Αρχίζει το ματς. Έτσι δεν είναι; Ναι... έτσι είναι! Καθώς πάμε για το τέλος της χρονιάς, ο καθένας είναι και μια ανασκόπηση μόνος του! Ανάλογα με τα κέφια του τις πιο πολλές φορές (κι αυτό είναι όμορφο) ξετυλίγει το κουβάρι του 2013 με τα αγαπημένα του δισκάκια. Θα έχουμε ξεχωριστό άρθρο (όπως κάθε χρόνο) τον Δεκέμβρη, άλλα κάποια πράγματα τα έχω ήδη ξεχωρίσει. Χωρίς σειρά, να λοιπόν μερικά ονόματα που βλέπω για φέτος στην προσωπική μου λίστα, έτσι για ορεκτικό (!) μέχρι τον επόμενο μήνα. Arcade Fire, Jonathan Wilson, Bill Callahan, Placebo, Goldfrapp, Lucid Dream, Foals, θα είναι σίγουρα στα 30 καλύτερα μου για φέτος. Σε ποια θέση, θα το δούμε στην ώρα του.
Οι ανασκοπήσεις, φέρνουν και συζητήσεις βέβαια. Εκεί είναι το ζουμί! Οι συζητήσεις συχνά είναι πιο απολαυστικές από την όποια λίστα του οποιουδήποτε, που έτσι κι αλλιώς, που να χτυπιέσαι κάτω και να βγάζεις αφρούς για το αντίθετο, αυτός επιμένει πως ο δίσκος των «Sarinafksi Ahmouta» από τη χαμένη φυλή του Αμαζονίου, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος, και πως οι Arcade Fire θα έπρεπε κανονικά να ανοίγουν τις συναυλίες τους. Κόψε και τις φλέβες σου. Αυτός, έτσι το βλέπει. Αν είσαι και λίγο... προβοκάτορας για παράδειγμα, και του πετάξεις στο αδιάφορο και με τρόπο «Ναι, άλλα οι Wittonga Eretinakiopa από το Περού, έχουν τον τραγουδιστή τους να τραγουδάει μέσα από το στόμα υπνωτισμένου κροκόδειλου στα live τους, για να είναι πιο πιστικός στην ερμηνεία... αυθεντικά τα παλικάρια... Τεράστια ψυχεδελική μπάντα οι τύποι... το άκουσες το δισκάκι αλήθεια;» εκεί γίνεται Western!
Οι συζητήσεις - ανασκοπήσεις, είναι σαν τις συζητήσεις για γκόμενες (για γκόμενες είπα... όχι για γυναίκες... ) δηλαδή έχουν (συχνά) πάθος, όμορφη αφέλεια, αυθορμητισμό, ενθουσιασμό, και τεράστια πλάκα! Πριν από ένα μήνα χώρισε ένας φίλος μετά από μια σχέση τριών ετών (άρρωστος με τους Kings Of Leon με την ευκαιρία, που το φετινό τους ΔΕΝ μου άρεσε) και ο πρώτος καφές, όπως γίνεται και στο φινάλε της χρονιάς με τις μουσικές ανασκοπήσεις δηλαδή, ήταν ανασκόπηση της ιστορίας. Τέσσερα άτομα, τέσσερις διαφορετικές απόψεις! Είχε και ήλιο, μεσημέρι Κυριακής, μια χαρά! Αφού για δύο περίπου ώρες έχουν αναλυθεί τα πάντα, κι έχουν ακουστεί τα πιο απίθανα, του ξεφουρνίζω «Πες μου πιο είναι το μεγαλύτερο μπινελίκι που έχεις ακούσει σε σχέση;» Με κοίταξε ξαφνιασμένος, και μου είπε πράγματα που ΔΕΝ γράφονται (...) καθώς τον είχε κάνει τσακωτό και το σόλο της ήταν οργιαστικό. «Ωραία... Έχω ακούσει ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ» του λέω, και γουρλώνει κάτι μάτια σαν του Ντόναλντ Ντακ! «Πες ρε!» μου λέει και του ρίχνω την χαριστική βολή, έχοντας να αντιμετωπίσω τα «παλιοπούστη, γαμημένε, κτλ...» (οκ κάποια γράφονται, ναι!) της πρώην του που ΜΟΙΑΖΟΥΝ εντυπωσιακά, αλλά ΔΕΝ είναι... «Σαν άνθρωπο σε εκτιμώ» του λέω, τινάζω το διχτάκι, παίρνω τη μπάλα και φεύγω για τη σέντρα, σιωπή 30 δευτερολέπτων... «Έχεις δίκιο» μου λέει. «απάνθρωπο...» με μια έκφραση στη φάτσα όλα τα λεφτά... «Ήμουν στη φάση Βαγγέλης Βουλγαρίδης» του απαντάω «που όλοι έχουμε ζήσει όταν βαριόμαστε που υπάρχουμε, δεν κράτησε πολύ όμως, είχε να κάνει με κάποια πράγματα που με είχαν κουράσει, και μου βγήκε στη σχέση. Έκοψα αμέσως μετά εισιτήρια στην επόμενη, με το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη - ολ τάιμ κλάσικ σταφ. «Άρα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η αντίδραση της, εγώ την είχα προκαλέσει!»
Πέρασα Μ Ι Α ώρα, προσπαθώντας να του αποδείξω πως επί τρία χρόνια στην ουσία, πήδαγε τη γκόμενα του τύπου με τον οποίον του την έκανε... πως επί τρία χρόνια η τύπισσα ήταν με λάθος γκόμενο δηλαδή και πως πάντα ήταν εκτός θέματος το σκηνικό... «Δεν ήταν ποτέ δικιά σου, απλά ψώνισε από λάθος μαγαζί, όπως κι εσύ βέβαια, ήταν πάντα δικιά του, ταιριάζει σε αυτόν τον τύπο άντρα δηλαδή, που μας περιέγραψες πριν». ΑΔΥΝΑΤΟΝ να το καταλάβει... αυτά παίρνουν λίγο χρόνο πάντα.
Όπως ίσως με τους KINGS OF LEON που γουστάρει, θα καταλάβει αργότερα, μετά την καφρίλα του οπαδού, πως το νέο τους δεν είναι «το καλύτερο και πιο ώριμο άλμπουμ τους» όπως μου είπε, άλλα ένα απλά συμπαθητικό καλό δισκάκι (από μια σπουδαία μπάντα όμως) χωρίς κάτι το αληθινά ξεχωριστό. Στις ανασκοπήσεις, όπως και στις γκόμενες, βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε τελικά. Οι γυναίκες (και όχι οι γκόμενες... ) και τα ΑΛΗΘΙΝΑ πιο αγαπημένα μας άλμπουμ ever, είναι μια άλλη ιστορία. Τα λέμε την άλλη Τρίτη.
Οι ανασκοπήσεις, φέρνουν και συζητήσεις βέβαια. Εκεί είναι το ζουμί! Οι συζητήσεις συχνά είναι πιο απολαυστικές από την όποια λίστα του οποιουδήποτε, που έτσι κι αλλιώς, που να χτυπιέσαι κάτω και να βγάζεις αφρούς για το αντίθετο, αυτός επιμένει πως ο δίσκος των «Sarinafksi Ahmouta» από τη χαμένη φυλή του Αμαζονίου, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος, και πως οι Arcade Fire θα έπρεπε κανονικά να ανοίγουν τις συναυλίες τους. Κόψε και τις φλέβες σου. Αυτός, έτσι το βλέπει. Αν είσαι και λίγο... προβοκάτορας για παράδειγμα, και του πετάξεις στο αδιάφορο και με τρόπο «Ναι, άλλα οι Wittonga Eretinakiopa από το Περού, έχουν τον τραγουδιστή τους να τραγουδάει μέσα από το στόμα υπνωτισμένου κροκόδειλου στα live τους, για να είναι πιο πιστικός στην ερμηνεία... αυθεντικά τα παλικάρια... Τεράστια ψυχεδελική μπάντα οι τύποι... το άκουσες το δισκάκι αλήθεια;» εκεί γίνεται Western! Οι συζητήσεις - ανασκοπήσεις, είναι σαν τις συζητήσεις για γκόμενες (για γκόμενες είπα... όχι για γυναίκες... ) δηλαδή έχουν (συχνά) πάθος, όμορφη αφέλεια, αυθορμητισμό, ενθουσιασμό, και τεράστια πλάκα! Πριν από ένα μήνα χώρισε ένας φίλος μετά από μια σχέση τριών ετών (άρρωστος με τους Kings Of Leon με την ευκαιρία, που το φετινό τους ΔΕΝ μου άρεσε) και ο πρώτος καφές, όπως γίνεται και στο φινάλε της χρονιάς με τις μουσικές ανασκοπήσεις δηλαδή, ήταν ανασκόπηση της ιστορίας. Τέσσερα άτομα, τέσσερις διαφορετικές απόψεις! Είχε και ήλιο, μεσημέρι Κυριακής, μια χαρά! Αφού για δύο περίπου ώρες έχουν αναλυθεί τα πάντα, κι έχουν ακουστεί τα πιο απίθανα, του ξεφουρνίζω «Πες μου πιο είναι το μεγαλύτερο μπινελίκι που έχεις ακούσει σε σχέση;» Με κοίταξε ξαφνιασμένος, και μου είπε πράγματα που ΔΕΝ γράφονται (...) καθώς τον είχε κάνει τσακωτό και το σόλο της ήταν οργιαστικό. «Ωραία... Έχω ακούσει ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ» του λέω, και γουρλώνει κάτι μάτια σαν του Ντόναλντ Ντακ! «Πες ρε!» μου λέει και του ρίχνω την χαριστική βολή, έχοντας να αντιμετωπίσω τα «παλιοπούστη, γαμημένε, κτλ...» (οκ κάποια γράφονται, ναι!) της πρώην του που ΜΟΙΑΖΟΥΝ εντυπωσιακά, αλλά ΔΕΝ είναι... «Σαν άνθρωπο σε εκτιμώ» του λέω, τινάζω το διχτάκι, παίρνω τη μπάλα και φεύγω για τη σέντρα, σιωπή 30 δευτερολέπτων... «Έχεις δίκιο» μου λέει. «απάνθρωπο...» με μια έκφραση στη φάτσα όλα τα λεφτά... «Ήμουν στη φάση Βαγγέλης Βουλγαρίδης» του απαντάω «που όλοι έχουμε ζήσει όταν βαριόμαστε που υπάρχουμε, δεν κράτησε πολύ όμως, είχε να κάνει με κάποια πράγματα που με είχαν κουράσει, και μου βγήκε στη σχέση. Έκοψα αμέσως μετά εισιτήρια στην επόμενη, με το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη - ολ τάιμ κλάσικ σταφ. «Άρα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η αντίδραση της, εγώ την είχα προκαλέσει!»Πέρασα Μ Ι Α ώρα, προσπαθώντας να του αποδείξω πως επί τρία χρόνια στην ουσία, πήδαγε τη γκόμενα του τύπου με τον οποίον του την έκανε... πως επί τρία χρόνια η τύπισσα ήταν με λάθος γκόμενο δηλαδή και πως πάντα ήταν εκτός θέματος το σκηνικό... «Δεν ήταν ποτέ δικιά σου, απλά ψώνισε από λάθος μαγαζί, όπως κι εσύ βέβαια, ήταν πάντα δικιά του, ταιριάζει σε αυτόν τον τύπο άντρα δηλαδή, που μας περιέγραψες πριν». ΑΔΥΝΑΤΟΝ να το καταλάβει... αυτά παίρνουν λίγο χρόνο πάντα.
Όπως ίσως με τους KINGS OF LEON που γουστάρει, θα καταλάβει αργότερα, μετά την καφρίλα του οπαδού, πως το νέο τους δεν είναι «το καλύτερο και πιο ώριμο άλμπουμ τους» όπως μου είπε, άλλα ένα απλά συμπαθητικό καλό δισκάκι (από μια σπουδαία μπάντα όμως) χωρίς κάτι το αληθινά ξεχωριστό. Στις ανασκοπήσεις, όπως και στις γκόμενες, βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε τελικά. Οι γυναίκες (και όχι οι γκόμενες... ) και τα ΑΛΗΘΙΝΑ πιο αγαπημένα μας άλμπουμ ever, είναι μια άλλη ιστορία. Τα λέμε την άλλη Τρίτη.
Σχετικό θέμα