις μέρες. Ένα ντουλάπι γεμάτο CD, αναμνηστικά από μπάντες κτλ., αλληλογραφίες, φωτογραφίες και ξεχασμένα περιοδικά, ένα όμορφο χάος δηλαδή (!) ξέρετε…
Αποσπάσματα επίσης από συνεντεύξεις που ποτέ δεν έβγαλα στον αέρα (....) για διάφορους λόγους, και που τώρα τα άκουσα και πάλι, καθώς κι εγώ τα είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια... 45'αρια με αφιερώσεις του τύπου 'ήταν όμορφα στην εκπομπή σου', κάποια promo που τελικά ΔΕΝ πρόλαβα να ακούσω ποτέ (ναι...συμβαίνει ΚΑΙ αυτό...) πεταμένα πίσω - πίσω, και για τα οποία χρειάζεσαι σίγουρα πλοκάμια, κι όχι χέρια για να τα φτάσεις… Και κάπου εκεί ξεφύτρωσε και μία πολύ προσωπική φώτο, από μια μπάντα που αγαπώ όντως ιδιαίτερα, και για την οποία θέλω να πω δυο λόγια σήμερα...
Oι Television λοιπόν. Οι Television που ξεχώριζαν πάντα από όλες σχεδόν τις μπάντες/ ονόματα της γενιάς τους. Που δεν είχαν ίσως την υπέροχη ωμότητα των Ramones, ή το μεθυστικό σχεδόν ταλέντο των Talking Heads να ακούγονται πάντα δύο βήματα μπροστά απ΄ οτιδήποτε, μα που είχαν όμως κάτι άλλο… συνθέσεις. Συνθέσεις γεμάτες από ένα υπόγειο βουητό που σε τύλιγαν χωρίς να το καταλάβεις σχεδόν… Ύπουλη μπάντα οι Κύριοι (...) με ανάλογα ύπουλες συνθέσεις - Rock & Roll παγίδες. Σαν την γκόμενα που δεν σου γεμίζει και πολύ το μάτι με την πρώτη, που δεν το φωνάζει, μα στο γεμίζει μια καλή εκεί που πρέπει…ναι… Χαρισματική μπάντα, και με ένα ντεμπούτο στα καλύτερα όλων των εποχών βέβαια.
Πριν από λίγα χρόνια, είχα την χαρά να φιλοξενήσω στην εκπομπή μου μια συνέντευξη του Richard Lloyd, ανάμεσα στ' άλλα λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να πούμε και κάποια πράγματα για το θρυλικό CBGB. Οι Television άλλωστε, ήταν ξεκάθαρα από τα σχήματα που γάζωσαν στην κυριολεξία μυαλά στο συγκεκριμένο μέρος, και που όρκισαν μπόλικες ψυχές στο όνομα της μπάντας, ως την αιωνιότητα. Patti Smith, Dead Boys (το αγαπημένο σχήμα της Patti Smith από την συγκεκριμένη περίοδο), Blondie, Ramones, Talking Heads, μερικοί μόνο από....την παρέα που έφτιαξε όνομα στο CBGB. Την παρέα που αλήτεψε, που μοιράστηκε πράγματα, που ονειρεύτηκε, που βούτηξε στον ήχο μιας εποχής που η ίδια τελικά διαμόρφωσε.. Το να μπαίνεις στην ιστορία μάλιστα έτσι, σχεδόν… ακάλεστος, το να γεννάς δηλαδή και στην συνέχεια να διαμορφώνεις μια ιστορία (....) γιατί πολύ απλά είσαι καυλωμένος για να την διηγηθείς έτσι όπως ΕΣΥ την αντιλαμβάνεσαι, είναι για μένα ότι περισσότερο Rock & Roll μπορεί να υπάρξει πάνω στον πλανήτη… Τα άλλα, είναι εμπόριο και χρήμα. Και καλά κάνουν.
Η ιστορία του CBGB, πέρα από γνωστή, είναι μαζί και ο τέλειος μύθος. Γιατί όντως συνέβη. Για αυτό. Γιατί τα όνειρα πέτυχαν. Για αυτό. Γιατί έχουμε μέχρι και σήμερα τα τραγούδια και μέσα απ΄ αυτά έχουμε και τις μπάντες. Αυτές που πότισαν την σκηνή με τον ιδρώτα τους. Για αυτό. Γιατί η μουσική (τελικά) έμεινε… Ακόμα κι αν το μέρος που φιλοξένησε/ γέννησε ένα μεγάλο μέρος της, υπάρχει πια μόνο στις φωτογραφίες. Για όλα αυτά μαζί. Τα πράγματα που ζουν στις ψυχές μας, ζουν για πάντα. Χωρίς εμάς συχνά μάλιστα, και για αυτό, μαζί μας. Μαζί με κάτι πολύ δικό μας εννοώ.
Το CBGB βρίσκεται σίγουρα μέσα, κάτω δηλαδή, από το δέρμα σπουδαίων ονομάτων όπως ο Richard Lloyd. Μουσικών που το γνώρισαν και τους γνώρισε κι αυτό..
Ας τον ακούσουμε να μας θυμίζει μια ωραία ιστορία σήμερα λοιπόν, κι ας βάλουμε κάτι από Television (φοβερές επανεκδόσεις) να παίζει, χωρίς βέβαια μαζί 'να αφήσουμε -παράλληλα- την νοσταλγία να μας ξεγελάσει', (όπως έλεγε κι ο αγαπητός Μάνος) γιατί τότε μάλλον δεν καταλάβαμε ποτέ τίποτα...
