1. Τι θα ακούσεις;
Σπιντάτους Pet Shop Boys
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Bolshy, Inside a dream, Thursday, Vocal
3. Βαθμολογία
5,5/10
Το Electric κατάφερε με την κυκλοφορία του να «ηλεκτρίσει» το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων για ένα συγκρότημα που φαίνεται πως είχε χάσει την επαφή με το κοινό. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία για τους Pet Shop Boys, οι οποίοι δείχνουν να μην καταθέτουν τα όπλα και παλεύουν να κρατηθούν στον αφρό (αν και δε νομίζω πως το έχουν ανάγκη, αφού νομίζω πως οφείλουμε να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της pop μουσικής τους).
Είναι όμως τελικά το Electric κι ένα καλό άλμπουμ ή ουσιαστικά το κοινό παρασύρθηκε από τις κριτικές και το γενικότερο ρεύμα που το αντιμετώπισε ως μία μεγαλειώδη επιστροφή; Η απάντηση βρίσκεται νομίζω κάπου στη μέση με τη πλάστιγγα να γέρνει βέβαια προς το minus.
Σε αυτό το άλμπουμ οι PSB αποφάσισαν να αφήσουν τις λυρικές-εσωτερικές στιγμές, να πατήσουν το γκάζι με τη συμβολή του Stuart Price και να χορέψουν στις πίστες, αγκαλιά μάλλον με τους θαυμαστές τους. Κι αυτό το κατάφεραν αφού η ζωντανή απόδοση του Electric (που πέρασε κι από τη χώρα μας) είναι ένα ξέφρενο πάρτυ, που δεν αφήνει και πολλούς παραπονεμένους.
Μέχρι εκεί όμως. Ό,τι συμβαίνει στο Electric είναι στην ουσία του πασπαλισμένο με χρυσόσκονη που όταν όμως φυσήξει ένα αεράκι απογυμνώνεται κι ακούγεται άδειο, ετεροχρονισμένο κι άχαρο σε κάποιες περιπτώσεις (Shouting in the evening).
Άδειο, γιατί φαίνεται να λείπουν τα «πραγματικά» τραγούδια, εκείνα για τα οποία οι PSB έγιναν διάσημοι κι έδωσαν extra bonus στο pop ιδίωμα. Τα 9 τραγούδια είναι μονότονα και μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για να υπηρετήσουν την υπερφίαλη παραγωγή. Ψυχή όμως δεν έχουν.
Ετεροχρονισμένο, γιατί ό,τι ακούς εδώ το έχεις ακούσει φυσικά ξανά, πανομοιότυπο και καλύτερο. Ο Stuart Price κοπιάρει το εαυτό του για πολλοστή φορά και το Confessions on the dance floor γυρίζει, ενώ το Electric πηγαίνει ασθμαίνοντας (όταν εσείς πηγαίνατε εμείς γυρίζαμε).
Άχαρο, γιατί περιέχει το Shouting in the evening, που απλά σπάει αυτιά. Δε νομίζω ότι έχω ακούσει χειρότερα 3:36 λεπτά σε άλμπουμ των Pet Shop Boys. Εκτός βέβαια αν με πληρώσουν να πάω σε κάποια μαρίνα στο Dubai και με ποτίσουν για να χορεύω με μοντέλα και εκατομμυριούχους Άραβες.
Αν είναι να κρατήσει κάποιος κάτι από το Electric είναι η θέληση και το όραμα των Pet Shop Boys για να κρατηθούν στην επιφάνεια φτιάχνοντας ένα concept χορευτικό άλμπουμ (για clubs όμως της παραλιακής), το πάρτυ που συμβαίνει στις συναυλίες της προώθησης του (που δυστυχώς τσιγκουνεύτηκα να παρευρεθώ) και 2-3 τραγούδια, όπως τα Bolshy, Inside a dream & Thursday (άντε και το Vocal με το οποίο το κουνάω κι εγώ το κωλαράκι μου…συγνώμη το ποδαράκι μου εννοούσα-Μάρα Ζαχαρέα).
