Ο Κώστας Άγας είναι μια ιδαίτερη και μάλλον μοναδική περίπτωση Έλληνα μουσικού δημιουργού. Κι αυτό γιατί όλες οι δισκογραφικές δουλειές που έχει εκδόσει μέχρι σήμερα έγιναν με δικά του έξοδα και, αντί να προωθηθούν στα δισκοπωλεία, χαρίζονταν (!) από τον ίδιο σε όποιον του το ζητούσε. Εκτός αυτών, αποτελεί παρουσία ακριβοθώρητη, δίνοντας σπάνια συνεντεύξεις, στο ραδιόφωνο και στα μουσικά περιοδικά.
Τα όμορφα τραγούδια του αντλούν συνήθως από το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι και η δισκογραφία του μέχρι σήμερα περιλαμβάνει τα άλμπουμ Οι Μικρές Μας Οι Στιγμές (1999), Του Αιγαίου Η Μοναξιά (2000), Η Τριήρης Και Άλλα Αληθινά Παραμύθια (2003), Κώστας Άγας IV (2005), Οι Εκδρομές Των Κυριακών (2009, έκδοση αποκλειστικά σε βινύλιο), ...Και Στο Βάθος Φώτα Σε Μώλο Αττικό (2012).
Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της στήλης, ο Κώστας Άγας επέλεξε να γράψει για τις δέκα ομορφότερες συναυλίες που παρακολούθησε στη ζωή του. Ιδού λοιπόν:
1. Rush στο Nikon At Jones Beach Theater (έξω απ’ τη Νέα Υόρκη), Ιούλης 2010
Τέτοια συναυλία μάλλον δεν θα ξαναδώ στη ζωή μου! Τρεις ταλαντούχοι και δεξιοτέχνες μουσικοί έστησαν στο πολύ ωραίο θέατρο (χτισμένο ακριβώς δίπλα στη θάλασσα του Jones Beach) ένα μοναδικό «προγκρέσιβ – ροκ διονυσιακό πανηγύρι», ένα πραγματικό ταξίδι του μυαλού και της ψυχής! Κι αυτό το «πανηγύρι» συμπληρωνόταν από πολύ ωραίες εικόνες που βλέπαμε στις γιγαντοοθόνες πίσω απ’ τη σκηνή: ευρηματικά animations που εναλλάσσονταν με ασπρόμαυρες εικόνες, παλιές φωτογραφίες της μπάντας, πλάνα με τους μουσικούς την ώρα έπαιζαν κλπ. Καλύτερη στιγμή: ο Lifeson με την ακουστική κιθάρα να παίζει τα ακόρντα του Closer To The Heart, με το απαλό αεράκι να ανακατεύει τα άσπρα μαλλιά του!
2. Διονύσης Τσακνής – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο Καφε-Θέατρο, χειμώνας 1991
Ο Μαχαιρίτσας εκείνη την εποχή προκαλούσε αίσθηση με το Διδυμότειχο Μπλουζ και ο Τσακνής βρισκόταν στο ξεκίνημά του, κερδίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις! Και οι δύο, λοιπόν, με τη βοήθεια μιας πολύ καλής μπάντας, δίνανε εκείνη την εποχή συναυλίες στο υπόγειο της Κοδριγκτώνος οι οποίες... έμοιαζαν σαν «ιεροτελεστίες»! Τα χαρακτηριστικά αυτών των συναυλιών: η αμεσότητα με το κοινό, η ζεστασιά, η ανθρωπιά, αλλά και ο ενθουσιασμός και το μεράκι των δύο καλλιτεχνών που τότε ήταν στα «ντουζένια» τους... Είχες την εντύπωση ότι εκεί, πάνω στη σκηνή, δυο φιλαράκια σου τραγουδούν για σένα! Όσοι βρεθήκαμε σε κάποια απ’ αυτές τις παραστάσεις πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί!
