Μουσική Λοβοτομή: Ρat fink a boo-boo, Oh my and yoo-hoo, Rama-lama ding dong και το σκανδιναβικό μοντέλo.

Ή αλλιώς, οι Nomads στο ΑΝ Club.
Διαβάστηκε φορες
To Outburst των Nomads είναι ένας από τους δίσκους που έχω λιώσει στη ζωή μου. Ένα από τα πρώτα άλμπουμ που αγόρασα όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στα μαγικά δισκάδικα του Austin. Μαζί με τους Dream Syndicate και τους Green On Red, εκείνη την εποχή οι Νοmads είχανε θρονιαστεί στο πικάπ μου με τον τσαμπουκά τους, σαν κωλόπαιδα που κάνουνε κατάληψη στο σπίτι σου, σου πίνουνε όλες τις μπίρες, καπνίζουν όλα τα τσιγάρα σου και στο τέλος προσπαθούνε να σου πηδήξουνε και τη γκόμενα.



Φυσικά το Outburst, όπως όλοι οι κλασικοί δίσκοι, είναι διαχρονικό και συνεχίζει να ασκεί τη διονυσιακή γοητεία του, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα. Γουστάρω να το στριφογυρίζω στο πλατό μου πού και πού, σε αντίθεση με αγαπημένους δίσκους εκείνης της εποχής που σκονίζονται στη δεξιά μεριά της δισκοθήκης μου. Ακόμα και οι ίδιοι παραδέχονταν πάντα ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ τους. Αυτοί οι χαρισματικοί Σουηδοί παίρνουν όλα τα στοιχεία που κάνουν το rock ‘n’ roll τόσο εθιστικό, δηλαδή τα βρώμικα, φαζαρισμένα  κιθαριστικά ριφ, τα πρωτόγονα κοπανήματα στα ντραμς και τις γεμάτες φλέγμα και καύλα φωνές, και τα διυλίζουν σε μικρούς τρίλεπτους δυναμίτες που κάνουν οτιδήποτε προσπαθεί να περάσει ως σοφιστικέ ή προοδευτικό να ακούγεται σαν μια ανούσια μαλακία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μετέπειτα συνεχιστές του σουηδικού ροκ όπως οι Hellacopters, οι Hives, ή οι Gluecifer δηλώνουν την αγάπη τους για τους «νονούς» τους από τη Solna της Στοκχόλμης, που είναι και ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ των Nomads που έβγαλαν πέρυσι και έπαιξαν ένα  μέρος του στο ΑΝ το βράδυ του Σαββάτου.



Πολλές γνώριμες φάτσες, λίγο πιο πολλές γκρίζες τρίχες, πιο φουσκωμένες μπιροκοιλιές, πιο ήπιο χοροπήδημα από την τελευταία φορά που οι Σουηδοί είχαν ανέβει sτην ίδια σκηνή το 2001 και κάνανε αυτό που ξέρουνε καλά: να κάνουνε τους Marshall να τρίζουν. Το ίδιο περίπου κοινό, χωρίς ούτε ένα χιπστερομαλακιστήρι, ούτε έναν τρέντουλα - καθόλου τυχαίο αφού τα φλώρικα free press και το «ροκ» ραδιόφωνο αγνοούν επιδεικτικά τέτοια events. Μόνο παιδιά όλων των ηλικιών που γουστάρουν rock ’n’ roll. 



Aπό το line-up του ­Outburst τώρα πια υπάρχουν μόνο τα ιδρυτικά μέλη, ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Nick Vahlberg και ο lead κιθαρίστας Hans Ostlund, αυτή η φοβερή μουτσούνα που τώρα έχει εξελιχτεί σε κάτι μεταξύ Orson Welles και Μαμαλάκη. Με άλλα λόγια, η φωνάρα είναι εδώ ακόμα, το ίδιο και το κιθαριστικό βαρύ πυροβολικό. Το «Where The Wolf Bane Blooms», το «Don‘t Tread On Me», το «I’m 5 Years Ahead Of My Time» και το «Rat Fink A Boo-Boo» ακούγονται όπως τότε, σταματούν το χρόνο, δημιουργούν εκείνη τη γνώριμη έκσταση. «16 Forever» που λέει και το τραγούδι τους. Aλλά και το πρόσφατο «Μiles Away» από το νέο άλμπουμ ακούγεται σαν να είναι βγαλμένο από την ίδια πάστα με τα διαμαντάκια του παρελθόντος.

Αλλά ρε γαμώτο μου φαίνεται πως οι όροι όπως «γκαράζ», ή «γκαραζοπατέρες» που χρησιμοποιήθηκαν σαν χαρτομάντιλα αυτές τις μέρες είναι αχρείαστες ετικέτες που αδικούν αυτήν την παραγνωρισμένη μπάντα.



Tags
Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα