Καλησπέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.
Την Παρασκευή ήμουν στο Fuzz Club για την πρώτη solo εμφάνιση του Paul Banks στην Ελλάδα. Πριν δύο χρόνια, οι Interpol μάζεψαν περίπου 3.000 άτομα στο Entertainment Stage. Δυστυχώς, τρείς μέρες πριν ήμασταν πολύ λιγότεροι... Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου παράλογο.
Η φωνή του Banks είναι ξεχωριστή και έχει καταφέρει να κάνει αναγνωρίσιμη τη μουσική των Interpol. Όμως, στο συγκρότημα δεν είναι μόνος του ο Paul Banks. Είναι και ο Kessler και πιο παλιά ήταν και ο Carlos D. Η μετάβαση από τη μουσική ενός συγκροτήματος στο solo project δεν είναι πάντα εύκολη, όσο αναγνωρίσιμος κι αν είναι ο μουσικός.
Είναι πολλοί οι μουσικοί (Έλληνες και ξένοι) που έχουν επιλέξει να "κολυμπήσουν" μόνοι τους στον Ωκεανό της δισκογραφίας, μετά από μια πετυχημένη παρουσία σε ένα συγκρότημα. Κάποιοι τα κατάφεραν αρκετά καλά και έκαναν το κάτι παραπάνω, κάποιοι άλλοι φρόντισαν να το σταματήσουν μετά από λίγες αποτυχημένες προσπάθειες.
Μέσα στους πετυχημένους είναι κατά τη γνώμη μου ο Iggy Pop (μετά τους Stooges), ο Paul McCartney (μετά τους Beatles), o Morrissey (μετά τους Smiths), o Robert Plant (μετά τους Led Zeppelin), o Thom Yorke (παράλληλα με τους Radiohead), o Nick Cave (μετά τους Birthday Party), ο Jack White (μετά τους White Stripes), o Dave Grohl (μετά τους Nirvana), ο Γιάννης Αγγελάκας (μετά τις Τρύπες), ο Παύλος Παυλίδης (μετά τα Ξύλινα Σπαθιά), ο Νίκος Πορτοκάλογλου (μετά τους Φατμέ), ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (μετά τους Τερμίτες) και άλλοι. Οι παραπάνω κατάφεραν να γράψουν μουσική, η οποία είτε κινήθηκε σε άλλα μονοπάτια από το συγκρότημα που ήταν (Iggy Pop, Robert Plant, Thom Yorke, Nick Cave, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης) ή σε παρόμοια ηχητικά τοπία (Morrissey, Jack White, Billy Corgan, Νίκος Πορτοκάλογλου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κώστας Τουρνάς κ.α.).
Ο Paul Banks έγραψε το 2009 ένα δίσκο ("Julian Plenti is... Skyscraper"), ο οποίος κατά τη γνώμη μου ξέφυγε λίγο από τις μουσικές των Interpol. Τρία χρόνια μετά, το "Banks" έπαιξε μάλλον στα "σίγουρα" μονοπάτια των Interpol. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ηταν ένας καλός δίσκος.
Το "Blunderbuss" του Jack White θα μπορούσε να είναι ο επόμενος δίσκος των White Stripes. Όμως ήταν ένας πολύ καλός δίσκος!
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι μουσικές που έχουν γράψει στις solo δουλείες τους οι Robert Plant, Thom Yorke και Γιάννης Αγγελάκας δεν έχουν σχέση με αυτές των συγκροτημάτων, που τους έκαναν γνωστούς.
Τι είναι προτιμότερο λοιπόν; Η solo δουλειά ενός μουσικού να μην έχει σχέση με αυτή της μπάντας, που έχει συνδυάσει το όνομα του ή να συνεχίζει τον ήχο της, γιατί μπορεί σε αυτόν να οφείλεται ο τελευταίος;
Δε σας κρύβω ότι θαυμάζω τις περιπτώσεις των μουσικών, που καταφέρνουν να γράψουν με επιτυχία, διαφορετική μουσική από αυτή των συγκροτημάτων, που ήταν ή είναι ακόμη τώρα. Θεωρώ ότι αυτό είναι πιο δύσκολο, πιο δημιουργικό και πιστεύω ότι προσφέρει σ' εμάς ένα διαφορετικό κομμάτι ανθρώπων που έχουν ταλέντο σε αυτό που κάνουν.
Julian Plenti ή Banks λοιπόν;
Υ.Γ. Σήμερα ξεκίνησα να ακούω το AMOK των Atoms for Peace των Thom Yorke, Nigel Godrich (Radiohead) και Flea (Red Hot Chili Peppers). Η μουσική του είναι περισσότερο ηλεκτρονική από το "The King of Limbs" των Radiohead. Αξίζει να ακούσετε το πάρα πολύ καλό "Stuck Together Pieces" και το "Before Your Very Eyes..." Θα τα πούμε για το ΑΜΟΚ την επόμενη εβδομάδα.
Την Παρασκευή ήμουν στο Fuzz Club για την πρώτη solo εμφάνιση του Paul Banks στην Ελλάδα. Πριν δύο χρόνια, οι Interpol μάζεψαν περίπου 3.000 άτομα στο Entertainment Stage. Δυστυχώς, τρείς μέρες πριν ήμασταν πολύ λιγότεροι... Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου παράλογο.
Η φωνή του Banks είναι ξεχωριστή και έχει καταφέρει να κάνει αναγνωρίσιμη τη μουσική των Interpol. Όμως, στο συγκρότημα δεν είναι μόνος του ο Paul Banks. Είναι και ο Kessler και πιο παλιά ήταν και ο Carlos D. Η μετάβαση από τη μουσική ενός συγκροτήματος στο solo project δεν είναι πάντα εύκολη, όσο αναγνωρίσιμος κι αν είναι ο μουσικός.
Είναι πολλοί οι μουσικοί (Έλληνες και ξένοι) που έχουν επιλέξει να "κολυμπήσουν" μόνοι τους στον Ωκεανό της δισκογραφίας, μετά από μια πετυχημένη παρουσία σε ένα συγκρότημα. Κάποιοι τα κατάφεραν αρκετά καλά και έκαναν το κάτι παραπάνω, κάποιοι άλλοι φρόντισαν να το σταματήσουν μετά από λίγες αποτυχημένες προσπάθειες.
Μέσα στους πετυχημένους είναι κατά τη γνώμη μου ο Iggy Pop (μετά τους Stooges), ο Paul McCartney (μετά τους Beatles), o Morrissey (μετά τους Smiths), o Robert Plant (μετά τους Led Zeppelin), o Thom Yorke (παράλληλα με τους Radiohead), o Nick Cave (μετά τους Birthday Party), ο Jack White (μετά τους White Stripes), o Dave Grohl (μετά τους Nirvana), ο Γιάννης Αγγελάκας (μετά τις Τρύπες), ο Παύλος Παυλίδης (μετά τα Ξύλινα Σπαθιά), ο Νίκος Πορτοκάλογλου (μετά τους Φατμέ), ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (μετά τους Τερμίτες) και άλλοι. Οι παραπάνω κατάφεραν να γράψουν μουσική, η οποία είτε κινήθηκε σε άλλα μονοπάτια από το συγκρότημα που ήταν (Iggy Pop, Robert Plant, Thom Yorke, Nick Cave, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης) ή σε παρόμοια ηχητικά τοπία (Morrissey, Jack White, Billy Corgan, Νίκος Πορτοκάλογλου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κώστας Τουρνάς κ.α.).Ο Paul Banks έγραψε το 2009 ένα δίσκο ("Julian Plenti is... Skyscraper"), ο οποίος κατά τη γνώμη μου ξέφυγε λίγο από τις μουσικές των Interpol. Τρία χρόνια μετά, το "Banks" έπαιξε μάλλον στα "σίγουρα" μονοπάτια των Interpol. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ηταν ένας καλός δίσκος.
Το "Blunderbuss" του Jack White θα μπορούσε να είναι ο επόμενος δίσκος των White Stripes. Όμως ήταν ένας πολύ καλός δίσκος!
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι μουσικές που έχουν γράψει στις solo δουλείες τους οι Robert Plant, Thom Yorke και Γιάννης Αγγελάκας δεν έχουν σχέση με αυτές των συγκροτημάτων, που τους έκαναν γνωστούς.
Τι είναι προτιμότερο λοιπόν; Η solo δουλειά ενός μουσικού να μην έχει σχέση με αυτή της μπάντας, που έχει συνδυάσει το όνομα του ή να συνεχίζει τον ήχο της, γιατί μπορεί σε αυτόν να οφείλεται ο τελευταίος;
Δε σας κρύβω ότι θαυμάζω τις περιπτώσεις των μουσικών, που καταφέρνουν να γράψουν με επιτυχία, διαφορετική μουσική από αυτή των συγκροτημάτων, που ήταν ή είναι ακόμη τώρα. Θεωρώ ότι αυτό είναι πιο δύσκολο, πιο δημιουργικό και πιστεύω ότι προσφέρει σ' εμάς ένα διαφορετικό κομμάτι ανθρώπων που έχουν ταλέντο σε αυτό που κάνουν.
Julian Plenti ή Banks λοιπόν;
Υ.Γ. Σήμερα ξεκίνησα να ακούω το AMOK των Atoms for Peace των Thom Yorke, Nigel Godrich (Radiohead) και Flea (Red Hot Chili Peppers). Η μουσική του είναι περισσότερο ηλεκτρονική από το "The King of Limbs" των Radiohead. Αξίζει να ακούσετε το πάρα πολύ καλό "Stuck Together Pieces" και το "Before Your Very Eyes..." Θα τα πούμε για το ΑΜΟΚ την επόμενη εβδομάδα.