3. Blue Oyster Cult στο Ρόδον, χειμώνας 1995
Άλλο ένα «ροκ διονυσιακό πανηγύρι», σαν κι αυτό που μόνο οι B.O.C. μπορούν να στήσουν, απ’ το οποίο δεν έλειπε η ζεστασιά! Τα τραγούδια τους εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο και, πριν συνέλθεις απ’ την άρτια παρουσίαση ενός τραγουδιού, έμενες «με ανοιχτό το στόμα» απ’ την παρουσίαση του αμέσως επόμενου τραγουδιού! Αυτός, όμως, που κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις ήταν ο κιθαρίστας Donald «Buck Dharma» Roeser, με τα υπέροχα σόλο στην κιθάρα του, τα οποία άρχιζαν σαν «απαλά αεράκια» και... εξελίσσονταν σε «ανεμοστρόβιλους»! Επίσης, σε εκείνο το λάιβ οι B.O.C. είχαν μαζί τους κι έναν «απίστευτο» ντράμερ (θυμάμαι ότι είχε στο αυτί ένα σκουλαρίκι – σταυρό!), ο οποίος μάς καθήλωσε με το σόλο ντραμς που έπαιξε στο «Godzilla»!
4. Κερασία Σαμαρά - Άδεια Ποδηλάτου στο Θέατρο Ροές, 2005
Αυτό το υπέροχο πλάσμα, ο ξεχωριστός άνθρωπος, που ονομάζεται Κερασία Σαμαρά παρουσίαζε εκείνη την εποχή κάτι καταπληκτικό: φορώντας ένα πολύ όμορφο λευκό φόρεμα, που παρέπεμπε σε παλιές εποχές (όπως μού είπε το σχεδίασε η ίδια!), διάβαζε επί σκηνής παλιά γράμματα, αποσπάσματα από παλιά περιοδικά κλπ. και στο ενδιάμεσο τραγουδούσε παλιά τραγούδια, με συνοδεία ενός πιάνου! Μέσα σε μία ώρα κάτι η Κερασία, με τα γράμματα κλπ. που διάβαζε και με τα τραγούδια που ερμήνευε, σου έδινε την εντύπωση ότι παρουσίαζε μπροστά σου, με τον δικό της τρόπο, την ιστορία της Ελλάδας, από τα προπολεμικά χρόνια μέχρι τα '60ς! Καλύτερες στιγμές: η Κερασία να τραγουδά τη «Μαύρη Φορντ» του Χατζιδάκι και το «Σαββατόβραδο» των Θεοδωράκη-Λειβαδίτη! Ιδίως το τελευταίο, πόσο μα πόσο ωραία το ερμήνευε...
5. Caravan στο Ρόδον, Απρίλιος 2005
Σε αυτή τη συναυλία ζήτημα να ήμασταν μόλις... 30 άτομα, πραγματικά πολύ – πολύ τυχερά! Οι βετεράνοι προγκρεσιβ-ροκάδες ξεδίπλωσαν στη σκηνή όλο το ταλέντο τους και τη δεξιοτεχνία τους, κάνοντας εμάς τους λίγους θαμώνες της συναυλίας να ζήσουμε μια αλησμόνητη εμπειρία! Με τα τραγούδια τους και το «βρετανικό φλέγμα» τους μάς ταξίδεψαν στα πράσινα λιβάδια του Καντέρμπουρι (η γενέτειρά τους) και μάλιστα δεν δίστασαν να παίξουν ολόκληρο το 22λεπτο Nine Feet Underground (που καταλαμβάνει ολόκληρη τη δεύτερη πλευρά του κορυφαίου δίσκου τους In The Land Of Grey And Pink)! Εμένα, όμως, θα μου μείνει η εκτέλεση του ... ψυχεδελικού άσματος σε ρυθμό... καλαματιανού (!) Hello, Hello, όπου ο βιολιστής της μπάντας άφησε το βιολί και συνόδεψε το τραγούδι... ανοιγοκλείνοντας μια μεγάλη ψαλίδα (δηλαδή το τραγούδι
«ενορχηστρώθηκε» με τα χρατς–χρατς της ψαλίδας)!
