Τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου έγινε η παρουσίαση της βιογραφίας του Μπρους Σπρίνγκστιν στο βιβλιοπωλείο Φωταγωγός. Το βιβλίο του Πίτερ Έιμς Κάρλιν κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση του Γιώργου Μιχαλόπουλου από τις εκδόσεις "Το Ροδακιό" στη σειρά Λατέρνατιβ. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της σειράς. Είχε προηγηθεί η βιογραφία του Keith Richards από τον ίδιο τον κιθαρίστα των Rolling Stone, τον James Fox και το Γιάννη Νένε, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες από τη στήλη του Μάκη Μηλάτου στην Athens Voice, το επόμενο βιβλίο της σειράς θα είναι η ιστορία των Joy Division γραμμένη από τον Peter Hook.
Ακολουθεί το δελτίο τύπου της έκδοσης και ένα απόσπασμα από το βιβλίο.
Δελτίο Τύπου
ΠΙΤΕΡ ΕΪΜΣ ΚΑΡΛΙΝ: ΜΠΡΟΥΣ
Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Σχήμα 15Χ23, σελ. 656 + 16 σελίδες φωτογραφίες,
τιμή: 25 €, ISBN 978–960–8372–66–5
Εκδόσεις Το Ροδακιό, Σειρά: Λατέρνατιβ, Αριθμός έκδοσης: 002
Δεκέμβριος 2013 – βιογραφία –
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς Λατέρνατιβ ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν παρακολουθεί όλη την τροχιά της φαντασμαγορικής καριέρας του Μπρους Σπρίνγκστιν και εξερευνά τις εσωτερικές διεργασίες ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρες μουσικές γενιές.
Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ο Μπρους Σπρίνγκστιν ταυτίζεται με την ψυχή και το πνεύμα της Αμερικής με μια καριέρα που συγκεντρώνει είκοσι βραβεία Γκράμι, πωλήσεις 120 εκατομμυρίων δίσκων, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα Όσκαρ. Ταυτόχρονα είναι μια ισχυρή φωνή στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική, όπως προκύπτει από τη γνωστή ρήση του Μπαράκ Ομπάμα: «Εγώ είμαι ο πρόεδρος, αλλά αυτός είναι το Αφεντικό.»
Η πολύχρονη έρευνα και η απρόσκοπτη πρόσβαση στα αρχεία του καλλιτέχνη και του στενού του κύκλου ζωντανεύουν αποκαλυπτικά έναν άνθρωπο φορτωμένο με μια οικογενειακή τραγωδία, προικισμένο με τεράστια αφοσίωση στην τέχνη του και σημαδεμένο από μεγάλο πάθος για δόξα και επιρροή. Με αυτό το βιβλίο τα μέλη της E Street Band εκφράζουν επιτέλους τα αισθήματά τους για την αιφνίδια διάλυσή τους το 1989 και για το πώς η αμφιθυμία του Σπρίνγκστιν παραλίγο να ανατρέψει την επανένωσή τους το 1999. Ο Κάρλιν σκιαγραφεί επιδέξια τη συχνά οδυνηρή προσωπική ζωή του Σπρίνγκστιν: από την παιδική του ηλικία στην ταπεινή εργατική γειτονιά του Φρίχολντ (Νιου Τζέρσεϊ) μέχρι την πεισματική εκτίναξή του στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας· παράλληλα φωτίζει την μπερδεμένη αισθηματική του ζωή και τον αγώνα του να υπερνικήσει τους δαίμονες που κατέστρεψαν σχεδόν τη ζωή του πατέρα του.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε θαυμαστής του Μπρους, αλλά και κάθε λάτρης της σύγχρονης μουσικής.
Ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν είναι δημοσιογράφος των New York Times και συγγραφέας των μπεστσέλερ Catch a Wave: The Rise, Fall & Redemption of the Beach Boys' Brian Wilson και Paul McCartney: A Life. Στενός συνεργάτης του περιοδικού People και τηλεκριτικός στην εφημερίδα The Oregonian. Ζει με την οικογένειά του στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Απόσπασμα από το βιβλίο όπως δημοσιεύτηκε στο άρθρο του Δημήτρη Κανελλόπουλου "Όταν ο Σπρίνγκστιν «κρέμασε» τον Ρίγκαν" στην Εφημερίδα των Συντακτών, 22/12/13
Η τέλεια σωματική διάπλαση του Μπρους σε συνδυασμό με την ικανότητά του να απογειώνει τις συναυλίες του για να νιώθει το κοινό σαν να βρίσκεται στη «Μητρόπολη του Ροκ» –έτσι έγραψε ο Φλίπο στο People– του έδιναν την αύρα ενός σούπερ ήρωα: μια επιβλητική φιγούρα που διασφάλιζε στον κόσμο την αλήθεια, την ομορφιά και την εξαγνιστική φουσκονεριά του ροκ εν ρολ. Το κόκκινο, λευκό και μπλε σκηνικό που κυριαρχεί σε ολόκληρο το Born in the U.S.A. και τα τραγούδια του για την εργασία, το σπίτι και την οικογένεια συνθέτουν το ιδανικό προφίλ του Αμερικανού ήρωα. Όπως το έθεσε ο Φλίπο στα σαράντα εκατομμύρια των εβδομαδιαίων αναγνωστών του People: «Ο απόλυτος λαϊκός ήρωας με τις μπότες του μηχανόβιου, τα στενά τζιν, τη μαντίλα στο μέτωπο και μια κοντομάνικη αθλητική μπλούζα με μανίκια γυρισμένα για να φαίνονται φουσκωτοί και λαμπεροί οι δικέφαλοί του».
Σε μια χρονιά προεδρικών εκλογών όπου μεσουρανούσαν οι ντελικάτες διαφημίσεις τύπου «Ξημερώνει στην Αμερική» προωθώντας την επανεκλογή του Ρόναλντ Ρίγκαν, το κρυφό νόημα της αστερόεσσας στη δημοφιλή εικόνα του Μπρους λειτούργησε σαν μεγάλο δόλωμα για πολιτικούς ελιγμούς και χειρισμούς. Το πρώτο κυματάκι εμφανίστηκε στο προφίλ του People όταν ο Φλίπο περιέγραψε το ομώνυμο τραγούδι του Born in the U.S.A. ως έναν ύμνο περηφάνιας με τη φωνή ενός βετεράνου κατεστραμμένου από τον πόλεμο του Βιετνάμ που υπομένει καρτερικά «κάθε άδικη μεταχείριση που μπορείς να φανταστείς, αλλά παραμένει ένας «ψύχραιμος μπαμπάς που ροκάρει». Πώς ένας καλλιεργημένος μουσικός δημοσιογράφος όπως ο Φλίπο κατάφερε να ακούσει την οργή αυτού του τραγουδιού και να σκεφτεί ότι ο τελικός, κτηνώδης βρυχηθμός του αφηγητή ήταν κάτι άλλο πέρα από πικρή ειρωνεία είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά το χειρότερο δεν είχε ακόμα συμβεί.
Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο πολύπλοκη μια εβδομάδα αργότερα, όταν ο Ρίγκαν έκανε μια προεκλογική στάση στο Χάμοντον του Νιου Τζέρσεϊ και κέρδισε τον κόσμο στο νότιο Τζέρσεϊ δηλώνοντας πως «το μέλλον της Αμερικής βρίσκεται στα χιλιάδες όνειρα που έχετε στην καρδιά σας· βρίσκεται στο μήνυμα ελπίδας των τραγουδιών ενός άντρα που τόσοι πολλοί νέοι Αμερικανοί θαυμάζουν: του Μπρους Σπρίνγκστιν, που είναι γνήσιο τέκνο του Νιου Τζέρσεϊ. Και η δική μου δουλειά είναι να σας βοηθήσω να πραγματοποιήσετε αυτά τα όνειρα». Και να τα μπαλόνια, να τα χειροκροτήματα, να το σύνθημα για να ξεκινήσει η προεδρική πομπή αυτοκινήτων για το Air Force One κι από κει να πάνε κατευθείαν στον επόμενο σταθμό της προεκλογικής περιοδείας. «Έβγαζε φωτογραφίες με κόκκινα, λευκά και μπλε μπαλόνια, ενώ ανέφερε το όνομά μου», λέει ο Μπρους. «Ήμουν μέρος της λίστας με τα ψώνια που χρειαζόταν για να μαγειρέψει τις ειδήσεις των έξι. Δεν ήθελα όμως να είμαι μέρος της λίστας, καταλαβαίνεις;».
