FM TO WEB - 'Ολα τα μωρά στην πίστα!

Τι είναι ο "ξεμείνης"; Η ανάλυση στο σημερινό FM to WEB!
Διαβάστηκε φορες
Σήμερα θα είμαι τηλεγραφικός. Η έτσι λέω τέλος πάντων. Θα μπούμε στο ζουμί στεγνα! Λοιπόν, ένας απο τους λόγους που "πάσαρα" τη στήλη στον αναγνώστη Νίκο πριν απο δύο εβδομάδες (κι έγραψε ένα περίφημο κείμενο) ήταν η άποψη του για τον...Πανταζή(!) και τα ροκ του κώλου. Θα εξηγήσω.  Σε μια κουβέντα όπου τα συζτητάμε για τη μουσική βιομηχανία σήμερα κτλ και μου λέει "σε διαβάζω", εκπομπές και τα υπόλοιπα. Ωραία. Και του το...σκάω: "Ξέρεις το 50% (και βάλε) του κοινού είναι ΙΔΙΟ, ίδιο τσίρκο Μεντράνο. Rock & Roll συναυλίες ή Πανταζής πρώτο τραπέζι πίστα ΔΕΝ υπάρχει διαφορά. Οι ΞΕΜΕΙΝΗΔΕΣ (...) και τα ανέβα στο τραπέζι μου κούκλα μου γλυκιά, ειναι ΤΑ ΙΔΙΑ. Καθαρά ζήτημα προσώπων και ταυτότητας τα πάντα. Δεν αλλάζει κάτι."του λέω. "Συμφωνώ απόλυτα ξέρεις..." μου απαντάει και ξεκινάμε μια γενικότερη κουβέντα.
 
Απο τον Νίκο περιμένω και επόμενα άρθρα με την ευκαιρια. Θα δούμε. Θα είχε ενδιαφέρον η άποψη του σε πολλά .Να πω όμως κάτι. Ο ξεμείνης(!) είναι ειδική κατηγορία και του πρέπει (τελικά) ολόκληρο άρθρο. Επιφυλλάσομαι. Είναι αυτή η φοβερή και τρομερή φάτσα, που έχει πια ξεπεράσει τα όρια της rock & roll (ναι...του κώλου ξανά) παρακμής και έχει περάσει σε άλλες σφαίρες. Ο απόλυτος ΙΔΡΥΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ο "θαυμάστε με γιατι ήμουν στην τάδε συναυλία πριν 8767 χρόνια" και τον θαυμάζουν, οι ψόφιες χαζογκόμενες ταρατζούμ και οι (ποιοί άλλοι;) μελλοντικοί αντικαταστάτες του (σε καμιά 20ετία). Έχει χαβαλέ δηλαδή η ιστορια. Ο ροκ - ξεμείνης και οι περιπέτειες του όμως (χαχα!) θα μας απασχολήσουν σε επόμενο επεισόδιο.
 
Πριν απο χρόνια (στο θέμα είμαστε... στον Πανταζή!) ένας καλός φίλος είχε μια γκόμενα. Η γκόμενα είχε ένα ξάδερφο πιτσιρικά, 16-17 κάπου εκεί. Η τύπισα έβαζε τη ροκ στολή της, έτρεχε στις συναυλίες, έπινε 82 μπύρες και η ζωή συνεχίζεται... Την"έλεγε" όμως (ήμουν τριγύρω μια φορά) στον ξάδερφο, ο οποίος με μανία γυάλιζε της θήκες απο τα CD του, τα τακτοποιούσε με αγάπη, ΕΠΕΛΕΓΕ τις συναυλίες που θα πάει και γενικά έπαιζε μπάλλα με τη μουσική απο αγάπη, από αυθεντική ανάγκη για έκφραση. Πέρασε μια δεκαετία, η τραλαλό (κολάει ένσημα για σύνταξη - ξεμείνη μελλοντικά...) κοντά στα 35 σήμερα, είναι στο ίδιο έργο. Ο τυπάκος όμως, ο..."κοίτα το μαλακισμένο με τι ασχολείται! Ρε γάμησε τα όλα που τα γυαλίζεις και έλα να πλακωθουμε στα μπυρώνια και στα χοροπηδάδικα" (κατά την άποψη της), έχει κάνει σήμερα τη μουσική επάγγελμα (δεν θα πω περισσότερα) είμαστε φιλαράκια μάλιστα και χαίρομαι που ζει απο την καύλα του και τα όνειρα του. Ο,τι πιο όμορφο. Αλλά ΔΕΝ χαρίζεται βέβαια...όπως δεν χαρίζεται και τίποτα σε αυτό τον πλανήτη. Το κατακτάς.
 
Τα λέγαμε μάλιστα πρόσφατα και συμφωνούσε σε σχεση με το κοινό και την αντίληψη του για τα πράγματα. Όπως ο κάφρος χουλιγκάνος πιστεύει πως η ομάδα ΤΟΥ (προσοχή στο του..) υπάρχει για να γαμάει ο ίδιος το σύμπαν, έτσι ακριβως και οι Fuzztones (για παράδειγμα) υπάρχουν για τον ξεμείνη για να πίνει μπύρες και να σέρνεται χωρίς λόγο κανένα με ΑΛΛΟΘΙ το (όποιο) Rock & Roll - story. Ε,το ίδιο συμβαίνει και με τους ξεμείνηδες του Πανταζή. Βέβαια στο ροκ, πέφτει λίγο περισσότερο μούσι (που είναι και της μόδας) λίγο Μπουκόφσκυ (για να έρθει μετά ο Τσι - Μπουκόφσκυ στη χαζογκόμενα απέναντι) καμιά ιστορία για το πότε έκλασε ο Keith Richards και η ζωη συνεχίζεται. Ο ΙΔΡΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΜΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ! Ναι! Έτσι θα το ονομάσω το άρθρο! Χαχα! Το Rock & Roll (και το έλεγα ΠΡΟΣΦΑΤΑ σε μια προσωπική κουβέντα με τον Rudi Protrudi με την ευκαιρία) είναι βασικά ανάγκη να πεις τη δική σου ιστορία, να μπεις στο χάρτη της ψυχής σου, να βγάλεις δυο όνειρα και όπου πάνε... Τα υπόλοιπα, έρχονται αργότερα (χρήμα, επάγγελμα, οτιδήποτε) αν έρθουν...

Βλέπω συχνά, άτομα με πορεία στο χώρο και το βλέπω στα μάτια τους (πολλές φορές το κουβεντάζουμε) σε κάποιο live για παράδειγμα, να ξεχωρίζουν σε δευτερόλεπτα τους φίλους ξεμείνηδες απο τους φίλους της ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Είναι δύο ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά πράγματα. Ήμουν με ένα συνάδελφο απο απο το χώρο σε μιά (εξαιρετική) συναυλία την περασμένη χρονιά. Μου δείχνει μια τύπισα (στο facebook, απο το κινητό του τηλέφωνο) που είχε γνωρίσει. "Έλα πες" μου λέει "Είσαι φυσιογνωμιστής ρε..τι βλέπεις;" Βασικά βαριόμουν, πήρα λοιπόν το κινητό στα χέρια μου κ τσέκαρα λίγο τη σελίδα της. "Λαβράκι" του λέω "Ρίξε της στα αυτιά... ΜΗΝ ΤΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΣ, φτύνε μέχρι να ξεμείνεις απο σάλια, λατρεύει τον πόνο, χάρισε της μπόλικο να σου δώσει καλό σεξ". Με κοίταξε με αμηχανία στην αρχή. "ΤΤι είδες ρε;" μου λέει. "You made your offer a little too soon, it's not the first time it's happened, in a moment you said, you don't want to know me... και τα λοιπά. Feelies - Loveless love ρε κτήνος (είναι!)" του απαντάω. "Το έχει ποστάρει 45 φορές! Εκεί είναι... να υποφέρει θέλει γιατι δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει στη ζωη της, δώσε πόνο και πάρε ηδονή. Θα σε λατρέψει" Όπερ και εγένετο!

Με τον ίδιο τρόπο (περίπου) ο ξεμείνης θέλει πάντα το ΜΠΑΧΑΛΟ (το παιχνίδι, ουάου!) γύρω απο τη μουσική, γιατί ο ίδιος δεν έχει ουσία για να προβάλει σε σχέση με αυτή. Τα λέμε την άλλη Τρίτη.


Διαβάστε ακόμα