Το Gimme 10 υποδέχεται σήμερα με χαρά έναν πολυδιάστοτο μουσικάνθρωπο, τον Βασίλη Μπαμπούνη. Ιδού πώς μάς συστήνεται ο ίδιος και πώς παρουσιάζει τα τραγούδια που του άλλαξαν τη ζωή:
Ο Βασίλης Μπαμπούνης γεννήθηκε. Αυτό αρχικά σχολιάστηκε ως μια μάλλον επιπόλαιη κίνηση εκ μέρους του σύμπαντος, όμως με τον καιρό η είδηση ξεχάστηκε και έτσι φτάσαμε στο σημείο να κυκλοφορεί ανάμεσά μας σα να μη τρέχει τίποτα.
Μεγάλωσε μέσα στο θέατρο, σπούδασε μουσική και διάβασε βιβλία, επομένως είναι προβληματικός και μη συνεργάσιμος με το κατά τα άλλα άψογο σύστημα.
Το 2007 κυκλοφόρησε τον δίσκο Τα Παράξενα Πουλιά Δεν Πετάνε σε στίχους και μουσική Σταμάτη Μεσημέρη και το 2012 την πρώτη του απολύτως προσωπική δουλειά με τίτλο Εγώκερως σε δικό του στίχο, μουσική, ενορχήστρωση, εκτέλεση και artwork, αμφότερα από την Αυλός Records. Του αρέσει ο κίνδυνος και η περιπέτεια και γι' αυτό ζει και οδηγεί στην Αθήνα.
10 τραγούδια που μου άλλαξαν τη ζωή (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά)
11. Depeche Mode – Higher Love
(Martin Gore)
Γιατί αυτό; Γιατί είναι υποτιμημένο, γιατί είναι αριστούργημα, γιατί είναι το τραγούδι που ανοίγει το live “devotional”, γιατί αυτό το live μου άλλαξε άρδην τη ζωή, γιατί δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που το άκουσα, γιατί το ακούω ακόμα.
22. David Bowie – The Heart’s Filthy Lesson
(Brian Eno-David Bowie-Erdal Kizilcay-Mike Garson-Reeves Gabrels-Sterling Campbell)
Η πρώτη μου επαφή με τον Bowie όταν κυκλοφόρησε αυτό το single. Έκτοτε αναπτύχτηκε ανάμεσά μας μια σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης, μονόπλευρη το δίχως άλλο…
33. U2 – Acrobat
(Adam Clayton-Bono-Larry Mullen, Jr.-The Edge)
Ο δίσκος όλος είναι μες την καρδιά μου, τσαλακωμένος μαζί με τις ομορφότερές μου αναμνήσεις. Αυτό όμως δεν είναι απλώς ένα τραγούδι, είναι μια έκρηξη παγωμένη στον χρόνο.
44. Scott Walker – It’s Raining Today
(Scott Walker)
Σα να είσαι μέσα σε πινάκα του Monet, σα να περπατάς σε βροχερό Παρίσι, σα να ζεις σε άλλη εποχή… Αυτός ο μυστηριώδης τύπος εμφανίζεται οπότε τον χρειάζομαι, με παίρνει απ’ το χέρι και με οδηγεί στο δικό του φεγγάρι.
55. Serge Gainsbourg – Les Amours Perdues
(Serge Gainsbourg)
Από τη στιγμή που τον ανακάλυψα τον παλιο-μπεκρούλιακα τον λάτρεψα αμέσως. Είναι ίσως ο πιο rock ‘n’ roll τύπος πριν ακόμα γεννηθεί το rock ‘n’ roll. Αυτό όμως το τραγούδι είναι μια κατηγορία από μόνο του, θα το έλεγα “dark cool” - ας πούμε. Ανατριχίλες κάθε φορά που το ακούω.
66. Morrissey – I’m Not Sorry
(Boz Boorer-Morissey)
Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς Morrissey στο εμ-πι-θρι-όφωνο, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου τύχει… Αυτό όμως είναι σαν καθρέφτης για μένα, τόσο μου μοιάζει.
77. Brian Eno – Music For Airports
(Brian Eno)
Μετά από χρόνια μελέτης περιπλοκής μουσικής, εμφανίστηκε αυτό, ένας μινιμαλιστικός θρίαμβος με συμπτώματα στερητικού συνδρόμου στον πηγμένο μου νου. Χάριν αυτού όμως τώρα είμαι καλά.
88. Leonard Cohen – Love Calls You By Your Name
(Leonard Cohen)
Άντε να διαλέξεις τώρα από τον Λεονάρδο… αυτό, και μόνο λόγω υποδειγματικής γραφής και μνημειώδους αρχιτεκτονικής του στίχου. Μάθημα για τραγουδοποιούς κάθε γενιάς από το ’60 ως το τέλος του κόσμου.
99. Simon & Garfunkel – Sparrow
(Paul Simon)
Οι αντιπρόσωποι της ξενέρωτης μουσικής που άκουγαν οι γονείς μας, που τελικά δεν ήταν και τόσο ξενέρωτη… Υψηλή ποίηση και μελωδίες που σε χαρακώνουν, μου έμαθαν ότι τα σκοτεινότερα μυστικά είναι θαμμένα στους φωτεινότερους κήπους. Ίσως το σοβαρότερο τραγούδι που άκουσα ποτέ.
110. Nine Inch Nails – The Perfect Drug
(Nine Inch Nails)
Νομίζω πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Ό,τι πιο ευφυές, ό,τι πιο γκροτέσκα οικείο έχω ακούσει ποτέ. Μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα, και 20 χρόνια μετά ακόμα μου τα τινάζει.