Κόσμε, για μένα είσαι μικρός: Ο Απόστολος Ρίζος στο La Soiree De Votanique

Tην Κυριακή 30 Ιουνίου, βρέθηκα στο La Soiree De Votanique.
Διαβάστηκε φορες
από τη Δανάη Χατζή

Tην Κυριακή 30 Ιουνίου, βρέθηκα στο La Soiree De Votanique, και παρακολούθησα την live εμφάνιση του Απόστολου Ρίζου και της παρέας του. Μας υποδέχτηκαν μια όμορφη αυλή με δροσιά, τρία ζεστά χαμόγελα και πολλή μουσική.
 
Η βραδιά ξεκίνησε με το αγαπημένο "Μέτρησα" του Νίκου Ζούδιαρη. Κι αν το είχαμε μάθει και αγαπήσει μέσα από γυναικείες φωνές, εκείνη τη νύχτα το γνωρίσαμε από την αρχή σαν να μην το είχαμε ακούσει ποτέ ξανά.
Η κιθάρα του Κώστα Νικολόπουλου και το ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά, έντυναν μοναδικά τη ζεστή φωνή του Απόστολου Ρίζου.
 
"Νόστιμο μικρό τρελό μου
μαγικό μελαχροινό μου..."

 
Ακολούθησε ένα καινούριο, ακυκλοφόρητο τραγούδι που προσωπικά το λάτρεψα από τις πρώτες κιόλας νότες που ακούστηκαν. Ο τίτλος του, "Κρύψου μέρα". Όπως είπε και ο ίδιος ο Απόστολος, είναι ένα τραγούδι ιδιαίτερο, γραμμένο για νύχτες γοητευτικές που παίρνονται μεγάλες αποφάσεις.
 
"Το σχοινί που ρίχνει το φιλί..."
 
Το La Soiree De Votanique ήταν το πλέον κατάλληλο περιβάλλον για αυτό το live. Ένας μικρός παράδεισος κρυμμένος καλά στα στενά της Αθήνας, που μαζί με την γλυκιά κιθάρα και το μελωδικό ακορντεόν, μας έκαναν να ξεχάσουμε τα πάντα και να βυθιστούμε στην μελαγχολία των τραγουδιών.
 
 Ύστερα πήραν σειρά οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου:
 
"Μένω εκτός μιλάω με σύρματα/στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός/μένω εκτός σαν κάτι σχήματα/ που `φτιαξε στην άμμο ένας πιστός..."
Παλιά και πολύ αγαπημένα τραγούδια, μας θύμισαν στιγμές από το παρελθόν και ξεχασμένες εικόνες. Η μοναδική φωνή του Απόστολου και η τόσο ταιριαστή μουσική που την πλαισίωνε, έκαναν τα τραγούδια που ακούστηκαν να μοιάζουν με τα συναισθήματα που είχαμε όλοι εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Λες και μάντευαν τις κρυφές μας σκέψεις και αποφάσιζαν σιωπηλά ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι. Ο Απόστολος Ρίζος είναι ένας καλλιτέχνης βουτηγμένος στο ταλέντο. Οι χορδές της κιθάρας είναι προεκτάσεις των δαχτύλων του και η μουσική βγαίνει κατευθείαν από μέσα του. Σιγανά μουρμουρητά που αγγίζουν ψυχές και βραχνά "σβησίματα" που χαράζουν πάνω μας τον κάθε στίχο.
 
"Πάνω στις λάμπες των ματιών σου
Μέσα στους δρόμους των χεριών σου
Πάνω στην κόψη των χειλιών σου
σαν πεταλούδα θα καώ..."
 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία, από το να καταφέρει με κάποιο τρόπο ο τραγουδιστής να σε κάνει να νιώσεις πως το κάθε τραγούδι έχει γραφτεί και τραγουδιέται για σένα μόνο. Και τη συγκεκριμένη βραδιά ο Απόστολος τραγουδούσε, και ο Παναγιώτης με τον Κώστα έπαιζαν μουσική για όλους μας αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Και αυτή ήταν μια σκέψη που είχε ζωγραφιστεί σε όλα τα πρόσωπα.
 
Το επόμενο τραγούδι που ξεχείλιζε από αγάπη και χαρά για την ανακάλυψη της στα πρόσωπα άλλων ανθρώπων, αφιερώθηκε στην κόρη του, Ναταλία.
 
"δεν υπάρχει τίποτε άλλο πάνω σ’ αυτή τη γη
που να μην έχει ανακαλυφθεί
που να μην έχει εξηγηθεί
εκτός από σένα..."
 

Στον Κώστα Νικολόπουλο και τον Παναγιώτη Τσεβά, τους συνοδοιπόρους του, αφιερώθηκε το τραγούδι Post Love που γνωρίσαμε από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Οι στίχοι είναι γραμμένοι από την Λίνα Νικολακοπούλου και η μουσική είναι του Νίκου Αντύπα.
 
