[Του Χάρη Παπαευαγγέλου]
Και τώρα, επανέρχομαι με λίγη τροφή για σκέψη: Ποιο από τα “underdogs” άλμπουμς ακούσατε στο ελληνικό ραδιόφωνο; Είμαι σίγουρος ότι έστω ένα απ’ αυτά θα το πήρε το αυτί σας – έχω ένα ήδη στο νου μου. Όμως, στην πραγματικότητα κανένα δεν ακούστηκε όσο του άξιζε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα παραπάνω. Και άλλα άλμπουμς δεν ακούστηκαν, απλά αυτά ξεχώρισα εγώ. Δυστυχώς, η προώθηση μουσικής έχει μετατραπεί – εδώ και πολλά χρόνια - σε απλή προώθηση συμφερόντων. Και εξηγούμαι: Όποιος ραδιοφωνικός σταθμός φέρει το cd στην Ελλάδα υπό την αιγίδα του (εκείνο το αυτοκολλητάκι πάνω στα CDs), θα παίζει αποκλειστικά το εν λόγω άλμπουμ. Σαν στρατόπεδα δηλαδή. Και στην μέση του “πολέμου” αυτού οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι οποίοι μένουν άπραγοι ή έστω μουδιασμένοι. Είμαι βέβαιος πως με τον έναν τρόπο ή τον άλλον παρακωλύεται η δουλειά τους.
Θεωρώ τον ραδιοφωνικό παραγωγό κοινωνικό λειτουργό. Έχει και αυτός υποχρέωση απέναντι στον ακροατή, όχι μόνο να τον διασκεδάζει, αλλά και να τον ψυχαγωγεί, να τον ενημερώνει αλλά και να τον πληροφορεί για τυχόν νέες κυκλοφορίες που αξίζουν την προσοχή του. Έχω πάντα στο νου μου έναν ραδιοφωνικό παραγωγό σαν τον Γιάννη Πετρίδη. Τα περισσότερα απ΄τα παραπάνω άλμπουμς ακούστηκαν στην εκπομπή του την χρονιά που μας πέρασε. Δεν τον ενδιαφέρουν οι μουσικές ταυτότητες, τις καταργεί και απλά προσφέρει στο κοινό φρέσκο, αξιόλογο υλικό προς ακρόαση και κριτική. Χωρίς ο ίδιος να χάνει την ταυτότητα του.
Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που τα web radios κάνουν την εμφάνιση τους ολοένα και εντονότερη. Στα web radios δεν έχει υποχρέωση, συνήθως, ο παραγωγός να παίξει ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Είναι πιο ελεύθερος στην προσαρμογή της εκπομπής του. Κυριαρχεί το συναίσθημα του “απλά γουστάρω την μουσική” και αυτό μεταδίδεται. Σύμφωνοι, δεν είναι σε τόσο προηγμένο στάδιο το web radio στην Ελλάδα, όπως π.χ. την Αμερική, όμως ήρθε για να μείνει και αυτό μας δείχνουν και ανασκοπήσεις – βλ. ανασκόπηση αναγνωστών Mix Grill
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν τα παραπάνω άλμπουμς με το web radios και τα συμφέροντα των σταθμών; Καμία θα σας απαντήσω. Μα και τα πάντα! Η μουσική είναι αλληλένδετη με τα Μέσα και δη το ραδιόφωνο, είτε ιντερνετικό είτε εκπέμπει στα ερτζιανά. Αν αυτά αγνοούν τόσες κυκλοφορίες και αναπαράγουν επιλεκτικά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς, ο κανόνας είναι αυτός, εδώ και πολλά χρόνια.
Έτσι, απλά προσπάθησα να σας παρουσιάσω έναν προβληματισμό με αφορμή τα άλμπουμς που προσπεράστηκαν απ’τα Μέσα, γενικότερα, και απ’την ελληνική ραδιοφωνική κοινότητα, ειδικότερα. Ένας γενικότερος προβληματισμός για τη σχέση μουσικής και ελληνικού ραδιοφώνου.
Σ.Σ. Αναφέρομαι στα Αθηναϊκά ραδιόφωνα, καθώς εκεί μένω.
