Gimme 10: Οι επιλογές των Daphne And The Fuzzz

Τα μέλη του γκρουπ επιλέγουν και παρουσιάζουν αγαπημένους τους δίσκους.
Διαβάστηκε φορες
Η Daphne Lz έγραφε για καιρό κομμάτια στο πιάνο, αφηγούμενη τις προσωπικές της εμπειρίες και ανησυχίες, και τα μοιραζόταν με τους φίλους της στο YouTube, μέχρι που συνάντησε τους Fuzzz (Panos L κιθάρες, Jimmy Patronas μπάσο, Dim Doom τύμπανα) στο κοινό τους ωδείο. Όλοι μαζί αποφάσισαν να δώσουν χρώμα και αισθητική σε αυτά τα κομμάτια 
και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Daphne And The Fuzzz, το καλοκαίρι του 2012 στην Αθήνα.
 
Οι ποικιλόμορφες μουσικές επιρροές των Daphne and the FuzΖz σε συνδυασμό με τις κινηματογραφικές και λογοτεχνικές εμπειρίες τους έχουν σαν αποτέλεσμα έναν ήχο κοντά στην pop/indie rock μουσική, εμπλουτισμένo με πολλά blues στοιχεία. Μετά από κάποιους μήνες προβών και ανταλλαγής μουσικών και καλλιτεχνικών ιδεών, ηχογράφησαν 6 από τα κομμάτια τους στα Fab Liquid Studios με ηχολήπτη και παραγωγό τον Mike Tsobanoglou. Με αφορμή τη δημοσιοποίηση του πρώτου τους μουσικού βίντεο για το κομμάτι Doop Doop, σε σκηνοθεσία Ottomo και Θεοδώρας Μαλάμου, τα μέλη του γκρουπ μάς παρουσιάζουν αγαπημένα τους άλμπουμ. Περισσότερα για τους Daphne And The Fuzzz στη διεύθυνση https://www.facebook.com/DaphneAndTheFuzzz.

Δάφνη:

1. Velvet Underground & Nico - Velvet Underground & Nico (1967)

Οφείλω να παραδεχτώ ότι το άλμπουμ αυτό με τράβηξε αρχικά με το τρομερό artwork: την θρυλική μπανάνα του Andy Warhol. Με το που πάτησα, όμως, το play στο cd player και άκουσα τις πρώτες νότες του Sunday Morning, ήξερα ότι είχα κάνει μια τρομερή προσωπική ανακάλυψη. Μετά από τις αμέτρητες φορές που το έχω ακούσει, οι ονειρικές, μελαγχολικές μελωδίες του ομώνυμου δίσκου των Velvet Underground & Nico συνεχίζουν να με συγκινούν και να με κάνουν να θέλω να ακούω αυτό τον δίσκο ξανά και ξανά.

2. Reflections - New York Rock & Roll Ensemble (Manos Hadjidakis) (1970)
Αυτός ο δίσκος είναι συνυφασμένος με την παιδική μου ηλικία. Τον ακούγαμε σε κασέτα στο αυτοκίνητο, στις καλοκαιρινές διακοπές με τους γονείς μου. Ο συνδυασμός του κλασικού ροκ ήχου των '70s με τις original Χατζιδακικές μελωδίες δημιουργούν μια μοναδική και τόσο χαρακτηριστική ατμόσφαιρα. Παρόλο που βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις επανεκτελέσεις αυτού του δίσκου (οι Αντικατοπτρισμοί, σε στίχους Γκάτσου, που έκαναν αυτές τις μελωδίες πιο γνωστές στο ελληνικό κοινό αλλά και η πολύ πρόσφατη των Raining Pleasure), για μένα το Reflections στην πρώτη του εκτέλεση από το New York Rock & Roll Ensemble δεν μπορεί να συγκριθεί με πολλά πράγματα.

3. Album - Girls (2009)

Ο πρώτος δίσκος των Girls, οι οποίοι με κέρδισαν με τους ειλικρινείς στίχους και τον χειροποίητο ήχο τους. Οι απλές μελωδίες και οι ρετρό ενορχηστρώσεις τους δημιουργούν μια άκρως γοητευτική αισθητική που με κάνει να ταυτίζομαι με το κάθε κομμάτι. Το Hellhole Ratrace παραμένει για μένα το καλύτερο κομμάτι τους και είναι και αυτό που με έκανε να ερωτευτώ αυτή τη μπάντα και αυτό τον δίσκο.