Πηγαίνοντας προς τον επόμενο σταθμό της περιοδείας στο Πίτσμπουργκ, ο Μπρους κι ο Λαντάου συμφώνησαν πως έπρεπε να πει κάτι για να εμποδίσει το εγχείρημα του Ρίγκαν να κατοχυρώσει πνευματική συγγένεια. Μετά τα πρώτα πέντε τραγούδια, ο Μπρους πήγε κοντά στο μικρόφωνο με την ακουστική κιθάρα στο χέρι και είπε ότι ο πρόεδρος τις προάλλες αναφέρθηκε σε αυτόν. «Ξέρεις, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο αγαπημένος του δίσκος μου», είπε. «Δε νομίζω να είναι το Nebraska. Δε νομίζω ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο». Ύστερα συνέχισε με μια έντονη εκτέλεση του «Johnny 99», της ιστορίας ενός άνεργου εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία που κορυφώνεται σ' ένα φονικό λουτρό αίματος. Μιλώντας για τα μνημεία πολέμου που είχε δει στην Ουάσινγκτον και τα άλλα που έβλεπε καθώς μεγάλωνε στο Φρίχολντ, ο Μπρους φρόντισε να μην αναφέρει ονομαστικά τον Ρίγκαν, αλλά και πάλι τράβηξε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του προέδρου και των δικών του προοδευτικών ιδανικών. «Είναι μακρύς ο δρόμος ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει υποτίθεται όλο το λαό και στη φάση όπου… πολλά πράγματα αφαιρούνται από πολλούς ανθρώπους, ενώ δε θα έπρεπε», είπε. «Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμάσαι πως αυτή εδώ η χώρα ανήκει σ’ εμάς. Πως αυτή εδώ είναι η πατρίδα μας».
Ακολουθεί το δελτίο τύπου της έκδοσης και ένα απόσπασμα από το βιβλίο.
Δελτίο Τύπου
ΠΙΤΕΡ ΕΪΜΣ ΚΑΡΛΙΝ: ΜΠΡΟΥΣ
Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Σχήμα 15Χ23, σελ. 656 + 16 σελίδες φωτογραφίες,
τιμή: 25 €, ISBN 978–960–8372–66–5
Εκδόσεις Το Ροδακιό, Σειρά: Λατέρνατιβ, Αριθμός έκδοσης: 002
Δεκέμβριος 2013 – βιογραφία –
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς Λατέρνατιβ ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν παρακολουθεί όλη την τροχιά της φαντασμαγορικής καριέρας του Μπρους Σπρίνγκστιν και εξερευνά τις εσωτερικές διεργασίες ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρες μουσικές γενιές.
Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ο Μπρους Σπρίνγκστιν ταυτίζεται με την ψυχή και το πνεύμα της Αμερικής με μια καριέρα που συγκεντρώνει είκοσι βραβεία Γκράμι, πωλήσεις 120 εκατομμυρίων δίσκων, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα Όσκαρ. Ταυτόχρονα είναι μια ισχυρή φωνή στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική, όπως προκύπτει από τη γνωστή ρήση του Μπαράκ Ομπάμα: «Εγώ είμαι ο πρόεδρος, αλλά αυτός είναι το Αφεντικό.»
Η πολύχρονη έρευνα και η απρόσκοπτη πρόσβαση στα αρχεία του καλλιτέχνη και του στενού του κύκλου ζωντανεύουν αποκαλυπτικά έναν άνθρωπο φορτωμένο με μια οικογενειακή τραγωδία, προικισμένο με τεράστια αφοσίωση στην τέχνη του και σημαδεμένο από μεγάλο πάθος για δόξα και επιρροή. Με αυτό το βιβλίο τα μέλη της E Street Band εκφράζουν επιτέλους τα αισθήματά τους για την αιφνίδια διάλυσή τους το 1989 και για το πώς η αμφιθυμία του Σπρίνγκστιν παραλίγο να ανατρέψει την επανένωσή τους το 1999. Ο Κάρλιν σκιαγραφεί επιδέξια τη συχνά οδυνηρή προσωπική ζωή του Σπρίνγκστιν: από την παιδική του ηλικία στην ταπεινή εργατική γειτονιά του Φρίχολντ (Νιου Τζέρσεϊ) μέχρι την πεισματική εκτίναξή του στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας· παράλληλα φωτίζει την μπερδεμένη αισθηματική του ζωή και τον αγώνα του να υπερνικήσει τους δαίμονες που κατέστρεψαν σχεδόν τη ζωή του πατέρα του.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε θαυμαστής του Μπρους, αλλά και κάθε λάτρης της σύγχρονης μουσικής.
Ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν είναι δημοσιογράφος των New York Times και συγγραφέας των μπεστσέλερ Catch a Wave: The Rise, Fall & Redemption of the Beach Boys' Brian Wilson και Paul McCartney: A Life. Στενός συνεργάτης του περιοδικού People και τηλεκριτικός στην εφημερίδα The Oregonian. Ζει με την οικογένειά του στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Απόσπασμα από το βιβλίο όπως δημοσιεύτηκε στο άρθρο του Δημήτρη Κανελλόπουλου "Όταν ο Σπρίνγκστιν «κρέμασε» τον Ρίγκαν" στην Εφημερίδα των Συντακτών, 22/12/13
Η τέλεια σωματική διάπλαση του Μπρους σε συνδυασμό με την ικανότητά του να απογειώνει τις συναυλίες του για να νιώθει το κοινό σαν να βρίσκεται στη «Μητρόπολη του Ροκ» –έτσι έγραψε ο Φλίπο στο People– του έδιναν την αύρα ενός σούπερ ήρωα: μια επιβλητική φιγούρα που διασφάλιζε στον κόσμο την αλήθεια, την ομορφιά και την εξαγνιστική φουσκονεριά του ροκ εν ρολ. Το κόκκινο, λευκό και μπλε σκηνικό που κυριαρχεί σε ολόκληρο το Born in the U.S.A. και τα τραγούδια του για την εργασία, το σπίτι και την οικογένεια συνθέτουν το ιδανικό προφίλ του Αμερικανού ήρωα. Όπως το έθεσε ο Φλίπο στα σαράντα εκατομμύρια των εβδομαδιαίων αναγνωστών του People: «Ο απόλυτος λαϊκός ήρωας με τις μπότες του μηχανόβιου, τα στενά τζιν, τη μαντίλα στο μέτωπο και μια κοντομάνικη αθλητική μπλούζα με μανίκια γυρισμένα για να φαίνονται φουσκωτοί και λαμπεροί οι δικέφαλοί του».
Σε μια χρονιά προεδρικών εκλογών όπου μεσουρανούσαν οι ντελικάτες διαφημίσεις τύπου «Ξημερώνει στην Αμερική» προωθώντας την επανεκλογή του Ρόναλντ Ρίγκαν, το κρυφό νόημα της αστερόεσσας στη δημοφιλή εικόνα του Μπρους λειτούργησε σαν μεγάλο δόλωμα για πολιτικούς ελιγμούς και χειρισμούς. Το πρώτο κυματάκι εμφανίστηκε στο προφίλ του People όταν ο Φλίπο περιέγραψε το ομώνυμο τραγούδι του Born in the U.S.A. ως έναν ύμνο περηφάνιας με τη φωνή ενός βετεράνου κατεστραμμένου από τον πόλεμο του Βιετνάμ που υπομένει καρτερικά «κάθε άδικη μεταχείριση που μπορείς να φανταστείς, αλλά παραμένει ένας «ψύχραιμος μπαμπάς που ροκάρει». Πώς ένας καλλιεργημένος μουσικός δημοσιογράφος όπως ο Φλίπο κατάφερε να ακούσει την οργή αυτού του τραγουδιού και να σκεφτεί ότι ο τελικός, κτηνώδης βρυχηθμός του αφηγητή ήταν κάτι άλλο πέρα από πικρή ειρωνεία είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά το χειρότερο δεν είχε ακόμα συμβεί.
Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο πολύπλοκη μια εβδομάδα αργότερα, όταν ο Ρίγκαν έκανε μια προεκλογική στάση στο Χάμοντον του Νιου Τζέρσεϊ και κέρδισε τον κόσμο στο νότιο Τζέρσεϊ δηλώνοντας πως «το μέλλον της Αμερικής βρίσκεται στα χιλιάδες όνειρα που έχετε στην καρδιά σας· βρίσκεται στο μήνυμα ελπίδας των τραγουδιών ενός άντρα που τόσοι πολλοί νέοι Αμερικανοί θαυμάζουν: του Μπρους Σπρίνγκστιν, που είναι γνήσιο τέκνο του Νιου Τζέρσεϊ. Και η δική μου δουλειά είναι να σας βοηθήσω να πραγματοποιήσετε αυτά τα όνειρα». Και να τα μπαλόνια, να τα χειροκροτήματα, να το σύνθημα για να ξεκινήσει η προεδρική πομπή αυτοκινήτων για το Air Force One κι από κει να πάνε κατευθείαν στον επόμενο σταθμό της προεκλογικής περιοδείας. «Έβγαζε φωτογραφίες με κόκκινα, λευκά και μπλε μπαλόνια, ενώ ανέφερε το όνομά μου», λέει ο Μπρους. «Ήμουν μέρος της λίστας με τα ψώνια που χρειαζόταν για να μαγειρέψει τις ειδήσεις των έξι. Δεν ήθελα όμως να είμαι μέρος της λίστας, καταλαβαίνεις;».
Πηγαίνοντας προς τον επόμενο σταθμό της περιοδείας στο Πίτσμπουργκ, ο Μπρους κι ο Λαντάου συμφώνησαν πως έπρεπε να πει κάτι για να εμποδίσει το εγχείρημα του Ρίγκαν να κατοχυρώσει πνευματική συγγένεια. Μετά τα πρώτα πέντε τραγούδια, ο Μπρους πήγε κοντά στο μικρόφωνο με την ακουστική κιθάρα στο χέρι και είπε ότι ο πρόεδρος τις προάλλες αναφέρθηκε σε αυτόν. «Ξέρεις, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο αγαπημένος του δίσκος μου», είπε. «Δε νομίζω να είναι το Nebraska. Δε νομίζω ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο». Ύστερα συνέχισε με μια έντονη εκτέλεση του «Johnny 99», της ιστορίας ενός άνεργου εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία που κορυφώνεται σ' ένα φονικό λουτρό αίματος. Μιλώντας για τα μνημεία πολέμου που είχε δει στην Ουάσινγκτον και τα άλλα που έβλεπε καθώς μεγάλωνε στο Φρίχολντ, ο Μπρους φρόντισε να μην αναφέρει ονομαστικά τον Ρίγκαν, αλλά και πάλι τράβηξε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του προέδρου και των δικών του προοδευτικών ιδανικών. «Είναι μακρύς ο δρόμος ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει υποτίθεται όλο το λαό και στη φάση όπου… πολλά πράγματα αφαιρούνται από πολλούς ανθρώπους, ενώ δε θα έπρεπε», είπε. «Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμάσαι πως αυτή εδώ η χώρα ανήκει σ’ εμάς. Πως αυτή εδώ είναι η πατρίδα μας».