Σπιντάτους Pet Shop Boys
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Bolshy, Inside a dream, Thursday, Vocal
3. Βαθμολογία
5,5/10
Το Electric κατάφερε με την κυκλοφορία του να «ηλεκτρίσει» το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων για ένα συγκρότημα που φαίνεται πως είχε χάσει την επαφή με το κοινό. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία για τους Pet Shop Boys, οι οποίοι δείχνουν να μην καταθέτουν τα όπλα και παλεύουν να κρατηθούν στον αφρό (αν και δε νομίζω πως το έχουν ανάγκη, αφού νομίζω πως οφείλουμε να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της pop μουσικής τους).
Είναι όμως τελικά το Electric κι ένα καλό άλμπουμ ή ουσιαστικά το κοινό παρασύρθηκε από τις κριτικές και το γενικότερο ρεύμα που το αντιμετώπισε ως μία μεγαλειώδη επιστροφή; Η απάντηση βρίσκεται νομίζω κάπου στη μέση με τη πλάστιγγα να γέρνει βέβαια προς το minus.
Σε αυτό το άλμπουμ οι PSB αποφάσισαν να αφήσουν τις λυρικές-εσωτερικές στιγμές, να πατήσουν το γκάζι με τη συμβολή του Stuart Price και να χορέψουν στις πίστες, αγκαλιά μάλλον με τους θαυμαστές τους. Κι αυτό το κατάφεραν αφού η ζωντανή απόδοση του Electric (που πέρασε κι από τη χώρα μας) είναι ένα ξέφρενο πάρτυ, που δεν αφήνει και πολλούς παραπονεμένους.
Μέχρι εκεί όμως. Ό,τι συμβαίνει στο Electric είναι στην ουσία του πασπαλισμένο με χρυσόσκονη που όταν όμως φυσήξει ένα αεράκι απογυμνώνεται κι ακούγεται άδειο, ετεροχρονισμένο κι άχαρο σε κάποιες περιπτώσεις (Shouting in the evening).
Άδειο, γιατί φαίνεται να λείπουν τα «πραγματικά» τραγούδια, εκείνα για τα οποία οι PSB έγιναν διάσημοι κι έδωσαν extra bonus στο pop ιδίωμα. Τα 9 τραγούδια είναι μονότονα και μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για να υπηρετήσουν την υπερφίαλη παραγωγή. Ψυχή όμως δεν έχουν.
Ετεροχρονισμένο, γιατί ό,τι ακούς εδώ το έχεις ακούσει φυσικά ξανά, πανομοιότυπο και καλύτερο. Ο Stuart Price κοπιάρει το εαυτό του για πολλοστή φορά και το Confessions on the dance floor γυρίζει, ενώ το Electric πηγαίνει ασθμαίνοντας (όταν εσείς πηγαίνατε εμείς γυρίζαμε).
Άχαρο, γιατί περιέχει το Shouting in the evening, που απλά σπάει αυτιά. Δε νομίζω ότι έχω ακούσει χειρότερα 3:36 λεπτά σε άλμπουμ των Pet Shop Boys. Εκτός βέβαια αν με πληρώσουν να πάω σε κάποια μαρίνα στο Dubai και με ποτίσουν για να χορεύω με μοντέλα και εκατομμυριούχους Άραβες.
Αν είναι να κρατήσει κάποιος κάτι από το Electric είναι η θέληση και το όραμα των Pet Shop Boys για να κρατηθούν στην επιφάνεια φτιάχνοντας ένα concept χορευτικό άλμπουμ (για clubs όμως της παραλιακής), το πάρτυ που συμβαίνει στις συναυλίες της προώθησης του (που δυστυχώς τσιγκουνεύτηκα να παρευρεθώ) και 2-3 τραγούδια, όπως τα Bolshy, Inside a dream & Thursday (άντε και το Vocal με το οποίο το κουνάω κι εγώ το κωλαράκι μου…συγνώμη το ποδαράκι μου εννοούσα-Μάρα Ζαχαρέα).