Άκουσα το καινούργιο κομμάτι του Bowie, το πρώτο ύστερα από δέκα χρόνια και κατά κάποιο τρόπο το τραγούδι με το οποίο γιόρτασε τα εξηκοστά έκτα γενέθλιά του.
Το «Where Are We Now?» περιέχει ένα στίχο που σκοτώνει - «Βγάζω βόλτα τους νεκρούς» - και το βιντεοκλίπ που το συνοδεύει είναι ασπρόμαυρο, μελαγχολικό, νοσταλγικό και γυρισμένο στα παλιά του τα λημέρια: το Βερολίνο. Εκεί όπου με τη (σημαντικότατη) βοήθεια του Brian Eno έγραψε εκείνη τη φοβερή τριλογία Low-Heroes-Lodger που για πολλούς θεωρείται το ζενίθ της δουλειά του.
Μέσα στο βιντεοκλίπ υπάρχει ένα κυκλάκι με το πρόσωπό του να τραγουδάει τους ασήκωτους στίχους όπως τον παραπάνω και να αναρωτιέται: «Πού βρισκόμαστε τώρα;» Το πρόσωπο του τραγουδιστή είναι αμακιγιάριστο και θλιμμένο, σαν παραιτημένο από το σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι. Μου έφερε στο μυαλό το στίχο «Ι ’m not a part of teenage wildlife» από το «Teenage Wildlife» από το Scary Monsters όπου ήταν σαν να αποποιήθηκε το ρόλο του ροκ μουσικού που απευθύνεται στους νέους. Όχι βέβαια ότι το τήρησε αφού το γύρισε (αποτυχημένα) στην ηλεκτρονικούρα στα 90ς.
Την άκουσα και την ξανάκουσα λοιπόν αυτή τη θλιμμένη αναπόληση και νοερή επιστροφή στον τόπο της νιότης του, στο μυθικό Βερολίνο πριν το γκρέμισμα του γκρίζου τείχους. Τα συναισθήματα ανάμικτα, μπερδεμένα, αντικρουόμενα. Διάολε, μ’ αυτόν τον άνθρωπο μεγάλωσα, τους δίσκους του τους είχα λιώσει στην εφηβεία μου και τώρα τον βλέπω μέσα στο κυκλάκι να τραγουδάει και μου μαυρίζει η ψυχή. Ακούω και το στίχο «walking the dead» και αναρωτιέμαι ποιους διάολο νεκρούς βγάζει βόλτα. Μου ακούγεται επικίνδυνα σαν κύκνειο άσμα.
Μουσικά, δε λέει πολλά πράγματα. Είναι μέτριο. Αν αντί για το όνομα Bowie έβλεπες κάποιους Τhe Tame Chihuahuas θα το έκλεινες πριν μπει στο δεύτερο λεπτό. Μόνο οι κιθάρες αλά Carlos Alomar που οργιάζουν στο βάθος μαρτυρούν ότι παίζει κάποιος αληθινός μουσικός και δεν πρόκειται για πιτσιρικάδες που προσπαθούν ν’ ακουστούν σπουδαίοι. Αλλά πρέπει να το σεβαστείς, να το ξανακούσεις, να το αποκρυπτογραφήσεις. Είναι όντως το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου μουσικού; Ή είναι μια κυκλοφορία ματαιοδοξίας τύπου «ε, μη μας πούνε και πεθαμένους»; «A man lost in time» εξομολογείται, αποπροσανατολισμένος ύστερα από πενήντα σχεδόν χρόνια σ’ αυτό το ωραίο κουρμπέτι. Γιατί όμως τόση απαισιοδοξία;
Ύστερα έβαλα κι άκουσα το «Doom and Gloom» των Stones και στάνιαρα. Οι τύποι δεν έχουνε τέτοιες υπαρξιακές ανησυχίες, δε βγάζουνε βόλτα κανένα νεκρό, δε νιώθουνε χαμένοι κι αποπροσανατολισμένοι. Αντίθετα, δείχνουν αποφασισμένοι να την κάνουν καβάλα στο τρένο που πάει κατευθείαν στην κόλαση τρέχοντας με χίλια και σπασμένα φρένα και τον οδηγό μαστουρωμένο μέχρι τα σύννεφα.Ύστερα πάλι είναι κι εκείνος ο σατανάς ο Dylan που βγάζει ακόμα φοβερούς δίσκους και τριγυρίζει τον κόσμο σαν ιεροκήρυκας με φωνή κόρακα και κηρύσσει τα blues. Ή ο γέρο-Νeil Young που άφησε το 2012 με δύο δίσκους διαμάντια και συνεχίζει κι αυτός τις τουρνέ και σπέρνει τον όλεθρο με την κιθάρα του. Όλοι πάνω- κάτω στην ίδια παλιοσειρά με τον Λεπτό Λευκό Δούκα είναι αλλά δε δείχνουν αυτή την παραίτηση, αυτήν την αδυναμία, αυτή την ηττοπάθεια απέναντι στον αδυσώπητο χρόνο. Για να δούμε τι έχει να πει ολόκληρο το άλμπουμ που θα έχει τίτλο The Next Day και θα βγει τον Μάρτιο. Και τουλάχιστον με έναν τέτοιο τίτλο ο κύριος Jones θα πρέπει να δώσει κάτι πιο αισιόδοξο.