Βρέθηκα λοιπόν στο taf την Πέμπτη που μας πέρασε. Καθόλου τυχαία, παρόλο που είναι αγαπημένο στέκι, όλων των ωρών και εποχών από τότες που έκανε την εμφάνισή του. Καθώς όμως είχε πέσει το ανήσυχό μου μάτι στην πληροφορία ότι για δυο μέρες η ομάδα bijoux de kant θα παρουσίαζε στο αγαπημένο μας taf ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο και μάλιστα με έναν αρκετά ιντριγκαδόρικο τίτλο: ούτε μια νότα αγάπη μου.. έτρεξα, αν και δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται!
Το συγκεκριμένο μαγαζί-πολυχώρος αρέσει πολύ, όχι μόνο για το οικείο περιβάλλον που δημιουργεί στους θαμώνες του, αλλά και για την διαδραστικότητα και τις προσλαμβάνουσες που παρέχει στους επισκέπτες των διαφόρων εκθέσεων που φιλοξενεί κατά καιρούς. Τα μικρά δωματιάκια γύρω και πάνω από την κεντρική αυλή προκαλούν πάντα την περιέργεια μας όταν υπάρχει κάποια έκθεση ή καλλιτεχνική εγκατάσταση, ενώ στην αυλή, η μόνη μαρτυρία που εγώ τουλάχιστον μέχρι τώρα μπορούσα να δώσω, ήταν αυτή ανθρώπων που πίνουν τα ποτά τους και παρεΐζουν!
Την Πέμπτη όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Καρέκλες στη σειρά, που κοίταζαν προς ένα υπερυψωμένο βάθρο, είχαν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της αυλής. Ωραία λοιπόν, σκέφτηκα, τώρα και bar theatre το taf! Και έτσι, καθώς βρήκαμε με τη φίλη κεντρική θέση στο μπαρ, ήρθε και πήρε τον τίτλο αυτό στην κυριολεξία του. Δεν πέρασε λίγη ώρα και η αυλή είχε γεμίσει αποπνικτικά με κόσμο. Ίσως να το περίμενα λίγο, λόγω ελεύθερης εισόδου, όμως αυτή η προσέλευση παραήταν μεγάλη και με έκανε να αγωνιώ ακόμη περισσότερο για αυτό που επρόκειτο να δούμε-ακούσουμε.
Φωτισμοί μυστηριώδεις και κάπως σκοτεινοί, το σκηνικό του ίδιου του χώρου, με το γυμνό δέντρο στη μέση της αυλής και το παλιακό μπαλκόνι, φερμένο από άλλη εποχή, ένας νεαρός πάνω στη σκηνή με πάντα αγέλαστο και σοβαρό ύφος ξεκινάει, στο άκουσμα μια ηχογραφημένης απαγγελίας μετά μουσικής να κάνει μια σπασμωδική, κυκλική και αέναη κίνηση. Μια νεαρή κοπέλα, χωρίς ποτέ να μιλάει, όπως και ο πρώτος, πηγαινοέρχεται επάνω στο μπαλκόνι με το ίδιο ύφος και παρόμοιες μηχανικές κινήσεις. Ακούγεται συνεχώς ένα κείμενο, που και εκείνο με κάπως στεγνό και μηχανικό τρόπο, αφηγείται μια γυναίκα. Δεν είναι χαρούμενα λόγια αυτά που λέει. Θα ήθελε να μην υπάρχουν τραγούδια! Τα τραγούδια είναι η μεγάλη απάτη της ανθρωπότητας και τα χειρότερα τραγούδια είναι αυτά που της θυμίζουν εκείνον! Μέχρι στιγμής, η όλη αίσθηση είναι ιδιαίτερα μυστηριακή, η κινησιολογία-σκηνοθεσία των ηθοποιών αρχίζει να στέλνει τα μηνύματά της και σε συνδυασμό με το άκουσμα αυτών των περίεργων "απόψεων", η προσοχή μας είναι τεταμένη. Κατόπιν , το κείμενο πέρασε σε μορφή στίχων σε πέντε τραγουδιστές, τρεις άντρες και δυο γυναίκες, οι οποίοι, μέσα σε φοβερά κοστούμια εποχής Μαρίας-Αντουανέτας και με βαμμένα άσπρα, πάντα σοβαρά και ελαφρώς απόμακρα πρόσωπα, επάνω στο μπαλκόνι εναλλάσσονταν και τραγουδούσαν κομμάτια πρωτότυπα της ομάδας αλλά και γνωστά διασκευασμένα.
Δεν είναι ότι δεν τραγουδούσαν σωστά, αλλά ξαφνικά, κάτι έγινε.. Η προσοχή μου διασπάστηκε! Προσπαθούσα να βρω τι μου φταίει. Δε μπορούσα πια να εστιάσω στο "story" μέσα από τα τραγούδια. Ίσως να ήταν οι ίδιες οι φωνές, ίσως και η μέτρια ηχοληψία, αν και στο δεύτερο αφήνω ένα περιθώριο λάθους λόγω χώρου. Ίσως να ήταν τα χορωδιακά μέρη που με ξένιζαν και που θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο αρμονικό ενδιαφέρον. Όπως και να 'χει η επόμενη λίγη ώρα πέρασε κάπως αδιάφορα, έως ότου άρχισε και πάλι να υπάρχει μια κινητικότητα, ένας αέναος μηχανικός χορός πάνω στη σκηνή μεταξύ των δυο ηθοποιών, με υπόκρουση την συνέχεια της αρχικής ηχογραφημένης φωνής που θα ήθελε "να εξαφανίσει κάθε ίχνος μουσικής που έχει γραφτεί έως τώρα… για να μην λυπάται πια"...
Η ιστορία αυτή μου έρχεται κάθε τόσο στο μυαλό από εκείνη τη μέρα και το σίγουρο είναι ότι η αισθητική της bijoux de kant, αν μη τι άλλο, θα μου είναι πια αναγνωρίσιμη. Άλλωστε, το γεγονός πως η ομάδα έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του taf, που μετονομάστηκε σε metamatic:taf, λογικά, θα μας δώσει την δυνατότητα να αξιολογήσουμε σε ένα μεγαλύτερο εύρος το έργο τους και τις δραστηριότητές τους.
Το συγκεκριμένο μαγαζί-πολυχώρος αρέσει πολύ, όχι μόνο για το οικείο περιβάλλον που δημιουργεί στους θαμώνες του, αλλά και για την διαδραστικότητα και τις προσλαμβάνουσες που παρέχει στους επισκέπτες των διαφόρων εκθέσεων που φιλοξενεί κατά καιρούς. Τα μικρά δωματιάκια γύρω και πάνω από την κεντρική αυλή προκαλούν πάντα την περιέργεια μας όταν υπάρχει κάποια έκθεση ή καλλιτεχνική εγκατάσταση, ενώ στην αυλή, η μόνη μαρτυρία που εγώ τουλάχιστον μέχρι τώρα μπορούσα να δώσω, ήταν αυτή ανθρώπων που πίνουν τα ποτά τους και παρεΐζουν!
Την Πέμπτη όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Καρέκλες στη σειρά, που κοίταζαν προς ένα υπερυψωμένο βάθρο, είχαν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της αυλής. Ωραία λοιπόν, σκέφτηκα, τώρα και bar theatre το taf! Και έτσι, καθώς βρήκαμε με τη φίλη κεντρική θέση στο μπαρ, ήρθε και πήρε τον τίτλο αυτό στην κυριολεξία του. Δεν πέρασε λίγη ώρα και η αυλή είχε γεμίσει αποπνικτικά με κόσμο. Ίσως να το περίμενα λίγο, λόγω ελεύθερης εισόδου, όμως αυτή η προσέλευση παραήταν μεγάλη και με έκανε να αγωνιώ ακόμη περισσότερο για αυτό που επρόκειτο να δούμε-ακούσουμε.
Φωτισμοί μυστηριώδεις και κάπως σκοτεινοί, το σκηνικό του ίδιου του χώρου, με το γυμνό δέντρο στη μέση της αυλής και το παλιακό μπαλκόνι, φερμένο από άλλη εποχή, ένας νεαρός πάνω στη σκηνή με πάντα αγέλαστο και σοβαρό ύφος ξεκινάει, στο άκουσμα μια ηχογραφημένης απαγγελίας μετά μουσικής να κάνει μια σπασμωδική, κυκλική και αέναη κίνηση. Μια νεαρή κοπέλα, χωρίς ποτέ να μιλάει, όπως και ο πρώτος, πηγαινοέρχεται επάνω στο μπαλκόνι με το ίδιο ύφος και παρόμοιες μηχανικές κινήσεις. Ακούγεται συνεχώς ένα κείμενο, που και εκείνο με κάπως στεγνό και μηχανικό τρόπο, αφηγείται μια γυναίκα. Δεν είναι χαρούμενα λόγια αυτά που λέει. Θα ήθελε να μην υπάρχουν τραγούδια! Τα τραγούδια είναι η μεγάλη απάτη της ανθρωπότητας και τα χειρότερα τραγούδια είναι αυτά που της θυμίζουν εκείνον! Μέχρι στιγμής, η όλη αίσθηση είναι ιδιαίτερα μυστηριακή, η κινησιολογία-σκηνοθεσία των ηθοποιών αρχίζει να στέλνει τα μηνύματά της και σε συνδυασμό με το άκουσμα αυτών των περίεργων "απόψεων", η προσοχή μας είναι τεταμένη. Κατόπιν , το κείμενο πέρασε σε μορφή στίχων σε πέντε τραγουδιστές, τρεις άντρες και δυο γυναίκες, οι οποίοι, μέσα σε φοβερά κοστούμια εποχής Μαρίας-Αντουανέτας και με βαμμένα άσπρα, πάντα σοβαρά και ελαφρώς απόμακρα πρόσωπα, επάνω στο μπαλκόνι εναλλάσσονταν και τραγουδούσαν κομμάτια πρωτότυπα της ομάδας αλλά και γνωστά διασκευασμένα.
Δεν είναι ότι δεν τραγουδούσαν σωστά, αλλά ξαφνικά, κάτι έγινε.. Η προσοχή μου διασπάστηκε! Προσπαθούσα να βρω τι μου φταίει. Δε μπορούσα πια να εστιάσω στο "story" μέσα από τα τραγούδια. Ίσως να ήταν οι ίδιες οι φωνές, ίσως και η μέτρια ηχοληψία, αν και στο δεύτερο αφήνω ένα περιθώριο λάθους λόγω χώρου. Ίσως να ήταν τα χορωδιακά μέρη που με ξένιζαν και που θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο αρμονικό ενδιαφέρον. Όπως και να 'χει η επόμενη λίγη ώρα πέρασε κάπως αδιάφορα, έως ότου άρχισε και πάλι να υπάρχει μια κινητικότητα, ένας αέναος μηχανικός χορός πάνω στη σκηνή μεταξύ των δυο ηθοποιών, με υπόκρουση την συνέχεια της αρχικής ηχογραφημένης φωνής που θα ήθελε "να εξαφανίσει κάθε ίχνος μουσικής που έχει γραφτεί έως τώρα… για να μην λυπάται πια"...
Η ιστορία αυτή μου έρχεται κάθε τόσο στο μυαλό από εκείνη τη μέρα και το σίγουρο είναι ότι η αισθητική της bijoux de kant, αν μη τι άλλο, θα μου είναι πια αναγνωρίσιμη. Άλλωστε, το γεγονός πως η ομάδα έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του taf, που μετονομάστηκε σε metamatic:taf, λογικά, θα μας δώσει την δυνατότητα να αξιολογήσουμε σε ένα μεγαλύτερο εύρος το έργο τους και τις δραστηριότητές τους.