Όσοι δεν κατάλαβαν, έχουν μια ευκαιρία ακόμα. Γιατί πάντα υπάρχει μια ευκαιρία μπροστά μας.
Τα λέμε την άλλη Τρίτη.
Αποσπάσματα επίσης από συνεντεύξεις που ποτέ δεν έβγαλα στον αέρα (....) για διάφορους λόγους, και που τώρα τα άκουσα και πάλι, καθώς κι εγώ τα είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια... 45'αρια με αφιερώσεις του τύπου 'ήταν όμορφα στην εκπομπή σου', κάποια promo που τελικά ΔΕΝ πρόλαβα να ακούσω ποτέ (ναι...συμβαίνει ΚΑΙ αυτό...) πεταμένα πίσω - πίσω, και για τα οποία χρειάζεσαι σίγουρα πλοκάμια, κι όχι χέρια για να τα φτάσεις… Και κάπου εκεί ξεφύτρωσε και μία πολύ προσωπική φώτο, από μια μπάντα που αγαπώ όντως ιδιαίτερα, και για την οποία θέλω να πω δυο λόγια σήμερα...
Oι Television λοιπόν. Οι Television που ξεχώριζαν πάντα από όλες σχεδόν τις μπάντες/ ονόματα της γενιάς τους. Που δεν είχαν ίσως την υπέροχη ωμότητα των Ramones, ή το μεθυστικό σχεδόν ταλέντο των Talking Heads να ακούγονται πάντα δύο βήματα μπροστά απ΄ οτιδήποτε, μα που είχαν όμως κάτι άλλο… συνθέσεις. Συνθέσεις γεμάτες από ένα υπόγειο βουητό που σε τύλιγαν χωρίς να το καταλάβεις σχεδόν… Ύπουλη μπάντα οι Κύριοι (...) με ανάλογα ύπουλες συνθέσεις - Rock & Roll παγίδες. Σαν την γκόμενα που δεν σου γεμίζει και πολύ το μάτι με την πρώτη, που δεν το φωνάζει, μα στο γεμίζει μια καλή εκεί που πρέπει…ναι… Χαρισματική μπάντα, και με ένα ντεμπούτο στα καλύτερα όλων των εποχών βέβαια.
Πριν από λίγα χρόνια, είχα την χαρά να φιλοξενήσω στην εκπομπή μου μια συνέντευξη του Richard Lloyd, ανάμεσα στ' άλλα λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να πούμε και κάποια πράγματα για το θρυλικό CBGB. Οι Television άλλωστε, ήταν ξεκάθαρα από τα σχήματα που γάζωσαν στην κυριολεξία μυαλά στο συγκεκριμένο μέρος, και που όρκισαν μπόλικες ψυχές στο όνομα της μπάντας, ως την αιωνιότητα. Patti Smith, Dead Boys (το αγαπημένο σχήμα της Patti Smith από την συγκεκριμένη περίοδο), Blondie, Ramones, Talking Heads, μερικοί μόνο από....την παρέα που έφτιαξε όνομα στο CBGB. Την παρέα που αλήτεψε, που μοιράστηκε πράγματα, που ονειρεύτηκε, που βούτηξε στον ήχο μιας εποχής που η ίδια τελικά διαμόρφωσε.. Το να μπαίνεις στην ιστορία μάλιστα έτσι, σχεδόν… ακάλεστος, το να γεννάς δηλαδή και στην συνέχεια να διαμορφώνεις μια ιστορία (....) γιατί πολύ απλά είσαι καυλωμένος για να την διηγηθείς έτσι όπως ΕΣΥ την αντιλαμβάνεσαι, είναι για μένα ότι περισσότερο Rock & Roll μπορεί να υπάρξει πάνω στον πλανήτη… Τα άλλα, είναι εμπόριο και χρήμα. Και καλά κάνουν.
Η ιστορία του CBGB, πέρα από γνωστή, είναι μαζί και ο τέλειος μύθος. Γιατί όντως συνέβη. Για αυτό. Γιατί τα όνειρα πέτυχαν. Για αυτό. Γιατί έχουμε μέχρι και σήμερα τα τραγούδια και μέσα απ΄ αυτά έχουμε και τις μπάντες. Αυτές που πότισαν την σκηνή με τον ιδρώτα τους. Για αυτό. Γιατί η μουσική (τελικά) έμεινε… Ακόμα κι αν το μέρος που φιλοξένησε/ γέννησε ένα μεγάλο μέρος της, υπάρχει πια μόνο στις φωτογραφίες. Για όλα αυτά μαζί. Τα πράγματα που ζουν στις ψυχές μας, ζουν για πάντα. Χωρίς εμάς συχνά μάλιστα, και για αυτό, μαζί μας. Μαζί με κάτι πολύ δικό μας εννοώ.
Το CBGB βρίσκεται σίγουρα μέσα, κάτω δηλαδή, από το δέρμα σπουδαίων ονομάτων όπως ο Richard Lloyd. Μουσικών που το γνώρισαν και τους γνώρισε κι αυτό..
Ας τον ακούσουμε να μας θυμίζει μια ωραία ιστορία σήμερα λοιπόν, κι ας βάλουμε κάτι από Television (φοβερές επανεκδόσεις) να παίζει, χωρίς βέβαια μαζί 'να αφήσουμε -παράλληλα- την νοσταλγία να μας ξεγελάσει', (όπως έλεγε κι ο αγαπητός Μάνος) γιατί τότε μάλλον δεν καταλάβαμε ποτέ τίποτα...
Όσοι δεν κατάλαβαν, έχουν μια ευκαιρία ακόμα. Γιατί πάντα υπάρχει μια ευκαιρία μπροστά μας.
Τα λέμε την άλλη Τρίτη.