Αν χαρακτηρίστηκε μουσικά από ένα πράγμα το 2013 αυτό ήταν οι δισκογραφικές επιστροφές συγκροτημάτων που είχαν μείνει ανενεργά για χρόνια. Αυτό που συχνά γίνεται με μοναδικό κίνητρο το οικονομικό, φέτος μας χάρισε απλόχερα χαμόγελα καθώς είδαμε αγαπημένους μουσικούς να επιστρέφουν στην "ενεργό δράση" και να προσφέρουν πραγματικά αξιόλογες δουλειές.
Σε αυτό το άρθρο θα συνοψίσουμε τις επιλογές των συντακτών του Mixgrill για την πιο εντυπωσιακή επιστροφή της χρονιάς. Για το λόγο αυτό θα μας επιτρέψετε να χωρίσουμε το άρθρο στα δύο. Στο πρώτο μέρος θα δούμε αυτούς που έλειψαν δισκογραφικά από πέντε ως δέκα χρόνια και στο δεύτερο αυτούς που ξεπέρασαν τα δέκα, κάνοντάς μας σχεδόν να... ξεχάσουμε την παρουσία τους.
Από πέντε ως και δέκα χρόνια απουσίας
Τα πέντε χρόνια, το μισό μιας δεκαετίας, τέθηκε περισσότερο ως ψυχολογικό όριο. Ένα συγκρότημα σε αυτά τα χρόνια μπορεί κάλλιστα να υφίσταται και να κάνει ζωντανές εμφανίσεις, όμως να αδυνατεί ή να αδιαφορεί για την κυκλοφορία νέου δίσκου.
Οι επιλαχόντες της λίστας μας είναι οι Queens of the Stone Age (επέστρεψαν με το αριστουργηματικό «...Like Clockwork» μετά από έξι χρόνια), οι Primal Scream (κυκλοφόρησαν το εμπνευσμένο «More Light» μετά το «Beautiful Future» του 2008), οι Boards Of Canada (το «Tomorrow's Harvest» είναι ο πρώτος στούντιο δίσκος τους από το 2005), οι Nine Inch Nails (η επιστροφή από το 2008 με το “διαφορετικό” «Hesitation Marks») και ο Justin Timberlake (που ξαναβρήκε χρόνο από το 2006 για δύο νέους δίσκους).
Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Μεγάλος David Bowie. Από το 2003 είχε να μπει στο στούντιο και ήδη από το 2004 είχε πρακτικά εξαφανιστεί από το προσκήνιο -το μουσικό τουλάχιστον, γιατί και στο σινεμά τον είδαμε και στη μικρή οθόνη.
Για δέκα από τους συντάκτες μας (ένας για καθένα από τα χρόνια απουσίας του), το «The Next Day» είναι μια από τις μεγάλες επιστροφές της χρονιάς. Και για να είμαστε σωστοί θα έπρεπε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Η επόμενη μέρα που σκιαγραφεί ο -πότε θα γίνει και επισήμως Sir;- Bowie είναι λιγότερο εμπνευσμένη απ’ όσο πολλοί περιμέναμε, αλλά με δημιουργούς αυτού του διαμετρήματος δε συνδιαλέγεσαι. (Παρ)ακολουθείς και μαθαίνεις. Και πάνω απ’ όλα χαίρεσαι που βρίσκονται ξανά στη δράση!
Εντάξει, είναι κάπως παράδοξο να εμφανίζεται σε μια τέτοια λίστα ο Nick Cave, ο οποίος στιγμή δεν απουσίασε από τα μουσικά δρώμενα. Άλλωστε μόλις το 2010 με τους μισούς Bad Seeds βαφτισμένους Grinderman παρουσίασε το «Grinderman 2». Ωστόσο, το όνομα Nick Cave & The Bad Seeds είναι μια άλλη ιστορία, έστω κι αν στο μεσοδιάστημα ο Mick Harvey αποχώρησε από το συγκρότημα.
13 συντάκτες μας -πόσο υπέροχος αριθμός!- συμφώνησαν ότι το «Push The Sky Away» είναι μια μεγάλη επιστροφή. Χρησιμοποιώντας τα λόγια της indiego, ο δίσκος αυτός είναι το υπέροχο ακόλουθο αντίβαρο του Dig, Lazarus, Dig!!! (της προηγούμενης δισκογραφικής δουλειάς του συγκροτήματος το 2008). Ελεγειακό, επετειακό, μεστό, με εκπληκτικές ερμηνείες, αναλλοίωτη αισθαντικότητα, πηγαία αυθεντικότητα, μοναδική αύρα. Αποτελεί δίσκο που θα δικαιωθεί μέσα στην ιστορία, γιατί έχει εκείνη την ποιότητα που συναντάς μόνο σε συνειδητή δημιουργία. Για την ακρίβεια η indiego υποτίθεται ότι θα έγραφε μια δισκοκριτική. Αντί αυτού, παρουσίασε μια φιλολογική ανάλυση. Έριξε δουλειά πολλή το κορίτσι. Ρίξτε κι εσείς μια ματιά εδώ κι ίσως πειστείτε ότι όντως «η αξία ενός καλού δίσκου δεν έγκειται μόνο στην ποιότητα δημιουργίας, παραγωγής και ακρόασής του, αλλά ουσιαστικά στη μετέπειτα συνεχή ανατροφοδότηση θυμικού και λογικού με μεταποιητικά ερεθίσματα έτοιμα να εκραγούν στο κεφάλι σου ανά πάσα στιγμή».
Bonus: Το ντοκιμαντέρ 20.000 Days on Earth των Iain Forsyth και Jane Pollard που παρακολουθεί την εικοστή χιλιοστή ημέρα του Nick Cave στον πλανήτη μας θα κάνει πρεμιέρα στο (overhyped) φεστιβάλ Sundance μέσα στον Ιανουάριο. Οι Forsyth και Pollard σκηνοθέτησαν επίσης το υπέροχο παιχνίδι του φωτός στο επίσημο βίντεο για το Higgs Boson Blues.
Βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας μας με τους δίσκους της χρονιάς, σάρωσαν τα πάντα με το «Get Lucky» και τα απίστευτα σε ποσότητα και ποιότητα νέα τραγούδια τους. Δε θα μπορούσαν παρά να βρίσκονται στην κορυφή και εδώ. Οι Daft Punk με τις ευλογίες 15 συντακτών μας μπορούν να κρεμάσουν άλλο ένα παράσημο στο πέτο τους για τη δισκογραφική τους επιστροφή τους μετά από οκτώ χρόνια (εξαιρώντας το soundtrack για το «Tron: Legacy» το 2010). Δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας, είχαν πάντοτε τα κράνη τους καλογυαλισμένα να αντανακλούν όσα μάζευαν οι κεραίες τους. Με το «Random Access Memories» κατάφεραν να πρωτοπορήσουν χωρίς να προβούν σε καμία απολύτως πρωτοτυπία. Κι αυτό είναι από μόνο του μεγάλο κατόρθωμα!
Έχω την αίσθηση ότι κάπου στο μακρινό μέλλον, όταν σε κάποιο κατάστημα στο... διάστημα θα ακουστεί το «Touch» ή το «Giorgio by Moroder» κανείς δε θα μπορεί να εκτιμήσει από ποια εποχή προέρχεται. Δεν ξέρω αν έδωσαν ξανά ζωή στη μουσική. Άλλωστε πάντα υπήρχαν όμορφα ζωντανά πράγματα να κυκλοφορούν ελεύθερα. Έκαναν όμως πολύ κόσμο να ξανακούσει ακομπλεξάριστα disco και χορευτική μουσική.
Αύριο θα λάβουμε πάλι θέση στα χαρακώματα για το “ποιοτικό” και το “εμπορικό”. Σήμερα ας χορέψουμε ακόμα λίγο.
Πάνω από δέκα χρόνια απουσίας
Είτε ανακοινώθηκε επίσημα είτε όχι, δέκα χρόνια απουσίας για ένα συγκρότημα σημαίνουν ουσιαστικά επανεκκίνηση. Οι επιλαχόντες της λίστας μας είναι οι Black Sabbath (με το δυναμικό «13» να διαδέχεται το «Forbidden» του 1995) και οι Crime & the City Solution (που επανήλθαν με το μαγευτικό «American Twilight» από το μακρινό 1990 και περιμένουν το Wim Wenders να ξεμπερδεύει με τις διαφημίσεις και να επιστρέψει στο σινεμά).
Ξεκίνημα και πάλι από την τρίτη θέση όπου συναντάμε τους Suede. Οι Βρετανοί αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους και υπήρξαν πηγή έμπνευσης για πολλά συγκροτήματα που ακολούθησαν. Όποιος τους παρακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην Αθήνα είχε ήδη υποψιαστεί ότι η επανένωση δεν αποσκοπούσε σε μια “αρπαχτή”. Το «Bloodsports» έπειτα από 11 χρόνια μάς χάρισε μια έντιμη δουλειά γυρίζοντάς μας σε ήχους χρόνια πριν. Για πολλούς αυτό είναι κακό, γιατί δηλώνει επανάπαυση στην πεπατημένη comfort zone του καθενός. Επιφανειακή και προκατειλημμένη προσέγγιση από κάποιον που δεν έδωσε στο άλμπουμ την ευκαιρία που του άξιζε. Στην ουσία ο αυτοπροσδιορισμός υπό νέα σκοπιά με βασικό συστατικό την εμπειρία των χρόνων και το γνώθι σαυτόν έχουν ως αποτέλεσμα ένα δίσκο πιστό στις προσωπικές μουσικές αξίες του δημιουργού. Η ενδοαναφορικότητα ή αλλιώς μίμηση εαυτού και επαναφορά σε οικεία μοτίβα με μια ανανεωμένη πνοή είναι στοιχεία που εκπληρώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια και των δέκα τραγουδιών. Μια μεγάλη αδυναμία 9 συντακτών μας. [indiego]
Είκοσι δύο χρόνια είναι πολύς καιρός. 10 συντάκτες μας συμπεριλαμβάνουν δικαίως το «m b v» των My Bloody Valentine στις μεγάλες επιστροφές της χρονιάς.
Στην παρουσίαση του δίσκου ο ody έγραφε:
Οι My Bloody Valentine της χρυσής περιόδου 1988 - 1991 ήταν στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας του rock. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν ισχύει σήμερα. Από την άλλη, για πείτε μου παρακαλώ, ποιος αντιπροσωπεύει την πρωτοπορία της μουσική σήμερα; Όπως έχουν δείξει οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, οι πιο πρωτότυπες μουσικές που ακούμε πλέον είναι αποτέλεσμα είτε μιας εμπνευσμένης αναβίωσης είτε ενός δημιουργικού ανακατέματος μουσικών στυλ από διαφορετικές περιόδους. Ο ήχος που τελειοποίησαν οι My Bloody Valentine την εποχή της πραγματικής πρωτοπορίας τους γίνεται συχνά ένα από τα βασικά συστατικά και στις δύο περιπτώσεις σύγχρονης “πρωτοπορίας”. Οι My Bloody Valentine του 2013 δεν κάνουν αναβίωση ούτε έχουν ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέα υβρίδια. Οι My Bloody Valentine του “m b v” είναι οι My Bloody Valentine που γνωρίσαμε δυόμιση δεκαετίες πίσω και το γεγονός ότι καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό την μαγεία του “Loveless” δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγίας για το παρελθόν. Είναι ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα που μπορεί να καθυστέρησε 20 χρόνια, αλλά ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να το απολαμβάνουμε και λίγο παραπάνω.
Και κλείνουμε με μια έκπληξη! Οι Mazzy Star δεν υπήρξαν ποτέ το σούπερ συγκρότημα με το φανατικό κοινό. Παρόλα αυτά, αθόρυβα, φτάνουν να κατακτήσουν την πρώτη θέση με την επιστροφή τους από το 1996 και τις ψήφους 11 συντακτών μας.
Το γκρουπ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε κυρίως για το «Fade Into You» είχε κυκλοφορήσει το 2011 δύο νέα τραγούδια. Λίγοι πίστεψαν τότε ότι θα επέστρεφε για τα καλά. Ακούγοντας το 2013 το ολοκληρωμένο «Seasons of Your Day» έρχεται αβίαστα στο νου όλη η χαρμολύπη και η μελαγχολία των αρχών τη δεκαετίας του '90. Με όμορφα τραγούδια όπως το ομώνυμο, το «California» ή το «Sparrow» οι David Roback και Hope Sandoval επιχειρούν για άλλη μια φορά να αποτινάξουν από πάνω τους τον τίτλο του one-hit wonder, δηλαδή του συγκροτήματος με μία και μοναδική επιτυχία. Η νέα χρονιά θα αποδείξει κατά πόσο αυτή η προσπάθεια θα έχει και συνέχεια.
Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από τις επίσημες σελίδες των καλλιτεχνών στο facebook, εκτός από αυτή των My Bloody Valentine που βρέθηκε εδώ.
Σε αυτό το άρθρο θα συνοψίσουμε τις επιλογές των συντακτών του Mixgrill για την πιο εντυπωσιακή επιστροφή της χρονιάς. Για το λόγο αυτό θα μας επιτρέψετε να χωρίσουμε το άρθρο στα δύο. Στο πρώτο μέρος θα δούμε αυτούς που έλειψαν δισκογραφικά από πέντε ως δέκα χρόνια και στο δεύτερο αυτούς που ξεπέρασαν τα δέκα, κάνοντάς μας σχεδόν να... ξεχάσουμε την παρουσία τους.
Από πέντε ως και δέκα χρόνια απουσίας
Τα πέντε χρόνια, το μισό μιας δεκαετίας, τέθηκε περισσότερο ως ψυχολογικό όριο. Ένα συγκρότημα σε αυτά τα χρόνια μπορεί κάλλιστα να υφίσταται και να κάνει ζωντανές εμφανίσεις, όμως να αδυνατεί ή να αδιαφορεί για την κυκλοφορία νέου δίσκου.
Οι επιλαχόντες της λίστας μας είναι οι Queens of the Stone Age (επέστρεψαν με το αριστουργηματικό «...Like Clockwork» μετά από έξι χρόνια), οι Primal Scream (κυκλοφόρησαν το εμπνευσμένο «More Light» μετά το «Beautiful Future» του 2008), οι Boards Of Canada (το «Tomorrow's Harvest» είναι ο πρώτος στούντιο δίσκος τους από το 2005), οι Nine Inch Nails (η επιστροφή από το 2008 με το “διαφορετικό” «Hesitation Marks») και ο Justin Timberlake (που ξαναβρήκε χρόνο από το 2006 για δύο νέους δίσκους).
Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Μεγάλος David Bowie. Από το 2003 είχε να μπει στο στούντιο και ήδη από το 2004 είχε πρακτικά εξαφανιστεί από το προσκήνιο -το μουσικό τουλάχιστον, γιατί και στο σινεμά τον είδαμε και στη μικρή οθόνη.Για δέκα από τους συντάκτες μας (ένας για καθένα από τα χρόνια απουσίας του), το «The Next Day» είναι μια από τις μεγάλες επιστροφές της χρονιάς. Και για να είμαστε σωστοί θα έπρεπε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Η επόμενη μέρα που σκιαγραφεί ο -πότε θα γίνει και επισήμως Sir;- Bowie είναι λιγότερο εμπνευσμένη απ’ όσο πολλοί περιμέναμε, αλλά με δημιουργούς αυτού του διαμετρήματος δε συνδιαλέγεσαι. (Παρ)ακολουθείς και μαθαίνεις. Και πάνω απ’ όλα χαίρεσαι που βρίσκονται ξανά στη δράση!
Εντάξει, είναι κάπως παράδοξο να εμφανίζεται σε μια τέτοια λίστα ο Nick Cave, ο οποίος στιγμή δεν απουσίασε από τα μουσικά δρώμενα. Άλλωστε μόλις το 2010 με τους μισούς Bad Seeds βαφτισμένους Grinderman παρουσίασε το «Grinderman 2». Ωστόσο, το όνομα Nick Cave & The Bad Seeds είναι μια άλλη ιστορία, έστω κι αν στο μεσοδιάστημα ο Mick Harvey αποχώρησε από το συγκρότημα.
13 συντάκτες μας -πόσο υπέροχος αριθμός!- συμφώνησαν ότι το «Push The Sky Away» είναι μια μεγάλη επιστροφή. Χρησιμοποιώντας τα λόγια της indiego, ο δίσκος αυτός είναι το υπέροχο ακόλουθο αντίβαρο του Dig, Lazarus, Dig!!! (της προηγούμενης δισκογραφικής δουλειάς του συγκροτήματος το 2008). Ελεγειακό, επετειακό, μεστό, με εκπληκτικές ερμηνείες, αναλλοίωτη αισθαντικότητα, πηγαία αυθεντικότητα, μοναδική αύρα. Αποτελεί δίσκο που θα δικαιωθεί μέσα στην ιστορία, γιατί έχει εκείνη την ποιότητα που συναντάς μόνο σε συνειδητή δημιουργία. Για την ακρίβεια η indiego υποτίθεται ότι θα έγραφε μια δισκοκριτική. Αντί αυτού, παρουσίασε μια φιλολογική ανάλυση. Έριξε δουλειά πολλή το κορίτσι. Ρίξτε κι εσείς μια ματιά εδώ κι ίσως πειστείτε ότι όντως «η αξία ενός καλού δίσκου δεν έγκειται μόνο στην ποιότητα δημιουργίας, παραγωγής και ακρόασής του, αλλά ουσιαστικά στη μετέπειτα συνεχή ανατροφοδότηση θυμικού και λογικού με μεταποιητικά ερεθίσματα έτοιμα να εκραγούν στο κεφάλι σου ανά πάσα στιγμή». Bonus: Το ντοκιμαντέρ 20.000 Days on Earth των Iain Forsyth και Jane Pollard που παρακολουθεί την εικοστή χιλιοστή ημέρα του Nick Cave στον πλανήτη μας θα κάνει πρεμιέρα στο (overhyped) φεστιβάλ Sundance μέσα στον Ιανουάριο. Οι Forsyth και Pollard σκηνοθέτησαν επίσης το υπέροχο παιχνίδι του φωτός στο επίσημο βίντεο για το Higgs Boson Blues.
Βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας μας με τους δίσκους της χρονιάς, σάρωσαν τα πάντα με το «Get Lucky» και τα απίστευτα σε ποσότητα και ποιότητα νέα τραγούδια τους. Δε θα μπορούσαν παρά να βρίσκονται στην κορυφή και εδώ. Οι Daft Punk με τις ευλογίες 15 συντακτών μας μπορούν να κρεμάσουν άλλο ένα παράσημο στο πέτο τους για τη δισκογραφική τους επιστροφή τους μετά από οκτώ χρόνια (εξαιρώντας το soundtrack για το «Tron: Legacy» το 2010). Δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας, είχαν πάντοτε τα κράνη τους καλογυαλισμένα να αντανακλούν όσα μάζευαν οι κεραίες τους. Με το «Random Access Memories» κατάφεραν να πρωτοπορήσουν χωρίς να προβούν σε καμία απολύτως πρωτοτυπία. Κι αυτό είναι από μόνο του μεγάλο κατόρθωμα!
Έχω την αίσθηση ότι κάπου στο μακρινό μέλλον, όταν σε κάποιο κατάστημα στο... διάστημα θα ακουστεί το «Touch» ή το «Giorgio by Moroder» κανείς δε θα μπορεί να εκτιμήσει από ποια εποχή προέρχεται. Δεν ξέρω αν έδωσαν ξανά ζωή στη μουσική. Άλλωστε πάντα υπήρχαν όμορφα ζωντανά πράγματα να κυκλοφορούν ελεύθερα. Έκαναν όμως πολύ κόσμο να ξανακούσει ακομπλεξάριστα disco και χορευτική μουσική.
Αύριο θα λάβουμε πάλι θέση στα χαρακώματα για το “ποιοτικό” και το “εμπορικό”. Σήμερα ας χορέψουμε ακόμα λίγο.
Πάνω από δέκα χρόνια απουσίας
Είτε ανακοινώθηκε επίσημα είτε όχι, δέκα χρόνια απουσίας για ένα συγκρότημα σημαίνουν ουσιαστικά επανεκκίνηση. Οι επιλαχόντες της λίστας μας είναι οι Black Sabbath (με το δυναμικό «13» να διαδέχεται το «Forbidden» του 1995) και οι Crime & the City Solution (που επανήλθαν με το μαγευτικό «American Twilight» από το μακρινό 1990 και περιμένουν το Wim Wenders να ξεμπερδεύει με τις διαφημίσεις και να επιστρέψει στο σινεμά).
