Η ανάγκη για μια "ελεύθερη ιδέα" και η διαρκής αναζήτηση για το μέρος όπου "ο έρωτας θα 'ναι πάντα γιορτή" , με οδήγησαν το βράδυ της Παρασκευής (25/1) στο Jasmin Rock Club για ένα μουσικό ταξίδι με καθοδηγητή τον Πέτρο Θεοτοκάτο. Ο Πέτρος, έχοντας μια ιδιαίτερη πορεία στον χώρο της μουσικής και "κουβαλώντας" στις πλάτες του ήδη έξι δίσκους, ανέβηκε για ακόμη μια φορά στη σκηνή χαρίζοντάς μας μια όμορφη βραδιά με την ευαισθησία και την εκφραστικότητα που τον διακατέχει...
Οι δείκτες έδειχναν ήδη 11.30 και ο Πέτρος, με το ζεστό πάντα χαμόγελό του, μας καλωσόρισε δυναμικά τραγουδώντας "Δική μας η νύχτα". Και πράγματι! Με την οικειότητά του ενέπνεε σε εμάς την αυτοπεποίθηση ότι δικό μας είναι το βράδυ,το φως, ο ουρανός...η ζωή! Γεμάτος ενέργεια και πάθος, έδειχνε καθαρά πόσο αγαπάει αυτό που κάνει. Οι νότες του ιδιαίτερες και συνάμα οικείες, τον κάνουν μοναδικό με ένα περίεργο τρόπο! Στα πρώτα κιόλας ακούσματα είσαι σίγουρος ότι ακούς τον Πέτρο, δεν πρόκειται να μπερδέψεις τη μουσική του με κάποια άλλη παρόμοια, αφού τα πεντάγραμμα των τραγουδιών του είναι χαραγμένα με ένα δικό του προσωπικό στίγμα. Συνέχισε με το "Ψάρι στο ιχθυοτροφείο" κι έπειτα το "Δεν έχει πού να πάει". Περίτεχνες εναλλαγές των δυναμικών κομματιών με τις μπαλάντες, του εφηβικού ηλεκτρισμού με την παιδική γαλήνη, ξεδιπλώνοντας παράλληλα το νήμα όλης της δισκογραφικής του πορείας από το "Πιστόλι στο πιάτο"(1997) μέχρι και το "Ιστορίες με βλέμματα"(2011).
Η χαρακτηριστική φωνή του Πέτρου πετούσε σαν "Flyer" πάνω από το διόλου "Ηλίθιο φεγγάρι", χόρευε με λέξεις που έκρυβαν μια παιδική αθωότητα και περίσσια ευαισθησία. Άλλοτε έπαιρνε απ'το χέρι τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη και του Σάμιουελ Μπέκετ, τους έντυνε με μουσική και τους χάριζε απλόχερα. Νότες και εικόνες ξεχείλιζαν από τη σκηνή σε ένα μουσικό, σχεδόν ερωτικό, συναπάντημα. Μέσα από ένα "Ζωντανό ψέμα" η "Εριέττα" με το "Μικρό λουλουδάκι" στα μαλλιά, παρέα με τον "Αδερφό της μητέρας", έψαχναν χαμένοι "Τα όνειρα του μικρού ψαριού" σε μια "Λίμνη"...διανύοντας τον δρόμο για το "Όλο". Οι μελωδίες ζωγράφιζαν τον έρωτα, την πίστη, την αγάπη και παράλληλα τον πόνο και την εγκατάλειψη, σχηματίζοντας εν τέλει τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στον Πέτρο είναι η ζεστασιά και η αλήθεια του. Η αλήθεια με την οποία γράφει, παίζει και κυρίως τραγουδά, καθώς και η δυνατότητα να παρασύρει τον ακροατή στο μουσικό του ταξίδι...
Ακούσαμε επίσης το "Ο τρομπονίστας πέθανε", "Στο ανοιχτό σου παραθύρι", "Τηλεορασάνθρωπος" και φυσικά το γνωστό "Και θα χαθώ...".Καθόλη τη διάρκεια του live, επιβεβαιωνόταν η ιδιαιτερότητα του Πέτρου την οποία επεσήμανα προηγουμένως. Δεν ξερω πώς ακριβώς να το εξηγήσω, μα έχει μια διαφορετικότητα, με την καλή έννοια πάντα, που τον κάνει να ξεχωρίζει! Στη φωνή και την ερμηνεία, στον στίχο και την μουσική, στην ανήσυχη προσωπικότητά του που αποτυπώνεται στη δουλειά του. Από τον πρόσφατο δίσκο του "monologues"(2012) δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε κάτι, μιας και είναι γραμμένος σε "ηλεκτρονική γλώσσα". Με τη δική του πάντως γλώσσα μας μάγεψε και μας θύμισε πως "Η ελευθερία δε νικιέται..."
Οι δείκτες έδειχναν ήδη 11.30 και ο Πέτρος, με το ζεστό πάντα χαμόγελό του, μας καλωσόρισε δυναμικά τραγουδώντας "Δική μας η νύχτα". Και πράγματι! Με την οικειότητά του ενέπνεε σε εμάς την αυτοπεποίθηση ότι δικό μας είναι το βράδυ,το φως, ο ουρανός...η ζωή! Γεμάτος ενέργεια και πάθος, έδειχνε καθαρά πόσο αγαπάει αυτό που κάνει. Οι νότες του ιδιαίτερες και συνάμα οικείες, τον κάνουν μοναδικό με ένα περίεργο τρόπο! Στα πρώτα κιόλας ακούσματα είσαι σίγουρος ότι ακούς τον Πέτρο, δεν πρόκειται να μπερδέψεις τη μουσική του με κάποια άλλη παρόμοια, αφού τα πεντάγραμμα των τραγουδιών του είναι χαραγμένα με ένα δικό του προσωπικό στίγμα. Συνέχισε με το "Ψάρι στο ιχθυοτροφείο" κι έπειτα το "Δεν έχει πού να πάει". Περίτεχνες εναλλαγές των δυναμικών κομματιών με τις μπαλάντες, του εφηβικού ηλεκτρισμού με την παιδική γαλήνη, ξεδιπλώνοντας παράλληλα το νήμα όλης της δισκογραφικής του πορείας από το "Πιστόλι στο πιάτο"(1997) μέχρι και το "Ιστορίες με βλέμματα"(2011).
Η χαρακτηριστική φωνή του Πέτρου πετούσε σαν "Flyer" πάνω από το διόλου "Ηλίθιο φεγγάρι", χόρευε με λέξεις που έκρυβαν μια παιδική αθωότητα και περίσσια ευαισθησία. Άλλοτε έπαιρνε απ'το χέρι τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη και του Σάμιουελ Μπέκετ, τους έντυνε με μουσική και τους χάριζε απλόχερα. Νότες και εικόνες ξεχείλιζαν από τη σκηνή σε ένα μουσικό, σχεδόν ερωτικό, συναπάντημα. Μέσα από ένα "Ζωντανό ψέμα" η "Εριέττα" με το "Μικρό λουλουδάκι" στα μαλλιά, παρέα με τον "Αδερφό της μητέρας", έψαχναν χαμένοι "Τα όνειρα του μικρού ψαριού" σε μια "Λίμνη"...διανύοντας τον δρόμο για το "Όλο". Οι μελωδίες ζωγράφιζαν τον έρωτα, την πίστη, την αγάπη και παράλληλα τον πόνο και την εγκατάλειψη, σχηματίζοντας εν τέλει τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στον Πέτρο είναι η ζεστασιά και η αλήθεια του. Η αλήθεια με την οποία γράφει, παίζει και κυρίως τραγουδά, καθώς και η δυνατότητα να παρασύρει τον ακροατή στο μουσικό του ταξίδι...
Ακούσαμε επίσης το "Ο τρομπονίστας πέθανε", "Στο ανοιχτό σου παραθύρι", "Τηλεορασάνθρωπος" και φυσικά το γνωστό "Και θα χαθώ...".Καθόλη τη διάρκεια του live, επιβεβαιωνόταν η ιδιαιτερότητα του Πέτρου την οποία επεσήμανα προηγουμένως. Δεν ξερω πώς ακριβώς να το εξηγήσω, μα έχει μια διαφορετικότητα, με την καλή έννοια πάντα, που τον κάνει να ξεχωρίζει! Στη φωνή και την ερμηνεία, στον στίχο και την μουσική, στην ανήσυχη προσωπικότητά του που αποτυπώνεται στη δουλειά του. Από τον πρόσφατο δίσκο του "monologues"(2012) δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε κάτι, μιας και είναι γραμμένος σε "ηλεκτρονική γλώσσα". Με τη δική του πάντως γλώσσα μας μάγεψε και μας θύμισε πως "Η ελευθερία δε νικιέται..."