6. Βασίλης Καζούλλης στη Φυγόκεντρο, 1994
Η Φυγόκεντρος ήταν ένα μικρό λάιβ μπαράκι στην γειτονιά μου, περιοχή Ζωγράφου, που εδώ και χρόνια δεν υπάρχει πια! Εκεί ο Βασίλης Καζούλλης είχε δώσει μια καταπληκτική συναυλία, όπου μας μάγεψε με τις τρυφερές και υπερ-ευαίσθητες μπαλάντες του! Στη δημιουργία αυτής της «μαγικής ατμόσφαιρας» συνέβαλαν δύο μουσικοί των Άνδεων, που είχε μαζί του, οι οποίοι συνόδευαν τα τραγούδια του Βασίλη Καζούλλη παίζοντας παραδοσιακά πνευστά του τόπου τους και μαντολίνο! Όταν το βράδυ της συναυλίας γύρισα σπίτι κι έπεσα στο κρεβάτι μου, δεν μπορούσα να «κλείσω
μάτι», τόσο πολύ ένιωθα μαγεμένος και «εκστασιασμένος» απ’ τις μουσικές και τα τραγούδια που άκουσα! Καμιά φορά τα πιο όμορφα πράγματα συμβαίνουν... δίπλα μας, μόλις δυο βήματα έξω απ’ την πόρτα μας!
7. Tindersticks στον Λυκαβηττό, καλοκαίρι 1996
Την ημέρα της συναυλίας ήμουν εξοδούχος απ’ το στρατό, μετά από πολλές μέρες πηξίματος στο στρατόπεδο [σκοπιές, αγγαρείες κλπ] χωρίς έξοδο! Ο δε περιορισμένος χρόνος της εξόδου θα γέμιζε με ό,τι μου είχε λείψει περισσότερο λόγω της θητείας : με μια συναυλία, οποιαδήποτε συναυλία γινόταν εκείνο το βράδυ, σε οποιοδήποτε μέρος! Και ... έτυχε εκείνη τη μέρα να παίζουν οι Tindersticks στο Λυκαβηττό, τους οποίους δεν γνώριζα καν, πρώτη φορά άκουγα γι’ αυτούς! Πήγα στη συναυλία τους και ... ακόμη να «συνέλθω» από τις μαγικές στιγμές που μάς προσέφεραν! Τραγούδια υπερ-ευαίσθητα, γεμάτα εσωστρέφεια και ενδοσκόπηση, ενορχηστρωμένα με πλήκτρα [που θυμίζαν παλιό Hammond] και ένα γλυκύτατο βιολί ... Και ένας πολύ γοητευτικός τραγουδιστής να ερμηνεύει, σαν να κάνει «εσωτερικό μονόλογο», τραγούδια τόσο μελαγχολικά, αλλά συγχρόνως και τόσο αισιόδοξα, τόσο «αντεργκράουντ», αλλά συγχρόνως και τόσο «αριστοκρατικά» ... Ιδίως την ώρα που τα πλήκτρα και το βιολί ξεδίπλωναν μπροστά μου το υπέροχο Jism [πρώτη φορά το άκουγα], έλεγα από μέσα μου «Θεέ μου, κάνε να μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή!». Να σημειώσω ότι σε εκείνη τη συναυλία ήμασταν λίγα άτομα [ακόμη δεν τους είχε ανακαλύψει το ευρύ κοινό], που είχαμε συγκεντρωθεί μπροστά – μπροστά στη σκηνή, σαν μια παρέα!