Ξεκίνημα και πάλι από την τρίτη θέση όπου συναντάμε τους Suede. Οι Βρετανοί αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους και υπήρξαν πηγή έμπνευσης για πολλά συγκροτήματα που ακολούθησαν. Όποιος τους παρακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην Αθήνα είχε ήδη υποψιαστεί ότι η επανένωση δεν αποσκοπούσε σε μια “αρπαχτή”. Το «Bloodsports» έπειτα από 11 χρόνια μάς χάρισε μια έντιμη δουλειά γυρίζοντάς μας σε ήχους χρόνια πριν. Για πολλούς αυτό είναι κακό, γιατί δηλώνει επανάπαυση στην πεπατημένη comfort zone του καθενός. Επιφανειακή και προκατειλημμένη προσέγγιση από κάποιον που δεν έδωσε στο άλμπουμ την ευκαιρία που του άξιζε. Στην ουσία ο αυτοπροσδιορισμός υπό νέα σκοπιά με βασικό συστατικό την εμπειρία των χρόνων και το γνώθι σαυτόν έχουν ως αποτέλεσμα ένα δίσκο πιστό στις προσωπικές μουσικές αξίες του δημιουργού. Η ενδοαναφορικότητα ή αλλιώς μίμηση εαυτού και επαναφορά σε οικεία μοτίβα με μια ανανεωμένη πνοή είναι στοιχεία που εκπληρώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια και των δέκα τραγουδιών. Μια μεγάλη αδυναμία 9 συντακτών μας. [indiego]Είκοσι δύο χρόνια είναι πολύς καιρός. 10 συντάκτες μας συμπεριλαμβάνουν δικαίως το «m b v» των My Bloody Valentine στις μεγάλες επιστροφές της χρονιάς.Στην παρουσίαση του δίσκου ο ody έγραφε:
Οι My Bloody Valentine της χρυσής περιόδου 1988 - 1991 ήταν στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας του rock. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν ισχύει σήμερα. Από την άλλη, για πείτε μου παρακαλώ, ποιος αντιπροσωπεύει την πρωτοπορία της μουσική σήμερα; Όπως έχουν δείξει οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, οι πιο πρωτότυπες μουσικές που ακούμε πλέον είναι αποτέλεσμα είτε μιας εμπνευσμένης αναβίωσης είτε ενός δημιουργικού ανακατέματος μουσικών στυλ από διαφορετικές περιόδους. Ο ήχος που τελειοποίησαν οι My Bloody Valentine την εποχή της πραγματικής πρωτοπορίας τους γίνεται συχνά ένα από τα βασικά συστατικά και στις δύο περιπτώσεις σύγχρονης “πρωτοπορίας”. Οι My Bloody Valentine του 2013 δεν κάνουν αναβίωση ούτε έχουν ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέα υβρίδια. Οι My Bloody Valentine του “m b v” είναι οι My Bloody Valentine που γνωρίσαμε δυόμιση δεκαετίες πίσω και το γεγονός ότι καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό την μαγεία του “Loveless” δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγίας για το παρελθόν. Είναι ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα που μπορεί να καθυστέρησε 20 χρόνια, αλλά ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να το απολαμβάνουμε και λίγο παραπάνω.
Και κλείνουμε με μια έκπληξη! Οι Mazzy Star δεν υπήρξαν ποτέ το σούπερ συγκρότημα με το φανατικό κοινό. Παρόλα αυτά, αθόρυβα, φτάνουν να κατακτήσουν την πρώτη θέση με την επιστροφή τους από το 1996 και τις ψήφους 11 συντακτών μας.
Το γκρουπ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε κυρίως για το «Fade Into You» είχε κυκλοφορήσει το 2011 δύο νέα τραγούδια. Λίγοι πίστεψαν τότε ότι θα επέστρεφε για τα καλά. Ακούγοντας το 2013 το ολοκληρωμένο «Seasons of Your Day» έρχεται αβίαστα στο νου όλη η χαρμολύπη και η μελαγχολία των αρχών τη δεκαετίας του '90. Με όμορφα τραγούδια όπως το ομώνυμο, το «California» ή το «Sparrow» οι David Roback και Hope Sandoval επιχειρούν για άλλη μια φορά να αποτινάξουν από πάνω τους τον τίτλο του one-hit wonder, δηλαδή του συγκροτήματος με μία και μοναδική επιτυχία. Η νέα χρονιά θα αποδείξει κατά πόσο αυτή η προσπάθεια θα έχει και συνέχεια.
Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από τις επίσημες σελίδες των καλλιτεχνών στο facebook, εκτός από αυτή των My Bloody Valentine που βρέθηκε εδώ.