Καλησπέρα παιδιά.
Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τα σχόλια φίλων και εχθρών του Σωκράτη Μάλαμα στη σελίδα του στο facebook σχετικά με την απαγόρευση ανάρτησης πανό και παρουσίασης των αιτημάτων των καθηγητών, λίγο πριν τη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας. Μετά τη συνεργασία του Σωκράτη με το Βασίλη Καρρά, για δεύτερη φορά μέσα στο 2013, οι φίλοι του σχολιάζουν τη στάση του λες και γράφουν σε αθλητική σελίδα και κοντράρονται οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς και οι Παοκτζήδες με τους Αρειανούς...
Δυστυχώς, μας αρέσει πολύ η ίντριγκα και ξέρουμε πολύ καλά πως να μεγαλοποιούμε και να ισοπεδώνουμε πράγματα και καταστάσεις...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι έγινε το περασμένο Σάββατο στο Θέατρο Πέτρας; Μια ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας του Μάλαμα, εκπρόσωποι της Γ' ΕΛΜΕ και της Ένωσης Γονέων Πετρούπολης ζήτησαν από την υπεύθυνη παραγωγής της συναυλίας να αναρτήσουν το εξής πανό "Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΥΡΑΝΟ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ - Γ' ΕΛΜΕ - ΕΝΩΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ - Δ. ΓΛΗΝΟΣ" και να πουν δύο λόγια για την κατάσταση στην εκπαίδευση για 3 λεπτά. Η υπεύθυνη παραγωγής αρνήθηκε και τους είπε ότι ο Σωκράτης Μάλαμας δεν έχει επιτρέψει σε κανένα φορέα να κάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Μετά οι αντιδράσεις από τους καθηγητές και τους γονείς ήταν μεγάλες...
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κοινωνική ομάδα θέλει να εκφράσει τα αιτήματα και την άποψη της σε μια συναυλία. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το έχει κάνει πολλές φορές κι όχι μόνο αυτός. Στη συναυλία τους στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, το Σεπτέμβριο του 2010, οι U2 αφιέρωσαν το MLK (ένα ιρλανδικό νανούρισμα όπως είπαν) στην Aung San Suu Kyi, η οποία θεωρείτε ο Ασιατικός Nelson Mandela, μιας και κρατείται σε κατ' οίκον περιορισμό από το καθεστώς της Βιρμανίας. Βέβαια, σ' αυτή την περίπτωση δεν ανέβηκε στη σκηνή ένας εκπρόσωπος της Kyi, αλλά έγινε αναφορά σ' αυτήν από το συγκρότημα.
Οι μουσικοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τη δυνατότητα έκφρασης με πολλαπλούς τρόπους. Μπορούν να εκφράσουν ιδέες και απόψεις μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τις συνεντεύξεις και τον τρόπο ζωής τους. Δε σας κρύβω ότι δε μου αρέσει να εκφράζονται απόψεις και αιτήματα, άσχετα με μια συναυλία κατά τη διάρκεια αυτής, ακόμη κι αν συμφωνώ με τους ανθρώπους που το κάνουν. Επιλέγω να δω μια συναυλία κι έναν καλλιτέχνη για τα τραγούδια και τη μουσική του. Μου φτάνει αυτό και δε θέλω κάτι παραπάνω... Μάλιστα, είναι αρκετές οι φορές που δε συμφωνώ με τις απόψεις ενός καλλιτέχνη. Αυτό που με κρατάει μαζί του είναι ο τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης, η μουσική, τα τραγούδια του...
Για ποιο λόγο θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε στο μικρόφωνο, σε μια συναυλία, εκπρόσωποι οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας; Γιατί έχουν δίκαια αιτήματα; Ναι, μαζί τους, αλλά γιατί να το κάνουν σε μια συναυλία;
Μια από τις λέξεις που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η επικοινωνία. Μπορούμε να εκφράσουμε τις απόψεις και τα πιστεύω μας με πραγματικά πολλούς τρόπους. Πέρα από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο κι εφημερίδα), έχουμε ακόμη τις ιστοσελίδες (μεγάλες και μικρές), τα blogs, τα κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter, google+ κλπ), τα web radios, τα mobile applications. Σε όλα αυτά τα μέσα, οι κοινωνικές ομάδες μπορούν να επικοινωνήσουν τα αιτήματα τους. Μπορεί να το κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά...
