Μουσική Λοβοτομή: Η νέα υπερπαραγωγή της METALLICA Ε.Π.Ε. σε 3D

Οι Μetallica τώρα πια είναι οι Rolling Stones του metal.
Διαβάστηκε φορες


ΜΕΤΑLLICA: THROUGH THE NEVER

Η ΝΕΑ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ METALLICA Ε.Π.Ε. ΣΕ 3D

Βγαίνοντας από το σινεμά χαμογελαστός και γεμάτος ύστερα από 93 λεπτά ανελέητου οπτικού (τρισδιάστατου παρακαλώ) και ακουστικού κοπανήματος, θυμήθηκα το ανεπανάληπτο Some Kind of Monster. Εκείνο το εθελούσιο ξεβράκωμα, τη χωρίς προηγούμενο «εξομολόγηση» προς τους φαν όπου είχαμε δει τέσσερις πολυεκατομμυριούχους σαραντάρηδες που κινδύνευαν να διαλυθούν από το βάρος του ονόματός τους, των εκατομμυρίων στην τράπεζα και την προσωρινή απώλεια έμπνευσης, να προσλαμβάνουν έναν ψυχολόγο που πλήρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να τους βοηθήσει να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους (γαμώτο, λάθος δουλειά διάλεξα.) Θα το μετάνιωσαν φαίνεται. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί με το Metallica: Through the Never οι τέσσερις μαυροντυμένοι άρχοντες της βαριάς ροκ βιομηχανίας δείχνουν αποφασισμένοι να ξανακαθίσουν στο θρόνο τους, διατυμπανίζοντάς το με τους ενισχυτές στο 11 και ένα χορταστικό 3D υπερθέαμα.

Θα μπορούσαν να βγάλουν μια ταινία με κάποια συναυλία τους, όμως αυτό θα ήταν πολύ βαρετό και όχι αντάξιο του μεγέθους αυτού του θηρίου. Οι Μetallica τώρα πια είναι οι Rolling Stones του metal. Ό,τι κάνουν πρέπει να έχει γιγάντιες διαστάσεις, να κάνει εντύπωση, να βομβαρδίζει τις αισθήσεις. Έτσι λοιπόν έγραψαν ένα σενάριο μαζί με το σκηνοθέτη Nimrod Antal που τοποθετεί τη συναυλία στη μέση μιας σύγχρονης αποκάλυψης, ενός αμείλικτου αντάρτικου πόλεων με πολλούς νεκρούς. Ή μήπως όχι; Ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται Trip, τον παίζει ο Dane DeHaan και μοιάζει με ένα πείραμα του Δρ Φρανκενστάιν που πήρε τον Bowie και τον DiCaprio πιτσιρικάδες, τους ανακάτεψε στο εργαστήριο και έβγαλε αυτή τη φάτσα. Ο Trip κάνει θελήματα για το γκρουπ και με το που ξεκινάει η συναυλία, ο μάνατζερ τον στέλνει σε μια παράξενη και κατεπείγουσα αποστολή: να φέρει ένα σακίδιο που βρίσκεται μέσα σε ένα φορτηγό που έχει μείνει από βενζίνη. Το σακίδιο περιέχει κάτι που είναι απαραίτητο για να ολοκληρωθεί η συναυλία. Ο Trip είναι τόσο αφοσιωμένος που δε θα διστάσει να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του για να κάνει το χατίρι των αφεντάδων του.

Εντωμεταξύ η συναυλία έχει ξεκινήσει, η μπάντα είναι σε κορυφαία φόρμα και ξερνάει τα τεράστια hits σαν δράκος που φτύνει φωτιές: «One», «Nothing Else Matters», «Enter Sandman». Ακόμα και αυτοί που ακούνε τη λέξη metal και βγάζουν σπυριά, προσκυνούν στο μεγαλείο τέτοιων κομματιών. Η σκηνή είναι ένα high-tech αριστούργημα, όπως αρμόζει σε ένα συγκρότημα που έχει πουλήσει πάνω από εκατό εκατομμύρια δίσκους και μαζί με το αίμα που απλώνεται κάτω από τα πόδια τους, νιώθεις ότι το σκηνικό στάζει δολάρια. Ηλεκτρικές καρέκλες και φέρετρα με διάφανα καπάκια κρέμονται πάνω από τα κεφάλια, ένα πελώριο άγαλμα της δικαιοσύνης στήνεται και γκρεμίζεται για το «...And Justice For All», οι σταυροί από το Master of Puppets ξεφυτρώνουν μέσα από τη σκηνή. Cirque du Soleil για μεταλάδες; Ε, όχι ακόμα.  

Έξω από την αρένα ο Trip συναντάει έναν άλλο κόσμο. Ή μια άλλη ταινία. Βρίσκεται ξαφνικά στη μέση μιας αιματοβαμμένης εξέγερσης: ορδές κουκουλοφόρων με ρόπαλα και μολότοφ συγκρούονται με μπάτσους μέσα στην ερημωμένη μεγαλούπολη. Η φαντασίωση κάθε οπαδού των Rage Against the Machine και κάθε τσατισμένου πιτσιρικά που πρωτοάκουσε τους Metallica τα χρόνια της οργής, τα χρόνια του Kill ’em All και του σηκωμένου μεσαίου δαχτύλου προς κάθε μορφή εξουσίας. Ταυτόχρονα, μέσα στην αίθουσα το «Battery», το «Master of Puppets», το «Ride the Lightning» θυμίζουν εκείνη την εποχή με νοσταλγία.



Το πράγμα μπερδεύεται όταν εμφανίζεται ένας καβαλάρης (της αποκάλυψης;) με αντιασφυξιογόνα μάσκα και punk chic αμφίεση που κρατάει ένα τεράστιο σφυρί και ένα λάσο και αρχίζει να σκοτώνει διαδηλωτές και μπάτσους και να κυνηγάει τον Trip. Όλες αυτές οι μακάβριες βινιέτες τελικά δε βγάζουν νόημα, όπως άλλωστε δε βγάζουν νόημα και τα περισσότερα videoclip. Ωστόσο λειτουργούν σαν ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα κομμάτια και «σπάνε» την ξερή παρουσίαση ενός ολόκληρου κονσέρτου. Μάλιστα θεματικά οι χαρακτήρες και η δράση είναι μέσα στο κλίμα των στίχων της μπάντας. Και η δράση σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα και τι στον οξαποδώ περιέχει το ρημάδι το σακίδιο που κυνηγάει ο Trip, δίνοντας πραγματικό κινηματογραφικό σασπένς. Οι εικόνες αρκούν από μόνες τους. Ειδικά εκείνη με το δρόμο που είναι γεμάτος κρεμασμένους. Ψηλά.   

Όμως τελικά όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι τα τραγούδια. Κομμάτια που έχουν γίνει ύμνοι της αιώνιας εφηβικής οργής, ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμμένα από ανθρώπους που κατάφεραν όσο κανείς άλλος να βάλουν το σκληρό ροκ ακόμα και στα καθωσπρέπει σπίτια. Είναι αστείο να βλέπεις καλοβαλμένους τριαντάρηδες να κάνουν το σήμα του διαβόλου με τα δάχτυλα, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία. Ούτε έχει σημασία ότι οι Metallica εδώ και πολλά χρόνια κινούνται με τον αυτόματο πιλότο και έχουν εξελιχτεί σε επαγγελματίες διασκεδαστές πουλώντας ακριβά εκείνη την ωμή, εφηβική ορμή και αντίδραση που τους έσπρωξε με μεφιστοφελική ταχύτητα στα ουράνια εκεί κάπου στα μέσα των 80s. Τους συγχωρείς ακόμα και για τις προβαρισμένες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια. Ειδικά όταν έχεις μια 3D παρουσίαση που σε βάζει μέσα στη σκηνή μαζί τους και έναν ήχο που κάνει την κάθε νότα να ταρακουνάει τον εγκέφαλο και εσύ εκτοξεύεσαι καβάλα στην αστραπή για μιάμιση ώρα χωρίς να νοιάζεσαι πού και πότε θα προσγειωθείς.



Tags
Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα