Το είχα προβλέψει πριν 2-3 χρόνια εδώ. Δεν υπάρχει πλέον (στην ουσία) λόγος για ανασκοπήσεις. Όχι έστω με τον τρόπο που αυτό συνέβαινε. Ο Πετρίδης με κίνηση ματ, στην ουσία κλείνει το μάτι στους καιρούς χωρίς να βγάλει άλμπουμ της χρονιάς μετά από δεκαετίες κι εγώ με τη φετινή λίστα του 'UNCUT' (για παράδειγμα) γελάω ασταμάτητα. Οκ, πάντα κάποιοι θα ενδιαφέρονται για συγκεκριμένες γνώμες - απόψεις σχετικά, κι αυτό είναι όμορφο. Εγώ όμως αναφέρομαι στα συστατικά της εποχής, και στις αλλαγές που ήδη έχουν συμβεί και μας καλούν να τις παρακολουθήσουμε. Οι λίστες πέθαναν. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει είναι η αγάπη του ερασιτέχνη για τη μουσική. Ο Νίκος Νίκας ξαναχτυπά λοιπόν σήμερα μέσα από τη στήλη, και σαν καλός αναγνώστης γράφει για τα δισκάκια που τον ενθουσίασαν φέτος. Τα δικά μου 30 τα διαβάσατε εδώ πριν 2 βδομάδες. Ότι κι αν ακούω τριγύρω, δισκάκι σαν των Daft Punk ΔΕΝ βγήκε φέτος. Αν και αγάπησα Jonathan Wilson ('Fanfare') το 2013,η αλήθεια είναι αυτή...
"Το 2013 ήταν μία ακόμη κακή χρονιά. Αύξηση της ανεργίας και της φτώχιας, επιδείνωση της υγείας και της παιδείας χωρίς κανένα σημάδι βελτίωσης, με το μέλλον να μοιάζει ζοφερό και τις ανθρώπινες αξίες και σχέσεις να έχουν φτάσει στο ναδίρ. Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο ψυχαγωγικός, συντροφικός και καθαρτήριος ρόλος της μουσικής, η ύψιστη – κατά τον γράφοντα – των τεχνών, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Τι έγινε το 2013 στη μουσική; Τεράστια παραγωγή δίσκων, αμέτρητες δισκογραφικές επιστροφές, πολλές νέες και ενδιαφέρουσες μπάντες και πολλά καλά άλμπουμ. Ωστόσο κανένα από αυτά δεν ξεχωρίζει τόσο όσο ξεχώριζε πέρυσι το μεγαλειώδες “The Seer” των Swans (μαζί με το Funeral των Arcade Fire είναι κατά τη γνώμη μου τα 2 καλύτερα μέχρι τώρα άλμπουμ του 21ου αιώνα). Οι «αρετές» των 15 άλμπουμ που αγάπησα περισσότερο το 2013, περιγράφονται εν συντομία στη συνέχεια.
H ζεστασιά, η ανθρωπιά, η απλότητα
Το Dream River του Bill Callahan είχε όλα τα παραπάνω. Δίσκος που σε «ποτίζει» με την ομορφιά του, εθιστικός μετά τα πρώτα ακούσματα, νυχτερινή συντροφιά από τη στιγμή που κυκλοφόρησε. Ένα άλμπουμ με folk – jazzy ατμοσφαιρικές μπαλάντες μοναδικής δύναμης, ποιότητας και κομψότητας.
Ο διονυσιασμός
Το rock φλερτάρει με τη soul, η disco ερωτοτροπεί με το dub, ο Ορφέας και η Ευριδίκη κάνουν πάρτυ και οι Arcade Fire βγάζουν έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο, καθρέφτη της σύγχρονης μουσικής πολυρυθμίας, με τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Το hype της αναμονής της κυκλοφορίας του ήταν ομολογουμένως ενοχλητικό, αλλά χαλάλι. Οι Καναδοί έχουν τη στόφα μεγάλης μπάντας πια. Θα τσακιστώ να τους δω το 2014.
Η άγρια θηλυκότητα
Τα 4 αγριεμένα μαυροντυμένα κορίτσια με τον προκλητικό τίτλο Savages βγάζουν τον καλύτερο post punk δίσκο από την εποχή του 1ου των Editors. Rhythm section που τσακίζει κόκκαλα, κοφτερές κιθάρες, παθιασμένα, αγχωτικά και sexy φωνητικά, πολύ καλές συνθέσεις. Το new wave δεν έφυγε ποτέ !
Ο σεβασμός στην παράδοση
Αυτό έκαναν στην ουσία οι πανέξυπνοι Γάλλοι Daft Punk. Kαι τι παράδοση; Οι Chic, o Μoroder και ολίγον το prog rock σε ένα πόνημα φόρο-τιμής στα 70s. To δε Get Lucky είναι με διαφορά το καλύτερο χορευτικό κομμάτι των τελευταίων 15 ετών. Ολόκληρο το Random Access Memories είναι ψαγμένο, πολυδιάστατο και ευφυές.
Η απόδραση
Οι Χιλιανοί space-kraut-psych rockers Föllakzoid μας έστειλαν στα πέρατα του σύμπαντος με το διαγαλαξιακό άλμπουμ τους. Sci-fi ψυχεδέλεια στα καλύτερά της. Δυστυχώς έχασα το live τους.
Η πρωτοπορία
Aυτό μας προσφέρουν οι Βρεταννοί Fuck Buttons σε κάθε τους κυκλοφορία. Το Slow Focus μου πήρε το μυαλό με το σαρωτικό του θόρυβο, τα γιγάντια κρουστά και τα αχανή του ηλεκτρονικά ηχοτοπία. Καθηλωτικό με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Ένα βήμα μπροστά από τις προηγούμενες δουλειές τους. Εύγε!
H κομψότητα της γλυκιάς μελαγχολίας
Σταθερή αξία οι Τhe National πια. Σπουδαία μπάντα με σειρά εξαιρετικών δίσκων και βέβαια με το αριστουργηματικό “Boxer” του 2007 στο ενεργητικό τους, δεν μας απογοήτευσαν ούτε το 2013. Το Trouble Will Find Us είχε την αναμενόμενη κλάση, την ομορφιά και τη σαγηνευτική τους μελαγχολία όπως όλα τα έργα τους. Οι ξεχωριστές, σήμα κατατεθέν τους μπασογραμμές, με τα καθαρτήρια οργανικά ξεσπάσματα που ντύνουν την εκφραστικότατη φωνή του Berninger είναι πανταχού παρούσες, σε συνθέσεις που υποδηλώνουν ευαισθησία και έμπνευση.
Η ευχάριστη έκπληξη
Μας είχαν ξετρελλάνει με το ντεμπούτο τους, τους είχα ψιλοξεχάσει με τις επόμενες μέτριες δουλειές τους, εδώ όμως οι Νεοϋορκέζοι The Strokes επέστρεψαν με ένα δίσκο γεμάτο pop-garage-punk διαμαντάκια ενέσεις χαράς, ζωτικότητας, ευτυχίας και δημιουργικότητας. Ο πιο uplifting δίσκος του 2013.
Η ανατροπή, η αμφισβήτηση
Πάντα αγαπούσα την electronica. Οι Σουηδοί The Knife είναι το πιο πρόσφατο αγαπημένο μου ηλεκτρονικό σχήμα (χρονικά μετά τους Cabaret Voltaire, Aphex Twin, Autechre). O ήχος τους μοναδικός, δε μοιάζει με τίποτα. Στο πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο Shaking the Habitual ανατρέπουν τα μέχρι τώρα κεκτημένα τους. Αφήνουν τη σαγηνευτική τους electropop και βουτάνε στο industrial, τα σκληρά και περίεργα beats και τελικά στο drone, το θόρυβο και το χάος. Στριφνό, ζόρικο αλλά τολμηρό και ξεχωριστό.
H ωριμότητα
Οι Ισλανδοί μάγοι Sigur Ros βγάζουν τον πιο up-tempo δίσκο τους μέχρι σήμερα. Χωρίς να χάσουν την υπέροχη νυχτερινή τους γοητεία, και το γκρίζο ρομαντισμό τους, φωτίζουν λίγο περισσότερο τα κομμάτια τους, ανεβάζουν τις ταχύτητες, χτυπούν πιο δυνατά τα drums αφήνοντας τις κιθάρες να κυριαρχούν όπως πάντα. Εξαιρετικό άλμπουμ καλύτερο από τα 2 προηγούμενά τους.
Η κρυφή γοητεία του σκοταδιού
Το Excavation του Bρεταννού The Haxan Cloak είναι τo σκοτεινότερο, τρομακτικότερο, ανατριχιαστικότερο άλμπουμ των τελευταίων ετών. Βουτιά στην άβησσο της ανθρώπινης ύπαρξης, χωρίς φως από πουθενά, αργό, μινιμαλιστικό, απειλητικό και ενοχλητικό. Πόσο πολύ μου λείπουν οι Coil.
Η αθωότητα
Aυτή που από καιρό έχει χαθεί λέμε συχνά. Ωστόσο η γήινη ομορφιά της υπέροχης ιδιοσυγκρασιακής folk του Awayland των Ιρλανδών The Villagers με γέμισε ελπίδες ότι η αθωότητα, η ευαισθησία μπορούν να πάνε χέρι-χέρι με την ανανέωση και τη συνεχή αναζήτηση. Καλά το πάνε, περιμένουμε τη συνέχεια.
Η λακωνικότητα ή «η σιωπή είναι χρυσός»
Τι να πεις για αυτό το έργο; Το 3ο άλμπουμ των ξεχωριστών These New Puritans θα έκανε τους R. Wyatt, D. Sylvian και P. Hammill μάλλον υπερήφανους για τα τέκνα τους. Ambient, κλασσική, avant garde, μπαλάντα, post rock, σε χαμηλών τόνων συνθέσεις με μεγάλη εσωτερική δύναμη. Αφαιρετικό και απαιτητικό, αποκαλύπτει την ομορφιά του αργά και με επαναλαμβανόμενα ακούσματα.
Η δύναμη και η σταθερότητα
Το Mosquito των Yeah Yeah Yeahs είναι σταθερά καλό και απολαυστικό όσο και οι προκάτοχοί του. Εδώ στο 4ο δισκογραφικό τους εγχείρημα οι Αμερικανοί εμπλουτίζουν το γνωστό δυναμικό και σκληρό garage punk κιθαριστικό τους ήχο με ηλεκτρονικά περάσματα, ενίοτε επιχειρούν λίγο πιο σύνθετα πράγματα, σε ένα κάπως περίεργο άλμπουμ, ωστόσο παραμένουν ιδαίτερα γοητευτικοί και ενδιαφέροντες. Περιμένουμε επόμενο βήμα.
To γλυκό νανούρισμα
Όταν σε νανουρίζει μία νεράϊδα σαν τη Hope Sandoval τι άλλο να ζητήσεις; Ο ήχος των Mazzy Star στην επιστροφή τους ήταν αυτός που τους έχει κάνει αγαπητούς χωρίς να έχουν κουνηθεί βήμα από αυτόν. Ήχος λιτός, ατμοσφαιρικός, χαλαρωτικός, ταξιδιάρικος και μεθυστικός. Είπαμε είναι και αυτή η φωνή….
Συνοψίζοντας:
1. Bill Callahan - Dream River
2. Arcade Fire - Reflektor
3. Savages - Silence Yourself
4. Daft Punk - Random Access Memories
5. Föllakzoid - ΙΙ
6. Fuck Buttons – Slow Focus
7. The National – Trouble Will Find Me
8. The Strokes – Comedown Machine
9. The Knife – Shaking the Habitual
10. Sigur Ros - Kveikur
11. Τhe Haxan Cloak - Excavation
12. The Villagers - Awayland
13. These New Puritans – Field of Reeds
14. Yeah Yeah Yeahs - Mosquito
15. Mazzy Star - Seasons of Υour Day
Kαι στο παρά 5:
The Arctic Monkeys - AM, Vår – No One Dances Quite Like My Brothers, Ulver - Messe I.X-VI.X, Johnny Marr – The Messenger, Speck Mountain – Badwater.
Nίκος Νίκας
Δεκέμβριος 2013"
"Το 2013 ήταν μία ακόμη κακή χρονιά. Αύξηση της ανεργίας και της φτώχιας, επιδείνωση της υγείας και της παιδείας χωρίς κανένα σημάδι βελτίωσης, με το μέλλον να μοιάζει ζοφερό και τις ανθρώπινες αξίες και σχέσεις να έχουν φτάσει στο ναδίρ. Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο ψυχαγωγικός, συντροφικός και καθαρτήριος ρόλος της μουσικής, η ύψιστη – κατά τον γράφοντα – των τεχνών, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Τι έγινε το 2013 στη μουσική; Τεράστια παραγωγή δίσκων, αμέτρητες δισκογραφικές επιστροφές, πολλές νέες και ενδιαφέρουσες μπάντες και πολλά καλά άλμπουμ. Ωστόσο κανένα από αυτά δεν ξεχωρίζει τόσο όσο ξεχώριζε πέρυσι το μεγαλειώδες “The Seer” των Swans (μαζί με το Funeral των Arcade Fire είναι κατά τη γνώμη μου τα 2 καλύτερα μέχρι τώρα άλμπουμ του 21ου αιώνα). Οι «αρετές» των 15 άλμπουμ που αγάπησα περισσότερο το 2013, περιγράφονται εν συντομία στη συνέχεια.H ζεστασιά, η ανθρωπιά, η απλότητα
Το Dream River του Bill Callahan είχε όλα τα παραπάνω. Δίσκος που σε «ποτίζει» με την ομορφιά του, εθιστικός μετά τα πρώτα ακούσματα, νυχτερινή συντροφιά από τη στιγμή που κυκλοφόρησε. Ένα άλμπουμ με folk – jazzy ατμοσφαιρικές μπαλάντες μοναδικής δύναμης, ποιότητας και κομψότητας.
Ο διονυσιασμός
Το rock φλερτάρει με τη soul, η disco ερωτοτροπεί με το dub, ο Ορφέας και η Ευριδίκη κάνουν πάρτυ και οι Arcade Fire βγάζουν έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο, καθρέφτη της σύγχρονης μουσικής πολυρυθμίας, με τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Το hype της αναμονής της κυκλοφορίας του ήταν ομολογουμένως ενοχλητικό, αλλά χαλάλι. Οι Καναδοί έχουν τη στόφα μεγάλης μπάντας πια. Θα τσακιστώ να τους δω το 2014.
Η άγρια θηλυκότητα
Τα 4 αγριεμένα μαυροντυμένα κορίτσια με τον προκλητικό τίτλο Savages βγάζουν τον καλύτερο post punk δίσκο από την εποχή του 1ου των Editors. Rhythm section που τσακίζει κόκκαλα, κοφτερές κιθάρες, παθιασμένα, αγχωτικά και sexy φωνητικά, πολύ καλές συνθέσεις. Το new wave δεν έφυγε ποτέ !
Ο σεβασμός στην παράδοση
Αυτό έκαναν στην ουσία οι πανέξυπνοι Γάλλοι Daft Punk. Kαι τι παράδοση; Οι Chic, o Μoroder και ολίγον το prog rock σε ένα πόνημα φόρο-τιμής στα 70s. To δε Get Lucky είναι με διαφορά το καλύτερο χορευτικό κομμάτι των τελευταίων 15 ετών. Ολόκληρο το Random Access Memories είναι ψαγμένο, πολυδιάστατο και ευφυές.
Η απόδραση
Οι Χιλιανοί space-kraut-psych rockers Föllakzoid μας έστειλαν στα πέρατα του σύμπαντος με το διαγαλαξιακό άλμπουμ τους. Sci-fi ψυχεδέλεια στα καλύτερά της. Δυστυχώς έχασα το live τους.Η πρωτοπορία
Aυτό μας προσφέρουν οι Βρεταννοί Fuck Buttons σε κάθε τους κυκλοφορία. Το Slow Focus μου πήρε το μυαλό με το σαρωτικό του θόρυβο, τα γιγάντια κρουστά και τα αχανή του ηλεκτρονικά ηχοτοπία. Καθηλωτικό με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Ένα βήμα μπροστά από τις προηγούμενες δουλειές τους. Εύγε!
H κομψότητα της γλυκιάς μελαγχολίας
Σταθερή αξία οι Τhe National πια. Σπουδαία μπάντα με σειρά εξαιρετικών δίσκων και βέβαια με το αριστουργηματικό “Boxer” του 2007 στο ενεργητικό τους, δεν μας απογοήτευσαν ούτε το 2013. Το Trouble Will Find Us είχε την αναμενόμενη κλάση, την ομορφιά και τη σαγηνευτική τους μελαγχολία όπως όλα τα έργα τους. Οι ξεχωριστές, σήμα κατατεθέν τους μπασογραμμές, με τα καθαρτήρια οργανικά ξεσπάσματα που ντύνουν την εκφραστικότατη φωνή του Berninger είναι πανταχού παρούσες, σε συνθέσεις που υποδηλώνουν ευαισθησία και έμπνευση.
Η ευχάριστη έκπληξη
Μας είχαν ξετρελλάνει με το ντεμπούτο τους, τους είχα ψιλοξεχάσει με τις επόμενες μέτριες δουλειές τους, εδώ όμως οι Νεοϋορκέζοι The Strokes επέστρεψαν με ένα δίσκο γεμάτο pop-garage-punk διαμαντάκια ενέσεις χαράς, ζωτικότητας, ευτυχίας και δημιουργικότητας. Ο πιο uplifting δίσκος του 2013.
Η ανατροπή, η αμφισβήτηση
Πάντα αγαπούσα την electronica. Οι Σουηδοί The Knife είναι το πιο πρόσφατο αγαπημένο μου ηλεκτρονικό σχήμα (χρονικά μετά τους Cabaret Voltaire, Aphex Twin, Autechre). O ήχος τους μοναδικός, δε μοιάζει με τίποτα. Στο πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο Shaking the Habitual ανατρέπουν τα μέχρι τώρα κεκτημένα τους. Αφήνουν τη σαγηνευτική τους electropop και βουτάνε στο industrial, τα σκληρά και περίεργα beats και τελικά στο drone, το θόρυβο και το χάος. Στριφνό, ζόρικο αλλά τολμηρό και ξεχωριστό.
H ωριμότητα
Οι Ισλανδοί μάγοι Sigur Ros βγάζουν τον πιο up-tempo δίσκο τους μέχρι σήμερα. Χωρίς να χάσουν την υπέροχη νυχτερινή τους γοητεία, και το γκρίζο ρομαντισμό τους, φωτίζουν λίγο περισσότερο τα κομμάτια τους, ανεβάζουν τις ταχύτητες, χτυπούν πιο δυνατά τα drums αφήνοντας τις κιθάρες να κυριαρχούν όπως πάντα. Εξαιρετικό άλμπουμ καλύτερο από τα 2 προηγούμενά τους.Η κρυφή γοητεία του σκοταδιού
Το Excavation του Bρεταννού The Haxan Cloak είναι τo σκοτεινότερο, τρομακτικότερο, ανατριχιαστικότερο άλμπουμ των τελευταίων ετών. Βουτιά στην άβησσο της ανθρώπινης ύπαρξης, χωρίς φως από πουθενά, αργό, μινιμαλιστικό, απειλητικό και ενοχλητικό. Πόσο πολύ μου λείπουν οι Coil.
Η αθωότητα
Aυτή που από καιρό έχει χαθεί λέμε συχνά. Ωστόσο η γήινη ομορφιά της υπέροχης ιδιοσυγκρασιακής folk του Awayland των Ιρλανδών The Villagers με γέμισε ελπίδες ότι η αθωότητα, η ευαισθησία μπορούν να πάνε χέρι-χέρι με την ανανέωση και τη συνεχή αναζήτηση. Καλά το πάνε, περιμένουμε τη συνέχεια.
Η λακωνικότητα ή «η σιωπή είναι χρυσός»
Τι να πεις για αυτό το έργο; Το 3ο άλμπουμ των ξεχωριστών These New Puritans θα έκανε τους R. Wyatt, D. Sylvian και P. Hammill μάλλον υπερήφανους για τα τέκνα τους. Ambient, κλασσική, avant garde, μπαλάντα, post rock, σε χαμηλών τόνων συνθέσεις με μεγάλη εσωτερική δύναμη. Αφαιρετικό και απαιτητικό, αποκαλύπτει την ομορφιά του αργά και με επαναλαμβανόμενα ακούσματα.
Η δύναμη και η σταθερότητα
Το Mosquito των Yeah Yeah Yeahs είναι σταθερά καλό και απολαυστικό όσο και οι προκάτοχοί του. Εδώ στο 4ο δισκογραφικό τους εγχείρημα οι Αμερικανοί εμπλουτίζουν το γνωστό δυναμικό και σκληρό garage punk κιθαριστικό τους ήχο με ηλεκτρονικά περάσματα, ενίοτε επιχειρούν λίγο πιο σύνθετα πράγματα, σε ένα κάπως περίεργο άλμπουμ, ωστόσο παραμένουν ιδαίτερα γοητευτικοί και ενδιαφέροντες. Περιμένουμε επόμενο βήμα.
To γλυκό νανούρισμα
Όταν σε νανουρίζει μία νεράϊδα σαν τη Hope Sandoval τι άλλο να ζητήσεις; Ο ήχος των Mazzy Star στην επιστροφή τους ήταν αυτός που τους έχει κάνει αγαπητούς χωρίς να έχουν κουνηθεί βήμα από αυτόν. Ήχος λιτός, ατμοσφαιρικός, χαλαρωτικός, ταξιδιάρικος και μεθυστικός. Είπαμε είναι και αυτή η φωνή….
Συνοψίζοντας:
1. Bill Callahan - Dream River
2. Arcade Fire - Reflektor
3. Savages - Silence Yourself
4. Daft Punk - Random Access Memories
5. Föllakzoid - ΙΙ
6. Fuck Buttons – Slow Focus
7. The National – Trouble Will Find Me
8. The Strokes – Comedown Machine
9. The Knife – Shaking the Habitual
10. Sigur Ros - Kveikur
11. Τhe Haxan Cloak - Excavation
12. The Villagers - Awayland
13. These New Puritans – Field of Reeds
14. Yeah Yeah Yeahs - Mosquito
15. Mazzy Star - Seasons of Υour Day
Kαι στο παρά 5:
The Arctic Monkeys - AM, Vår – No One Dances Quite Like My Brothers, Ulver - Messe I.X-VI.X, Johnny Marr – The Messenger, Speck Mountain – Badwater.
Nίκος Νίκας
Δεκέμβριος 2013"
Σχετικό θέμα