Με το που πληροφορήθηκα ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Νίκος Ζιώγαλας και ο Μανώλης Φάμελλος θα εμφανίζονται μαζί αυτόν τον χειμώνα, ενθουσιάστηκα! Τους βρίσκω απόλυτα ταιριαστούς και περίμενα ένα πολύ δυνατό πρόγραμμα.
Να σκεφτείς ότι όταν ήμουν (πιο) μικρή ταξινομούσα τα cd μου σύμφωνα με την σχέση που είχαν μεταξύ τους οι καλλιτέχνες, βάση της δικής μου κρίσης/ αίσθησης. Δηλαδή, η σειρά ήταν τα cd του Μ. Φάμελλου, μετά του Ν. Ζιώγαλα και μετά του Ν. Πορτοκάλογλου. Αυτό γιατί μεταξύ τους είχαν συνεργαστεί είτε στη σκηνή, είτε σε δίσκους είτε και στα δύο.
Πήγα, λοιπόν, στις 19/12/09 στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου όπου ο Ν. Πορτοκάλογλου εμφανίζεται μαζί με τον Ν. Ζιώγαλα και τον Μ. Φάμελλο. Η παράσταση έχει τίτλο «Με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου».
Στις 10:10 «άνοιξαν την πόρτα», και προσήλθαμε οι πιστοί και κάτσαμε στα μοναδικά σημεία που μπορεί να δει αυτός που θα πάει χωρίς να έχει κάνει κράτηση. Ξεκίνησε στις 23:30 και μας είπαν το πρώτο καληνύχτα στις 2:35. Βγήκαν άλλες δύο φορές και τελείωσε στις 3:10. ΔΕΝ έγινε διάλειμμα.
–Κάπνισμα κανονικά-
-Το πρόγραμμα:
Ποικιλία στα μουσικά είδη, σωστές αναλογίες απ’ όλα. (και φυσικά το απαραίτητο λαϊκό ξέσπασμα, «απ τους λαϊκούς μουσικούς», όπως σχολίασε χιουμοριστικά ο Μ.Φάμελλος)
Όλα τα τραγούδια, εκτός απ τα καινούρια, είχαν διασκευαστεί με μοναδικό τρόπο. (Ξεχωρίζω το ρέγγε (!) ποτ πουρί των «Πες το κι έγινε» και «Γίνε κομμάτια». Όπως και το «Δεν είν’ αργά», τραγούδι που ενώ είναι του Πορτοκάλογλου, ποτέ δεν το είχε τραγουδήσει ο ίδιος.)
Στο δεύτερο ανκόρ είπαν δύο τραγούδια…
Ν.Πορτοκάλογλου: - Το επόμενο τραγούδι θα το πει ο Νίκος με την προϋπόθεση να σηκωθείτε όλοι πάνω.
Έτσι κι έγινε! Τραγουδήσαμε ΟΛΟΙ μαζί χοροπηδώντας το «Πέρασε η μπόρα», και το «Θάλασσά μου σκοτεινή».
Δεν αποκαλύπτω άλλα, σου αφήνω να έχεις και μερικές εκπλήξεις ακόμα!
-οι μουσικοί :
Ένας κι ένας, με αστείο τραγούδι παρουσίασής τους στο τέλος. (μου θύμισε το αντίστοιχο τραγούδι παρουσίασης μουσικών της παρέας Κραουνάκη, Νικολακοπούλου, Πρωτοψάλτη, Α. Βουτσινά στις χρυσές εποχές του Ζουμ)
πνευστά:Τάσος Φωτίου και Αντώνης Ανδρέου
μπάσο, κοντραμπάσο και φωνητικά: Μιχάλης Καλκάνης
τύμπανα και τα κρουστά: Νίκος Χριστόπουλος
πλήκτρα, ακορντεόν και φωνητικά: Νίκος Σάλτας
κιθάρα: Κώστας Μιχαλός
-Οι τρεις:
κεφάτοι, δυναμικοί, δεμένοι
μαζί τους η Λιάνα Παπαλέξη στα φωνητικά
-Ο κόσμος (μέσος όρος ηλικίας 50) – δεν είχε πάρα πάρa πολλούς όρθιους.
Πάντα δίνω βάρος στην συμπεριφορά του κοινού καθώς επηρεάζει πολύ την παράσταση. Για άλλη μια φορά το κοινό μιλούσε διαρκώς και όπως παρατήρησε και ο Φάμελλος «Συνήθως λέω ένα μεγάλο πρόλογο γι’ αυτό το κομμάτι, αλλά λέω να τον παραλείψω γιατί είστε ανήσυχοι σήμερα. Έχετε καιρό να τα πείτε;»
-Όχιιιιιι
-Τι δεν έχετε; Ή να μην τον παραλείψω;
Ο διάλογος συνεχίστηκε και βέβαια ο κόσμος δεν σταμάτησε να μιλάει.
Επίσης, συνέβη το κλασικό πια… «μιλάω- πάνω- στην- εισαγωγή- του- κομματιού- και- όταν- μπει- ο- τραγουδιστής- και- καταλάβω- πιο- σουξέ είναι- χειροκροτώ- με- ενθουσιασμό- και- συνεχίζω- να- μιλάω.» Αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω.
Είναι μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να δεις! Διασκεδάζεις, ακούς Μουσική, θυμάσαι παλιά, αγαπημένα τραγούδια σε τελείως καινούργιες εκτελέσεις.
(περισσότερες λεπτομέρειες εδώ)
Να σκεφτείς ότι όταν ήμουν (πιο) μικρή ταξινομούσα τα cd μου σύμφωνα με την σχέση που είχαν μεταξύ τους οι καλλιτέχνες, βάση της δικής μου κρίσης/ αίσθησης. Δηλαδή, η σειρά ήταν τα cd του Μ. Φάμελλου, μετά του Ν. Ζιώγαλα και μετά του Ν. Πορτοκάλογλου. Αυτό γιατί μεταξύ τους είχαν συνεργαστεί είτε στη σκηνή, είτε σε δίσκους είτε και στα δύο.
Πήγα, λοιπόν, στις 19/12/09 στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου όπου ο Ν. Πορτοκάλογλου εμφανίζεται μαζί με τον Ν. Ζιώγαλα και τον Μ. Φάμελλο. Η παράσταση έχει τίτλο «Με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου».
Στις 10:10 «άνοιξαν την πόρτα», και προσήλθαμε οι πιστοί και κάτσαμε στα μοναδικά σημεία που μπορεί να δει αυτός που θα πάει χωρίς να έχει κάνει κράτηση. Ξεκίνησε στις 23:30 και μας είπαν το πρώτο καληνύχτα στις 2:35. Βγήκαν άλλες δύο φορές και τελείωσε στις 3:10. ΔΕΝ έγινε διάλειμμα.
–Κάπνισμα κανονικά-
-Το πρόγραμμα:ήταν όσο τέλειο το περίμενα…
σχεδόν συνέχεια και οι τρεις στη σκηνή, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που ήταν ο καθένας μόνος του και αυτό στην αρχή και για λίγο, όπου είπαν τραγούδια κι απ τους νέους τους δίσκους. (Ν.Πορτοκάλογλου «Στροφή», Ν.Ζιώγαλας «Πέφτω ψηλά», Μ.Φάμελλος «Στιγμή που κρατάει για πάντα».)
σχεδόν συνέχεια και οι τρεις στη σκηνή, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που ήταν ο καθένας μόνος του και αυτό στην αρχή και για λίγο, όπου είπαν τραγούδια κι απ τους νέους τους δίσκους. (Ν.Πορτοκάλογλου «Στροφή», Ν.Ζιώγαλας «Πέφτω ψηλά», Μ.Φάμελλος «Στιγμή που κρατάει για πάντα».)
Ποικιλία στα μουσικά είδη, σωστές αναλογίες απ’ όλα. (και φυσικά το απαραίτητο λαϊκό ξέσπασμα, «απ τους λαϊκούς μουσικούς», όπως σχολίασε χιουμοριστικά ο Μ.Φάμελλος)
Όλα τα τραγούδια, εκτός απ τα καινούρια, είχαν διασκευαστεί με μοναδικό τρόπο. (Ξεχωρίζω το ρέγγε (!) ποτ πουρί των «Πες το κι έγινε» και «Γίνε κομμάτια». Όπως και το «Δεν είν’ αργά», τραγούδι που ενώ είναι του Πορτοκάλογλου, ποτέ δεν το είχε τραγουδήσει ο ίδιος.)
Στο δεύτερο ανκόρ είπαν δύο τραγούδια…
Ν.Πορτοκάλογλου: - Το επόμενο τραγούδι θα το πει ο Νίκος με την προϋπόθεση να σηκωθείτε όλοι πάνω.
Έτσι κι έγινε! Τραγουδήσαμε ΟΛΟΙ μαζί χοροπηδώντας το «Πέρασε η μπόρα», και το «Θάλασσά μου σκοτεινή».
Δεν αποκαλύπτω άλλα, σου αφήνω να έχεις και μερικές εκπλήξεις ακόμα!
-οι μουσικοί :
Ένας κι ένας, με αστείο τραγούδι παρουσίασής τους στο τέλος. (μου θύμισε το αντίστοιχο τραγούδι παρουσίασης μουσικών της παρέας Κραουνάκη, Νικολακοπούλου, Πρωτοψάλτη, Α. Βουτσινά στις χρυσές εποχές του Ζουμ)
πνευστά:Τάσος Φωτίου και Αντώνης Ανδρέου
μπάσο, κοντραμπάσο και φωνητικά: Μιχάλης Καλκάνης
τύμπανα και τα κρουστά: Νίκος Χριστόπουλος
πλήκτρα, ακορντεόν και φωνητικά: Νίκος Σάλτας
κιθάρα: Κώστας Μιχαλός
-Οι τρεις:
κεφάτοι, δυναμικοί, δεμένοι
μαζί τους η Λιάνα Παπαλέξη στα φωνητικά
-Ο κόσμος (μέσος όρος ηλικίας 50) – δεν είχε πάρα πάρa πολλούς όρθιους.
Πάντα δίνω βάρος στην συμπεριφορά του κοινού καθώς επηρεάζει πολύ την παράσταση. Για άλλη μια φορά το κοινό μιλούσε διαρκώς και όπως παρατήρησε και ο Φάμελλος «Συνήθως λέω ένα μεγάλο πρόλογο γι’ αυτό το κομμάτι, αλλά λέω να τον παραλείψω γιατί είστε ανήσυχοι σήμερα. Έχετε καιρό να τα πείτε;»
-Όχιιιιιι
-Τι δεν έχετε; Ή να μην τον παραλείψω;
Ο διάλογος συνεχίστηκε και βέβαια ο κόσμος δεν σταμάτησε να μιλάει.
Επίσης, συνέβη το κλασικό πια… «μιλάω- πάνω- στην- εισαγωγή- του- κομματιού- και- όταν- μπει- ο- τραγουδιστής- και- καταλάβω- πιο- σουξέ είναι- χειροκροτώ- με- ενθουσιασμό- και- συνεχίζω- να- μιλάω.» Αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω.
Είναι μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να δεις! Διασκεδάζεις, ακούς Μουσική, θυμάσαι παλιά, αγαπημένα τραγούδια σε τελείως καινούργιες εκτελέσεις.
(περισσότερες λεπτομέρειες εδώ)