"Αν είμαστε έτσι ζεστά,
και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω..."
 

Ο Απόστολος Ρίζος δεν ερμηνεύει απλά τα τραγούδια. Η φωνή του γλιστράει από στίχο σε στίχο, ενώ ταυτόχρονα η φυσική του παρουσία και η κάθε του κίνηση αναδύουν απόλυτη σεμνότητα και σεβασμό.
 
Λίνα Νικολακοπούλου και Νίκος Κυπουρός:
 
"Τι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό, που ως το λαιμό κουμπώνει
απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας, ο έρωτας τρυπώνει..."

 
Όταν, σε κάποια σημεία, στην ερμηνεία των τραγουδιών συμμετείχαν ο Παναγιώτης Τσεβάς και ο Κώστας Νικολόπουλος, με εντυπωσίασε το πόσο εναρμονισμένοι ήταν μεταξύ τους. Λες και τους ένωνε μια αόρατη κλωστή κάνοντας τρεις φωνές να ηχούν σαν μία.
 
Και από εμάς, από το κοινό, να μην ακούγεται ούτε λέξη. Πραγματικά δεν έχω ξαναβρεθεί σε live, όπου ούτε κατά την διάρκεια αλλά ούτε και στις μικρές παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια, δεν ακουγόταν ο παραμικρός ψίθυρος. Δεν συζητούσαν μεταξύ τους, δεν χαζολογούσαν. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και όλοι ήταν αφοσιωμένοι σε αυτό που έβλεπαν και άκουγαν, και όταν η μουσική σταματούσε για μερικά δευτερόλεπτα προτού αρχίσει το επόμενο τραγούδι, όλοι έμεναν μετέωροι περιμένοντας. Λαχταρώντας. Οι μόνες στιγμές που άκουγες κάτι σαν σιγανό μουρμουρητό, ήταν όταν παρασυρόμασταν όλοι και τραγουδούσαμε μαζί τους.
 
Αμέσως μετά, η "Μαμά" του Οδυσσέα Ιωάννου μας συγκίνησε όλους.
 
"Τις πόρτες άνοιγες στο φως,
να μπει ο ήλιος κι ο θεός,
να μας φυλάει,
α ρε μαμά..."

 
Είναι κάποιες στιγμές, που πράγματα τα οποία νόμιζες πως έχεις ξεχάσει μια για πάντα, έρχονται και θρονιάζονται σαν σωρός μπροστά σου και απαιτούν λίγη από τη σκέψη σου. Μια από αυτές τις στιγμές ήταν όταν ακούσαμε τα λόγια του Τσιτσάνη, στην "Αχάριστη"..
 
"Σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα..."
 
Ξαφνικά, μέσα σε όλο τον συναισθηματισμό και την φορτισμένη ατμόσφαιρα, η όμορφη αυλή γέμισε ως πάνω από τον γλυκό ήχο του ακορντεόν. Και καθώς ο ρυθμός γινόταν όλο και πιο γρήγορος και παιχνίδιζε, χορεύαμε όλοι νοητά κουνώντας ελαφρά τους ώμους. Πριν καν το καταλάβουμε, αρχίσαμε να τραγουδάμε με μια φωνή:
 
"Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι
έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο.
 
Eγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco..."

 
Όσο το σκέφτομαι, καταλήγω στο ότι έκανα πάρα πολύ καλά που ξεκίνησα να γράφω το κείμενο αυτό επί τόπου. Χωρίς να το σκεφτώ ούτε στιγμή, ακούμπησα στα γόνατά μου το μπλοκάκι μου και ξεκίνησα να καταγράφω τα πάντα με λεπτομέρειες, θέλοντας να μην αφήσω το παραμικρό συναίσθημα να ξεχαστεί μέσα στις ώρες που θα μεσολαβούσαν ως την επόμενη μέρα.
 
Λίγα λεπτά αργότερα, βυθιστήκαμε ξανά σε μια γλυκιά μελαγχολία, έχοντας ταυτόχρονα ένα χαμόγελο ξεχασμένο πάνω στα χείλη μας, λάφυρο από το τραγούδι που πέρασε.
 
"Μη μου παραπονιέσαι μη μου στενοχωριέσαι..."
 
Ένα τραγούδι που μας χάρισαν με δυο, πολύ αξιόλογες ομολογουμένως φωνές, ο Παναγιώτης Τσεβάς και ο Κώστας Νικολόπουλος.
 
Ο Απόστολος Ρίζος μπήκε ξανά ανάμεσα τους, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα. Δεν ερμήνευσε απλά ένα τραγούδι, μα μας μίλησε κιόλας για τα κλειδιά που όλοι αφήσαμε κάποτε πάνω στη πόρτα, περιμένοντας με λαχτάρα κάποιο γυρισμό. Όχι μοιρολατρικά, μα με αποφασιστικότητα και σθένος.
 
"Έχω αφήσει τα κλειδιά πάνω στην πόρτα
να ανοίξεις
όταν γυρίσεις απόψε.
Και μη σκεφτείς πως είναι αργά
ποτέ δεν είναι αργά...
"
 
Στη συνέχεια ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια και σιγοτραγουδήσαμε:
 
Μη φύγεις - Απόστολος Ρίζος
Σιντάρτα - Ρίτα Αντωνοπούλου (Μουσική Θ. Μικρούτσικος, Στίχοι Α. Αλκαίου)
 
Στην σκηνή ανέβηκαν επίσης, μετά από το κάλεσμα του Απόστολου, κάμποσοι φίλοι που με τις πανέμορφες φωνές τους και τα ιδιαίτερα τραγούδια που επέλεξαν να ερμηνεύσουν, έκαναν την συγκεκριμένη βραδιά ακόμα ωραιότερη.
 
Η Μαρία Παπαγεωργίου, ήταν η πρώτη καλεσμένη και κυριολεκτικά μας μάγεψε. Πήρε την κιθάρα και τραγούδησε το "Πέτρα την πέτρα" του Ξαρχάκου, που θυμόμασταν όλοι από την Βίκυ Μοσχολιού. Με σιγανή φωνή, ψιθυριστά σχεδόν, χωρίς όμως να περνά ούτε μια λέξη που να μην ακούμε πεντακάθαρα, μέσα στην απόλυτη ησυχία που κρατήσαμε όλοι. Λες και τηρούσαμε μια συμφωνία σιωπής για να την απολαύσουμε.
 
Ακολούθησε ο Θέμος Σκανδάμης, που με τον δικό του μοναδικό τρόπο και την ζωηρή και πανέμορφη φωνή του τραγούδησε την "Λεπτομέρεια" του οποίου έχει γράψει μουσική και στίχους για την αγαπημένη Μάρθα Φριντζήλα.
 
"Η αγάπη δεν είναι μια λεπτομέρεια
Δεν είναι δηλαδή μια τρίχα απ' το σκοινί
Μα το σκοινί το ίδιο
Θέλεις κρατιέσαι θέλεις κρεμιέσαι!"

 
Στη συνέχεια, η Ευτυχία Μητρίτσα, που τραγούδησε a capella την "Πριγκιπιώτισσα" του Πάνου Τούντα, χαρίζοντάς το στον Απόστολο Ρίζο, μαζί με τις ζεστές ευχές της για την ονομαστική του γιορτή, που έτυχε να συμπέσει με το live αυτό.
 
Γελάσαμε με την καρδιά μας και συνοδέψαμε στο τραγούδι τον Απόστολο, που τραγούδησε το "Ντούρου Ντούρου" του Ψαραντώνη.
 
Μερικά τραγούδια που ακούστηκαν ακόμα:
 
Κάτω απ' τη μαρκίζα - Βίκυ Μοσχολιού
Μέλισσες - Φωτεινή Βελεσιώτου
Τι να θυμηθώ - Απόστολος Ρίζος
Φυσαλίδα - Απόστολος Ρίζος (Το οποίο το τραγούδησε a capella περπατώντας αργά ανάμεσα μας και χαιρετώντας μας σχεδόν όλους έναν-έναν σφίγγοντας κάποια χέρια και αγγίζοντας κάποιους άλλους στους ώμους σαν "ευχαριστώ")
 
Ακούστηκε και ένα ακόμη καινούριο τραγούδι, ακυκλοφόρητο, που θα περιλαμβάνεται στο νέο άλμπουμ που θα αρχίσει να ηχογραφείται τον Σεπτέμβριο. Ο τίτλος του μέχρι στιγμής είναι "Το ψάρι" ή "Απόχη". Πρόλαβα και συγκράτησα μερικούς στίχους του:
 
"Ακροβατούσα κόσμε μου στα γυάλινα φτερά σου.
Κόσμε, για μένα είσαι μικρός..."

 
Ήταν πραγματικά ένα από τα ελάχιστα live που δεν ήθελα να τελειώσουν. Από αυτά, που την ώρα που βρίσκεσαι εκεί, δεν σε πειράζει καθόλου να σε βρει το ξημέρωμα να σιγοτραγουδάς. Ήταν σαν μια καντάδα που ακούγεται ζωηρά μέσα από κάποιο παράθυρο άλλης εποχής, σε μια βεράντα με λουλούδια και ομορφιά.
 
Και με αυτή τη σκέψη, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έδεσε απόλυτα ο στίχος:
 
"Πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός, δικός μου."
 
Υ.Γ. Εγώ και η παρέα μου, ευχαριστούμε θερμά τις δυο ευγενέστατες Κρητικοπούλες που προθυμοποιήθηκαν να μοιραστούν μαζί μας το τραπέζι τους, μιας και το μαγαζί ήταν γεμάτο όταν φτάσαμε και σίγουρα δεν θα βρίσκαμε πουθενά να καθίσουμε.

*οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα του καλλιτέχνη
Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα