Τι θα ακούσεις: electro pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις: Help, Supreme, Atlantis
Βαθμολογία: 5/10
Είναι δυνατόν μια δεκαετία, σαν αυτή του ’80, να έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τόσο πολύ και τόσα πολλά μουσικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες; Βεβαίως, είναι η απάντηση. Είναι δυνατόν τα synthesizers να παράγουν έναν ήχο που να μεταφέρουν τη νοσταλγία, την ατμόσφαιρα και γενικότερα την ιδέα που τα 80’s αντιπροσώπευαν; Με τους σωστούς παραγωγούς, εννοείται. Μπορούν όλα αυτά τα νέα συγκροτήματα να προσφέρουν σε όλους εμάς που μας αρέσει η electro-pop, έναν αέρα φρεσκάδας στον ήχο, ο οποίος να μη φέρει στοιχεία επανάληψης αλλά να τολμά να προτείνει κάτι το ‘νέο’ παράλληλα με το 'παλιό' που τον χαρακτηρίζει; Δυστυχώς, όχι όλα.
Οι Postiljonen είναι ένα καινούριο συγκρότημα από τη Σουηδία και το Skyer είναι ο πρώτος τους δίσκος, ο οποίος περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, όπου το κάθε ένα προσπαθεί να μας διηγηθεί και μια ιστορία μέσα από ήχους electro pop. Το Intro μέσα στα 2.04 λεπτά που διαρκεί ξεκαθαρίζει και θέτει τα όρια του τι θα ακούσουμε. Μουσικοί πειραματισμοί χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ στο πρώτο λεπτό αλλάζουν οι διαθέσεις προς κάτι ελπιδοφόρο. Το Help είναι ένα από τα δυνατά τραγούδια του album. Ένα φθινοπωρινό κάλεσμα για βόλτα με το ποδήλατο ή περπάτημα, που ξέρεις ότι εκείνη τη στιγμή θα ανακαλέσεις στο μυαλό σου μνήμες και συναισθήματα με σκοπό να τα ταξινομήσεις και γιατί όχι, να αναθεωρήσεις.
Το Supreme εξωτερικεύει την παρόρμηση και τον ενθουσιασμό της νεανικής ηλικίας που ζητά να νιώσει και να ζήσει το τώρα, χωρίς εκπτώσεις για κανέναν. Το Skyer κλείνει με το εξαίσιο Atlantis, την καλύτερη δουλειά τους. Αν οι λέξεις ελευθερία και δυνατότητα είχαν ήχο, σίγουρα το Αtlantis θα ήταν το μουσικό τους θέμα. Σου δίνει την αίσθηση ότι έχεις αφήσει κάτι ανολοκλήρωτο και πρέπει να το φέρεις εις πέρας, ο χρόνος πιέζει αλλά δε σε απασχολεί αν θα προλάβεις, γιατί γνωρίζεις το στόχο σου. Το σαξόφωνο είναι το μοναδικό μουσικό όργανο που θα μπορούσε να δώσει αυτό το ξεχωριστό τόνο στο τραγούδι. Τα φωνητικά της τραγουδίστριας Mia Bǿe προσθέτουν τη γλυκιά μελαγχολία του αφηγητή μιας ιστορίας πολύ προσωπικής που δεν μπορείς παρά να την παρακολουθήσεις με προσήλωση.
Μπορούν τρία τραγούδια όμως να σώσουν την κατάσταση; Όχι, βέβαια. Τα υπόλοιπα επτά τραγούδια δεν είναι κακά αλλά δεν είναι και από εκείνα που θα κάνουν έναν μέσο ακροατή να θυμηθεί το όνομά τους. Όπως τα ακούω εγώ μου δείχνουν την προχειρότητα του να ετοιμάσω ένα δίσκο και να δώσω δυο-τρία καλά κομμάτια. Εκτός κι αν δεν μπορώ να συλλάβω την ιδέα και την ιστορία που θέλουν να μας πουν.
Η δεκαετία του ’80 είναι παρούσα, όπως και η επιρροή από m83. Για debut album βρίσκονται σε μέτριο επίπεδο. Υπάρχουν πάντως οι προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε κάτι ιδιαίτερο και πιστεύω ότι μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση και να μπορέσει ο κόσμος να θυμάται το ομολογουμένως παράξενο όνομα τους.