Gimme 10: Οι επιλογές των Verbal Delirium

Ποδαρικό για τη νέα χρονιά από τον Jargon, με αφορμή την εμφάνιση του γκρουπ στις 10 Ιανουαρίου, στο Κύταρρο.
Διαβάστηκε φορες
Οι Verbal Delirium σχηματίστηκαν το 1999, ώστε ο Jargon (πλήκτρα, φωνή, μουσική, στίχοι) να μπορεί να ηχογραφεί και να παρουσιάζει ζωντανά τις συνθέσεις του. Μέσα από συνεχείς εναλλαγές και πειραματισμούς, το γκρουπ έφτασε το 2006 στην ηχογράφηση του πρώτου demo ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθε η κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, So Close And Yet So Far Away, από την γαλλική Musea Records. Ακολούθησαν διάφορες επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις καθώς και μια συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό φεστιβάλ Eurock Marathon στο Βερολίνο, ώσπου, τον Φεβρουάριο του 2013, κυκλοφόρησε ως ανεξάρτητη παραγωγή το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, με τίτλο From The Small Hours Of Weakness, το οποίο διατίθεται για δωρεάν download μέσω της σελίδας τους στο Bandcamp. Στη συνέχεια συμμετείχαν στο Prog Power Europe στην Ολλανδία, μαζί με ονόματα όπως Fates Warning και Shadow Gallery ενώ ήδη βρίσκονται στο στούντιο δουλεύοντας το υλικό της επόμενης κυκλοφορίας τους. Η σύνθεση της μπάντας σήμερα περιλαμβάνει τους Jargon, La Trappe (μπάσο), Νίκο Τερζή (πιάνο), George K (κιθάρες), Στέλιο Παύλου (τύμπανα) και Νικόλα Νικολόπουλο (φλάουτο, σαξόφωνο, mellotron).

Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνιση των Verbal Delirium, από κοινού με τους September Code, στο Κύταρρο (Ηπείρου 48 & Αχαρνών), την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου, φιλοξενούμε σήμερα με χαρά τον Jargon, ο οποίος μάς κάνει ποδαρικό για το 2014, παρουσιάζοντας δέκα από τα πλέον αγαπημένα του άλμπουμ.

Καλή χρονιά σε όλους!

1. Nursery Cryme - Genesis (1971)
Ο αγαπημένος μου δίσκος! Από τη στιγμή που η βελόνα του πικάπ ακούμπησε πάνω του άλλαξε για πάντα την άποψή μου πάνω στη μουσική αλλά και τη ζωή μου. Από τις μεγαλύτερες επιρροές μου αλλά και η μεγαλύτερη progressive rock μπάντα όλων των εποχών για εμένα. Λατρεύω, βέβαια, όλη τους τη δισκογραφία μέχρι και το 1980, αλλά το συγκεκριμένο έχει ξεχωριστή θέση.

2. Hail To The Thief - Radiohead (2003)
To OK Computer ήταν το άλμπουμ που με έκανε να ασχοληθώ με τη σύγχρονη rock μουσική, μιας και μέχρι τότε τα ακούσματα μου σταματούσαν κάπου στο 1979. Ακολουθώ απο τότε πιστά τους Radiohead σε κάθε τους βήμα, όμως αυτός είναι ο δίσκος τους με τον οποίο έχω δεθεί πιο πολύ, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι αντικειμενικά ο καλύτερός τους. Αναμιγνύει όλα τα μουσικά στοιχεία με τα οποία πειραματίστηκαν στη δισκογραφία τους.

3. Μάσκες Ηλίου - Λένα Πλάτωνος (1984) 
Έπαθα και εγώ, όπως όλοι, μεγάλο σοκ όταν άκουσα το Σαμποτάζ, το οποίο είναι και το πιο κλασικό της, όμως αυτό πραγματικά ήχησε "από άλλο πλανήτη" στα αυτιά μου. Θυμάμαι όταν τελείωσα την ακρόασή του, ήμουν πραγματικά μπερδεμένος για το αν μου άρεσε αυτό που άκουσα ή όχι. Δινοντάς του τον κατάλληλο χρόνο ανταμείφθηκα. 'Ενα από τα πιο "ακραία" και τολμηρά άλμπουμ, μουσικά και στιχουργικά. Πολύ μπροστά από την εποχή του και ιδιαίτερα παρεξηγημένο.

4. Made In Japan - Deep Purple (1972) 
Ο πρώτος μου δίσκος, δώρο σε πολύ μικρή ηλικία. Το έχω ακούσει τόσες φορές που ξέρω πλέον και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο ορισμός της απόλυτης rock ζωντανής εμφάνισης για εμένα. Τρομερό εκτελεστικό επίπεδο και απίστευτη μουσική συνεργασία, κυρίως στους αυτοσχεδιασμούς. Γερή σφαλιάρα (αυτό και τα περισσότερα live των '70s) σε όλες τις σημερινές "live" ηχογραφήσεις, που μόνο ζωντανές δεν είναι, γεμάτες διορθώσεις και overdubs...

5. The Silent Corner And The Empty Stage - Peter Hammill (1974)
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον Peter Hammill. Έχω όλη του τη δισκογραφία, λατρεύω ό,τι έχει κάνει και αποτελεί μια τεράστια επιρροή για μένα. Όταν τον ανακάλυψα, για περίπου 2 χρόνια πρέπει να μην έπαιζε κάτι άλλο στο στερεοφωνικό μου. Αυτό θεωρώ ότι είναι το αριστούργημά του. Ένας Τεράστιος καλλιτέχνης!

6. Dreaming Neon Black - Nevermore (1999)
Δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με το metal παρά μόνο τα τελευταία χρόνια. Τους Nevermore, παρ'όλα αυτά, τους ακούω από το 2002 που μου τους είχε συστήσει ο τότε κιθαρίστας μας, Γιώργος. Τους λάτρεψα και εξακολουθούν να είναι η αγαπημένη μου metal μπάντα. Εκπληκτικά φωνητικά και απίστευτα κιθαριστικά riff. Το συγκεκριμένο είναι το πιο ιδιαίτερο και σκοτεινό τους άλμπουμ.

7. Prometheus: The Discipline Of Fire & Demise - Emperor (2001)
Όσο open minded και να θεωρούσα πάντα τον εαυτό μου, ποτέ δεν πίστευα ότι θα εξερευνούσα τον "ακραίο" ήχο. Αυτό ήταν το συγκρότημα και ο δίσκος που μου άλλαξε γνώμη και με έκανε να ασχοληθώ με το τόσο ιδιαίτερο αλλά και παρεξηγημένο είδος που λέγεται black metal. Αρκετά progressive και λιγότερο καθαρόαιμο για το είδος του βέβαια, αποτέλεσε όμως ένα ιδανικό ξεκίνημα.

8. Phaedra - Tangerine Dream (1974)
Για κάποιο περίεργο λόγο αυτό το συγκρότημα δεν θυμάμαι πότε το άκουσα πρώτη φορά... Πρέπει να ηχούσαν στα ηχεία του σπιτιού μου ανέκαθεν. Μοναδικοί, εξωπραγματικοί. Ιδανικοί για ατελείωτα "ταξίδια"... Το ομώνυμο κομμάτι πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκομαι στον βυθό.

9. Remedy Lane - Pain Of Salvation (2002)
Θα μπορούσα να διαλέξω σχεδόν όλα τους τα άλμπουμ με την ίδια ευκολία αλλά είμαι ιδιαίτερα δεμένος με το Remedy Lane. Μάλλον λόγω του ότι 
αποτελούσε (μαζί με τα 2 και 3 από τα παραπάνω) συντροφιά στη στρατιωτική μου θητεία. Συναισθηματικά φορτισμένο. Μελωδικό. Εκπληκτική φωνητική ερμηνεία (βλέπε Beyond The Pale) και γενικά και απλά δισκάρα!

10. Pawn Hearts - Van Der Graaf Generator (1971)
Είπαμε, μεγάλο κόλλημα ο Peter Hammill. Θεματολογία και μουσική βασισμένα στην τρέλα , την παράνοια και όλα τα σχετικά. Ένα αριστούργημα στο χώρο του progressive rock και όχι μόνο.