Η μουσική έχει την ικανότητα να προσφέρει ορισμένες φορές τα ομορφότερα παραμύθια. Ένα από αυτά, το "Hijo de la Luna", επηρεασμένο βαθιά από λαϊκούς μύθους και δοξασίες, συνέθεσε ο José María Cano για τους Mecano στο δίσκο "Entre el cielo y el suelo" που κυκλοφόρησε το 1986. Το τραγούδι αγαπήθηκε παγκοσμίως και αποδόθηκε σε πολλές διαφορετικές γλώσσες. Ανάμεσά τους και στα ελληνικά, έστω κι αν το φεγγάρι που "πέφτει" της Ελένης Δήμου δεν κάνει ούτε νύξη στο γιο της Σελήνης. Εμείς διαβάζουμε το θρύλο περίπου όπως γράφτηκε και τον ακούμε τραγουδισμένο από τη μαγευτική φωνή της Montserrat Caballé.
Ένας μύθος διηγείται ότι μια τσιγγάνα
έκανε ένα ξόρκι στο φεγγάρι
και παρακαλούσε κλαίγοντας ως το ξημέρωμα
να έρθει η μέρα που θα παντρευτεί κι αυτή.
«Θα έχεις σύντομα τον άντρα που ζητάς», αποκρίθηκε το ολόγιομο φεγγάρι,
«σε αντάλλαγμα όμως θέλω τον πρωτότοκο γιο που θα του χαρίσεις.
Άλλωστε όποια θυσιάζει το γιο της για να μην είναι μόνη
δε θα τον αγαπούσε και πολύ».
Η Σελήνη θέλει να γίνει μητέρα
και δε βρίσκει την αγάπη που θα την κάνει γυναίκα.
«Πες μου, ασημόλουστο φεγγάρι,
τι ποθείς να κάνεις με ένα παιδί με σάρκα και οστά;»
Από σκούρο πατέρα γεννήθηκε ένα παιδί λευκό σαν το χιόνι.
Με γκρίζα μάτια αντί για μαύρα.
Ο μικρός αλμπίνος της σελήνης.
Καταραμένη είναι η μορφή του.
Ο τσιγγάνος θαρρώντας πως ατιμάστηκε,
πήγε στη γυναίκα του με μαχαίρι στο χέρι
«Τίνος είναι, γυναίκα, το παιδί; Στα σίγουρα με πλάνεψες».
Και την πλήγωσε θανάσιμα.
Έφυγε έπειτα για το βουνό με το παιδί στην αγκαλιά
και εκεί το εγκατέλειψε.
Κι έτσι οι νυχτιές έχουν ολόγιομο φεγγάρι, όποτε το παιδί χαίρεται.
Κι όταν κλαίει το παιδί, χαμηλώνει η Σελήνη για να το πάρει στην αγκαλιά της.
Αυτή είναι η προτελευταία δημοσίευση για τη στήλη. Ο αποχαιρετισμός θα γίνει την επόμενη Τετάρτη. Το ξαναντάμωμα σε κάποιο - κοντινό ή μακρινό μα σίγουρα αλλιώτικο - μέλλον.
Ο πίνακας του άρθρου (Η Λουόμενη Γυναίκα) είναι του Joan Miró και προέρχεται από το www.joan-miro.info.
Αυτή την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη από τις οχτώ ως τις δέκα το βράδυ, το Letras españolas συντονίζεται στο ifeelradio για να περιηγηθεί μουσικά με τους Viajeros του ispania.gr.
Ένας μύθος διηγείται ότι μια τσιγγάνα
έκανε ένα ξόρκι στο φεγγάρι
και παρακαλούσε κλαίγοντας ως το ξημέρωμα
να έρθει η μέρα που θα παντρευτεί κι αυτή.
«Θα έχεις σύντομα τον άντρα που ζητάς», αποκρίθηκε το ολόγιομο φεγγάρι,
«σε αντάλλαγμα όμως θέλω τον πρωτότοκο γιο που θα του χαρίσεις.
Άλλωστε όποια θυσιάζει το γιο της για να μην είναι μόνη
δε θα τον αγαπούσε και πολύ».
Η Σελήνη θέλει να γίνει μητέρα
και δε βρίσκει την αγάπη που θα την κάνει γυναίκα.
«Πες μου, ασημόλουστο φεγγάρι,
τι ποθείς να κάνεις με ένα παιδί με σάρκα και οστά;»
Από σκούρο πατέρα γεννήθηκε ένα παιδί λευκό σαν το χιόνι.
Με γκρίζα μάτια αντί για μαύρα.
Ο μικρός αλμπίνος της σελήνης.
Καταραμένη είναι η μορφή του.
Ο τσιγγάνος θαρρώντας πως ατιμάστηκε,
πήγε στη γυναίκα του με μαχαίρι στο χέρι
«Τίνος είναι, γυναίκα, το παιδί; Στα σίγουρα με πλάνεψες».
Και την πλήγωσε θανάσιμα.
Έφυγε έπειτα για το βουνό με το παιδί στην αγκαλιά
και εκεί το εγκατέλειψε.
Κι έτσι οι νυχτιές έχουν ολόγιομο φεγγάρι, όποτε το παιδί χαίρεται.
Κι όταν κλαίει το παιδί, χαμηλώνει η Σελήνη για να το πάρει στην αγκαλιά της.
Αυτή είναι η προτελευταία δημοσίευση για τη στήλη. Ο αποχαιρετισμός θα γίνει την επόμενη Τετάρτη. Το ξαναντάμωμα σε κάποιο - κοντινό ή μακρινό μα σίγουρα αλλιώτικο - μέλλον.
Ο πίνακας του άρθρου (Η Λουόμενη Γυναίκα) είναι του Joan Miró και προέρχεται από το www.joan-miro.info.
Αυτή την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη από τις οχτώ ως τις δέκα το βράδυ, το Letras españolas συντονίζεται στο ifeelradio για να περιηγηθεί μουσικά με τους Viajeros του ispania.gr.