Μπορούν να κάνουν κι άλλες έξυπνες κινήσεις. Θα μπορούσαν να διοργανώσουν ένα φεστιβάλ με πολλαπλές εκδηλώσεις σε ένα δημόσιο χώρο (σ' ένα σχολείο για παράδειγμα) και μέσα σ' αυτό να παρουσίαζουν τις απόψεις τους. Με αυτό τον τρόπο θα είχαν μεγαλύτερη κατανόηση από τον κόσμο.
Πώς πιστεύετε ότι αντιμετωπίζει ο κόσμος μια κοινωνική ομάδα που εκφράζει τα αιτήματα της σε μια συναυλία; Πιστεύετε ότι το πρόσημο αυτής της κίνησης είναι θετικό στην πλειοψηφία του κόσμου;
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρώ ότι ο Σωκράτης Μάλαμας έπραξε σωστά και το μόνο στο οποίο δε συμφωνώ είναι ότι θα έπρεπε να αφήσουν τους ανθρώπους να μπουν στο θέατρο (αφού είχαν εισιτήρια) με όμορφο τρόπο κι όχι με τσακωμούς και να ανεβάσουν το πανό στις κερκίδες ή όπου αλλού ήθελαν. Αυτό βέβαια έγινε στην πράξη.
Τέλος, υπάρχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ σ' αυτό τον άνθρωπο που μετράει 24 χρόνια προσφοράς στη μουσική, μετά τις "Ασπρόμαυρες Ιστορίες" του 1989. Όταν έχει μια άποψη ή όταν θέλει να κάνει μια κίνηση, την υποστηρίζει και δε φοβάται να κοντραριστεί με το κοινό του. Άλλωστε, αυτό δε θέλουμε από τους ανθρώπους του Πολιτισμού;
Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τα σχόλια φίλων και εχθρών του Σωκράτη Μάλαμα στη σελίδα του στο facebook σχετικά με την απαγόρευση ανάρτησης πανό και παρουσίασης των αιτημάτων των καθηγητών, λίγο πριν τη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας. Μετά τη συνεργασία του Σωκράτη με το Βασίλη Καρρά, για δεύτερη φορά μέσα στο 2013, οι φίλοι του σχολιάζουν τη στάση του λες και γράφουν σε αθλητική σελίδα και κοντράρονται οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς και οι Παοκτζήδες με τους Αρειανούς...
Δυστυχώς, μας αρέσει πολύ η ίντριγκα και ξέρουμε πολύ καλά πως να μεγαλοποιούμε και να ισοπεδώνουμε πράγματα και καταστάσεις...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι έγινε το περασμένο Σάββατο στο Θέατρο Πέτρας; Μια ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας του Μάλαμα, εκπρόσωποι της Γ' ΕΛΜΕ και της Ένωσης Γονέων Πετρούπολης ζήτησαν από την υπεύθυνη παραγωγής της συναυλίας να αναρτήσουν το εξής πανό "Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΥΡΑΝΟ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ - Γ' ΕΛΜΕ - ΕΝΩΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ - Δ. ΓΛΗΝΟΣ" και να πουν δύο λόγια για την κατάσταση στην εκπαίδευση για 3 λεπτά. Η υπεύθυνη παραγωγής αρνήθηκε και τους είπε ότι ο Σωκράτης Μάλαμας δεν έχει επιτρέψει σε κανένα φορέα να κάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Μετά οι αντιδράσεις από τους καθηγητές και τους γονείς ήταν μεγάλες...
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κοινωνική ομάδα θέλει να εκφράσει τα αιτήματα και την άποψη της σε μια συναυλία. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το έχει κάνει πολλές φορές κι όχι μόνο αυτός. Στη συναυλία τους στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, το Σεπτέμβριο του 2010, οι U2 αφιέρωσαν το MLK (ένα ιρλανδικό νανούρισμα όπως είπαν) στην Aung San Suu Kyi, η οποία θεωρείτε ο Ασιατικός Nelson Mandela, μιας και κρατείται σε κατ' οίκον περιορισμό από το καθεστώς της Βιρμανίας. Βέβαια, σ' αυτή την περίπτωση δεν ανέβηκε στη σκηνή ένας εκπρόσωπος της Kyi, αλλά έγινε αναφορά σ' αυτήν από το συγκρότημα.Οι μουσικοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τη δυνατότητα έκφρασης με πολλαπλούς τρόπους. Μπορούν να εκφράσουν ιδέες και απόψεις μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τις συνεντεύξεις και τον τρόπο ζωής τους. Δε σας κρύβω ότι δε μου αρέσει να εκφράζονται απόψεις και αιτήματα, άσχετα με μια συναυλία κατά τη διάρκεια αυτής, ακόμη κι αν συμφωνώ με τους ανθρώπους που το κάνουν. Επιλέγω να δω μια συναυλία κι έναν καλλιτέχνη για τα τραγούδια και τη μουσική του. Μου φτάνει αυτό και δε θέλω κάτι παραπάνω... Μάλιστα, είναι αρκετές οι φορές που δε συμφωνώ με τις απόψεις ενός καλλιτέχνη. Αυτό που με κρατάει μαζί του είναι ο τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης, η μουσική, τα τραγούδια του...
Για ποιο λόγο θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε στο μικρόφωνο, σε μια συναυλία, εκπρόσωποι οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας; Γιατί έχουν δίκαια αιτήματα; Ναι, μαζί τους, αλλά γιατί να το κάνουν σε μια συναυλία;
Μια από τις λέξεις που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η επικοινωνία. Μπορούμε να εκφράσουμε τις απόψεις και τα πιστεύω μας με πραγματικά πολλούς τρόπους. Πέρα από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο κι εφημερίδα), έχουμε ακόμη τις ιστοσελίδες (μεγάλες και μικρές), τα blogs, τα κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter, google+ κλπ), τα web radios, τα mobile applications. Σε όλα αυτά τα μέσα, οι κοινωνικές ομάδες μπορούν να επικοινωνήσουν τα αιτήματα τους. Μπορεί να το κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά...
Μπορούν να κάνουν κι άλλες έξυπνες κινήσεις. Θα μπορούσαν να διοργανώσουν ένα φεστιβάλ με πολλαπλές εκδηλώσεις σε ένα δημόσιο χώρο (σ' ένα σχολείο για παράδειγμα) και μέσα σ' αυτό να παρουσίαζουν τις απόψεις τους. Με αυτό τον τρόπο θα είχαν μεγαλύτερη κατανόηση από τον κόσμο.
Πώς πιστεύετε ότι αντιμετωπίζει ο κόσμος μια κοινωνική ομάδα που εκφράζει τα αιτήματα της σε μια συναυλία; Πιστεύετε ότι το πρόσημο αυτής της κίνησης είναι θετικό στην πλειοψηφία του κόσμου;
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρώ ότι ο Σωκράτης Μάλαμας έπραξε σωστά και το μόνο στο οποίο δε συμφωνώ είναι ότι θα έπρεπε να αφήσουν τους ανθρώπους να μπουν στο θέατρο (αφού είχαν εισιτήρια) με όμορφο τρόπο κι όχι με τσακωμούς και να ανεβάσουν το πανό στις κερκίδες ή όπου αλλού ήθελαν. Αυτό βέβαια έγινε στην πράξη.
Τέλος, υπάρχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ σ' αυτό τον άνθρωπο που μετράει 24 χρόνια προσφοράς στη μουσική, μετά τις "Ασπρόμαυρες Ιστορίες" του 1989. Όταν έχει μια άποψη ή όταν θέλει να κάνει μια κίνηση, την υποστηρίζει και δε φοβάται να κοντραριστεί με το κοινό του. Άλλωστε, αυτό δε θέλουμε από τους ανθρώπους του Πολιτισμού;