8. Bad Company στο Wembley Arena του Λονδίνου, 11–4–2010
Εκείνη την περίοδο η αυθεντική σύνθεση των Bad Company έσμιξε ξανά, μετά από χρόνια, και αποφάσισε να δώσει περιορισμένο αριθμό συναυλιών! Τέτοια «ζεστασιά» δεν έχω εισπράξει σε άλλη ροκ συναυλία! Καθόμουν σε κάποιο απ’ τα πίσω καθίσματα του Wembley Arena και είχα την εντύπωση ότι ο Paul Rodrers από τη σκηνή ήρθε δίπλα μου και τραγούδησε για μένα, ανοίγοντάς μου την καρδιά του! Τόσο «ανθρώπινος» τραγουδιστής, ιδίως όταν κάθισε στο πιάνο να μάς προσφέρει υπέροχες ερμηνείες στο «Bad Company» και στο «Ready For Love»! Ανάλογη ζεστασιά και ανάλογο συναίσθημα «εισέπραξα» και από τις κάουντρι / μπλουζ / ροκ «κιθαριές» του Mick Ralphs! Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας ήταν, κατά τη γνώμη μου, η απόδοση του Shootin’ Star! Η οθόνη πίσω απ’ τη σκηνή γέμισε με «πεφταστέρια» και ανάμεσά τους εμφανίζονταν κάδρα με τους αγαπημένους μας shootin’ stars που, αφού μάς μάγεψαν και μας κράτησαν
συντροφιά στα εφηβικά και νεανικά μας χρόνια, έφυγαν νωρίς και γύρισαν ξανά στον ουρανό : Κάδρα με ασπρόμαυρες φωτο του Χέντριξ, του Τζιμ Μόρρισον, του Έλβις, του Τζον Μπόναμ κλπ ...
9. Καίτη Κουλλιά, Βασίλης Γισδάκης και Τατιάνα Λύγαρη στο Τρένο Στο Ρουφ, χειμώνας 2003
Ένα βαγόνι τρένου στη σιδηροδρομική γραμμή στην Κωνσταντινουπόλεως είχε διαμορφωθεί σε... μουσικοθεατρική σκηνή! Οι θεατές καθόμασταν στα καθίσματα του βαγονιού, στη μέση του οποίου, σε πολύ περιορισμένο χώρο, είχε στηθεί ένα πιάνο, που έπαιζε μια κοπέλα. Δίπλα σε αυτό μια άλλη κοπέλα έπαιζε φλάουτο και δύο πολύ ωραίοι τραγουδιστές τραγουδούσαν τραγούδια που είχαν σχέση με - τι άλλο; - τρένα και σταθμούς! Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω πώς μού σηκώθηκε η «τρίχα κάγκελο» όταν η Καίτη Κουλλιά βγήκε απ’ το πίσω μέρος του βαγονιού και άρχισε να τραγουδά: "Τα τρένα που φύγαν / αγάπες μού πήρανε." Ή τη στιγμή που «παρενέβη» στο πρόγραμμα (προς το τέλος του) η Τατιάνα Λύγαρη και άρχισε να απαγγέλει τους στίχους του Γκάτσου: "Φεύγει κάποιο τρένο σ' έρημο σταθμό / Φεύγει δίχως φρένο, δίχως αριθμό / Φτάνει στην Ασία, στην Αχερουσία / Κάθε μέρα και παντού, μακριά στο Κατμαντού."
10. Louis Tillet στο Ρόδον, χειμώνας 1994
Σε εκείνη τη συναυλία στο Ρόδον είχαν μαζευτεί κάμποσοι Αυστραλοί καλλιτέχνες της τότε «εναλλακτικής σκηνής»! Θυμάμαι τον Cris Cacavas, μόνο του στη σκηνή με μια κιθάρα, να μάς ζεσταίνει με τις ακουστικές μπαλάντες του! Αλλά μετά απ’ αυτόν ανέβηκε ο Louis Tillet, τον οποίο δεν γνώριζα μέχρι τότε! Μας άφησε «άφωνους»! Σκυμμένος πάνω στο πιάνο του έπαιζε τα τραγούδια του, ερμηνεύοντάς τα με θεατρικότητα και περίσσιο πάθος, κάνοντάς τα να θυμίζουν άλλοτε «αναφιλητά» και άλλοτε «κραυγές απόγνωσης»! Δίπλα του είχε και έναν κιθαρίστα (νομίζω λεγόταν Charlie Owen), ο οποίος «εμπότιζε» τα «σπαράγματα» του Tillet με άγρια ηλεκτρο-κιθαριστικά ξεσπάσματα! Επί μιάμιση ώρα ο Αυστραλός τραγουδοποιός στην κυριολεξία μάς ξεδίπλωσε με κάθε ειλικρίνεια την ευαίσθητη ψυχή του, κάνοντάς μας να συγκινηθούμε!