Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Αντώνη Καρρά.
"Βασίλη ζούμεεε για να σ’ακούμεεε!!!". Η φράση αυτή αντηχεί στα αυτιά μου ρυθμικά, σαν καμπάνα, μέχρι και τώρα. Κι ας έχουν περάσει ώρες, κι ας έχει τελειώσει η βραδιά…εγώ αισθάνομαι πως είμαι ακόμη εκεί, με τα χέρια ψηλά, να τραγουδάω και να λυτρώνομαι…Το βράδυ της Παρασκευής (7 Δεκεμβρίου) βρεθήκαμε στο φιλόξενο χώρο του PassPort στον Πειραιά, για να ζήσουμε από κοντά τον αιώνιο έφηβο της ελληνικής ροκ σκηνής, Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η ώρα είχε πάει ήδη 11:00 και ο χώρος ήταν κατάμεστος από κόσμο και πλημμυρισμένος από ζωή και ενέργεια! Το κοινό ανάμεικτο από άτομα κάθε ηλικίας, μικρούς και μεγάλους, νέους που διψάνε για επανάσταση και ανθρώπους που την έχουν ίσως ζήσει σε χρόνια προγενέστερα. Μα το χάσμα δεν υπήρχε πουθενά! Γιατί η μουσική, και πόσο μάλλον η μουσική ενός καλλιτέχνη που έχει διανύσει 4 δεκαετίες καλλιτεχνικής διαδρομής, αποτελεί γέφυρα των ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικές γενιές.
Η βραδιά ξεκίνησε με ένα δυναμικό "μουσικό χαλί", πάνω στο οποίο χόρευαν αέρινα δύο εξαιρετικές γυναικείες φωνές, που μας προετοίμασαν κατάλληλα για αυτό που θα ακολουθούσε. Κι έπειτα εμφανίστηκε η γνωστή φιγούρα του "κουρσάρου", που καβάλα στη μοτοσυκλέτα του κι εμείς, ξεκινήσαμε το ταξίδι! Απ’την πρώτη κιόλας στιγμή μπορούσες να αφουγκραστείς την ενέργεια και τον ενθουσιασμό που κατέκλυζε την ατμόσφαιρα, τόσο στο χώρο του πλήθους όσο και στο χώρο της σκηνής. Ο Βασίλης, ανανεωμένος και δυναμικός, γεμάτος ένταση και ζωντάνια, επιβεβαίωνε για ακόμα μια φορά τη φήμη του "αιώνιου έφηβου", που δικαίως του έχουν προσδώσει εδώ και χρόνια! Οι νότες, οι λέξεις και η καθηλωτική φωνή του, που έδειχνε σαν να μην την έχει αγγίξει ο χρόνος, απλώνονταν απλόχερα στον αέρα και έφταναν κατευθείαν σε εμάς, σε συνδυασμό με τους ηλεκτρικούς ήχους της ορχήστρας του! Με ένα περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξηγήσω, οι μουσικές και τα τραγούδια του μας ωθούσαν να σηκωθούμε...να φωνάξουμε…να ζήσουμε!"Σαράντα χρόνια έφηβος, σχεδόν μισό αιώνα…" κι όμως αυτός ακούραστος, να τραγουδάει με την ίδια δυναμική που τον χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια. Φορώντας την "άσπρη καμπαρντίνα" του και έχοντας στα χέρια μια "σφεντόνα", ταξίδεψε απ’τη "Βικτώρια" μέχρι το "Πόρτο Ρίκο". Από τις μουσικές του, ξεδιπλωνόταν διάχυτη η επαναστατικότητα και μία αίσθηση νεότητας. Μα πάνω απ’ όλα φωτιζόταν στο πρόσωπό του η ελπίδα. Η ελπίδα πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα, πως υπάρχει τρόπος να σώσουμε το μέλλον και πως κανείς δεν είναι μόνος…Και όντως, δε νιώθαμε μόνοι. Βλέποντας το κοινό σύσσωμο να τραγουδά με πάθος και να χειροκροτεί ρυθμικά με τόση αγάπη, μπορούσες να νιώσεις την ομαδικότητα. Άλλοτε, ο Βασίλης, πιο ήρεμος και γαλήνιος, μα με την ίδια καθαρότητα στη φωνή του, χρωμάτιζε τις στιγμές με συγκίνηση.
Οι αλήθειες του γυμνές χόρευαν στα πεντάγραμμα και ήταν τόσο φωτεινές, που μπορούσες να τις δεις..και τόσο κοντά, που μπορούσες να τις αγγίξεις… Με τον ίδιο τρόπο που ο παλμός του μας αφύπνιζε, η ευαισθησία του μας συγκινούσε…
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Αντώνη Καρρά.
Πέρα από τα "γνωστά" και "άγνωστα" κομμάτια του, μας χάρισε ανάσες απ’τον νέο του δίσκο που φέρει τον τίτλο "Αφετηρία", δίνοντας πνοή σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και απελευθερώνοντας τις νότες διάφορων καλλιτεχνών που ανέλαβαν την ενορχήστρωση. Κομμάτια όπως : "Το ποντίκι και ο αετός", "Δελτίο των 8", "Μονόλογος στο μπαρ" κ.α., ήχησαν οικεία στα αυτιά μας καθώς ταίριαζαν απόλυτα στην προσωπικότητα και το ύφος του Βασίλη.
Στα διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών αντηχούσαν οι φωνές του κοινού, που μέσα από συνθήματα εξέφραζε την αγάπη του με ένα δικό του τρόπο! Αυτό που μου έκανε εντύπωση από όλη τη βραδιά ήταν η ζωντάνια του που παραμένει ακλόνητη τόσα χρόνια μετά και η ζωηρή μα παράλληλα αγνή ψυχή του. Όπως,επίσης, και η διαπεραστική φωνή του που ηχεί χωρίς να έχει χάσει τίποτα από της εκφραστικότητά της. Η μουσική του Βασίλη μπορεί να διεισδύσει το ίδιο αιχμαλωτικά, τόσο στην καρδιά του 60άρη της γενιάς του Πολυτεχνείου όσο και στου hi-tech φαν 16άρη, που νιώθει μέσα από την χαρακτηριστική ερμηνεία του καλλιτέχνη ένα πρόσωπο απόλυτα δικό του… Και κάπως έτσι "εμείς κρατάμε την ουσία κι ονειρευόμαστε…"
Συνέντευξη(Σημείωση Αρχισυντάκτη: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είχε περίπου 4 χρόνια να δώσει συνέντευξη σε ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτό).
Β.Παπακωνσταντίνου: Κάθε άλλο! Η πάλη δεν θα τελειώσει ποτέ! Είμαστε με τη μεριά των δίκαιων. Είμαστε με τους πολλούς που καταπιέζονται από τους λίγους.
Συμφωνείτε με τη θέση ότι η τέχνη βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναγεννηθεί σε περιόδους κρίσης;
Β.Παπακωνσταντίνου: Όχι, δε νομίζω. Η τέχνη γράφεται έτσι κι αλλιώς από ευαίσθητους ανθρώπους και οι ευαίσθητοι άνθρωποι σε οποιαδήποτε περίοδο τελούν πάντα υπό ευαισθησία.
Ο νέος δίσκος σας έχει τίτλο "Αφετηρία". Πώς εκλαμβάνετε εσείς την έννοια της "αφετηρίας";
Β.Παπακωνσταντίνου: Αφετηρία σαφώς σημαίνει ένα ξεκίνημα, από τη μία μεριά. Το αντιλαμβάνομαι σαν ένα κουράγιο για ένα νέο ξεκίνημα που θα ξεκινήσει για να αλλάξει τα πράγματα μόνο μέσα από το λαό. Δεν πρόκειται κανείς να τα αλλάξει από τους πάνω. Τα πράγματα αλλάζουν πάντα από επαναστάσεις. Ας ξεκινήσει λοιπόν μια επανάσταση. Και επίσης καλωσορίζω με την έννοια αφετηρία και τα παιδιά που συμμετέχουν για πρώτη φορά στη δισκογραφία, γιατί ο δίσκος δόθηκε στο ίντερνετ και έγραψαν πολλά παιδιά μουσικές από εκεί.
"Φόβος κι ελπίδα από τα ίδια υλικά" λέει ο στίχος ενός τραγουδιού από το νέο σας δίσκο. Εσείς πιστεύετε ότι οι δύο αυτές έννοιες μπορούν να συνυπάρξουν και ότι αλληλοσυμπληρώνονται;
Β.Παπακωνσταντίνου: Ναι ναι! Γιατί είναι η πάλη των αντιθέτων. Χωρίς το ένα δεν έρχεται το άλλο, χωρίς τη μέρα δεν θα ξέραμε τι είναι η νύχτα.