Και τώρα, επανέρχομαι με λίγη τροφή για σκέψη: Ποιο από τα “underdogs” άλμπουμς ακούσατε στο ελληνικό ραδιόφωνο; Είμαι σίγουρος ότι έστω ένα απ’ αυτά θα το πήρε το αυτί σας – έχω ένα ήδη στο νου μου. Όμως, στην πραγματικότητα κανένα δεν ακούστηκε όσο του άξιζε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα παραπάνω. Και άλλα άλμπουμς δεν ακούστηκαν, απλά αυτά ξεχώρισα εγώ. Δυστυχώς, η προώθηση μουσικής έχει μετατραπεί – εδώ και πολλά χρόνια - σε απλή προώθηση συμφερόντων. Και εξηγούμαι: Όποιος ραδιοφωνικός σταθμός φέρει το cd στην Ελλάδα υπό την αιγίδα του (εκείνο το αυτοκολλητάκι πάνω στα CDs), θα παίζει αποκλειστικά το εν λόγω άλμπουμ. Σαν στρατόπεδα δηλαδή. Και στην μέση του “πολέμου” αυτού οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι οποίοι μένουν άπραγοι ή έστω μουδιασμένοι. Είμαι βέβαιος πως με τον έναν τρόπο ή τον άλλον παρακωλύεται η δουλειά τους.
Θεωρώ τον ραδιοφωνικό παραγωγό κοινωνικό λειτουργό. Έχει και αυτός υποχρέωση απέναντι στον ακροατή, όχι μόνο να τον διασκεδάζει, αλλά και να τον ψυχαγωγεί, να τον ενημερώνει αλλά και να τον πληροφορεί για τυχόν νέες κυκλοφορίες που αξίζουν την προσοχή του. Έχω πάντα στο νου μου έναν ραδιοφωνικό παραγωγό σαν τον Γιάννη Πετρίδη. Τα περισσότερα απ΄τα παραπάνω άλμπουμς ακούστηκαν στην εκπομπή του την χρονιά που μας πέρασε. Δεν τον ενδιαφέρουν οι μουσικές ταυτότητες, τις καταργεί και απλά προσφέρει στο κοινό φρέσκο, αξιόλογο υλικό προς ακρόαση και κριτική. Χωρίς ο ίδιος να χάνει την ταυτότητα του.
Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που τα web radios κάνουν την εμφάνιση τους ολοένα και εντονότερη. Στα web radios δεν έχει υποχρέωση, συνήθως, ο παραγωγός να παίξει ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Είναι πιο ελεύθερος στην προσαρμογή της εκπομπής του. Κυριαρχεί το συναίσθημα του “απλά γουστάρω την μουσική” και αυτό μεταδίδεται. Σύμφωνοι, δεν είναι σε τόσο προηγμένο στάδιο το web radio στην Ελλάδα, όπως π.χ. την Αμερική, όμως ήρθε για να μείνει και αυτό μας δείχνουν και ανασκοπήσεις – βλ. ανασκόπηση αναγνωστών Mix Grill
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν τα παραπάνω άλμπουμς με το web radios και τα συμφέροντα των σταθμών; Καμία θα σας απαντήσω. Μα και τα πάντα! Η μουσική είναι αλληλένδετη με τα Μέσα και δη το ραδιόφωνο, είτε ιντερνετικό είτε εκπέμπει στα ερτζιανά. Αν αυτά αγνοούν τόσες κυκλοφορίες και αναπαράγουν επιλεκτικά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς, ο κανόνας είναι αυτός, εδώ και πολλά χρόνια.
Έτσι, απλά προσπάθησα να σας παρουσιάσω έναν προβληματισμό με αφορμή τα άλμπουμς που προσπεράστηκαν απ’τα Μέσα, γενικότερα, και απ’την ελληνική ραδιοφωνική κοινότητα, ειδικότερα. Ένας γενικότερος προβληματισμός για τη σχέση μουσικής και ελληνικού ραδιοφώνου.
Σ.Σ. Αναφέρομαι στα Αθηναϊκά ραδιόφωνα, καθώς εκεί μένω.