Μια νοερή διαδρομή, από την Πατησίων μέχρι τον Πειραιά, απ’το διαμέρισμα της Κατερίνας Γώγου έως και τον πολυχώρο του PassPort, το βράδυ της Τετάρτης (16/1)… Αφορμή, η παρουσίαση της ειδικής έκδοσης “Πάνω Κάτω η Πατησίων- Οι όψεις της μοναξιάς της Κατερίνας Γώγου και 20 μελοποιημένα ποιήματά της”, ένα πολυσυμμετοχικό βιβλίο-cd αφιερωμένο στην αγαπημένη ποιήτρια και ηθοποιό, από τις Εκδόσεις “Οδός Πανός” (Γιώργος Χρονάς). Η Κατερίνα Γώγου κατέχει μια ξεχωριστή θέση στους ποιητές-τριες της γενιάς της, με φωνή σαν κραυγή και καρδιά μικρού παιδιού. Ασυμβίβαστη μα και εύθραυστη, θα παραμένει πάντα “Ο Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων” ή αλλιώς “Η Ζαν Ντ’Αρκ της Πατησίων”… Μέσα απ’τα μονοπάτια της βραδιάς είδα ποιήματα γραμμένα σε τοίχους, άκουσα πουλιά που κελαηδούσαν στίχους και μια γυναίκα που χόρευε ζεϊμπέκικο “παραγγελιά”, στην άκρη του δρόμου…
Η παρουσίαση ξεκίνησε με το μελοποιημένο ποίημα «Ετών 9», ερμηνευμένο από τον Μάκη Σεβίλογλου και την παλιά φίλη της Κατερίνας, Όλια Λαζαρίδου, το οποίο προβαλλόταν παράλληλα σε βίντεο-κλιπ. Ήταν λες και μια γκρι ομίχλη σκέπασε το χώρο, πίσω απ’την οποία έλαμπε η μορφή της Κατερίνας, οι στίχοι της, σπαρακτικοί μα γεμάτοι φως, χτυπούσαν κατευθείαν στην καρδιά. Ακολούθησαν τα λόγια του παραγωγού του δίσκου, Άγγελου Σφακιανάκη, για το όλο εγχείρημα, καθώς και η ανάγνωση ενός κειμένου του Γιώργου Κορδέλλα (σκηνοθέτης και φίλος της Κατερίνας,ιδέα του οποίου ήταν η έκδοση) για τη γνωριμία του με την Κατερίνα. Μίλησε, επίσης, ο Οδυσσέας Ιωάννου που μοιράστηκε μαζί μας και τη δική του εμπειρία με την ποιήτρια. Κι αν κάποιοι από εμάς δεν είχαν την τύχη να την γνωρίσουν, μέσα απ’τις λέξεις και τις περιγραφές τους, ένιωθες πώς την ξέρεις καλά. Της μίλησες, ένα βροχερό απόγευμα έξω από ένα περίπτερο με βρεγμένες εφημερίδες, ήπιατε μαζί ένα ποτήρι κρασί, κάποιο βράδυ, στο υπόγειο του Άσιμου στην Αραχώβης, σου χαμογέλασε ένα πρωί που μπερδεύτηκαν καταλάθος τα πόδια σας κάπου εκεί στο…πάνω-κάτω της Πατησίων.
Ποικιλότροπη η παρουσίαση, συμπεριέλαβε και τις συγκινητικές απαγγελίες των ποιημάτων της Κατερίνας από τις ηθοποιούς : Ιωάννα Παππά και Κωνσταντίνα Τάκαλου. Η αμεσότητα της αυτόματης γραφής της, την έφερνε μπροστά μας, με βλέμμα καθάριο, να σε κοιτάει στα μάτια και να μιλάει, να ουρλιάζει, να κλαίει, να χαμογελάει…Επίσης, πέρα από τις προβολές των βίντεο κλιπ (“Εμένα οι φίλοι μου”-Magic De Spell και Σωκράτης Μάλαμας, “Καμιά φορά” -Άρης Ζαρακάς) είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά μερικά από τα μελοποιημένα ποιήματά της. Ακούσαμε τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη με το “Ρίζα με λένε τώρα”, τον Τάκη Γραμμένο στο «Πώς με κοιτάζει έτσι, τη Σαββίνα Γιαννάτου με το “Αν καμιά φορά” και τη Βασιλική Καρακώστα στο “Ο συγκεκριμένος άνθρωπος” και μια διαφορετική διασκευή του “Κανείς δεν θα γλιτώσει”. Η μοναξιά, η ανησυχία, η πίκρα έπαιρναν σάρκα και οστά. Έτρεχαν στη σκηνή σαν οργισμένες φιγούρες, πάλευαν με το όνειρο της αλλαγής και τη δίψα για μια καλύτερη ζωή. Ένας εσωτερικός θρήνος…και ο σπαραγμός της γινόταν ήχος, η ευαισθησία της μουσική και η Κατερίνα…μια σκιά στο πλάι μας.
Σαν ταξίδι στο χρόνο, μια άλλη πραγματικότητα ξεδιπλώθηκε. Μια εποχή αλλιώτικη, μια ζωή πιο σκληρή, σε άλλα μέτρα και σταθμά, που άνθρωποι σαν την Κατερίνα είχαν το όραμα και τη θέληση να την κάνουν πιο ανθρώπινη. Η πλατεία των Εξαρχείων στο βάθος, κάτι μαύρα πουλιά πάνω σε σύρματα τεντωμένα κι η Κατερίνα στη μέση, να μας θυμίζει με ένα νεύμα πως “Στο μυαλό είναι ο Στόχος”… Τολμώ να ομολογήσω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τα μάτια μου παρακολουθούσαν με προσοχή μα ήταν βουρκωμένα, το σώμα μου καθηλωμένο αλλά με ένα ρίγος να το περιτριγυρίζει διαρκώς. Μια αξιόλογη παρουσίαση που κατόρθωσε να μας χαρίσει λίγη από την σκοτεινιά μα και την ευαισθησία της Κατερίνας. Δεν ήταν άνθρωπος σκληρός. Πιστεύω πως η οργή κι ο πόνος της πηγάζουν, εν μέρει, από την απέραντη ευαισθησία και την αγάπη που έκρυβε η ψυχή της. Δεν εξιδανικεύω και δεν ειδολοποιώ. Απλώς τονίζω ότι πρόκειται για μια γυναίκα με όνειρο, φλόγα και με μια πένα που έσταζε μοναξιά…Αυτό που κλείδωσα καλά στο μυαλό μου φεύγοντας, ήταν οι λέξεις της απ’τη συλλογή “Ιδιώνυμο”: “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος…”. Και το μεγαλείο της Κατερίνας έγκειται στο ότι ήταν, πάνω από όλα, Άνθρωπος…με Άλφα κεφαλαίο.
Να σημειώσω ότι η έκδοση περιλαμβάνει κείμενα για την Κατερίνα, σε συνδυασμό με φωτογραφικό υλικό και μελοποιήσεις των ποιημάτων της, εκ των οποίων κάποιες είναι επανεκτελέσεις. Οι συντελεστές και οι συμμετέχοντες είναι πάρα πολλοί, άτομα που την γνώρισαν ή την έζησαν αλλά και νέοι καλλιτέχνες που επέδειξαν ενδιαφέρον για το έργο της.
Υ.Γ. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο και ένα ευχαριστώ στα παιδιά του PassPort, που “αγκαλιάζουν” ανθρώπους σαν την Κατερίνα και που “φιλοξενούν” στο χώρο τους τέτοιες εξαιρετικές δουλειές..!