4. Different Class - Pulp (1995)
Δυνατοί στίχοι που αφηγούνται κάθε φορά διαφορετικές αυτοτελείς ιστορίες οι οποίες θα μπορούσαν, όμως, να είναι και σκόρπιες σκηνές από μια ενιαία ταινία. Οι μπιτάτοι ροκ και ντίσκο ρυθμοί εναλλάσσονται με τις ποπ μπαλάντες. Ένα συνονθύλευμα ιδεών, οι οποίες, χωρίς καμιά ασυνέχεια, δένονται μέσω μιας κινηματογραφικής αισθητικής. Η ευφυΐα και η γοητεία του Jarvis Cocker. Ο μοναδικός ήχος των Pulp. Ένας δίσκος γεμάτος με κομμάτια που θα ήθελα να έχω γράψει.

Πάνος:

5. Be Here Now - Oasis (1997)
O πρώτος δίσκος των Oasis που άκουσα, και το ξεκίνημα μιας ισόβιας αγάπης για το Brit Rock. Feedback, full distortion και wah-wah μιας ορχήστρας από βρετανικές κιθάρες, αργό και δυνατό rhythm και μια αλαζονική αλήτικη φωνή που είχε το βάρος να πει "All my people right here, right now/They know what I mean".

6. Industrial Silence - Madrugada (1999)

Το πρώτο άλμπουμ των Madrugada. Πυκνός κιθαριστικός ήχος, minor αισθητική και μια φωνή που σε ταξιδεύει. Θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack της ζωής μας στη νυχτερινή Αθήνα.

Δημήτρης Π.:

7. Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)
Η αρχή της ενασχόλησής μου με οποιαδήποτε μορφή "σκληρού" ήχου. Γκαζωμένες κιθάρες και ηλεκτρισμένα blues σ’ ένα απο τα καλύτερα και πιο επιδραστικά άλμπουμ της μουσικής. Οι Zeppelin πειραματίζονται, διασκευάζουν και ενίοτε "κλέβουν", δημιουργώντας ένα δίσκο που ακουγόταν, ακούγεται και θα ακούγεται για πολλά χρόνια με την ίδια συγκίνηση.

8. Antics - Interpol (2004)
Το δεύτερο βήμα των Νεοϋορκέζων Interpol. Dark αισθητική και σπαρακτικοί στίχοι, με το πνεύμα του Ian Curtis διάχυτο σε όλο το άλμπουμ, δημιουργούν ένα "μελαγχολικό" διαμάντι των '00s.

Δημήτρης Δ.:

9. The Stone Roses - The Stone Roses (1989)
Το άλμπουμ με τα λεμόνια της αγαπημένης μου μπάντας απ’ το Manchester και από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας της ανεξάρτητης σκηνής της πόλης γνωστής και ως Madchester. Πρόκειται ουσιαστικά για εφηβικό έρωτα και έχει να κάνει περισσότερο με προσωπικές αναμνήσεις. Είναι ένα άλμπουμ με πολύ ατμοσφαιρικό ήχο. Τα τύμπανα του Reni σε κάνουν να θες να χορέψεις και ο Ian Brown τραγουδάει με τέρμα βάθος στη φωνή (κατευθείαν απ’ το "πηγάδι" που λέμε). Γενικά είναι ένα άλμπουμ που επηρέασε πολύ τον ήχο της Brit indie pop σκηνής.  

10. Paranoid - Black Sabbath (1970)

“Γεροντοέρωτας” θα μπορούσα να πω. Αυτό το άλμπουμ το αγάπησα αργά, σε μεγαλύτερη ηλικία. Μία μπάντα "μασίφ", σφιχτά δεμένη γύρω απ’ τα riff της κιθάρας. Κατά τη γνώμη μου, ένα άλμπουμ σεμινάριο για blues rock παίξιμο (άσε που ο Bill Ward είναι και ο αγαπημένος μου ντράμερ).

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα